ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ «ΑΝΘΡΩΠΟΦΑΓΙΑ» (η περίπτωση του Κόσμου του Επενδυτή)

του Γιώργου Γεωργόπουλου
Η διαφθορά, με την ευρεία έννοια του όρου, της συστηματικής δηλαδή διαστροφής της αλήθειας και της εξαπάτησης, με σκοπό την αποκόμιση υλικών ή άλλων ωφελημάτων, έγινε η κανονιστική αρχή του «ελληνικού συστήματος». Συμπυκνώνεται στο εθνικό σπορ «άλλα να λέμε, άλλα να σκεφτόμαστε, άλλα να κάνουμε». Καλύπτει μια ευρύτατη γκάμα φαινομένων, από την άμεση είσπραξη μίζας ως το να γνωρίζεις αλλά να σιωπάς και να συγκαλύπτεις. Διαχέεται σε όλη την κοινωνική πυραμίδα, συνήθως κατά τρόπο αντιστρόφως ανάλογο προς τη θέση ατόμων και στρωμάτων. Είναι η αιτία εξαιτίας της οποίας η Ελλάδα ως χώρα και οι ʽΕλληνες ως λαός και ως έθνος δεν μπορούμε τώρα να προβάλλουμε στοιχειώδη αντίσταση, ακόμα και σε σχέδια που προβλέπουν με ιδιαίτερα κυνικό τρόπο την καταστροφή μας.
Πολλαπλά διδακτική είναι η υπόθεση της απεργίας και εν συνεχεία πώλησης, αν τελικά γίνει, του Κόσμου του Επενδυτή. Δείχνει ανάγλυφα, σε μικροσκοπικό επίπεδο, τις «παθογένειες» του «συστήματος Ελλάδα», που δεν εξαντλούνται φυσικά στην κορυφή του πολιτικού συστήματος, αλλά διατρέχουν όλο το κρατικό σύστημα και το κοινωνικό σώμα.
Οι εργαζόμενοι στον Κ.τ.Ε. ξεκίνησαν στις αρχές του χρόνου απεργία για να πληρωθούν τα δεδουλευμένα τους. Η ΕΣΗΕΑ και τα υπόλοιπα σωματεία, μέσω του Προέδρου της και των νομικών συμβούλων της, έπαιξε από την αρχή πρωταγωνιστικό ρόλο στην υπόθεση, σε διαρκείς διαβουλεύσεις με την εργοδοσία και από κοινού με τον εκπρόσωπο των εργαζομένων, παρούσα σε όλες τις Γενικές Συνελεύσεις, πλην των τελευταίων.
Πολύ γρήγορα, ετέθη το ζήτημα του μέλλοντος της εφημερίδας. Εμφανίστηκε υποψήφιος αγοραστής του τίτλου, η ιδιοκτησία του Ελεύθερου Τύπου. ʽΕκλεισε η συμφωνία. Τι προέβλεπε; Συνέχιση της εργασίας όσων εργάζονταν για τις εταιρείες Γιαννίκου. Επαναπρόσληψη 63 δημοσιογράφων, τεχνικών και διοικητικού προσωπικού του Κόσμου του Επενδυτή, με τις αποδοχές και όλα τα δικαιώματα προϋπηρεσίας που είχαν ήδη θεμελιώσει. Και την απόλυση χωρίς αποζημίωση των 23 δημοσιογράφων που εργάζονταν, όχι από δική τους επιλογή οι περισσότεροι, ως «μπλοκάκια». Οι οποίοι μάλιστα εκλήθησαν εκβιαστικά να υπογράψουν παραίτηση από όλα τα δικαιώματά τους, έναντι της υπόσχεσης να εισπράξουν τα δεδουλευμένα τους!
Μεταξύ αυτών όλοι οι πολιτικοί συντάκτες της εφημερίδας πλην ενός και οι γνωστότερες υπογραφές της. Σημειωτέον ότι τα μπλοκάκια δεν διαφέρουν σε τίποτα από τους υπόλοιπους εργαζόμενους της εφημερίδας. Συμμετέχουν στις συσκέψεις και παίρνουν άδειες και δώρα όπως όλοι οι μισθωτοί. Στη συγκεκριμένη εφημερίδα, υπέγραφαν τα κύρια θέματά της, έπαιρναν τις βασικότερες συνεντεύξεις, έκαναν σχεδόν όλες τις αποστολές της στο εξωτερικό και είναι «υπεύθυνοι» για αρκετές από τις μεγάλες δημοσιογραφικές επιτυχίες της. Με άλλα λόγια, ήταν  αιχμή του δόρατος της εφημερίδας.
Τι θα έπρεπε να κάνει φυσιολογικά ένα συνδικάτο που του παρουσιάζουν μια τέτοια συμφωνία και που είναι υποχρεωμένο, ακόμα και εκ του νόμου και του καταστατικού του, να υπερασπίζεται όλους τους εργαζόμενους και τα μέλη του; Θα εξηγούσε στην εργοδοσία, πρώτον, ότι η συμφωνία δεν έχει νόημα, γιατί ο αποκεφαλισμός του δημοσιογραφικού δυναμικού του Κόσμου του Επενδυτή, πρακτικά σημαίνει την απομείωση της όποιας πραγματικής αξίας του φύλλου. Δεύτερο, θα αντιπρότεινε μια λύση προς όφελος και του συνόλου των εργαζομένων και της εργοδοσίας και του μέλλοντος της εφημερίδας.
Τι έκαναν οι συνδικαλιστικοί εκπρόσωποι, οι νομικοί σύμβουλοι και ο εκπρόσωπος των εργαζομένων, μισθωτός ο ίδιος; Αυτό πούκανε ο Παπανδρέου με το Μνημόνιο και ο Παπαδήμος με τη δανειακή. Πανικόβλητοι απεδέχθησαν τη συμφωνία, για να μη χρεωθούν, όπως είπαν, το κλείσιμο μιας εφημερίδας. (Κάτι τέτοιο έκαναν και οι χαλυβουργοί του Βόλου, σπάζοντας το μέτωπο με τους συναδέλφους τους της Αθήνας και τώρα τρέχουν και δεν φτάνουν με τη μετενέργεια). Και στην πραγματικότητα έφεραν πιο κοντά στο κλείσιμο την εφημερίδα, είτε αυτό επέλθει αύριο, είτε μεθαύριο. Δεν έθεσαν καν ως όρο, αφού αποδέχονται απολύσεις ενός τετάρτου των εργαζομένων και την απώλεια των θέσεων εργασίας, τουλάχιστο να πάρουν άμεσα, χωρίς τζιριτζάτζουλες, οι  άνθρωποι αυτοί, υπέρ της απόλυσης των οποίων ουσιαστικά τάχθηκαν, αμέσως δεδουλευμένα και αποζημιώσεις!
Θα μου πείτε, υπήρχε άλλη λύση; Φυσικά υπήρχε, υπάρχει πάντα και προτάθηκε εγκαίρως από τους ενδιαφερόμενους. Να ενταχθούν όλοι στη συμφωνία, να περάσουν στη νέα εφημερίδα, να μη χαθεί ούτε μία θέση εργασίας και να μειωθεί το μισθολογικό κόστος κατά ποσό ισοδύναμο, 25%, με αυτό που επιτυγχάνεται με την απόλυση χωρίς αποζημίωση των 23. Αυτό είναι βέβαια ένα κούρεμα αποδοχών, αλλά εύλογο στις πραγματικές συνθήκες της χώρας και δεδομένης της διαπραγματευτικής δύναμης των εργαζομένων.
Μάλιστα, η περικοπή των αποδοχών θα μπορούσε να γίνει με μια προοδευτική κλίμακα, πλήττοντας όσους έχουν υψηλότερες ή και με όποιο άλλο κριτήριο αποφάσιζαν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Αυτή η λύση θα απέτρεπε τις τραγικές συνέπειες για τους απολυόμενους, στις σημερινές μάλιστα συνθήκες, θα επέτρεπε στην ομάδα που έβγαζε τον Κ.τ.Ε. να προχωρήσει με την ενότητα και το μπρίο που χρειάζεται οποιαδήποτε εφημερίδα, θα έσωζε σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς θέσεις εργασίας και θα αύξαινε στην πραγματικότητα την πιθανότητα επιτυχίας του φύλλου, γιατί θα διατηρούσε τα ονόματα που είχαν στενούς δεσμούς χρόνων με τους αναγνώστες. Θα ήταν προς όφελος και όχι εις βάρος της μελλοντικής εργοδοσίας.

Συνδικαλιστές σε ρόλο Πόντιου Πιλάτου
Αντί να πάνε να διαπραγματευτούνε όμως, οι πανικόβλητοι, στην καλύτερη περίπτωση, συνδικαλιστές κλπ. οργάνωσαν στην  πραγματικότητα την παρασκηνιακή αποδοχή της συμφωνίας. Τα μπλοκάκια, παρόλο που το ζήτησαν, και είχαν κάθε δικαίωμα προς τούτο, δεν κλήθηκαν στη διαπραγμάτευση. Τα σωματεία και οι νομικοί σύμβουλοι, πανταχού παρόντες στην αρχή της υπόθεσης δεν εμφανίστηκαν στις τελικές συνελεύσεις. Προτίμησαν να πάνε να πλύνουν τα χέρια τους, όπως ο Πόντιος Πιλάτος. ʽΕσυραν τους εργαζόμενους σε μια συνέλευση όπου ετέθη στην πλειοψηφία το δίλημμα «θέλετε να ζήσετε καταστρέφοντας τους συναδέλφους σας ή θέλετε να πεθάνετε» (κάτι ανάλογο με το δημοψήφισμα «μέτρα ή ευρώ» που σκαρφίστηκε ο Παπανδρέου). Αντί να στηρίξουν τους εργαζόμενους, ιδίως τους νομικά πιο τρωτούς και αδύναμους, ανάγκασαν τους πλειοψηφούντες να γίνουν ανθρωποφάγοι των συναδέλφων τους. Δεν εμφανίστηκαν στη Συνέλευση και δεν πήραν θέση για να λένε σήμερα «τι να κάνουμε, σεβόμαστε τις αποφάσεις των συνελεύσεων».
Οι αποφάσεις των συνελεύσεων πρέπει να γίνονται σεβαστές, εφόσον όμως δεν παραβιάζουν τα πιο στοιχειώδη δικαιώματα και τις γενικές αρχές. Είναι δυνατό να θυσιάζονται εργαζόμενοι και να εκβιάζονται να αποδεχθούν ακόμα και παραίτηση από το δικαίωμα αποζημίωσης, προκειμένου να πάρουν τα δεδουλευμένα τους; Με τι μούτρα, αν αύριο, ο μελλοντικός εργοδότης του Κ.τ.Ε. απαιτήσει ποιος ξέρει τι από τους εργαζόμενους, θα μπορέσουν να τους υπερασπίσουν οι συνδικαλιστές. Με τι μούτρα θα ζητήσουν συμπαράσταση αύριο, οι εργαζόμενοι που οδηγήθηκαν να αποδεχθούν την ηθική ευθύνη της απόλυσης χωρίς αποζημίωση των συναδέλφων τους;
Στην αρχή, χτύπησαν την πόρτα των κομμουνιστών. ʽΑστους είπαν, είναι κομμουνιστές αυτοί. Μετά χτύπησαν τη πόρτα των Εβραίων. ʽΑστους, είναι Εβραίοι, είπαν. ʽΌταν χτύπησαν τη δική τους δεν υπήρχε πια κανείς να τους βοηθήσει. ʽΕτσι περίπου περιέγραψε ο Μπέρτολτ Μπρεχτ,  σε μια αθάνατη σελίδα της παγκόσμιας φιλολογίας, την ατμόσφαιρα που επικρατούσε κατά την άνοδο του φασισμού στη Γερμανία. ʽΟποιος θέλει ένα πιο ελληνικό παράδειγμα, ας διαβάσει τον διάλογο του Νοταρά με τον Πορθητή της Πόλης. Εξόχως διδακτικό κείμενο.