Η είδηση έπεσε σαν «βόμβα», όπως λένε οι δημοσιογράφοι: Η Μέρκελ οργάνωσε την απομόνωση του υποψήφιου Προέδρου της Γαλλίας σοσιαλιστή Ολάντ παροτρύνοντας τους (συντηρητικούς) πρωθυπουργούς της Αγγλίας, Ιταλίας και Ισπανίας να μην δεχθούν να τον συναντήσουν. Ολάντ ο απόβλητος. Η Γαλλία, μετά τις εκλογές, σε καραντίνα; Ή το τέλος της ΕΕ όπως την ξέρουμε;
Αιτία του εξοστρακισμού είναι ότι ο Ολάντ υπόσχεται πως θα ζητήσει επαναδιαπραγμάτευση, επαναπροσδιορισμό του συνόλου της (νεοφιλελεύθερης) πολιτικής λιτότητας που ακολουθεί η ΕΕ κάτω από την άτεγκτη επίβλεψη του Βερολίνου. Ο ίδιος ο Ολάντ απάντησε ήπια, δεν κατηγόρησε κανένα για την (αδιάντροπη) επέμβαση στα εσωτερικά της Γαλλίας και εξέφρασε την ελπίδα ότι ο γαλλικός λαός δεν θα επηρεαστεί από τη στάση των (συντηρητικών) ευρωπαίων ηγετών. Είναι προφανές ότι ο Ολάντ ζητάει ότι ζητούσε και ο δικός μας κ. Σαμαράς. Η διαφορά είναι ότι ο Σαμαράς υποχώρησε κατά κράτος με την ελπίδα ότι θα πάρει την άδεια να γίνει πρωθυπουργός. Ο Ολάντ, προεκλογικά τουλάχιστον, εμμένει στη θέση του. Προφανώς διότι ξέρει ότι αλλιώς δεν θα γίνει ποτέ Πρόεδρος. Η δική του εκλογή εξαρτάται από τους Γάλλους, όχι από τη Μέρκελ ή τον Κάμερον.
Από όλη αυτή την ιστορία μπορούμε να κρατήσουμε τα εξής:
Το ένα είναι ότι οι εκλογές αυτής της περιόδου είναι σημαντικές. Δεν ανατρέπουν φυσικά τον καπιταλισμό. Αλλά η λαϊκή ψήφος αποκτά βάρος και νόημα. Τουλάχιστον για όσους δέχονται ότι όσα γίνονται δεν είναι ούτε μονόδρομος (όπως υποστηρίζουν οι κυρίαρχοι στην ΕΕ) ούτε αναπόφευκτα. Υπάρχουν και άλλες λύσεις εντός του συστήματος. Όσοι υποστηρίζουν ότι μόνο η ανατροπή του καπιταλισμού έχει σημασία, ας περιμένουν. Μαζί με όσους περιμένουν τη Δευτέρα Παρουσία. Είναι πχ εκείνοι που δεν διακρίνουν ότι η εκλογή Πούτιν διαφέρει από την επαναφορά των νοσταλγών του Γέλτσιν- κι ας παραμένει (κατά το ΚΚΕ) ιμπεριαλιστική η Ρωσία. Πρέπει να φοράς παρωπίδες για να μη βλέπεις την οργή (και τη θλίψη) που προκάλεσε η επανεκλογή Πούτιν στους ιμπεριαλιστές εκτός Ρωσίας. Αν ο Ολάντ τηρήσει τις υποσχέσεις του, θα το δούμε.
Το δεύτερο είναι ότι η κυρίαρχη νεοφιλελεύθερη κλίκα στην ΕΕ δεν κάνει καμία διάκριση μικρής ή μεγάλης χώρας (Ελλάδα/Γαλλία) ούτε συντηρητικού και αριστερού υποψήφιου (Σαμαράς/Ολάντ). Όποιος ξεφεύγει από τη γραμμή γίνεται στόχος. Τα ηγετικά ευρωπαϊκά κλιμάκια έχουν αφήσει τις παλαιές ιδεολογικές διαφορές για τον «κοσμάκη» και στοχεύουν αποκλειστικά στην ουσία, στη διατήρηση της κυριαρχίας τους. Αυτό θα όφειλε να βάλει σε κάποιες σκέψεις αυτούς που (εν ονόματι του σοσιαλισμού ή του εθνικισμού ή ή) απορρίπτουν με περισσή ευκολία τη συσπείρωση όλων όσοι μπορεί να εναντιωθούν στους κυρίαρχους.
Το τρίτο είναι ότι εκτός από τον νεοφιλελευθερισμό υπάρχει και το ιδιαίτερο εθνικό και κρατικό συμφέρον της Γερμανίας και των πιστών βόρειων συνοδοιπόρων της. Αν η Γαλλία αντισταθεί με στοιχειώδη θέληση στο γερμανικό οδοστρωτήρα, το Βερολίνο θα αντιμετωπίσει αδιέξοδο και απομόνωση. Δεν είναι διόλου τυχαίο ότι εκπρόσωπος των γερμανών σοσιαλιστών έσπευσε να χαρακτηρίσει γραφικό τον κ. Ολάντ επειδή έθεσε θέμα επαναδιαπραγμάτευσης. Η Γαλλία μπορεί να συγκροτήσει μια κάποια σύμπλευση των χωρών της Νότιας Ευρώπης κατά του γερμανικού αδιέξοδου ισοπεδωτισμού.
Το τέταρτο, τελευταίο αλλά όχι έσχατο, είναι ότι οι αντιδράσεις στον Ολάντ καταδεικνύουν πως κάθε προσπάθεια όχι να σταματήσει αλλά απλώς να φρενάρει ο οδοστρωτήρας δεν απαιτεί μόνο την απαραίτητη ενεργό λαϊκή συμμετοχή. Αυτή είναι η ελάχιστη αναγκαία συνθήκη. Αλλά δεν φτάνει. Η κάθε ηγεσία οφείλει να έχει επίγνωση του διεθνούς περιβάλλοντος, των αντιδράσεων και συσχετισμών. Και οφείλει να μιλήσει γι’ αυτά, όχι να τα συγκαλύπτει ή να τα αποσιωπά. Ώστε το προσκλητήριό της να μην είναι ένας θλιβερός περίπατος στα αγκάθια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.
- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.