Η κρίση στη Συρία προσφέρει μοναδική ευκαιρία να λυθούν να προβλήματά μας με την Τουρκία, λένε ορισμένοι, στην Αριστερά και όχι μόνο. Αντιστρέφοντας πλήρως την πραγματικότητα και διαστρεβλώνοντας τα ίδια τα γεγονότα υποστηρίζουν ότι η Τουρκία, επί Ερντογάν, βλέπει φιλικά την Ελλάδα και αν και εμείς αλλάξουμε την εχθρική στάση μας τότε υπάρχουν ελπίδες ειρηνικών διευθετήσεων.
Αναφέρουν μάλιστα σειρά «φιλικών» ενεργειών της τουρκικής κυβέρνησης προς την Ελλάδα, από το άνοιγμα της Χάλκης, ως την άδεια να λειτουργήσουν σχολεία στην Ίμβρο.
Η βασική σκέψη: «Ο Ερντογάν είναι καλός, οι κεμαλιστές κακοί». Πρόκειται για ξαναζεσταμένα μακαρόνια. Μετά τα Ίμια (1996) όλες οι κυβερνήσεις προσπαθούσαν να ξεχωρίσουν τους «καλούς» κεμαλιστές από τους «κακούς», ακολουθώντας τις συμβουλές αμερικανών φίλων. Αποκορύφωμα ήταν οι αλησμόνητες «ζεϊμπεκιές» του ΓΑΠ μπροστά στον Τζεμ, υπουργό εξωτερικών της Τουρκίας και θερμό φίλο των ΗΠΑ. Οι Αμερικανοί υποστήριζαν τότε ότι η τουρκική Δημοκρατία κινδύνευε και οι Έλληνες όφειλαν να τη σώσουν, θυσιάζοντας κάτι από τα κεκτημένα τους, όπως τα ορίζουν Διεθνείς Συνθήκες και Διεθνές Δίκαιο. Οι καιροί άλλαξαν, έπεσαν οι κεμαλιστές, ήρθε ο Ερντογάν, αλλά οι ίδιοι άνθρωποι, πολλοί της Αριστεράς, είναι πάντα έτοιμοι να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους υπέρ των ειρηνικών λύσεων, ανιδιοτελώς.
Δεύτερος πυλώνας των άοκνων προσπαθειών αυτών των ανθρώπων είναι η θέση ότι το ήπιο πολιτικό Ισλάμ είναι απείρως προτιμότερο από τα κοσμικά αυταρχικά καθεστώτα, όπως υποστηρίζουν οι αμερικανοί παντοτινοί φίλοι. Το ότι τα αυταρχικά κοσμικά καθεστώτα διαδέχονται φανατικοί, (που ξεριζώνουν και τρώνε την καρδιά του ακόμα ζωντανού αντίπαλου φαντάρου) είναι λεπτομέρεια, παρά τον αδιαμφισβήτητο ανθρωπισμό που διακατέχει τους εν λόγω.
Δεν διστάζουν ωστόσο να παραδεχτούν ότι η Τουρκία θέλει και προσπαθεί να γίνει Περιφερειακή Δύναμη και ότι θεωρεί πως έχει ζωτικά συμφέροντα στο Αιγαίο. Αυτό το τελευταίο το έχει αναγνωρίσει από το 1997 (Διακήρυξη της Μαδρίτης) και ο κ. Σημίτης έτσι ώστε αυτοί, ως παρακολουθήματα του τέως πρωθυπουργού, να παραμένουν στο πλαίσιο του ευρέως χώρου της Αριστεράς, με την καλή έννοια.
Είναι σαφές ότι αφού η Τουρκία θεωρεί πως έχει ζωτικά συμφέροντα στο Αιγαίο, όσο φιλικές προσπάθειες και αν κάνουμε, εκείνη θα συνεχίζει έως ότου πάρει το κομμάτι του Αιγαίου που θα την ικανοποιεί. Μόλις προχθές στην τουρκική εθνοσυνέλευση ο Νταβούτογλου δήλωσε ότι η Τουρκία θεωρεί πως πλήθος ελληνικών νησιών είναι τουρκικά. Έχουμε πια προσπεράσει την τουρκική θέση για «γκρίζες ζώνες» και την αμφισβήτηση της ελληνικότητας των νησιών. Η Τουρκία αναφέρεται πλέον σε τουρκικά νησιά. Το πότε θα τα διεκδικήσει με τον πρόσφορο τρόπο, θα το αποφασίσει την κατάλληλη στιγμή.
Στην κρίση της Συρίας ο Ερντογάν έχει εντάξει την Τουρκία στο αμερικανικό άρμα, όπως, κατ’ αναλογία, είχε προσδέσει ο Ελ. Βενιζέλος την Ελλάδα με τα συμφέροντα της Αντάντ στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο Ερντογάν υποψιάζεται ότι μπορεί να έχει την ίδια τύχη με τον Βενιζέλο όταν τον εγκατέλειψαν οι Σύμμαχοι, Άγγλοι και Γάλλοι. Γνωρίζει επίσης ότι χωρίς να λύσει το Κουρδικό, η Τουρκία δεν μπορεί να γίνει Περιφερειακή Δύναμη. Σχεδιάζει μια Τουρκο-Κουρδική οντότητα (Ομοσπονδία ή Συνομοσπονδία) με ισχυρή επιρροή στους Άραβες, μια ανασύσταση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Το πρόβλημα για τον Έρντογάν είναι ότι οι ΗΠΑ δεν είναι λογικό να επιθυμούν μια τόσο ισχυρή Τουρκία, μια αυτοκρατορία σε περιοχή ζωτική γι’ αυτές. Όλα αυτά, όμως, ουδόλως επηρεάζουν τις τουρκικές απαιτήσεις στο Αιγαίο, αντιθέτως τις μεγεθύνουν. Οι αυτοκρατορίες της «ξηράς» όπως η Γερμανία, έχασαν όλους του πολέμους, ηττήθηκαν διαχρονικά.
Οι καθ’ ημάς της Αριστεράς αλλά και άλλοι, όταν τα γεγονότα δεν τους ταιριάζουν, τα αγνοούν. Πχ η Χάλκη παραμένει, επί χρόνια, μια αόριστη υπόσχεση. Και το ΥΠΕΞ, μόλις προχθές, κατήγγειλε την τουρκική πλευρά ότι απαιτεί να πάρουμε ισοδύναμα(;) μέτρα ώστε να άρει το αυθαίρετο κλείσιμο της Σχολής. Τα σχολεία άνοιξαν στην Ίμβρο αφού εκδιώχθηκαν γονείς και μαθητές. Αντίστροφα, η δράση της Τουρκίας στη Θράκη έχει λάβει επικίνδυνες διαστάσεις τις οποίες μόνο όσοι θέλουν να κλείνουν τα μάτια αρνούνται να παραδεχτούν.
Εκλογές, λένε, δεν έχει κερδίσει καμία κυβέρνηση με βάση τα εθνικά θέματα. Παραλείπουν, όμως, ότι μπορεί να τις χάσει εξ αιτίας τους. Στην Αριστερά, η καταγγελία πχ του αμερικανικού ή του ισραηλινού ιμπεριαλισμού και του ρατσισμού εναντίον των Παλαιστινίων είναι αυτοματισμός, με αντίστοιχη καταγγελία της ελληνικής άρχουσας πολιτικής τάξης ότι ακολουθεί στάση υποταγής απέναντι στις ΗΠΑ και το Ισραήλ. Απέναντι στην Τουρκία, όμως, η στάση πολλών στην Αριστερά προσαρμόζεται απολύτως με τη στάση (μετά τα Ίμια) του κ. Σημίτη και των «αστικών κυβερνήσεων» που τον διαδέχθηκαν, ανεξαρτήτως κόμματος. Αλλά είναι τουλάχιστον παράδοξο και ανακόλουθο να «απαιτείς» αντίσταση στο ΝΑΤΟ ή και έξοδο από τη Συμμαχία, αντιπαράθεση, δηλαδή, με το σύνολο των Δυνάμεων της Δύσης άρα και την Τουρκία, αλλά να μην τολμάς να υπερασπιστείς, απέναντι στην Τουρκία, δικαιώματα της πατρίδας μας όπως αυτά ορίζονται από το Διεθνές Δίκαιο και τις Συνθήκες. Εκτός αν και τα περί ιμπεριαλισμού, ΝΑΤΟ κλπ είναι όπως τα λόγια του λαγού πριν να εμφανιστεί το λιοντάρι.
Ποιά "Αριστερά" κ.Αποστολόπουλε?Αυτό το συνονθύλευμα που μόνο στόχο και σκοπό έχει τη μάσα?Αυτό το πράγμα δεν είναι αριστερά όπως,επίσης,δεν είναι δεξιά και η παράταξη που εκπροσωπεί η Ν.Δ.(Παρακαλώ,μη μου αποδώσει,ΚΑΝΕΙΣ,εδώ,ακροδεξιές τάσεις και ροπές,θα κάνει λάθος).
ΑπάντησηΔιαγραφήΕχουν κοινό στοιχείο,δυνατό,αυτές οι παρενδυματικές παρατάξεις κι αυτό είναι, η πάση θυσία συμμετοχή στη μάσα που εξασφαλίζει η εξουσία,αμέσως ή εμμέσως.Αυτό που "διαφοροποιεί" την αριστερά αυτήν από την ομόλογή της δεξιά,είναι ότι έχει κερδίσει τον δήθεν ιδεολογικό, μεταξύ τους,αγώνα.Κι αυτό,διότι ως έχουσα,η αριστερά,το "μονοπώλιο" της ανώτερης λόγω ροπής προς την ενασχόληση με την κουλτούρα(?)και τα βιβλία,τις περισπούδαστες σκέψεις,την "αγάπη" για τη φιλοσοφία,την ευαισθησία για τον αδύναμο,για το περιβάλλον κ.λπ.Κλήθηκε ποτέ αυτή η αριστερά να κάνει πραγματικότητα τις 'αγάπες' και τις ευαισθησίες της?(Αν θέλει κάποιος να πάρει γεύση,ελάχιστη, για το αποτέλεσμα μιας τέτοιας αριστερής κυβέρνησης,δεν έχει παρά να ρίξει μια ματιά στον τσύριζα και τη δημάρ.Αυτοί οι άνθρωποι,δεκαετίες ολόκληρες ήταν "σύντροφοι",συνάδελφοι,συμμαχητές υποτίθεται,για την προώθηση της αριστερής πρότασης για τη διακυβέρνηση.Τί βλέπουμε,τώρα?Ο μεν τσύριζα έχει χάσει τ'αυγά και τα πασχάλια και δεν ξέρει τί να κάνει μπροστά στην προοπτική της ανάληψης της ευθύνης,η δε δημάρ,λέει "ναι σε όλα" όσα κουβαλάει ο Σαμαράς από την τρό'ι'κα). Αυτή η ανωτερότητα δηλ., έκανε τη δεξιά να μαζευτεί στη γωνιά της,έντρομη,γεμάτη συμπλέγματα.Δυστυχώς για το γενικό μας συμφέρον,αυτή η διαμάχη "κέρδισε" όλη την ενέργεια και την προσοχή όλων μας τις τελευταίες δεκαετίες, με αποτέλεσμα τα σημερινά χάλια και όσους άλλους κινδύνους αυτά,τα χάλια, κρύβουν.Οταν ο υπόλοιπος κόσμος έψαχνε,σκεπτόταν και έβρισκε λύσεις στα προβλήματά του,εμείς παλεύαμε να βάλουμε τη δεξιά "στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας"ή ακολουθούσαμε απόψεις που μας έλεγαν για την "ισχυρή Ελλάδα με την βαλκανική ενδοχώρα των εξήντα εκατομμυρίων(και πουλάγαμε ότι πουλιόταν να "επενδύσουμε" στο σίγουρο του Σημιτάκου)",ή τρέχαμε πίσω από τον μπουχέσα που μας παραμύθιασε με την "επανίδρυση του Κράτους".
Κάποια στιγμή, πρέπει να κοιτάξουμε κατάματα την αλήθεια και να τελειώνουμε με τις υποκρισίες, οι οποίες αποπροσανατολίζουν την κοινή γνώμη περί αυτά τα θέματα, χρόνια τώρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτο κάτω-κάτω της γραφής, τα γεγονότα μιλάνε πλέον μόνα τους.
Ελίνα