Καλλιεργήσιμη γη και φορολογία

 της Ελίνας Γαληνού  
Μια θετική προοπτική που αναφέρεται από τότε που η ανεργία-ιδίως των νέων-ανέβηκε σε εκρητικά ύψη, είναι η επιστροφή στην καλλιέργεια της γής. Καθώς τα δεδομένα της Οικονομίας, μας έδειξαν ότι η εξαιρετικά χαμηλή παραγωγικότητα της χώρας μας συνιστά σοβαρότατο αρνητικό παράγοντα, η στροφή σε παραγωγικές δραστηριότητες προιόντων, συνδέεται με πολλαπλά οφέλη.
Πρώτα απ΄όλα, πολλοί νέοι θα βρούν απασχόληση επιστρέφοντας στην γή των προγόνων τους. Δεύτερο, η αύξηση παραγωγής αγροτικών προιόντων, θα μειώσει την ανάγκη εισαγωγών οι οποίες επιβαρύνουν το ΑΕΠ, αυξάνοντας ταυτόχρονα τις προυποθέσεις εξαγωγών μας και την αντίστοιχη συμβολή τους στο ΑΕΠ. Τρίτο, θα ζωντανέψουν ξανά περιοχές της χώρας, που πολλές απ΄αυτές είχαν παραγκωνιστεί λόγω της τάσης να συγκεντρώνονται οι νέοι στα αστικά κέντρα για λόγους εργασίας. Ειδικά το τελευταίο αυτό, θα συμβάλει παράλληλα και στην τουριστική ανάπτυξη της χώρας, αναδεικνύοντας περιοχές όπου μπορεί να ευδοκιμήσει ο αγροτικός τουρισμός, προβάλλοντας παράλληλα και τα ελληνικά προιόντα διεθνώς.

Οταν περιμένουμε εναγωνίως τους ξένους να έρθουν για επενδύσεις, ελπίζοντας ν΄ανοίξουν μερικές θέσεις εργασίας και να βγάλουν από την ανεργία τους νέους, θα΄ταν ανόητο να μην υποστηρίξουμε την απασχόληση μέσω επιστροφής στην ελληνική γή. Ομως η καλλιεργήσιμη γή, όπως ξέρουμε, αποτελεί ταυτόχρονα και ακίνητη περιουσία. Περιουσία η οποία μένοντας αναξιοποίητη, δεν προσφέρει απολύτως τίποτα στο κράτος, ενώ επιβαρύνει τον κατέχοντα με κάμποσους μπελάδες. Η εκμίσθωση λοιπόν καλλιεργήσιμης γής ή η άμεση αξιοποίησή της από τον ιδιοκτήτη για σκοπό παραγωγικό, θα έπρεπε τουλάχιστον να υποστηρίζεται από το κράτος, αν όχι να επιβραβεύεται κιόλας...Αντί αυτού όμως, προωθείται μέσα στο νέο σύστημα φορολόγησης, και η φορολογία καλλιεργήσιμων γαιών, καθώς οι αρμόδιοι έκριναν ότι πρόκειται για ακίνητη περιουσία και άρα, πρέπει κι΄αυτή να ακολουθήσει τον μοιραίο δρόμο του διωγμού ακινήτων...

Δεν χρειάζεται ν΄αναλύσουμε γιατί αυτά τα μέτρα δρούν ως αντικίνητρα παραγωγικότητας, καθώς επιφέρουν επιβαρύνσεις σε οικονομικούς πόρους που θα μπορούσαν να αποδειχτούν πολύτιμοι. Η επιστροφή στη γή, ναι μεν επικροτείται, πλήν όμως δεν υποστηρίζεται όπως πρέπει. Διότι οι νέοι που αποφασίζουν να στραφούν στην αγροτική παραγωγή και κυρίως οι άνεργοι, δεν διαθέτουν κεφάλαια ούτε για τον απαραίτητο εξοπλισμό που χρειάζονται (γεωργικά εργαλεία, μηχανήματα, αποθήκες κλπ), ενώ σε πολλές περιπτώσεις, μισθώνουν γαίες γιατί δεν έχουν ιδιόκτητες. Προ καιρού, είχε προωθηθεί σχετικό πρόγραμμα για μίσθωση αγροτικής γής έναντι συμβολικού τιμήματος, από το κράτος σε νέους αγρότες, ένα πρόγραμμα που σαν ιδέα ήταν καλό. Ομως στην πράξη, η βοήθεια αυτή είχε αποδειχτεί ανεπαρκής ως προς την συνολική κάλυψη βασικών αναγκών ενός νέου αγρότη που θέλει να ξεκινήσει καινούρια δουλειά. Από το ΕΣΠΑ που περιμένουν όλοι κάποια στήριξη, ελπίζουν αναμένοντας στο ακουστικό τους...Και εννοείται, ότι πολλά πράγματα δεν γίνονται μόνο με εθελοντές σ΄αυτές τις περιπτώσεις, ούτε με τζάμπα λαθρομετανάστες...

Τουλάχιστον, το κράτος το οποίο δεν μπορεί σ΄αυτή τη φάση να στηρίξει ως αρωγός την προσπάθεια των νέων να ασχοληθούν με τη γή, ας μην προωθεί μέτρα που αποβαίνουν εις βάρος της αξιοποίησης της καλλιεργήσιμης γής. Διότι το κόστος φορολογίας, αυξάνει το κόστος της παραγωγικής διαδικασίας γενικά, είτε πρόκειται για εκμίσθωση γής, είτε για ιδιόχρηση από τον ιδιοκτήτη. Δεν χρειάζεται φιλοσοφία για να καταλάβει κανείς, ότι τέτοια μέτρα δρούν ως αντικίνητρα στην παραγωγικότητα. Εϊναι όμως και εντελώς παράλογο να φορτωθεί η διαφορά του φόρου αυτού στα ακίνητα, λές και οι ιδιοκτήτες τους πρέπει να θυσιαστούν ξανά! Είναι βέβαια ευνόητο ότι κάθε επιβαρυντικό οικονομικά μέτρο που επιβάλλεται στην καλλιεργήσιμη γή, απλά δρά εις βάρος της προοπτικής για την ανάπτυξη μιας υγιούς οικονομίας. Ομως απορούμε για νυοστή φορά, γιατί το κράτος κυνηγάει με τόση μανία τα ακίνητα και τους ιδιοκτήτες τους, λές και φταίνε εκείνοι για όλα τα δεινά που μας έπληξαν...