Ηττηθήκαμε στην Κύπρο; Το χρονικό μιας προδοσίας
Του Κώστα Χατζηαντωνίου
Τη Δευτέρα 15η Ιουλίου 1974 εκδηλώθηκε στη Λευκωσία, από την ελεγχόμενη
από τη χούντα Εθνική Φρουρά, το προδοτικό πραξικόπημα και του
αρχιεπισκόπου Μακαρίου. Το πραξικόπημα αυτό είχε από καιρό σχεδιαστεί
στους παράδρομους της CIA και του Στέιτ Ντιπάρτμεντ που εκμεταλλευθήκαν
άριστα τη μικρόνοια της ιωαννιδικής δικτατορίας.
Η επιβολή της 21ης Απριλίου άλλωστε ήταν υπό τις «ευλογίες» του αμερικανικού παράγοντος που επιθυμούσε σφόδρα να κλείσει με μια λύση διπλής ένωσης το Κυπριακό, μόνιμη εστία εσωτερικής αναταραχής στο NATO. Παράλληλα από καιρό ήθελε να απαλλαγεί από τον Μακάριο τον οποίο θεωρούσε εν δυνάμει «Κάστρο της Μεσογείου» και απειλή για την ασφάλεια του Ισραήλ.
Η επιβολή της 21ης Απριλίου άλλωστε ήταν υπό τις «ευλογίες» του αμερικανικού παράγοντος που επιθυμούσε σφόδρα να κλείσει με μια λύση διπλής ένωσης το Κυπριακό, μόνιμη εστία εσωτερικής αναταραχής στο NATO. Παράλληλα από καιρό ήθελε να απαλλαγεί από τον Μακάριο τον οποίο θεωρούσε εν δυνάμει «Κάστρο της Μεσογείου» και απειλή για την ασφάλεια του Ισραήλ.
Η
επιβολή αυτής της «λύσης» (που με την ιερή λέξη της Ενώσεως κάλυπτε την
ουσία που ήταν η διχοτόμηση) με πολιτικά μέσα είχε αποτύχει (σχέδιο
Άτσεσον κ.λπ.) αφού ο Μακάριος ανθίστατο και δεν υπήρχε Ελλαδίτης
πολιτικός που θα αναλάμβανε αυτό το κόστος. Δεν απέμενε παρά η
δημιουργία μιας σκηνοθετημένης πολεμικής κρίσης. Πρώτη δοκιμή υπήρξαν τα
γεγονότα του 1967 αλλά η υποχώρηση Παπαδόπουλου, και η προδοτική
απόσυρση της μεραρχίας και του βαρύτατου οπλισμού της προ του τουρκικού
τελεσιγράφου, θεωρηθήκαν επαρκές πρώτο βήμα.
Ακολούθησαν
τα χρόνια της σκληρής αντιπαράθεσης με τον αρχιεπίσκοπο Μακάριο. Είναι
πασίγνωστη η μέθοδος του ιμπεριαλισμού, όταν έχει να αντιμετωπίσει έναν
σκληροτράχηλο αντίπαλο ηγέτη, να ενισχύει υπόγεια έναν ακόμη πιο
«αδιάλλακτο» υπερπατριωτικό πόλο ώστε με τα μαξιμαλιστικά αιτήματα του
να υπερκερνά τη στρατηγική του αυθεντικού αντιπάλου. Στην Κύπρο η
παράταξη του γενναίου στρατιώτη αλλά πολιτικά αφελούς, Γ. Γρίβα έπεσε σε
αυτή την παγίδα, ιδιαίτερα, μετά τον θάνατο του τελευταίου που αναίρεσε
και το τελευταίο εμπόδιο αφού ο έλεγχος της ΕΟΚΑ-Β πέρασε πλέον απ’
ευθείας στη χούντα των Αθηνών.
Η
υπονόμευση του εσωτερικού μετώπου στην Κύπρο στηρίχθηκε σε δύο σχήματα
προπαγάνδας. Στον «κομμουνιστικό κίνδυνο» (είμαστε σε μια ευχή
αντικομμουνιστικής τύφλωσης) και στη δήθεν αντίδραση του Μακαρίου στην
ένωση. Ένας εθνικισττής, ενωτικός και αντικομμουνιστης ηγέτης όπως ο
Μακάριος κατηγορήθηκε για την αντιδυτική του πολιτική. Όταν όμως οι
δυτικές χώρες δεν του πωλούσαν οπλισμό (άρματα, τορπιλακάτους κ.λπ.),
δεν έπρεπε να αγοραστούν έστω τα ρωσικά άρματα και οι ρωσικές
τορπιλάκατοι που διετίθεντο; Όταν απειλείτο με τουρκική εισβολή δεν
έπρεπε να επιδιώξει σοβιετική παρέμβαση αφού οι ΗΠΑ ανέχονταν τους
βομβαρδισμούς της Τηλλυρίας (καλοκαίρι 1964) για να εκβιάσουν τη διπλή
ένωση, το σχέδιο Άτσεσον που όλοι σήμερα προβάλλουν αποκρύπτοντας το
διχοτομικά του στοιχεία; Ή όταν υπονομεύετο πανταχόθεν, δεν ήταν
αναγκασμένος να αναζητήσει στήριξη στο αριστερό ΑΚΕΛ; Κι όμως. Τις
ενέργειες αυτές οι μικρόνοες τις χρησιμοποιούσαν στη συνέχεια ως…
απόδειξη του φιλοσοβιετικού τάχα προσανατολισμού του αρχιεπισκόπου.
Ο
ταξίαρχος Χάντζος, αμετανόητος αντιμακαριακός, σε πόνημα του για το
1974, ομολογεί ότι πολιτική όλων των ελλαδικών κυβερνήσεων, των
χουντικών συμπεριλαμβανομένων, ήταν η διπλή ένωση. Σε αυτή την ένωση
αντετίθετο ο Μακάριος. Αλλά η προδοτική χούντα προπαγάνδιζε στην Κύπρο
αορίστως περί ενώσεως παρασύροντας τους αγνούς Κυπρίους στον ολέθριο
διχασμό. Ο Μακάριος όπως κάθε Έλλην Κύπριος επιθυμούσε διακαώς την
ένωση αλλά κατανοούσε ότι άμεσα ήταν αδύνατη αφού η Αθήνα δεν ήταν
αποφασισμένη να την επιδιώξει. Πραξικοπηματική ένωση σήμαινε πόλεμο με
την Τουρκία. Κι εκεί όλες οι κυβερνήσεις των Αθηνών έκαμναν πίσω, δειλές
όντας και στην υπηρεσία αλλότριων συμφερόντων.
Δεδομένου
ότι η Ζυρίχη απέκλειε ρητώς την ένωση και ο Μακάριος με την αναθεώρηση
του συντάγματος φαινόταν ως αίτιος της κρίσης (τυπικά διότι ουσιαστικά
το κράτος δεν μπορούσε να λειτουργήσει) δεν ήταν δυνατόν να επιδιώκει
επίσημα την ένωση. Με την πολιτική του ο Μακάριος θα πετύχει να
«σπρώξει» τους Τουρκοκυπρίους στους θυλάκους που δεν περνούσαν το 6% της
νήσου. Η κυπριακή δημοκρατία είχε καταστεί, με την αποχώρηση των Τ/Κ
από τα πολιτειακά όργανα, ένα αμιγώς ελληνικό κράτος. Οι άθλιες
συνθήκες στους θυλάκους είχαν αναγκάσει τους Τ/Κ να εξέρχονται σιγά-
σιγά απ’ αυτούς είτε προς το νότο είτε στο εξωτερικό και η πορεία της
επανένταξης τους ως μειονότητας ήταν νομοτελειακή με την τακτική
κωλυσιεργίας του Μακαρίου στις διακοινοτικές. ΗΠΑ και Τουρκία φυσικά
αντιλαμβάνονται αυτή τη στρατηγική. Επείγονται λοιπόν για την ανατροπή
του Μακαρίου.
Σε
αυτό το «παιχνίδι» ενεπλάκη η ηλίθια προδοτική χούντα των Αθηνών. Και
είναι αποκαλυπτικό των σχεδίων ότι το πραξικόπημα θα εκδηλωθεί σε μια
χρονική στιγμή που οι Τουρκοκύπριοι, κουρασμένοι από τον περιορισμό
στους θυλάκους, αναζητούν μια λύση και οι διακοινοτικές συνομιλίες
φτάνουν για πρώτη φορά κοντά σε μια συμφωνία που επιβεβαιώνει την
ενότητα της Κυπριακής Δημοκρατίας και περιορίζει τα προνόμια της
Ζυρίχης, Οι Αμερικανοί επείγονται αφού η κρίση στο Αιγαίο φτάνει τον
Ιούνιο σε ακραία όρια και παρότι έχουν πετύχει να συρθεί η ελληνική
χούντα σε συνομιλίες με την Τουρκία για το Αιγαίο.
Όταν
ο Ιωαννίδης αποφασίζει την ανατροπή του Μακαρίου νομίζει ότι εισηγείται
κάποιο δικό του σχέδιο στους Αμερικανούς που τον περιμένουν με ανοιχτή
αγκάλη. Τον διαβεβαιώνουν μάλιστα ότι δεν πρόκειται να εκδηλωθεί
τουρκική αντίδραση. Κι είναι απορίας άξιον, κάποιοι που ήθελαν να
παριστάνουν τους «επαναστάτες» και τους «εθνικιστές» πώς αποδέχονται
τόσο αβασάνιστα τις διαβεβαιώσεις των πρακτόρων, αφού φυσικά ο Κίσινγκερ
ήταν αρκετά ευφυής ώστε να μην συνομιλεί απ’ ευθείας μαζί τους.
Το
σχέδιο αυτό ήταν έτοιμο πριν την περίφημη επιστολή Μακαρίου της 2ας
Ιουλίου 1974 και δεν προκλήθηκε δήθεν από την επιστολή με την οποία ο
Μακάριος ζητούσε ανάκληση των Ελλαδιτών αξιωματικών από την Εθνική
Φρουρά. Η απόφαση ελήφθη πριν την παραλαβή της επιστολής. Η μικρόνοια
και η ευθύνη για την απόφαση ανατροπής του Μακαρίου ή τη μη πρόληψη της
δεν αφορά μόνο την ομάδα Ιωαννίδη αλλά συνολικά όλο το πλέγμα εξουσίας
του 1974. Όλους όσοι παρίσταναν τον «πρόεδρο της δημοκρατίας» (τον
περίφημο Γκιζίκη που ποικιλοτρόπως προστατεύθηκε από τη δημοκρατία μας
για ευνόητους λόγους), τον πρωθυπουργό, τους «υπουργούς» και εν συνόλω
την αστική μας τάξη που μέχρι τότε απολάμβανε τη χουντική ευημερία πριν
ανακαλύψει, υπό το βάρος της προδοσίας, τη «δημοκρατία» (διάβαζε αλλαγή
φρουράς). Η μικρόνοια (μόνιμο χαρακτηριστικό της ελληνικής ακροδεξιάς)
στην ιστορία έχει αποδειχθεί συχνά χειρότερη και από τη συνειδητή
προδοσία. Ενημέρωση των Αμερικανών για το σχέδιο ανατροπής του
Μακαρίου σημαίνει φυσικά και ενημέρωση των Τούρκων οι οποίοι αναμένουν. Ο
Ίνονου έχει αφήσει τις υποθήκες του: «Ετοιμαστείτε και μη βιάζεστε.
Αφήστε πρώτα τους Έλληνες να φαγωθούν μεταξύ τους και μετά μ’ έναν
περίπατο θα πάρετε ό, τι θέλετε».
Το
πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου θα προκαλέσει βαρύ πλήγμα στην Εθνική
Φρουρά. Τα αιματηρά εμφύλια επεισόδια δημιουργούν κατάσταση χάους. Οι
μονάδες εγκαταλείπουν τις στρατηγικές θέσεις τους, διασκορπίζονται
αναζητώντας τον… εχθρό. Και εχθρός είναι τώρα οι «μακαριακοί», όπως για
τους μακαριακούς εχθρός είναι οι «χουντικοί» και οι εοκαβήτες και όχι οι
Τούρκοι που ετοιμάζονται. Οι μοίρες καταδρομών «πρέπει» να είναι μακριά
από τις προβλεπόμενες θέσεις τους τη μέρα της εισβολής. Η αμυντική
ισχύς της Κύπρου ελαχιστοποιείται και υλικά και ψυχολογικά. Σαν να μη
φτάνουν αυτά προστίθεται μια επιλογή – προβοκάτσια: Επιλέγεται ως νέος
πρόεδρος ο Ν. Σαμψών που η ηρωική αλλά και χωρίς ηθικούς φραγμούς δράση
του κατά Βρετανών και Τούρκων τον είχαν καταστήσει ιδιαιτέρως μισητό
πρόσωπο και πάντως όχι ιδανικό για ανώτατη πολιτειακή θέση.
Ο
Ετζεβίτ από την 15η Ιουλίου παραπλανητικά δηλώνει ότι τα γεγονότα
αποτελούν «εσωτερική υπόθεση των Ελληνοκυπρίων» και από την άλλη
διατάσσει εσπευσμένες προετοιμασίες του αποβατικού σώματος. Από την
πρώτη μέρα του πραξικοπήματος εισηγείται χωρίς περιστροφές την
επέμβαση και το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας αποφασίζει από το βράδυ
της 15ης Ιουλίου απόβαση για τις 20 Ιουλίου. Ταξιδεύει το βράδυ της
17ης στο Λονδίνο για να έχει το άλλοθι ότι διαβουλεύθηκε προ της
επιθέσεως και με την άλλη εγγυήτρια δύναμη και συναντά εκεί και τον
Αμερικανό υφυπουργό Εξωτερικών Σίσκο, δηλώνοντας ξεκάθαρα ότι η Τουρκία
θα επέμβει. Παράλληλα εξασφαλίζει τη σοβιετική ουδετερότητα που δεν
δυσαρεστείται ιδιαίτερα από την ελληνοτουρκική διαμάχη.
Είναι
χαρακτηριστικό ότι τη μεσολάβηση δεν αναλαμβάνει ο Κίσσινγκερ αλλά
ένας υφυπουργός του, οι «πιέσεις» του οποίου κάθε άλλο παρά συγκινούν
την Άγκυρα. Στην Αθήνα, παρά τα σαφή μηνύματα από πρεσβείες και
μυστικές υπηρεσίες, ουδείς διατάσσει οποιαδήποτε προπαρασκευή για
αντιμετώπιση της επικείμενης τουρκικής επίθεσης αλλά και ούτε κάνουν
μια διπλωματική κίνηση προς την Τουρκία ώστε, υποσχόμενοι π.χ.
κάποιον συμβιβασμό στο κυπριακό πρόβλημα, να κερδίσουν χρόνο. Ήθελαν
να ανατρέψουν το Μακάριο; Θαυμάσια! Γιατί δεν έλαβαν τα στοιχειώδη μέσα
αμύνης στο διάστημα 15-20 Ιουλίου; Ένα ερώτημα που αποκαλύπτει τον
πυρήνα της προδοσίας.
Το
μέγα έγκλημα προετοιμάζεται. Ο Σίσκο επισκέπτεται την Αθήνα στις 19
Ιουλίου. Το σχέδιο εκτυλίσσεται άψογα, ο Σίσκο από τη συνάντηση με τον
Ετζεβίτ ήδη γνωρίζει ότι η Τουρκία θα χτυπήσει. Ο Ιωαννίδης δεν
πιστεύει, έχει άλλες διαβεβαιώσεις αλλά καλού – κακού απειλεί με πόλεμο
χωρίς όμως να πάρει οποιοδήποτε μέτρο προπαρασκευής. Ο Σίσκο δηλώνει
στην πολιτική και στρατιωτική ηγεσία ότι «έρχεται ως εκπρόσωπος της
κυβερνήσεως του για να μεσολαβήσει για την ειρηνική διευθέτηση των
ελληνοτουρκικών διαφορών». Προτρέπει την Ελλάδα να φανεί διαλλακτική,
να δεχθεί τους τουρκικούς όρους παραχωρώντας διέξοδο των Τουρκοκυπρίων
στη θάλασσα και ανεχόμενη στρατιωτική παρουσία της Τουρκίας στη νήσο.
Πρόκειται σαφώς για το σχέδιο που προβλέπει τη διπλή ένωση, τον
τελευταίο εκβιασμό πριν την επέμβαση. Ούτε τότε αντιλαμβάνεται η Αθήνα
ότι πρέπει να προετοιμαστεί για τη σύγκρουση. Ας αποπλέει το πρωί της
19ης Ιουλίου από τη Μερσίνα ο τουρκικός αποβατικός στόλος.
Η
περιοχή Αδάνων – Μερσίνας είναι ήδη κατάμεστη στρατού, φορτηγών,
τεθωρακισμένων. Στην Κύπρο δεν λαμβάνονται τα αναγκαία
προπαρασκευαστικά μέτρα. Το Γενικό Επιτελείο της Εθνικής Φρουράς
χρειάζεται 48 ώρες για την υλοποίηση των σχεδίων συναγερμού και
επιστρατεύσεως. Και παρότι ο χρόνος υπήρχε, ουδείς αποφασίζει να
εφαρμοστούν τα προβλεπόμενα σχέδια, έστω υπό τύπον ασκήσεων. Ούτε καν
τίθεται η Εθνοφρουρά υπό προειδοποίησιν, ένα μέτρο που θα κατέπαυε τα
εμφύλια πάθη με το ψυχολογικό βάρος της τουρκικής απειλής. Η Εθνοφρουρά
θα υποστεί στρατηγικό και τακτικό αιφνιδιασμό. Ούτε λόγος φυσικά για
την ανάγκη να αποσταλούν άμεσα στην Κύπρο μονάδες βαρέων όπλων (και δη
αντιαεροπορικού και αντιαρματικού πολέμου).
Σαν
να μη φτάνουν αυτά κάποιοι παραπληροφορούν την Αθήνα με ανοησίες για
κινήσεις στα βουλγαρικά σύνορα, λες και η ΕΣΣΔ ήθελε να αποτρέψει την
ενδονατοϊκή σύρραξη ή θα απειλούσε την Ελλάδα, μια νατοϊκή χώρα. Σε
τέτοιον παράφρονα αντικομμουνισμό πελαγοδρομούσαν οι στρατιωτικοί
ηγέτες και τέτοιο παιχνίδι έπαιζαν οι Αμερικανοί αφού η «πληροφορία»
ήρθε από το στρατιωτικό τους ακόλουθο στη Σόφια…
Μόνη
αντίδραση υπήρξε από τον Α/ΓΕΝ Αραπάκη που στέλλει τρία υποβρύχια στην
περιοχή Ρόδου. Τα υποβρύχια, για να φτάσουν από τον Πειραιά στην Κύπρο
εν καταδύσει και να δράσουν, ήθελαν πέντε μέρες. Σπεύδοντας εν αναδύσει
ως τη Ρόδο μπορούσαν να βρεθούν στις ακτές της Κυρήνειας το μεσημέρι
της 22ας. θα ήταν αργά για τον Αττίλα-1 (αφού τα F-84 που βρίσκονταν
στην Κρήτη δεν στέλλονται) αλλά προλάβαιναν το δεύτερο κύμα αποβάσεως,
το οποίο μπορούσαν να πλήξουν με τη μοίρα αεροσκαφών F-4E που όμως μόλις
στις 22 στέλλεται στην Κρήτη. Αν δε απέπλεαν από τις 15 Ιουλίου, θα
ήσαν στην Κύπρο από τη μέρα της πρώτης απόβασης. Δυστυχώς, μόλις το
μεσημέρι της 20ης τα δύο εξ αυτών θα διαταχθούν να πλεύσουν προς την
Κύπρο για να ανακληθούν την επομένη.
Νύχτα
της 19ης Ιουλίου. Ο τουρκικός στόλος με την αποβατική δύναμη πλησιάζει
ανενόχλητος τις ακτές της Κύπρου παρότι εντοπίζονται από τα ραντάρ των
ακτών. Η μη εκμετάλλευση αυτής της νύχτας θα αποδειχθεί μοιραία. Ο Σίσκο
προσπαθεί στην Άγκυρα να αποτρέψει την επιχείρηση χωρίς όμως
εξουσιοδότηση για μια σαφή απειλή παρεμπόδισης της. Και στην Κύπρο;
Αδράνεια εν όψει του επερχόμενου κινδύνου, ανικανότητα στην εκτίμηση
της κατάστασης και τη λήψη αναγκαίων μέτρων, ανικανότητα στην
αντιμετώπιση της έκτακτης κατάστασης. Η εσχάτη προδοσία δεν είναι κάτι
περισσότερο απ’ αυτά. Προδότης δεν είναι μόνο ο συνειδητός και ο
αμειβόμενος πράκτορας. Μπορεί να είναι και ένας ηλίθιος εθνικόφρων. Οι
μονάδες αποκοιμίζονται από το ΓΕΕΦ, που καθησυχάζει ακόμη και τους
διοικητές ταγμάτων. Μάταια φωνάζουν οι σταθμοί έγκαιρης ειδοποίησης και
οι διευθύνσεις πληροφοριών: Οι Τούρκοι φτάνουν!
Στις
πέντε το πρωί τουρκικά αεροσκάφη βομβαρδίζουν ελληνοκυπριακούς
στόχους. Πέφτουν οι πρώτοι αλεξιπτωτιστές στο θύλακα της Λευκωσίας στο
Κιόνελι, και τα αποβατικά κινούνται προς την ακτή ενώ ξημερώνει. Ο
πρώτος καταπέλτης αποβατικού πέφτει στην παραλία Πεντεμίλι Κυρήνειας, σε
περιοχή όπου αναμενόταν κατά τα ελληνικά σχέδια. Οι άνδρες
αποβιβάζονται από τα αποβατικά με άνεση μεγαλύτερη και από εκτέλεση
άσκησης. Κατέρχονται σε μπουλούκια, μέσα σε σύγχυση όλες οι μονάδες σε
έναν αιγιαλό πλάτους 200 μ. Πρωτοφανής υπήρξε η απόβαση τόσων δυνάμεων
σ’ ένα μόνο αιγιαλό. Τόσο σίγουροι ήσαν την έλλειψη αντίστασης. Τα πυρά
υποστήριξης του στόλου τους ήσαν αναπάντεχα άστοχα. «Αραιά που
ακούγονταν ριπές αυτομάτων», θα γράψει ο Μπιράντ. Ήσαν οι λιγοστοί
γενναίοι που αυτοβούλως αμύνονταν αφού μόλις στις 10 εμφανίστηκε τμήμα
της Εθνοφρουράς, το γενναίο 251 του Κουρούπη. Στο μεταξύ οι
αλεξιπτωτιστές και καταδρομείς ενισχύουν το θύλακο Λευκωσίας.
Ο
εκτελών χρέη διοικητού της Εθνοφρουράς (ο αφελέστατος στρατηγός
Ντενίσης είχε κληθεί στην Αθήνα), ο θλιβερός ταξίαρχος Γεωργίτσης που
είχε ξοδέψει όλο του το πάθος στις συνωμοσίες και το πραξικόπημα και δεν
είχε καιρό για την απόκρουση της εισβολής, αντιλαμβάνεται την
πραγματικότητα. Ενημερώνει τον Μπονάνο (που το βράδυ της 19ης άνετος
κοιμόταν στο θέρετρο του Αγ. Ανδρέα) ότι πραγματοποιείται τουρκική
απόβαση στην Κερύνεια και πέφτουν αλεξιπτωτιστές στον θύλακο Λευκωσίας –
Αγύρτας ενώ η τουρκική αεροπορία βομβαρδίζει τον Πενταδάκτυλο και
στόχους της ελληνικής Λευκωσίας. Ο Μπονάνος αρνείται ακόμη και τότε να
δώσει διαταγές για αντεπίθεση λέγοντας χαρακτηριστικά στον αντιπλοίαρχο
Νικολόπουλο (ένορκη κατάθεση τελευταίου) ότι «η Τουρκία χτυπά την Κύπρο
και εμείς είμαστε Ελλάς;»!! Η ΕΛΔΥΚ, για την ενέργεια της οποίας
απαιτείται διαταγή του ΑΕΔ, ολιγωρεί και χάνονται πολύτιμες ώρες. Λίγες
ώρες πριν, ο Μπονάνος έχει διατάξει το αρματαγωγό «Λέσβος», που έφτασε
με 450 άνδρες της ΕΛΔΥΚ για να αντικαταστήσουν τη σειρά που απολυόταν,
να γυρίσει στην Ελλάδα παρότι έβλεπε πως οι άνδρες αυτοί ήσαν παραπάνω
από απαραίτητοι εν όψει της τουρκικής θέσης! Ακόμη και τα πυρομαχικά που
μετέφερε το αρματαγωγό διέταξε να μην εκφορτωθούν!
Η
εθνοφρουρά αναλαμβάνει αυτοβούλως να αμυνθεί αφού βάλλεται και η ΕΛΔΥΚ.
Αλλά είναι ήδη αργά. Μια μερική έστω επιστράτευση την προηγούμενη θα
επέτρεπε το πρωί της 20ης Ιουλίου να υπάρχουν τα προβλεπόμενα δύο
τάγματα στον χώρο απόβασης και την Κυρήνεια, να είχε οργανωθεί επάκτιο
πυροβολικό και να συμπληρωνόταν η εμπόλεμη σύνθεση των μονάδων. Η μόνη
μονάδα ακτής, το ηρωικό 251 Τ.Π., δεν θα σφαγιαζόταν φεύγοντας από την
εν ειρήνη έδρα του. Η ταυτόχρονη αντιμετώπιση θυλάκων και απόβασης
απαιτούσε επιστράτευση, η Εθνοφρουρά των 10.000 δεν μπορούσε και τον
επιθετικό ελιγμό κατά των θυλάκων και κατά των εισβολέων να ενεργήσει
συγχρόνως, με την Ελλάδα παρατηρητή.
Όταν
οι ελληνοκυπριακές μονάδες το πρωί της εισβολής σπεύδουν να βγουν από
τα στρατόπεδα, δέχονται τα καταστρεπτικά πυρά της τουρκικής αεροπορίας.
Τα ελληνικά τάγματα που περισφίγγουν τον θύλακο Λευκωσίας – Αγύρτας
έχουν χάσει την υπεροχή. Το χειρότερο είναι ότι, λόγω του
πραξικοπήματος, δεν βρίσκονται ούτε αυτά ούτε οι μοίρες καταδρομών
στις προβλεπόμενες από τα σχέδια θέσεις αφού ασχολούνταν με την επιβολή
του νέου καθεστώτος. Οι τρεις μοίρες καταδρομών, που θα επετίθεντο στο
βόρειο ορεινό τμήμα του θυλάκου στον Πενταδάχτυλο, είναι στη Λευκωσία
για την ασφάλεια του πραξικοπήματος από το οποίο και έχουν μειωμένη
μαχητική ικανότητα.
Στο
μεταξύ στην Αθήνα ο Σίσκο διαβεβαιώνει ότι θα σταματήσει τους Τούρκους
αν δεν κηρύξει η Ελλάδα τον πόλεμο. Η στρατιωτική ηγεσία και το
«υπουργικό συμβούλιο» των ασπαλάκων συνέρχεται, κουβεντιάζει και
κηρύσσει γενική επιστράτευση. Ο Ιωαννίδης απειλεί με πόλεμο επειδή τον
«εξαπάτησαν» ενώ ο στρατός θέλει δυο μέρες για να προετοιμαστεί. Ο
«πρόεδρος της δημοκρατίας» Γκιζίκης, οι μεγαλόσχημοι ως τότε υπουργοί
και στρατηγοί, ο αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων (ΓΕΕΘΑ) στρατηγός Μπονάνος
οι αρχηγοί των Επιτελείων (Γαλατσάνος, Παπανικολάου, Αραπάκης), άβουλα ανθρωπάκια
ως τότε στα χέρια του ταξιάρχου Ιωαννίδη, θα του αντιταχθούν για τον
ίδιο λόγο που τον υπάκουαν. Για τη σωτηρία του ασήμαντου τομαριού τους.
Ο Αραπάκης προτείνει ανοιχτά την παράδοση της εξουσίας στους
πολιτικούς.
Τα
περί πολέμου ήσαν ανοησίες αφού ο όγκος των ελληνικών μονάδων είναι
στην… Αθήνα και όχι στον Έβρο όπου ο εχθρός έχει προετοιμαστεί και είναι
τριπλάσιος σε μεραρχίες και τετραπλάσιος σε άρματα μάχης. Η σωτηρία της
Κύπρου μπορούσε να προέλθει μόνο με την πρόβλεψη της εισβολής ή έστω
την αποστολή των υποβρυχίων και των F-84 ή των F-4Ε
αμέσως μετά την εκδήλωση της και χωρίς να κηρυχθεί πόλεμος. Έτσι την
ευθύνη για κήρυξη πολέμου θα την είχε η Τουρκία, πράγμα απίθανο. Αλλά τα
22 υπερσύγχρονα F-4 Ε μόλις στις 22 Ιουλίου θα σταλούν από την Ανδραβίδα στην Κρήτη!
Απόγευμα
της 20ης Ιουλίου, θαυμάστε την περιγραφή του Μεχμέτ Αλή Μπιράντ: «Ο
Μεχμέτ κλείνει το ραδιόφωνο του. Γύρω απλώνεται μια περίεργη νεκρική
σιωπή. Πού είναι αυτοί οι Έλληνες τέλος πάντων; Οι Τούρκοι δεν είχαν
συναντήσει καμιά σοβαρή αντίσταση κατά την προέλαση τους». Χωρίς
ενόχληση τα αποβατικά γυρίζουν στη Μερσίνα για να… φέρουν και το
δεύτερο κύμα της επίθεσης! Η αντεπίθεση που θα εξαπολύσουν μετά το
απόγευμα και το βράδυ οι ελληνικές δυνάμεις είναι ισχνότατη (από τα 27
άρματα στη Λευκωσία, ακινητοποιούνται τα 23 αφού οι διοικητές τους.
Λαμπρινός και Κορκόντζελος, ήξεραν μόνο κατά του Μακαρίου να τα
χρησιμοποιούν και να πολιτικολογούν αντί να κάνουν συντήρηση), με
εξαίρεση την επίθεση των καταδρομέων που γρήγορα διατάσσονται να
υποχωρήσουν. Από τις 04:30 το πρωί, με την τουρκική αεροπορία να
κυριαρχεί, η πίεση χαλάρωσε.
Ο
Αττίλας τόσον από πλευράς σχεδίου όσον και εκτέλεσης αποδείχθηκε
απίστευτα πρόχειρος και ερασιτεχνικός. Αποβιβάστηκε ευχερώς επειδή δεν
συνάντησε αντίσταση. Δεν διέθετε επαρκείς και κατάλληλες δυνάμεις
(αποβιβάστηκαν μόλις 6.000 άνδρες), δεν μερίμνησε για τον απαιτούμενο
στρατηγικό εδαφικό χώρο, ακριβώς επειδή ήταν ενήμερος ότι δεν θα
συναντούσε αντίσταση. Οι σποραδικές αντιστάσεις των γενναίων τού
δημιουργούν αμηχανία. Αδρανεί καίτοι επιτιθέμενος, ζητεί απεγνωσμένα
ενισχύσεις που χρειάζονται 48 ώρες για να φτάσουν. Και γι’ αυτό τρέμει
το πρώτο βράδυ της εισβολής, φοβάται νυχτερινή αντεπίθεση της
Εθνοφρουράς. Παρά ταύτα δεν περιφρουρεί το χώρο του με προφυλακές μάχης
ούτε κάνει προσπάθεια διεύρυνσης του μετά την αποβίβαση. Ποιοι τον
καθησυχάζουν;
Η
μάχη που θα μπορούσε να κερδηθεί από την πρώτη νύχτα δεν δόθηκε ποτέ
από την Εθνοφρουρά. Την είχαν διαλύσει τα εμφύλια πάθη, το πραξικόπημα
και η χουντική αβελτηρία. Δεν εφαρμόστηκαν τα προβλεπόμενα σχέδια. Η
μάχη αυτή δεν δόθηκε ποτέ. Το Συμβούλιο Ασφαλείας ζητεί κατάπαυση του
πυρός και απόσυρση των ξένων δυνάμεων από την Κύπρο. Ο Κίσινγκερ πέτυχε
αυτό που ήθελε, τώρα έπρεπε να αποτραπεί ο ελληνοτουρκικός πόλεμος και
να αρκεστούν οι Τούρκοι σε όσα είχαν κατακτήσει. Ο Σίσκο μεταφέρει στην
Άγκυρα ότι η χούντα συμφώνησε να παραμείνουν στην Κύπρο αλλά εντός των
θυλάκων τα τουρκικά στρατεύματα που είχαν αποβιβαστεί, να
αντικατασταθεί ο Σαμψών και να αποσυρθούν οι αξιωματικοί που έλαβαν
μέρος στο πραξικόπημα. Οι Τούρκοι έχουν υλοποιήσει την πρώτη φάση του
σχεδίου τους που προέβλεπε διέξοδο του θυλάκου στη θάλασσα και
δημιουργία προγεφυρώματος, ώστε να αρχίσουν διαπραγματεύσεις για το νέο
κυπριακό κράτος ή τη διπλή ένωση.
Η
κατάπαυση του πυρός είναι μια καλή λύση και για τον Αττίλα που
βρίσκεται σε δυσχερή θέση. Η οδός Κερύνειας – Λευκωσίας δεν έχει τεθεί
ακόμη υπό έλεγχο, στον Πενταδάχτυλο συνεχίζονται συγκρούσεις, οι
θύλακοι πολιορκούνται (έχουν πέσει Λεμεσού, Λάρνακας και Πάφου). Την
ίδια μέρα (21 Ιουλίου), τουρκικά αεροσκάφη βομβαρδίζουν μοίρα του
στόλου τους, την οποία εκλαμβάνουν ως ελληνική νηοπομπή και βυθίζουν το
αντιτορπιλικό Κοτζάτεπε. Τι είχε συμβεί; Το αρματαγωγό «Λέσβος», που
απέπλευσε μετά τη διαταγή της Αθήνας για να επιστρέψει με τους άνδρες
της ΕΛΔΥΚ που απολύονταν, σταματά στην Πάφο, βομβαρδίζει τον
τουρκοκυπριακό θύλακο και αποβιβάζει τους άνδρες. Την ενέργεια αυτή
εξέλαβαν οι Τούρκοι ως άφιξη ενισχύσεων από την Ελλάδα και,
αναζητώντας τη νηοπομπή, εβύθισαν το «Κοτζάτεπε».
Στην
Αθήνα οι αρχηγοί των επιτελείων αποκρούουν την ανόητη εισήγηση
Ιωαννίδη για πόλεμο (ανόητη διότι ήταν αργά και όχι γιατί δεν έπρεπε)
και ο Μπονάνος ζητεί από τον Αραπάκη να ανακληθούν τα υποβρύχια. Όντως
αυτά διατάσσονται μεσημέρι 21ης να επιστρέψουν, για να διαταχθούν και
πάλι στις 22 να πλεύσουν προς Κύπρο και να… ανακληθούν εκ νέου στις 23! Ο
Μπονάνος διατάσσει και την επιστροφή του οχηματαγωγού «Ρέθυμνο» που
είχε φτάσει 100 μίλια νότια της Λεμεσού με το 537 Τ.Π. και ένα τάγμα
Κυπρίων εθελοντών. Η ελληνική μοίρα καταδρομών, που ξεκινά με 15
Νοράτλας από την Κρήτη, φτάνει νύχτα 21 προς 22 με απώλειες λόγω της
κατάρριψης ενός και των ζημιών σε τρία αεροσκάφη από κακή συνεννόηση με
τις φίλιες δυνάμεις. Δεν ξέρανε καν αν έρχονταν μαχητικά ή μεταγωγικά!
Υπεύθυνος και για αυτό το αίμα υπήρξε ο θλιβερός Μπονάνος που δεν
θεώρησε σωστό να βρίσκεται στο γραφείο του τη νύχτα για να συντονίσει
τις επιχειρήσεις και να ενημερώσει το ΓΕΕΦ για την αποστολή της μοίρας.
Επιπρόσθετα ας σκεφτούμε και κάτι άλλο: Αφού έφθασαν τα Νοράτλας,
γιατί δεν μπορούσαν να φτάσουν και μαχητικά, να ανεφοδιαστούν και να
αρχίσουν δράση το πρωί της 22ας;
Οι
Τούρκοι εκμαιεύουν το βράδυ από τον Κίσινγκερ κατάπαυση πυρός (από τις
16:00 της επομένης όμως!) για να σταθεροποιηθούν στο προγεφύρωμα. Ο
Κίσινγκερ τους διαβεβαιώνει ότι, αφού οι ενισχύσεις από το δεύτερο κύμα
με τα άρματα μάχης φτάνουν από ώρα σε ώρα, είναι εφικτή η εκεχειρία το
απόγευμα της επομένης. Ρητά δε τους ενθαρρύνει να συνεχίσουν την
αποστολή ενισχύσεων και μετά την κατάπαυση του πυρός! Το μεσημέρι της
22ας Ιουλίου καταλαμβάνεται η περικυκλωμένη Κερύνεια και αποβιβάζεται
το δεύτερο κύμα. Η Αθήνα διά στόματος Αραπάκη (κυβέρνηση και Ιωαννίδης
έχουν εξαφανιστεί) αποδέχεται στη διάρκεια της νύχτας τη σχετική
μεσολάβηση, τα υποβρύχια διατάσσονται να επιστρέψουν αφήνοντας ελεύθερο
το χώρο μεταξύ Μ. Ασίας- Κύπρου προ και κατά τη διάρκεια της
εκεχειρίας.
Η
«τρίτη χούντα», που επέζησε μόλις δυο μέρες και αποτελείτο από τους
Μπονάνο- Αραπάκη- Γαλατσά-νο- Παπανικολάου συνεχίζει κι αυτή εν αγνοία
της το σχέδιο των Αμερικανών. Η Ελλάδα αντί να αντεπιτεθεί και να
εξαλείψει το αδύνατο προγεφύρωμα, απαγορεύοντας συνάμα την ενίσχυση
του από την Ανατολία αναζητεί τη λύση στην πολιτική μεταβολή. Η χούντα
είναι πια άχρηστη για τους πάτρωνες της. Οι Τούρκοι, παρά την εκεχειρία,
μετά την Κυρήνεια και τη συνένωση της με το θύλακο της Λευκωσίας,
καταλαμβάνουν την Άσπρη Μούττη στον Πενταδάχτυλο και την πεδιάδα του
Δικώμου. Ολοκληρώνεται η μεταφορά της 39ης μεραρχίας και μεταφέρεται
απρόσκοπτα και άλλη μία, η 28η. Έρχονται άρματα. Η εκεχειρία είναι
απαραίτητο στάδιο του σχεδίου για τη σταθεροποίηση και ενίσχυση των
Τούρκων, αλλά και για τη δρομολόγηση των μεταπολιτευτικών διαδικασιών
στην Ελλάδα.
23
Ιουλίου. Στρατιωτική ηγεσία και υπουργικό συμβούλιο αγνοούνται, τα
έχουν χαμένα. Η Ελλάδα δεν εκπροσωπείται από κανέναν. Ο ναύαρχος
Αραπάκης αναλαμβάνει πρωτοβουλία, μη υπάρχοντος άλλου,
διαπραγματεύεται και αποφασίζει. Το μείζον είναι να παραδώσουν την
ευθύνη της εξουσίας άρον – άρον κι όχι η σωτηρία της Κύπρου. Το
ένστικτο της αυτοσυντηρήσεως. Οι χουντικοί ασπάλακες ενδιαφέρονται πια
μόνο για τη σωτηρία του τομαριού τους. Οι «αρχηγοί» αποφασίζουν
πολιτικοποίηση και ο Μπονάνος σπεύδει στον Γκιζίκη, ο οποίος καλεί το
μεσημέρι τους άλλους αρχηγούς και εν συνεχεία τον Ιωαννίδη που ζητεί
48ωρη άδεια αφού υπόσχεται πως δεν θα αντιδράσει! Η σύσκεψη των
πολιτικών αρχηγών με τον Γκιζίκη οδηγεί σε εντολή προς τον Π.
Κανελλόπουλο. Αραπάκης και Αβέρωφ όμως επικοινωνούν με τον Καραμανλή, η
εντολή προς Κανελλόπουλο αίρεται.
Τη
νύχτα της 23ης Ιουλίου οι Έλληνες με τα κεράκια γιορτάζουν το τέλος
της χούντας. Ο Κίσινγκερ ανασαίνει με ανακούφιση. Το χειρότερο, η λαϊκή
εξέγερση του ένοπλου επιστρατευμένου λαού είχε αποφευχθεί. Με την
υψηλή αμερικανική εποπτεία δίνονται οι σχετικές διαβεβαιώσεις και η
τρίτη χούντα παραδίδει την πολιτική εξουσία αφού παραμένει επικεφαλής
του στρατού- προφανώς λόγω των μέχρι τότε θριάμβων της. Η αλλαγή
φρουράς αποκαλείται «αποκατάσταση της δημοκρατίας». Η νέα ηγεσία
κράτησε την υπόσχεση της, δεν έθιξε τους υπεύθυνους της τραγωδίας,
άλλωστε σε λίγες εβδομάδες κατέστη συνένοχη μέσω της ανοχής του
Αττίλα-2. Φροντίζει να εντάξει στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας τους
αφελείς του Κέντρου παραδίδοντας μάλιστα στο Γ. Μαύρο την ηλεκτρική
καρέκλα του υπουργείου Εξωτερικών για να τον καταστήσει συνένοχο της
εγκατάλειψης της Κύπρου. Όπερ και εγένετο.
Στις
25 Ιουλίου αρχίζει η διάσκεψη της Γενεύης, χωρίς τον χουντικό ΥΠ.ΕΞ.
Κυπραίο που δήλωνε ότι προτιμά τη Γενεύη γιατί του αρέσει το ελβετικό
«φοντί». Δεν πρόλαβε να το απολαύσει. Οι Τούρκοι προελαύνουν και
ενισχύουν τις δυνάμεις τους παραβιάζοντας χωρίς προσχήματα την
εκεχειρία. Ο Γ. Μαύρος απειλεί με αποχώρηση αλλά οι Τούρκοι συνεχίζουν
να προωθούνται αφού ο θύλακος Κερύνειας – Λευκωσίας δεν ικανοποιεί τα
σχέδια τους. Ζητούν να αποσυρθούν οι ελληνικές δυνάμεις από τους
θυλάκους της Νότιας Κύπρου. Οι Τούρκοι ζητούν προκειμένου να
σταματήσουν την προώθηση τους, την εκκένωση των τουρκικών χωριών από
τις ελληνικές δυνάμεις. Το προγεφύρωμα διευρύνεται συνεχώς.
Στις
επίμονες διαπραγματεύσεις για κατάπαυση πυρός, η Ελλάδα δέχεται να
παραμείνουν οι τουρκικές δυνάμεις στη γραμμή που θα υπάρχει όταν
υπογραφεί η συμφωνία! Η μεγάλη νεκρή ζώνη θα επιτρέπει την περαιτέρω
προέλαση ενώ οι Τούρκοι αρνούνται και την παρουσία ειρηνευτικής δύναμης
στη νεκρή ζώνη. Ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών Γκιουνές τη χαρακτηρίζει
«χαλκά στο λαιμό του τουρκικού στρατού». Αρνείται και την παρακολούθηση
των ακτών από τον ΟΗΕ που θα απέτρεπε την άφιξη νέων ενισχύσεων. Οι
Αμερικανοί που έχουν τη δυνατότητα να σταματήσουν έστω τους Τούρκους
στην περιοχή που κατέχουν αναπτύσσοντας ειρηνευτικές δυνάμεις πέριξ
αυτών, δεν πιέζουν ούτε κατ’ ελάχιστον.
Η Ελλάδα αποδέχεται την παραμονή τουρκικών δυνάμεων ακόμη και μετά την ανακωχή και γίνεται μνεία για «αποχώρηση όλων των ξένων (sic)
στρατευμάτων μόνο μετά τη λύση και της συνταγματικής πτυχής του
κυπριακού» και «όταν δημιουργηθούν συνθήκες αμοιβαίας εμπιστοσύνης»!
Όμως ούτε αυτή τη διατύπωση ανέχεται ο Ετζεβίτ που διατάσσει τον
Γκιουνές να αποσυρθεί από τη διάσκεψη αν η Αθήνα δεν αποδεχθεί επίσημα
τα τετελεσμένα και την εγκαθίδρυση ενός νέου ομοσπονδιακού κράτους στην
Κύπρο, με δύο αυτόνομες διοικήσεις. Ομολογεί ο Μπιράντ: «Κατά τη
διάσκεψη της Γενεύης ο Ετζεβιτ προσπάθησε σκληρά για την επίτευξη ενός
και μόνο σκοπού. Να παραστεί ανάγκη δεύτερης στρατιωτικής επιχείρησης».
Ο
Μαύρος δέχεται ακόμη και την αναφορά σε δύο διοικήσεις για να
σαποτρέψει το ναυάγιο της διάσκεψης και τη νέα προέλαση. Με παρέμβαση
του Κίσινγκερ η αναφορά στην αποχώρηση των ξένων στρατευμάτων παίρνει
έναν εντελώς άχρωμο χαρακτήρα («σταδιακή» και «σε εύθετο χρόνο» αφού
ληφθούν εκείνα «τα μέτρα που θα συνέβαλλαν σε αποκατάσταση της αμοιβαίας
εμπιστοσύνης»).Η Ελλάδα αποδέχεται και το νέο κείμενο. Η συμφωνία της
Γενεύης (30 Ιουλίου) υπήρξε αναμφισβήτητα μια πολιτική νίκη της Τουρκίας
ανώτερη των στρατιωτικών ως τότε επιτυχιών. Πανηγυρίζει η Αθήνα γιατί
δεν χρειάζεται να πολεμήσει. Τους προδότες έχουν διαδεχτεί οι δειλοί ενώ
στην αντιπολίτευση μονάχα πατριδοκάπηλοι και καιροσκόποι φωνασκούν.
Καμία ψυχωμένη πατριωτική πρόταση. Ένας λαός αθλίων που ανέχτηκε
(τουλάχιστον… ) τη χούντα των πατριδοκάπηλων και τους Παττακούς
κάνοντας αντίσταση με ανέκδοτα, δοξολογεί τώρα τον Καραμανλή που «μας
έσωσε από τον πόλεμο».
Εκμεταλλευόμενοι
την εκεχειρία οι Τούρκοι αποβιβάζουν συνεχώς δυνάμεις και εφόδια,
προωθούν τις γραμμές τους. Η Ελλάδα αντίθετα δεν εκμεταλλεύεται την
εκεχειρία για την αποστολή ενισχύσεων και βαρειά εξοπλισμένων μονάδων.
Όταν εξαπολυθεί ο Αττίλας-2 είναι πια αργά. Τις πρώτες μέρες του
Αυγούστου καταλαμβάνονται Καραβάς, Λάπηθος και το ανατολικά αυτής
ζωτικής σημασίας ύψωμα του Πενταδάκτυλου Κόρνος (1023). Μάταια ο ΟΗΕ
καταγγέλλει τις τουρκικές δυνάμεις για συνεχείς παραβιάσεις της
εκεχειρίας. Η Βρετανία απορρίπτει πρόταση της Αθήνας για αεροπορική
κάλυψη μιας νηοπομπής με ενισχύσεις.
Στις
8 Αυγούστου συγκαλείται και η δεύτερη διάσκεψη της Γενεύης με τους
Τούρκους να έχουν καταλάβει 100 τ. χλμ. από την ημέρα της εκεχειρίας
της 30ης Ιουλίου. Οι Τούρκοι θέτουν πλέον ανοιχτά τις πολιτικές και
συνταγματικές τους αξιώσεις για εγκαθίδρυση μιας ομοσπονδίας με
καντόνια. Η Άγκυρα προτείνει σύστημα με έξι τουρκικά καντόνια στο βορρά
αλλά και στο νότο, συνολικής εκτάσεως 34% της νήσου ενώ εναλλακτικά ο
Ντενκτάς προτείνει διζωνική ομοσπονδία με όρια από το Λιμνίτη στα
δυτικά και, μέσω της κατεχόμενης κατά το ήμισυ Λευκωσίας, ως το λιμάνι
Αμμοχώστου στα δυτικά. Ακριβώς δηλαδή τη γραμμή που επρόκειτο να
καταλάβουν μερικές μέρες αργότερα οι τουρκικές δυνάμεις αλλά και τα
όρια του σχεδίου Ανάν!
Όταν
είδαν ότι η Ελλάδα δεν επρόκειτο να πολεμήσει για την Κύπρο
αποθρασύνθηκαν. Έτσι από το 5% του εδάφους έφτασαν στο 35%. Στις 01:45
της 14ης Αυγούστου, 45 λεπτά πριν δοθεί το σύνθημα για τη νέα επίθεση
του Αττίλα, ο Γκιουνές παρουσίαζε το τουρκικό τελεσίγραφο για
μεταβίβαση σε 24 ώρες στην τουρκοκυπριακή διοίκηση της περιοχής που
απέμενε για να συμπληρωθεί το κύριο καντόνι Λευκωσίας- Κυρήνειας (που
κάλυπτε το 17% της νήσου). Ζητούσε επίσης την άμεση παράδοση των
τουρκικών τομέων Λευκωσίας και Αμμοχώστου και σε τρεις μέρες των
υπολοίπων «καντονιών» που θα αποτελούσαν το 34% της Κύπρου. Κληρίδης
και Μαύρος ζητούν 48 ώρες προθεσμία αλλά ο Γκιουνές εν όψει της
επιθέσεως αποχωρεί από τη διάσκεψη.
Στις
04:30 η τουρκική αεροπορία εξαπολύει σφοδρό βομβαρδισμό. Ακολουθεί η
προέλαση των τεθωρακισμένων και του πεζικού που προχωρεί κατά
μπουλούκια, οι πεδιάδες Μόρφου και Μεσαυρίας παραδίδονται αμαχητί αφού η
γραμμή αμύνης ορίζεται στους πρόποδες του Τροόδους. Οι Αβέρωφ, Αραπάκης
και Παπανικολάου μεταπείθουν τον Καραμανλή να μη σταλούν υποβρύχια,
αεροσκάφη ή ενισχύσεις κατά των Τούρκων! Ήταν αργά. Είκοσι μέρες είχαν
χαθεί χωρίς σοβαρή ενίσχυση της Κύπρου. Ένδεκα χρόνια περίμενε την
επιστροφή ο Κ. Καραμανλής, δεν ήταν διατεθειμένος να ρισκάρει έναν
πόλεμο που έχει πάντα την πιθανότητα ήττας. «Η Κύπρος κείται μακράν»
δηλώνει και η Ελλάδα αντί να δώσει τον αγώνα της τιμής εξαπολύει την
τρακατρούκα της αποχώρησης από το NATO. H
ελλαδική αριστερά τσιμπά το δόλωμα και θυσιάζει κι αυτή τον κυπριακό
ελληνισμό. Οι Τούρκοι θα καταλάβουν περισσότερα εδάφη από τα
προκαθορισμένα για διαπραγματευτικούς λόγους, όπως ομολογούν ο Μπιράντ
από τότε, ο Εβρέν πρόσφατα. Σε 48 ώρες (ως τη νέα εκεχειρία) η Β.
Κύπρος είχε παραδοθεί.
Με
το πλεονέκτημα της χρονικής απόστασης μπορούμε σήμερα να πούμε την
αλήθεια. Δεν ηττηθήκαμε στρατιωτικά. Ηττηθήκαμε πολιτικά και ηθικά.
Και αυτό υπήρξε απείρως χειρότερο. Την προδοσία της στρατιωτικής
χούντας διαδέχθηκε η αναξιότητα και η αναξιοπρέπεια ενός πολιτικού
εσμού που για μήνες βάδισε χέρι – χέρι με τους επικεφαλής των επιτελών
της χούντας, των ίδιων ανθρώπων που δεν έπραξαν τίποτε για να
εμποδίσουν την εισβολή. Χρόνια ολόκληρα δεν ομολόγησαν την ήττα γιατί
φοβούνταν ότι ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού, μέσα στη ηθική
ανάταση της δημοκρατικής απελευθέρωσης, θα αξίωνε μιαν ιστορική
απάντηση, θα επέβαλλε την πολιτική της ρεβάνς.
Αυτό
έτρεμε το μεταπολιτευτικό κατεστημένο. Να καταστεί στη λαϊκή συνείδηση η
Κύπρος μια νέα Αλσατία -Λωρραίνη που θα έσυρε τους πολιτικούς στη μόνη
αξιοπρεπή πολιτική, την ανατροπή των τετελεσμένων. Σήμερα που ο λαός
αυτός εκφυλίστηκε οριστικά και δεν υπάρχει φόβος πατριωτικής
αντίδρασης, θρασύτατα αποφαίνονται ότι «ηττηθήκαμε το 1974» για να
εκμαιεύσουν τη συναίνεση στη νέα εθνική ταπείνωση. Κανένα δάκρυ μάνας
αγνοούμενου δεν φτάνει για να ταράξει την ευωχία αυτού του λαού και των
αντάξιων του ηγετών.
άρδην ρίξη
άρδην ρίξη
ΚΥΡΙΑΚΉ, 21 ΙΟΥΛΊΟΥ 2013
ΑπάντησηΔιαγραφήΗμερολόγιο ΕΛΔΥΚ, 1974
«Την 20η Ιουλίου του 1974, οι Ελλαδίτες αξιωματικοί, υπαξιωματικοί και οπλίτες που υπηρετούσαν στην Ελληνική Δύναμη Κύπρου με κύριο εφόδιο τους την υπέρμετρη αγάπη τους προς την πατρίδα μαζί με τον αδελφό Ελληνοκυπριακό λαό ρίχτηκαν στη μάχη κατά των ιταμών Τούρκων εισβολέων, γράφοντας με τα αιματοβαμμένα τους κορμιά σελίδες άφθαστου ηρωισμού.
Όπου και να κλήθηκαν, σε όποιες μάχες και να έλαβαν μέρος, με αποκορύφωμα την τριήμερη επική μάχη του Στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ, υπερασπίστηκαν με σθένος τα ιερά και τα όσια της πατρίδας.
Η ΕΛΔΥΚ που είχε το στρατόπεδο της δίπλα στη Λευκωσία, στον δρόμο προς το Γερόλακο, ήταν κυριολεκτικά σαν τη μύγα μες στο γάλα στον εκτεταμένο και επίπεδο κάμπο. Χτυπήθηκαν λυσσαλέα και οι βόμβες Ναπάλμ κατέκαιαν τα πάντα.
Οι μισοί από τους ηρωικούς μαχητές είχαν αφιχθεί μόλις την προηγούμενη το βράδυ από την Ελλάδα. Αυτοί δε που είχαν φύγει με το Α/Γ ΛΕΣΒΟΣ για να απολυθούν ξαναγύρισαν εθελοντικά για να πολεμήσουν. Οι Τούρκοι πίστεψαν ότι μετά τον βομβαρδισμό θα μπορούσαν εύκολα να καταλάβουν το στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ. Όμως γελάστηκαν, αφού οι ΕΛΔΥΚάριοι όχι μόνο δεν εκάμφθησαν από τους βομβαρδισμούς, αλλα κατέλαβαν το στρατόπεδο της ΤΟΥΡΔΥΚ και επιχείρησαν και νυχτερινή επίθεση προς το ΚΙΟΝΕΛΙ, εναντίον των Τουρκικών μονάδων, που είχαν φτάσει στον τουρκικό θύλακα με ελικόπτερα και αλεξίπτωτα.
Οι Τούρκοι, λόγω της αρχικής πικρής εμπειρίας τους στη σύγκρουση με την ΕΛΔΥΚ, συγκέντρωσαν τα επίλεκτα συντάγματά τους (καταδρομών και αλεξιπτωτιστών) και αμέσως με την υπόγραφή της ανακωχής (22 Ιουλίου 1974 ώρα 16.00) άνανδρα επιτέθηκαν το ίδιο βράδυ κατά της ΕΛΔΥΚ, ώστε να ξεκαθαρίσουν αυτό το ισχυρό εμπόδιο.
Οι ΕΛΔΥΚάριοι είχαν εντολή να μην κάνουν χρήση πυρών λόγω της ανακωχής. Οι Τούρκοι πλησίασαν ανενόχλητοι μέχρι τα 150 μέτρα και κανείς από την ΕΛΔΥΚ δεν έβαλε λόγω της απαγορευτικής διαταγής...
Είχε αρχίσει να πέφτει σκοτάδι όταν μια κραυγή έσκισε τον αέρα «ΒΑΡΑΤΕ ΤΟΥΣ! ΘΑ ΜΑΣ ΦΑΝΕ ΟΛΟΥΣ». Ήταν ο Λοχαγός Αρώνης Σπύρος του 6ου Λόχου όπου παρέβη την απαγορευτική εντολή και έτσι άρχισε μια από της μεγαλύτερες μάχες της πρώτης φάσης του ΑΤΤΙΛΑ όπου και διαλύσαμε τους Τούρκους.
Οι Τούρκοι Κομάντος είχαν βάλει στην πρώτη σειρά Κούρδους για να σκοτωθούν αυτοί πρώτα από τα πυρά μας (το ομολόγησαν άλλωστε οι συλληφθέντες αιχμάλωτοι). Δεν μπορούσαν να χωνέψουν την αποτυχία τους από μια μονάδα αριθμητικά κατώτερη, που δεν ήταν σε ισχυρό έδαφος και την όλη επιχείρηση την είχαν χαρακτηρίσει σχετικά εύκολη.
Μετά την αποτυχία τους προσπάθησαν να κυκλώσουν την ΕΛΔΥΚ και γι’αυτό άρχισαν τις μετακινήσεις βαρέων αρμάτων και πυροβολικό προς το Αεροδρόμιο της Λευκωσίας που ήταν στα νώτα της ΕΛΔΥΚ. Οι Τούρκοι αργά αλλά σταθερά άρχισαν να μεταφέρουν τις πιο επίλεκτες μονάδες τους γύρω από την ΕΛΔΥΚ και την 14η Αυγούστου το πρωί, ολόκληρο το 50ό Σύνταγμα ενισχυμένο με δύο επιπλέον Τάγματα, με 45 άρματα μάχης και Πυροβολικού, με συνεχή υποστήριξη από την αεροπορία, επιτέθηκαν κατά του Στρατοπέδου. Το Στρατόπεδο το υποστήριζαν δύο λόχοι των 100 περίπου ανδρών (2ος και 4ος Λόχος) και ορισμένα κομμάτια του Λόχου διοικήσεως, όπως οι Μουσικοί, το Μηχανικό, οι γραφείς οι Στρατονόμοι και άλλοι. Μόλις που έφθαναν τους 300ους, πιθανώς να τους ξεπερνούσαν κατά τι. Όλοι αυτοί οι άνδρες ήμασταν καταταλαιπωρημένοι από τον Α' γύρο του πολέμου. Υποφέραμε από τη ζέστη, την έλλειψη νερού και φαγητού καθώς και αϋπνία. Η κρούση της πρώτης επίθεσης ήταν εξαιρετικά βίαιη κυρίως λόγω των βομβών Ναπάλμ από τον αέρα. Σε όλη τη διάρκεια των βομβαρδισμών χωνόμαστε μέσα σε χωμάτινα ορύγματα και μόλις οι Τούρκοι έφθαναν σε απόσταση βολής τους χτυπούσαμε με φονικό πυρ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλη η Κύπρος έπεφτε από την άνευ αντιστάσεως προέλαση των Τούρκων και στην ΕΛΔΥΚ η καλύτερη Τουρκική δύναμη δεν είχε προχωρήσει ούτε μέτρο. Ενώ οι επιθέσεις διαδέχονταν η μια την άλλη χωρίς κανένα αποτέλεσμα.
Πρωί πρωί της Παναγίας οι Τούρκοι αναμένονται αλλά δε φαίνονται πουθενά. Οι φήμες έλεγαν ότι έγινε ανακωχή. Όμως κατά τις 11.00 η ώρα οι Τούρκοι με ξαφνικό και συντονισμένο πυρ επιτέθηκαν ξανά κατά των ΕΛΔΥΚάριων. Παρά τις λυσσώδεις επιθέσεις μιας ολόκληρης μέρας, η ΕΛΔΥΚ δεν πέφτει. Το πιο σημαντικό όμως είναι οι απώλειες, αφού η πεδιάδα είχε στρωθεί με τα κορμιά των Τούρκων στρατιωτών.
Οι απώλειες της ΕΛΔΥΚ είναι μικρές και όσο προχωρεί ο πόλεμος είναι ακόμα μικρότερες λόγω της εμπειρίας των μαχητών...
Όταν άρχισε να σκοτεινιάζει της Παναγίας για πρώτη φορά το πυροβολικό των Τούρκων σταμάτησε. Για μας η νύχτα ήταν λυτρωμός από την αεροπορία και εκείνο το καταραμένο όλπο που λέγεται όλμος. Με την κατάσταση στην ΕΛΔΥΚ άρχισαν πλέον να ασχολούνται Τούρκοι, Έλληνες, ΟΗΕδες μη μπορώντας να εξηγήσουν τα συμβαίνοντα μέσα σε μια γενική κατάρρευση. Ακόμα και ο Στρατηγός της εισβολής ΝΤΕΜΙΡΕΛ το μνημονεύει.
Έτσι φθάσαμε στην αποφράδα ημέρα της 16ης Αυγούστου.
Αυτή η μέρα δεν μπορεί να περιγραφεί με τίποτα. Ήταν μια μέρα που άνοιξαν οι πύλες της κολάσεως. Ενίσχυση δεν ερχότανε, αλλά και ο απεγκλωβισμός των ΕΛΔΥΚάριων δεν απασχολούσε κανέναν!
Πίστευαν ότι τελικά δεν θα ζούσαμε κανένας.
Η τουρκική επίθεση άρχισε με το σύνολο των δυνάμεων της και των πυρών. Τα άρματα άρχισαν να καβαλούν τα ορύγματα και εκεί έγινε μάχη σώμα προς άρμα. Οπότε άρχισαν και οι απώλειες.
Τι θαύμα και πάλι! Οι 300 ΕΛΔΥΚάριοι κράτησαν και δε χάσανε το Στρατόπεδο ώσπου ήρθε η διαταγή στις 13.45 από τον Υποδιοικητή και Στρατοπεδάρχη Σταυρόπουλο Παναγιώτη για οπισθοχώρηση. Οπισθοχώρηση βέβαια την ημέρα είναι ένας θάνατος. Πράγματι κινηθήκαμε προς τα πίσω στη Σχολή Γρηγορίου με σκοπό να απεγκλωβιστούμε από τους Τούρκους
ΑπάντησηΔιαγραφήΜερικοί δεν ειδοποιήθηκαν εγκαίρως για την οπισθοχώρηση και έμειναν εκεί, πολεμώντας, πέφτοντας νεκροί ή συλλαμβανόμενοι τραυματίες από τους Τούρκους. Μεταξύ αυτών και ο γίγαντας του 4ου Λόχου Ανθ/της Κέντρας Κ. με τη Διμοιρία του.
Τότε άρχισαν και οι πολύ μεγάλες απώλειες. Όσοι σωθήκαμε μπήκαμε κατά τις 18.00 στις γραμμές μας, οπότε έγινε και ανακωχή.
ΣΧΟΛΙΑ
Αυτοί οι ήρωες και όλοι οι υπόλοιποι που καταφέραμε και επιβιώσαμε πιστεύουμε ότι πράξαμε στο ακέραιο το καθήκον μας απέναντι στην πατρίδα. Η πατρίδα όμως όλα αυτά τα χρόνια έλαμψε και εξακολουθεί να λάμπει δια της απουσίας της.
Στην πατρίδα μας την Ελλάδα, όμως, όλα μπορεί να συμβούν. Το τι υπoστήκαμε από την πρώτη στιγμή που πατήσαμε το πόδι μας επιστρέφοντας στην Ελλάδα από την φρίκη και την αγριότητα του πολέμου, με νωπές τις μνήμες της αθλιότητας και τα βιώματα μας, δεν περιγράφεται. Περιμέναμε από την πολιτική και στρατιωτική ηγεσία να μας καλέσουν κάποια στιγμή όταν ηρεμήσουν τα πράγματα και να μας δώσουν να καταλάβουμε ότι η πολιτεία αναγνωρίζει των αγώνα μας, την προσφορά μας και ότι μας τιμούν σαν ήρωες πολέμου. Αντ’ αυτών όμως εισπράξαμε αδιαφορία, εγκατάλειψη,κλειστές πόρτες, περιφρόνηση και βέβαια το στίγμα του χουντικού. Λες και εμείς οι Έφεδροι που μας έστειλε στην Κύπρο η ίδια μας η Πατρίδα για να την υπηρετήσουμε οργανώσαμε και κάναμε το Πραξικόπημα! Βέβαια, αν ανατρέξουμε στην Ιστορία μας θα θυμηθούμε το τέλος του Αθηναίου Ναυάρχου Θεμιστοκλή, νικητή της ναυμαχίας της Σαλαμίνας, του Λακεδαιμόνιου αντιβασιλιά Παυσανία, νικητή της μάχης των Πλαταιών, την καταδίκη σε θάνατο του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, τον Ελευθέριο Βενιζέλο κλπ.
Εμείς οι μικροί και ταπεινοί γιατί να έχουμε διαφορετική αντιμετώπιση;
Η σκέψη μας καθημερινά εδώ και 34 χρόνια κάποια στιγμή του 24ώρου επιστρέφει και περιηγείται τα πεδία του ηρωισμού και της θυσίας και συγκινούμαστε και δακρύζουμε. Η καρδιά μας όμως, σας διαβεβαιώνουμε, δεν έφυγε ποτέ από την Κύπρο μας. Βρίσκεται πάντα εκεί, για να συντροφεύει τους συμπολεμιστές μας που έγειραν στη γη της μαρτυρικής Μεγαλονήσου, και λέω έγειραν γιατί, όπως όλοι θα γνωρίζετε, οι ήρωες δεν πεθαίνουν ποτέ, αλλά γέρνουν για να ξαποστάσουν.
Επαναλαμβάνουμε ότι όλοι εμείς πράξαμε το καθήκον μας προς την πατρίδα στο ακέραιο και θεωρούμε πως μας αντιπροσωπεύει πλήρως ο παρακάτω στίχος:
Εμείς ήμασταν πάντα με τον Έκτορα
Που ήξερε πως δεν έχει ελπίδα,
Μα βγήκε από τα Τείχη και σκοτώθηκε,
Για της ψυχής του την Πατρίδα!
Πηγή: ΕΛ.ΔΥ.Κ '74 kostasxan.
http://amethystosbooks.blogspot.gr/2013/07/1974.html
ΣΆΒΒΑΤΟ, 20 ΙΟΥΛΊΟΥ 2013
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ποτέ… Αυτός ο χάρτης αποδεικνύει το βρώμικο ρόλο του Χένρι Κίσινγκερ και των Ηνωμένων Πολιτειών εναντίον της Κύπρου
Τον Αύγουστο του 2001 -και μετά από 14 χρόνια έρευνας- είχαμε φτάσει στο γλυκό τέλος, για να ακολουθήσει ένα ντελίριο πανηγυρισμών έξω από τα αμερικανικά αρχεία, στο College Ρark της Πολιτείας του Μέριλαντ. Κρατούσαμε πια στα χέρια μας τον ΧΑΡΤΗ που αναζητούσαμε χρόνια, και ο οποίος -σύμφωνα με πρώην αξιωματούχο της εποχής Κίσινγκερ, που μας βοηθούσε- θα έλυνε όλες τις απορίες μας και θα απαντούσε στα πολλά βασανιστικά ερωτήματα, που έχουμε όλοι στην Κύπρο και αρκετοί στην Ελλάδα.
Μαζί με τον χάρτη είχαμε καταφέρει να κερδίσουμε με διάφορους τρόπους, πάντα ΝΟΜΙΜΟΥΣ, τη συντριπτική πλειοψηφία των εγγράφων του Κίσινγκερ για την Κύπρο, την Ελλάδα, τη Χιλή, την Μπαγκλαντές και το Ανατολικό Τιμόρ.
13 Αυγούστου του 1974: Στα γραφεία της CΙΑ -και σε στενή συνεργασία με το επιτελείο του Κίσινγκερ, συμπεριλαμβανομένου και του νομικού του συμβούλου, Χέλμουντ Σόνενφελτ- τα μέλη της ομάδας Βureau of Ιntelligence and Research, που ασχολούνταν με την «Κυπριακή Κρίση», όπως είχε χαρακτηριστεί η εισβολή, σχεδίασαν ένα χάρτη με τον αριθμό 9. Ήταν ο ένατος μίας σειράς χαρτών, που απεικόνιζαν τις κινήσεις των τουρκικών στρατευμάτων από την 20ή Ιουλίου 1974, όταν άρχισε η εισβολή, μέχρι εκείνη την ημέρα, τη 13η Αυγούστου. Την επόμενη ημέρα, πραγματοποιήθηκε η δεύτερη εισβολή, που ολοκλήρωσε την τραγωδία. Οι οκτώ χάρτες καταστράφηκαν και ο ένατος διασώθηκε επειδή ο Κίσινγκερ είχε μία κακή, όπως αποδείχθηκε, συνήθεια να κρατά στο προσωπικό του αρχείο μερικά από τα σημειώματα των συνεργατών του. Η λεζάντα στο χάρτη έγραφε τα εξής: “9. Map done by the Bureau of Intellegence and Research projecting Turkish moves on Cyprus, August 13, 1974. SECRET”.
Ο χάρτης, παρουσίαζε την προηγούμενη μέρα το νησί διχοτομημένο, όπως ακριβώς το έκοψαν στα δύο την επόμενη ημέρα (14 Αυγούστου του 1974), τα στρατεύματα του Αττίλα. Θυμάμαι, όταν τον παρουσίασα σε φίλο καθηγητή που μας συμβούλευε στη διάρκεια της έρευνας, ότι υπέστη το ίδιο σοκ με το δικό μας, όταν τον πρωτοπήραμε στα χέρια μας. Και πολύ ορθά μας υπογράμμισε, πως αυτός ο χάρτης αποδεικνύει όλα όσα υποστηρίξαμε κατά καιρούς, ότι το πραξικόπημα και η εισβολή ήταν σχεδιασμένα από την Ουάσινγκτον.
Τον χάρτη ανακαλύψαμε μαζί με ένα φάκελο γεμάτο έγγραφα, με τον χαρακτηρισμό “For Εyes Οnly”. Για να αντιληφθεί ο αναγνώστης τη σημαντικότητά τους, αρκεί να εξηγήσουμε ότι το είδος των εγγράφων αυτών, καταστρέφονται μόλις διαβαστούν από τον παραλήπτη (που ήταν ο Κίσινγκερ). Δεν είναι περίεργο σε εμάς ότι ο τότε υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, δεν τα κατέστρεψε. Ενιωθε άτρωτος και είχε σχεδιάσει να περάσει από τη Γερουσία μία τροπολογία, η οποία θα απαγόρευε την αποκάλυψη των εγγράφων του μέχρι το θάνατό του. Ομως, τον Αύγουστο του 2001, υπό την επιμονή και την πίεση των ερευνητών, Αμερικανών και ξένων, αποδέχθηκε τη δημοσιοποίηση μερικών εκ των εγγράφων του, τα οποία είχαμε ήδη εξασφαλίσει πάντα με νόμιμο τρόπο. Δεν μπορούσε να πράξει διαφορετικά. Πιστεύω ότι τα έγγραφα με τον χαρακτηρισμό “For Εyes Οnly”, είναι καταστροφικά για τον Κίσινγκερ και απαντούν στους όψιμους υποστηρικτές του στην Ελλάδα και την Κύπρο. Σε ένα από αυτά, με ημερομηνία 14 Αυγούστου 1974 (ημέρα της δεύτερης εισβολής και ενώ οι μάχες μαίνονταν στην Αμμόχωστο και τη Μόρφου), ο νομικός του σύμβουλος γράφει στον Κίσινγκερ -ανάμεσα στα άλλα- και τα εξής:
«Τίποτα από ό,τι μπορώ να σκεφθώ δεν θα σταματήσει τους Τούρκους από το να προσπαθήσουν να εξασφαλίσουν διά της βίας όσα απαίτησαν στα τελεσίγραφά τους. Ουσιαστικά, όπως ήταν έτσι κι αλλιώς η αλήθεια, η μόνη πιθανή βιώσιμη λύση (modus vivendi) θα πρέπει να βασισθεί σε μια ντε φάκτο διαίρεση του νησιού, όποια και αν είναι η μορφή της. Εάν οι Τούρκοι κινηθούν γρήγορα και μετά αναγκασθούν να υποχωρήσουν, ίσως προκληθεί ελληνική αντίδραση και τότε ίσως μας δοθεί η ευκαιρία να προσπαθήσουμε για μια συμφωνία (η οποία, ίσως, σώσει και τον Καραμανλή).
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαθώς οι Σοβιετικοί μπορούν να λειτουργήσουν ως φόβητρο, πρέπει να τους κρατήσουμε σε απόσταση. Δεν μπορούν να εξελιχθούν σε διαιτητές μεταξύ συμμάχων των Ηνωμένων Πολιτειών. Τα συμφέροντά τους διαφέρουν ριζικά από τα δικά μας. Εμείς επιθυμούμε ένα modus vivendi μεταξύ της Ελλάδας και της Τουρκίας, ενώ αυτοί θέλουν μια αδέσμευτη Κύπρο, και προτιμούν την Ελλάδα ή την Τουρκία, ή και τις δυο αποστασιοποιημένες από το ΝΑΤΟ.
Έτσι, θα πρέπει:
Να προσπαθήσουμε, επειγόντως, να περιορίσουμε την ελληνική αντίδραση, τουλάχιστον για 24 ώρες.
Να πούμε ξεκάθαρα στους Τούρκους ότι πρέπει να σταματήσουν σήμερα, ή το αργότερο αύριο (tomorrow at the latest).
Να προειδοποιήσουμε τους Τούρκους ότι η Ελλάδα κινείται ταχύτατα προς τα αριστερά.
Να στείλουμε έναν υψηλόβαθμο αξιωματούχο στην Αθήνα για να ασκεί συνεχή και άμεση επιρροή στον Καραμανλή.
Με δεδομένο ότι οι Τούρκοι θα καταλάβουν γρήγορα την Αμμόχωστο, να διαβεβαιώσετε ιδιωτικά τους Τούρκους (privately assure Τurks) ότι θα τους εξασφαλίσουμε λύση που θα περιλαμβάνει το ένα τρίτο του νησιού, στο πλαίσιο κάποιου διακανονισμού ομοσπονδιακής φύσης.
Να διαβεβαιώσουμε τους Ελληνες ότι θα περιορίσουμε τις τουρκικές απαιτήσεις και δεν θα επιτρέψουμε άλλους εγκλωβισμένους, κ.λπ.
Δεν πρέπει να εμπλακείτε άμεσα, άστε να σταματήσουν οι εχθροπραξίες. Αφού γίνει αυτό, πρέπει να το κάνετε διότι δεν υπάρχει εναλλακτική δυνατότητα, και μόνο εμείς έχουμε το βάρος (να το πράξουμε)».
Ο χάρτης, το Μνημόνιο του Σόνενφελντ και τα υπόλοιπα έγγραφα με τον χαρακτηρισμό “For Εyes Οnly”, αποδεικνύουν τον απαράδεκτο ρόλο του Κίσινγκερ στην κυπριακή τραγωδία. Όσες προσπάθειες και αν κάνουν οι κατευθυνόμενοι υποστηρικτές του, θα αποτύχουν, διότι ομιλούν από μόνα τους τα δικά του έγγραφα…
Η κρίση, οι επέτειοι και οι θύμησες…
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ 39η μαύρη επέτειος της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο, ως επακόλουθο του χουντικού πραξικοπήματος εναντίον του Μακαρίου, θα περάσει και θα φύγει, όπως όλες οι προηγούμενες. Αποδέχομαι ότι η οικονομική κρίση ισοπέδωσε τα πάντα, και ένα θέμα όπως η τραγωδία της Κύπρου, που δεν επηρεάζει τις ζωές των ανθρώπων, είναι λογικό να περνά απαρατήρητο. Αλλωστε, πρόκειται για μία μεγάλη εθνική ήττα, αλλά και ενοχή, που η Ελλάδα εδώ και χρόνια, προσπαθεί να ξεχάσει -αν και η φράση «να σβήσει από τη μνήμη της», αποτυπώνει καλύτερα την πραγματικότητα.
Τα τελευταία 2-3 χρόνια επιχειρείται να παρουσιαστεί το διπλό έγκλημα, το πραξικόπημα και η εισβολή, ως μία ανόητη πράξη του Δημήτριου Ιωαννίδη, και αυτή η προσπάθεια έχει θυμώσει δικαιολογημένα όσους ασχοληθήκαμε πραγματικά και χωρίς κομματικές παρωπίδες, με την αμερικανική ευθύνη, η οποία είναι αποδεδειγμένη, σε σημείο που δεν αμφισβητείται ούτε από τους ίδιους τους Αμερικανούς.
Άλλωστε, ο μακαρίτης Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ, μίλησε και δημόσια και ιδιωτικά σε φίλους του δημοσιογράφους, για το αμερικανικό λάθος την περίοδο του πραξικοπήματος και της εισβολής.
Οταν ξεκίνησε η έρευνα για τα αρχεία του Χένρι Κίσινγκερ, καλοί μου φίλοι, που με αγαπούσαν πραγματικά, μου ομολόγησαν πως μερικές φορές τους θύμιζα τον «Δον Κιχώτη», και άλλες φορές έναν ονειροπαρμένο δημοσιογράφο, ο οποίος πιστεύει πως γίνονται θαύματα.
«Πώς θα βρείτε εσείς τα έγγραφα του Κίσινγκερ», μου είπε θυμωμένα ένας εξ αυτών, «όταν απέτυχαν τόσοι άλλοι». Προφανώς, όλοι ήθελαν πραγματικά να με προστατεύσουν από το τράνταγμα της απογοήτευσης, ως αποτέλεσμα μίας μεγάλης αποτυχίας της έρευνας, που αρχίσαμε με άλλους ερευνητές και φοιτητές που μας βοηθούσαν. Σημασία έχει ότι τα καταφέραμε…
Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ
Πηγή: logioshermes
1 σχόλιο:
Ανώνυμος είπε...
Εχουν οι Αμερικανοι ευθυνες το ιδιο και οι χουντικοι το ιδιο και η ΕΟΚΑ Β και ο Γριβας αλλα και ο Μακαριος με την αμετρη φιλοδοξια του να θελει εκτος απο Αρχιεπισκοπος να ειναι και προεδρος και ηγετης των αδεσμευτων , εχει και αυτος τεραστιες .Ολη την δεκαετια του 60 τορπιλισε καθε λυση προς ενωση - που με αυτο το συνθημα οδηγηθηκαν στην ανχομη οι αγωνιστες της πρωτης ΕΟΚΑ της αυθεντικης - μονο και μονο για να εχει τον προεδρικο θωκο . Οποιος θελει τα ψαχνει . Οι παπαδες ΔΕΝ πρεπει να ανακατευοντε με την πολιτικη . Α.Μ Υστερογραφο . Καλε μου ανωνυμε σχολιαστη προηγουμενων αναρτησεων τωρα που σου ξεκαθαρισα οτι δεν ειμαι ο Μεσκος ελπιζω να μην με περασεις για τον Ντεκτας .
21/7/13 12:07 π.μ.
http://amethystosbooks.blogspot.gr/2013/07/blog-post_6657.html