Για να μην ξεχνιόμαστε… η πτώση της χούντας ήρθε ταυτοχρόνως με την de-facto διχοτόμηση της Κύπρου και όλες τις θλιβερές συνέπειες που επέφερε η τουρκική εισβολή.
Θλίψη, θυμό και απογοήτευση προκαλούν οι απαράδεκτες και εντελώς ανιστόρητες δηλώσεις της κοινοβουλευτικής εκπροσώπου της Ν.Δ. από του βήματος της Ελληνικής Βουλής. Και είναι πραγματικά θλιβερό να υπάρχει τέτοιας μορφής άγνοια των πιο σημαντικών πτυχών της σύγχρονης ιστορίας μας από τους εκλεγμένους εκπροσώπους του ελληνικού λαού, πάνω στους οποίους το Έθνος στηρίζει τις ελπίδες του για ένα καλύτερο μέλλον. Τραγικές και σκοτεινές πτυχές που σφράγισαν ανεξίτηλα το μέλλον τούτης της βασανισμένης πατρίδας και ειδικότερα του κυπριακού Ελληνισμού.
Οι απαράδεκτες αυτές δηλώσεις αποκτούν ακόμα μεγάλο «ειδικό βάρος», αφού έγιναν από μια νέα πολιτικό με πολύχρονη δημοσιογραφική θητεία, που ανήκει στην ομάδα κρούσεως του μεγαλύτερου κοινοβουλευτικού κόμματος, η οποία σχεδόν καθημερινά μετέχει σε τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές συζητήσεις που διαμορφώνουν σε πολύ μεγάλο βαθμό την κοινή γνώμη. Ως εκ τούτου οι θέσεις της δεν μπορεί να θεωρούνται και δεν είναι προσωπικές. Και, σίγουρα, υπάρχει πολύ μεγάλο θέμα όταν ένας νέος σχετικά πολιτικός, που υποτίθεται παλεύει για να αλλάξει τα κακώς κείμενα στη χώρα και να ενημερώσει του ξένους για τα ελληνικά δίκαια (!), αγνοεί παντελώς τα πιο βασικά κεφάλαια της πρόσφατης ιστορίας μας. Και το χειρότερο! Τίποτε δεν είναι τυχαίο, δυστυχώς. Έτσι φρόντισαν οι πολιτικοί μέντορές της που ανεδείχθησαν σε εθνάρχες, βουτηγμένοι όντες οι ίδιοι στα πιο βαθιά και βρόμικα λασπόνερα της πολιτικής!
Εξίσου, όμως, θλιβερή ήταν και η εικόνα του προεδρεύοντος της συνεδρίασης, κ. Ιωάννη Δραγασάκη, που φάνηκε να υποβαθμίζει το θέμα και το μόνο που έδειξε να τον απασχολεί είναι ο «συστημικός κίνδυνος», όπως τον αποκάλεσε, της Χρυσής Αυγής!! Ο οποίος κίνδυνος εάν και εφόσον υπάρχει, οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στην αναξιοπιστία-φαυλοκρατία της πολιτικής και των πολιτικών της μεταπολίτευσης. Διότι το φαινόμενο Βούλτεψη δεν είναι το μοναδικό. Αντιθέτως, αποτελεί τον κανόνα για τους σημερινούς πολιτικούς κάθε κομματικού χώρου. Η κ. Βούλτεψη, γνήσια εκπρόσωπος μιας κυρίαρχης νοοτροπίας, που λειτουργεί στο πλαίσιο ενός σάπιου πολιτικού κατεστημένου, το οποίο φέρει την κύρια (σχεδόν την αποκλειστική) ευθύνη για τη σημερινή άθλια κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η πατρίδα μας.
Και για να μην ξεχνιόμαστε, ας θυμηθούμε μαζί τι ακριβώς συνέβη εκείνες τις δύσκολες ώρες που ο Κωνσταντίνος Καραμανλής τερμάτιζε τις παρατεταμένες διακοπές του στο Παρίσι και επανερχόταν, δήθεν, ως σωτήρας στη χειμασμένη πατρίδα. Διότι, κάποιοι φαίνεται να ξεχνούν (ή κάνουν πως ξεχνούν) ότι η πτώση της χούντας ήρθε ταυτοχρόνως με την de-facto διχοτόμηση της Κύπρου και όλες τις θλιβερές συνέπειες που επέφερε η τουρκική εισβολή. Την ίδια ώρα που ο Καραμανλής επαναλάμβανε τη μόνιμο επωδό του «η Κύπρος κείται μακράν», φράση που η κ. Βούλτεψη αποκάλεσε ειρωνική!!! Είπε συγκεκριμένα:
«Η Κύπρος κείται μακράν είναι ειρωνική έκφραση του Κωνσταντίνου Καραμανλή…. ο Αττίλας Ι έγινε στις 15 Ιουλίου και ο Αττίλας ΙΙ στις 20, και 24 είχαμε την αποκατάσταση της δημοκρατίας... άρα το 40% της Κύπρου είχε ήδη καταληφθεί…». Φυσικά έγινε χαμός. Να θυμηθούμε ακόμα ότι ο Καραμανλής ορκίστηκε ενώπιον του προέδρου της χούντας στρατηγού Γκιζίκη (που υπέγραψε τη διαταγή για το προδοτικό πραξικόπημα κατά της νόμιμης κυβέρνηση Μακαρίου), ο οποίος Γκιζίκης δεν έπαψε να ασκεί τα καθήκοντά του αρκετό διάστημα μετά την κατάρρευσή της!
Και μιας περί ιστορίας ο λόγος, θυμίζουμε πως η πρώτη εισβολή έγινε στις 20 Ιουλίου 1974, ακολούθησε η λεγόμενη εκεχειρία (οι Τούρκοι την αποδέχθηκαν για να αγοράσουν χρόνο ώστε να προετοιμάσουν την επερχόμενη επέλασή τους), με τις διαπραγματεύσεις στη Γενεύη, όπου την μητέρα Ελλάδα αντιπροσώπευσε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γεώργιος Μαύρος και τους Ελληνοκύπριους ο Γλαύκος Κληρίδης. Στις 13 Αυγούστου 1974 ο Βρετανός Υπουργός Εξωτερικών Τζέιμς Κάλλαχαν (σε συμπαιγνία με Ρ. Ντενκτάς) υπέβαλε ένα απαράδεκτο σχέδιο λύσεως (εδαφικό διαχωρισμό, κάτι σαν Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία με χάρτη που υπέβαλε ο Ντενκτάς μια μέρα ενωρίτερα στις 12 Αυγούστου 1974), το οποίο ήταν αδύνατο να γίνει αποδεκτό από τη δική μας πλευρά. Ο Γεώργιος Μαύρος δήλωνε επί λέξει:
«Η Ελλάδα προτιμά τον πόλεμο παρά την ταπείνωση». Ο ίδιος, όμως, λίγες ώρες αργότερα στο αεροπλάνο της επιστροφής για την Αθήνα (όταν στον Πενταδάκτυλο το ελληνικό αίμα έρεε άφθονο), κατά μαρτυρία του δημοσιογράφου Δημήτρη Ανδρέου, αγόραζε από το αεροπλάνο της επιστροφής, αφορολόγητες μεταξωτές γραβάτες και αρώματα για την γυναίκα του. Σαν να επέστρεφε από διακοπές.
Στις 14 Αυγούστου 1974, ο Γλαύκος Κληρίδης συναντάται με τον Έλληνα Πρωθυπουργό και κάνει την ύστατη προσπάθεια για εξασφάλιση έμπρακτης βοήθειας από την Αθήνα. Η συνάντηση ήταν εξαιρετικά σύντομη. Ο Προεδρεύων της Κυπριακής Δημοκρατίας εξέρχεται του γραφείου μαζί με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Ο Πρωθυπουργός εύχεται «κουράγιο» και «καλή επιστροφή» και ξαναμπαίνει στο γραφείο του!!!! «Τι σας είπε, κύριε Πρόεδρε;», ρωτά με αγωνία ο Δημήτρης Ανδρέου. «Η Ελλάς», λέει με τραγικό ύφος ο Κληρίδης, «δεν μπορεί να στείλει μεραρχία στην Κύπρο. Ούτε και μέτωπο αντιπερισπασμού στον Έβρο να ανοίξει. Η μάχη, μου είπε ο Καραμανλής, θα δοθεί στο διπλωματικό πεδίο». Ο Γλαύκος Κληρίδης, εξερχόμενος του πρωθυπουργικού γραφείου, δήλωνε: «Αν γνώριζα ότι η Ελλάς δεν μπορούσε να στείλει στρατό στην Κύπρο, θα υπέγραφα στην Γενεύη και θα αυτοκτονούσα….».
Και για όσους πιστεύουν ακόμα το παραμύθι της αδύναμης στρατιωτικά Ελλάδας του '74, ας κάνουν τον κόπο να μελετήσουν τις μαρτυρίες των πιο έγκριτων στρατιωτικών αναλυτών. Οι οποίοι είναι ξεκάθαροι: Η Ελλάδα το '74 το μόνο που διέθετε ήταν ένα πολύ καλά οργωμένο και άρτια εξοπλισμένο στράτευμα. Η Ελλάδα διέθετε τότε πιο σύγχρονα πολεμικά αεροσκάφη από την Τουρκία και τέσσερα υπερσύχρονα υποβρύχια (είχαν φθάσει μιαν ανάσα από τις ακτές της Κερύνειας όταν τους δόθηκε η εντολή «αποπλεύσατε εις Ρόδον»), που μπορούσαν να βυθίσουν όλα τα αποβατικά των Τούρκων που εκτελούσαν αποβατική επιχείρηση στο πέντε μίλι της Κερύνειας…..
Και ο Ευάγγελος Αβέρωφ, την ώρα μάλιστα που τα τουρκικά στρατεύματα προέλαυναν σφάζοντας και ατιμάζοντας, δήλωνε «…Δεν θα στείλουμε τα αεροπλάνα και τα υποβρύχιά μας στην Κύπρο και να κινδυνεύσουν τα υπόλοιπα νησιά…». Ο Ευάγγελος Αβέρωφ, τον ύποπτο ρόλο του οποίου έχει καταδικάσει και η Ελληνική Βουλή… που μισο-άνοιξε τον φάκελο της Κύπρου για να τον κλείσει ξανά ερμητικά μιας και η μπόχα του είναι ικανή να διαλύσει όλα τα ψέματα των αυτόκλητων σωτήρων της σύγχρονης πολιτικής ζωής…
ΔΡ. ΝΤΙΝΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΗΣ
Εκπαιδευτικός στο ΤΕΙ Λάρισας
από το Μονάγρι Λεμεσού
a.avgoustis@hotmail.com
http://www.sigmalive.com/simerini/analiseis/other/571504
Δεν ξέρω αν μπορεί ο Ελληνισμός να κατανοήσει το βάθος των αισθημάτων που τρέφουμε ως Έλληνες Κύπριοι για την μητέρα πατρίδα. Ούτε το νόστο μας ούτε την πίκρα μας. Και επειδή η ποίηση μας τα λεει όλα:
ΑπάντησηΔιαγραφήΚώστας Μόντης, από το “Τρίτο Γράμμα στη Μητέρα”
Την περιμέναμε μέσ’ απ’ τους καπνούς
και τις φλόγες της κοιλάδας των Κέδρων,
Την περιμέναμε απ’ το ξάγναντο του Τρίπυλου,
την περιμέναμε βουτηγμένοι ως το λαιμό
στη θάλασσα της Κερύνειας,
συγκρατούσαμε το ξεψύχισμά μας να μας προφτάξει.
Φυλλομετρούσαμε την Ιστορία της.
Φυλλομετρούσαμε σαν ευαγγέλιο την Ιστορία της
-«να εδώ κ’ εδώ κ’ εδώ»-
και την περιμέναμε,
κι «όχι, δεν μπορεί να μην έρθει», λέγαμε
κι «όχι, δεν γίνεται να μην έρθει», λέγαμε
κι όπου να’ ναι άκου την με τους Σπαρτιάτες της
και τα «Υπό σκιάν» και τα «Μολών λαβέ» και τον «Αέρα»,
κι όπου να’ ναι άκου την!
Και πραγματικά μια νύχτα έφτασε το μήνυμα πως η Ελλάδα ήρθε.
Τι νύχτα ήταν εκείνη, μητέρα,
τι αντίλαλος ήταν εκείνος,
τι βουητό ήταν εκείνο που σάρωσε το νησί!
Αγκαλιαστήκαμε κλαίγοντας και πηδούσαμε
και φιλιόμαστε και νοιώθαμε ρίγη να μας περιλούουν
και τα στήθια μας φούσκωναν να διαρραγούν
κ’ η καρδιά μας χτυπούσε να της ανοίξουμε να βγει.
οι χαροκαμένοι ξέχασαν τα παιδιά τους
και τους αδελφούς και τους πατέρες
κ’ έκλαιγαν για την Ελλάδα πια,
κ’ έχασκαν μ’ ένα γελόκλαμα.
Κ’ έλεγαν οι δάσκαλοι «Είδατε;»
Και λέγαμε όλοι «Είδατε;»
Ώσπου την άλλη μέρα πέσαμε ως το βυθό
ώσπου την άλλη μέρα πέσαμε πέρα απ’ το βυθό,
ώσπου την άλλη μέρα βούλιαξε το Τρίπυλο,
ώσπου την άλλη μέρα πισωπάτησε
σιωπηλό το Τρόοδος να βρει βράχο να καθίσει,
ώσπου την άλλη μέρα γούρλωσε τα μάτια η Αίπεια,
ώσπου την άλλη μέρα γούρλωσαν τα μάτια οι Σόλοι και το Κούριο
κ’ οι αγχόνες της Λευκωσίας
γιατί η Ελλάδα δεν ήρθε,
γιατί ήταν ψεύτικο το μήνυμα,
ψέμα η Ελληνική μεραρχία στην Πάφο,
γιατί μας είπαν ψέμα οι ουρανοί και ψέμα οι θάλασσες
και ψέμα τα χελιδόνια και ψέμα η καρδιά
και ψέμα οι Ιστορίες μας,
ψέμα, όλα ψέμα.
Είχε λέει, άλλη δουλειά η Ελλάδα,
κάτι πανηγυρισμούς,
κ ήμαστε και μακριά και δεν μπορούσε, λέει,
λυπόταν, δεν το περίμενε,
ειλικρινά λυπόταν,
ειλικρινά λυπόταν πάρα πολύ.
Κ’ οι δάσκαλοί μας έσκυψαν ντροπιασμένοι,
και τα «Εγχειρίδια» έσκυψαν ντροπιασμένα
κ’ οι δάσκαλοί μας τρέμουν τώρα πια,
και τα «Εγχειρίδια» τρέμουν τώρα πια
όσο πλησιάζουν τα περί Θερμοπυλών και τα περί Σαλαμίνος…
Δεν κάνω ποίηση, μητέρα,
έχω αντίγραφα.
***
Αν κάποτε το νησί ελευθερωθεί ίσως πλάι στον Εθνικό μας Ύμνο να πρέπει να ανκρούεται και το μέγιστο Ρασούλειο "Αχ Ελλάδα σ' αγαπώ"
Χρόνια πολλά σε όλες και όλους.