Ο "υπεύθυνος πολιτικός" νέου τύπου : Statemanship για κλάμματα

του Νέστορα Νικηφορίδη
Μπορεί κανείς να συμφωνή με τις δηλώσεις του κ. Καμμένου (Βλ. ΕΔΩ) ή του Σύριζα (Βλ. ΕΔΩ) που επέκριναν τις δηλώσεις του κ. Βενιζέλου στην Ουκρανία και περί της Ουκρανίας, ήτοι περί ακεραιότητάς της υπό την σημερινή εξουσία στο Κίεβο – παρά παρά το ότι, μεταξύ άλλων, στην εν λόγω εξουσία μετέχουν και ναζιστές.  

Μπορεί κανείς ακόμη, να συμφωνή και με το άρθρο του του κ. Χειλαδάκη περί του ότι η Ουκρανία (εννοεί μάλλον την Κριμαία και την Ανατολική Ουκρανία) δείχνει τον δρόμο στην Ελλάδα, με την έννοια ότι το εθνικό μας συμφέρον θα υπηρετείται καλλίτερα αν θα είμαστε με την πλευρά της Ρωσίας του Πούτιν ως συμπεριφερομένης εντίμως, παρά αν θα εξακολουθήσουμε να είμαστε με την πλευρά της Δύσεως όπως πράττουμε μέχρι σήμερα, αφού σε όλα τα εθνικά θέματά μας, η Δύση δεν μας έχει συμπεριφερθεί πραγματικά φιλικά, αλλά μας υπονομεύει, και ήδη επιδιώκει να μας καταληστεύση δια του χρέους  (βλ.  http://www.inewsgr.com/0/H-oukrania-deichnei-ton-dromo-stin-ellada.htm). Αλλά, δεν μπορεί να αγνοήση ότι στην απάντηση του κ. Βενιζέλου υπολανθάνει, πέραν της κομματικής αντιπαραθέσεως διά σαφούς μεν, ξυλίνης δε, γλώσσης, και μία παράμετρος ρεαλισμού μέχρι κυνισμού, όχι τόσο περί των διεθνών σχέσεων ή περί της ευκολώτερης προσωπικής πολιτικής επιβίωσης, αλλά περί της πολιτικής αντιλήψεως που χαρακτηρίζει τους πολιτικούς της νέας τάξεως πραγμάτων, όπως την "οσφρίζεται" ο εν λόγω υπουργός:

Δεν κατάλαβαν λέει, αυτοί που με επικρίνουν - στο θέμα εννοείται της Ουκρανίας αλλά και της Συρίας στην οποία είχε αναφερθεί ο κ. Καμμένος - ότι δεν πρέπει να μεταφέρουμε την κομματική αντιπαράθεση σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, διότι αυτό είναι ανευθυνότητα. Δηλαδή, υπευθυνότητα στην εξωτερική πολιτική είναι να είσαι πολιτικά πλήρως υποτελής σε ό,τι πούνε οι Αμερικάνοι; Δεν νομίζουμε ότι ενοούσε κυρίως κάτι τέτοιο ο κ. Βενιζέλος.

Αν λάβουμε υπ'όψη μας και άλλες θέσεις του, όπως και την προσωπικότητά του όσο μπορούμε να την γνωρίζουμε από τις δημόσιες θέσεις και πράξεις του, μάλλον εννοoούσε ότι έχει σχηματισθή στα πλαίσια της λεγομένης "νέας τάξης πραγμάτων" μία παγκόσμια εξουσία, η οποία χρησιμοποιεί  αδίστακτα  τους φανατικούς ισλαμιστές και τους ναζιστές για την επίτευξη των στόχων της. Αυτό κατά τον κ. Βενιζέλο, δεν ανήκει σε αυτόν να το αλλάξῃ ή έστω να το αμφισβητήση. Και πρέπει να θεωρείται ανεξάρτητο, του ότι στην Ελλάδα, πάντα κατά τον κ. Βενιζέλο, πρέπει να υπάρχη ένα "συνταγματικό τόξο"  που δύναται να χρησιμοποιεί το ισλάμ των μεταναστών, φανατικών ή μη, αλλά όχι και τους ναζιστές της Χρυσής Αυγής. Καθ' όσον οι τελευταίοι θα ανατρέψουν την υπάρχουσα πολιτική εξουσία και διότι μόνο έτσι, από το υπάρχον "πολιτικό προσωπικό",  υπηρετείται η νέα τάξη πραγμάτων, με υπευθυνότητα, δοκιμασμένη εμπειρία και γνώση. Ενω αν υπερισχύση είτε η Χρυσή Αυγή, είτε μία άλλη πολιτική σύνθεση, τα εθνικά θέματα και η οικονομία μας θα καταβαραθρωθούν.

Στα πλαίσια αυτά, κατά την ίδια αντίληψη του κ. Βενιζέλου, για μεν την Ουκρανία η ιδανική λύση είναι μία συνδιάσκεψη για το πώς θα υπαχθεί αυτή στο ΔΝΤ με την σημερινή της ηγεσία, όπως την επέλεξε και την τοποθέτησε εκεί η Ηγεσία της Νέας Τάξεως Πραγμάτων. Για την Ελλάδα, δεν υπάρχει άλλη οδός υπευθυνότητας από την σημερινή, με την σημερινή εννοείται πολιτική ηγεσία.  

Το πλέον ενδιαφέρον στην θεώρηση αυτή, ευρίσκεται εις τα διαφαινόμενα κάτωθι "δόγματα" του κ. Βενιζέλου, με τα οποία κάθε ένας δικαιούται - και κατά την γνώμη μου υποχρεούται ηθικώς, ως Έλληνας, ως πολίτης, ως πατριώτης, ως Ευρωπαίος, ως ορθόδοξος χριστιανός, ως χριστιανός έστω κατ' όνομα μόνον, ως άνθρωπος με μακραίωνη πολιτική πολιτισμική παράδοση -  να διαφωνή:

Α) Υπευθυνότητα είναι να ακολουθείται η ηγεσία, μέχρι εν τέλει την Παγκόσμια Ηγεσία, που είναι και η μόνη που έχει απόλυτη εξουσία βουλήσεως. Όλοι οι άλλοι έχουν σχετική εξουσία, συνισταμένη στην ελευθερία τους να επιλέγουν τρόπους συμμορφώσεώς τους προς την "Νέα Βουλησιαρχία". Και αν μάλιστα είναι και πολιτικοί παίκτες, έχουν την δυνατότητα να λένε και την γνώμη τους κατ' ιδίαν ή δημοσία, στο παγκόσμιο γίγνεσθαι.  Άλλο, αν δεν λαμβάνονται υπ'όψιν. Υπεύθυνοι πολιτικοί και πολίτες είναι οι πειθήνιοι σε όλα πολιτικοί και πολίτες.

Β) Ανάληψη συνεπώς από τους πολιτικούς της ιστορικής, ή άλλης, ευθύνης τους για τους εκπροσωπουμένους πολίτες, δεν χρειάζεται πλέον. Όποιος επιχείρησε να αναλάβει τέτοιες ευθύνες, το πλήρωσε . Αρκεί η λογοδοσία  των επιχώριων ηγεσιών ενώπιον της Ηγεσίας της Νέας Βουλησιαρχίας ή των εντολοδόχων της, και η επιδοκιμασία της κάλπης ως βάπτισμα λαϊκης εντολής (έστω του 5%) υπό τις ευλογίες της Νέας Τάξεως Πραγμάτων.  

Γ) Μπορεί η Ηγεσία αυτής της Τάξεως Πραγμάτων, να είναι οι Αμερικάνοι, ή οι τραπεζίτες ή κάποιος  αυριανός παγκόσμιος ηγέτης, και να συνεργάζονται με ναζιστές ή φανατικούς ισλαμιστές, δεν έχει καμμία σημασία. 

Δ) Άλλωστε, οι κρατικές οντότητες δεν έχουν πλέον αυτοτελή υπόσταση, και υπάρχουν μόνον σε σχέση με την Ηγεσία της Νέας Βουλησιαρχίας. Το ίδιο και οι εκλογές, ισχύουν παντού αλλά όχι όταν αποφασίσει αλλιώς η Νέα Βουλησιαρχία, όπως έπραξε στην Ουκρανία. 

Ε) ΔΕΝ έχουν καμμία σημασία πλέον ούτε τα έθνη ούτε  οι λαοί. Αλλά, μόνο οι ηγεσίες "τους" και το πολιτικό θεσμικό σκηνικό που τις κρατά στην επιφάνεια του πολιτικού γίγνεσθαι. Όχι προσωρινά πλέον όπως στην "παλαιά εποχή", αλλά ¨μόνιμα". Διότι , για τον "υπεύθυνο πολιτικό" νέου τύπου, η επιφάνεια αυτή, δηλαδή η μόνιμη συμμετοχή του στο πολιτικό θεσμικό σκηνικό, είναι ζήτημα " (εικονικής) ζωής ή (εικονικού) θανάτου", δίλημμα που όμως αυτός το βιώνει ως πραγματικό. Και ας παίζει, ενδεχομένως, απλούς παιδικούς ρόλους, χωρίς να δύναται, ή μάλλον χωρίς καν να θέλη  να κυτάξη, τί πράγματι διαδραματίζεται, και ποίο είναι το αληθινό διακύβευμα της πολιτικής εξουσίας του για τους πραγματικούς ανθρώπους, λαούς , έθνη, επόμενες γενιές.  Και δεν θέλει να κυτάξη, διότι  το βάρος από το κύτταγμα αυτό τον θλίβει και τον συντρίβει, είτε από υπερβολική ευαισθησία του σε έναν κόσμο τόσο πολύ σκληρό, είτε από παιδιάστικη ή εφηβική ανωριμότητα, είτε από ενοχές ένεκα της πορώσεώς του, είτε από όλα μαζί.

Συμπερασματικά:  Ο "πολιτικός νέου τύπου" με τον υπέρμετρο και κατά βάθος ουτοπικό ρεαλισμό του, νομίζει  όπως ἀλλωστε πολλοί πολιτικοί ανά τους αιώνες,  ότι πρέπει να "παίζη" συνέχεια τον σκληρό και σπουδαίο αλλά ότι εξωτερικά πρέπει να δείχνη προσηνής. ΣΗΜΕΡΑ όμως, αυτή η αυτο-ειδωλοποίηση, τίθεται σε ένα πλαίσιο οικονομικής "παγκοσμιοποιήσεως" και φαντασιακής πολιτικής ομογενοποιήσεως ,  και γι' αυτό η ψυχολογία του πολιτικού, που αυτο-ειδωλοποιείται,  απολυτοποιείται στον υπερθετικό βαθμό και συναρτάται με βαθείες εμμονές αυταρχισμού του προς τους κατωτέρους και δουλοπρεπείας του προς τους ανωτέρους.  Έτσι απολυτοποιούνται οι αντιλήψεις του πολιτικού περί συστημάτων και δικτύων εξουσίας, οπότε και χάνει τις προσωπικές αντιστάσεις του ως ηθική προσωπικότητα. Θα έπρεπε μάλλον απλώς, να σταθεί ενώπιον του καθρέφτη, να κυττάξει καλά και με περίσκεψη αυτό που βλέπει, και να αναλογισθή ύστερα απλά και ταπεινά τον εαυτό του... ως πολύ κατώτερο όσων θεωρεί κατωτέρους του. Δηλαδή σχεδόν όλων. Τούτο πρώτα. Και μόνο ύστερα να στραφή και να ασχοληθή με τους άλλους, τους συμπατριώτες του, τον αδελφό λαό, τον τυχόν εχθρό...Όχι για τίποτε άλλο, αλλά για να μπορεί να τους ξεχωρίζη. Και όχι να βλέπη μόνο συστήματα και δίκτυα εξουσίας... και δή παγκόσμια, τον δε οντολογικώς και ηθικώς αυτο-συντετριμμένο εαυτό του, σε φαινομενικούς ρόλους πρωταγωνιστή ή συμπρωταγωνιστή σε ειδήσεις  θριάμβων ή τρόμου.  

Ο μεταμοντερνισμός της επιφανειακότητας - στο όνομα του πολιτικού ρεαλισμού μιάς ουτοπίας όπως μία "αχανής αυτοκρατορία" ή ένα "σύστημα παγκοσμιοποίησης" (πολιτικής ή οικονομικής), στα οποία πιστεύει ειδωλολατρικώς ο άνθωπος, λές και είναι οντότητες και δη αθάνατες, προκειμένου να αντλήση τρόπον τινά και αυτός "εικονική αθανασία" - συναντά πρώτα το βάθος του αειφόρου ...ψεύδους, ως αμοραλισμού ως προς την εκπροσώπηση του λαού, και ύστερα  τον πυθμένα της ανέλπιστης καταστροφής ή την άβυσσο της εθνικής μειοδοσίας. Μη γένοιτο!