Σενέρ Λεβέντ: Να διαμελιστεί η Τουρκία, δεν με νοιάζει

Τι παράξενα, τι ανατριχιαστικά, τι εμετικά σχόλια είναι αυτά. Κοιτάξτε τις αξιολογήσεις που γίνονται την ώρα που δολοφονούνται μαζικά χιλιάδες άνθρωποι με τον πιο βάρβαρο τρόπο. Θα μοιραστεί το Ιράκ, λέει! Τι έγνοια, τι έγνοια. Υπάρχει, λέει, κίνδυνος να μοιραστεί και η Τουρκία.

Και η Ουκρανία. Ακόμα και το Αζερμπαϊτζάν. Ε, άμα μοιράστηκε η Γιουγκοσλαβία σε χίλια κομμάτια, αυτές οι χώρες δεν μπορούν να μοιραστούν; Η Ινδία σε τρία κομμάτια. Η Υεμένη σε δύο. Το Σουδάν σε δύο. Η Μαλαισία σε δύο. Η Κορέα σε δύο. Και η Κίνα σε δύο. Ακόμα και η μικρή μας Κύπρος είναι χωρισμένη σε δύο κομμάτια. Δεν έχει ξεσπάσει χαλασμός κόσμου από τόσους διαμελισμούς και θα ξεσπάσει τώρα επειδή μοιράζεται το Ιράκ; Αν μοιραστεί, να μοιραστεί, δεν με νοιάζει. Αν θέλει ας χωριστεί σε χίλια κομμάτια. Ύστερα να βγει κάποιος από ανάμεσά μας και να μας πει: «Η Αμερική δεν έχει κανένα απολύτως φταίξιμο σε αυτό». Να περάσει γενιές δεκατέσσερις όσους αναζητούν την Αμερική κάτω από κάθε πέτρα. Να αναφερθεί στον φιλειρηνικό και ανθρωπιστικό χαρακτήρα της Αμερικής. Να μας πείσει ότι δεν είναι έργο της Αμερικής το 1963 και το 1974. Να μας πείσει ότι η Αμερική έφερε δημοκρατία και ειρήνη στο Ιράκ. Να αποδείξει ότι δεν βρίσκεται η Αμερική πίσω από τους σφαγείς που αποκαλούνται ISIL. Να πει ότι «το διαίρει και βασίλευε δεν είναι τίποτε άλλο από συκοφαντία, λασπολογία». Να πάμε σε Workshops. Να συστήσουμε επιτροπές Conflict Resolution. Να καθίσουμε σε ημικύκλιο. Να τους υποβάλουμε σχέδια. Να απλώσουν μπροστά μας τα κονδύλια τους. Να σχεδιάσουμε, να γράψουμε ποιήματα, να γράψουμε μουσική, να ανοίξουμε γκαλερί. Να βάλουμε και μια ταμπέλα σε όλα, σε κάθε μέρος που φτιάχνουμε με τα δικά τους χρήματα. Στην ταμπέλα να τους υποβάλουμε τις ευχαριστίες μας. Στο Σπίτι της Συνεργασίας να συζητήσουμε πώς θα απογειώσει όλους μας το φυσικό αέριο. Στο Media Centre να μας διδάσκουν τη δημοσιογραφία της ειρήνης με αναφορά του Αμερικανού Προέδρου. Την ώρα που δίπλα μας ρέει ποτάμι το αίμα, να μας διδάσκουν πώς δεν θα τα γράφουμε αυτά και δεν θα δημοσιεύουμε φωτογραφίες με αίματα στις εφημερίδες και το πόσο αντίθετη είναι με τη δημοσιογραφία της ειρήνης μια τέτοια δημοσίευση. Να σκοτώνουν. Να σφάζουν. Αλλά εμείς να μην τα γράφουμε.

Δεν είμαι ευτυχισμένος που ανήκω σε μια κοινωνία η οποία δεν νοιάζεται καθόλου για τη θηριωδία που συμβαίνει δίπλα μας και τη μαζική δολοφονία χιλιάδων ανθρώπων, σε μια κοινωνία που δεν τα δημοσιεύει αυτά στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων της. Προπάντων άμα αρχίσουν να παραπονιούνται ότι «ο κόσμος δεν μας καταλαβαίνει». Αμάν, Θεέ μου! Σάμπως και εσύ κατάλαβες τον κόσμο και θα σε καταλάβει και αυτός; Δεν ενδιαφέρθηκες καν για τα τεκταινόμενα σε χώρες με τις οποίες σε χωρίζει μόνο μια θάλασσα. Δεν θεώρησες άξιο είδησης ακόμα και τη βάρβαρη δολοφονία χιλιάδων ανθρώπων. Προειδοποιείς τον διευθυντή σύνταξης να μην δείξει στην οθόνη της τηλεόρασης τις φωτογραφίες των εγκλημάτων που δημοσιεύονται πρωτοσέλιδα στην εφημερίδα μας. Αφανίζεις τα ανθρώπινα αισθήματα για να μην πληγεί η ακριβή σου δημοσιογραφία της ειρήνης και να μην ακούσει κανείς ότι ο Ερντογάν, τον οποίο θαυμάζεις, συνεργάζεται με τους σφαγείς.

Τι παράξενο, τι ανατριχιαστικό, τι εμετικό είναι αυτό. Η ανθρωπιά καταρρακώνεται. Πουθενά στην Τουρκία δεν υπάρχει καλό πλέον. Ούτε στην κυβέρνηση. Ούτε στην αντιπολίτευση. Κοιτάξτε προπάντων το χάλι αυτής της καημένης της αντιπολίτευσης, η οποία ταλανίζεται με τον φετιχισμό της σημαίας και από καιρού εις καιρόν κραυγάζει ότι «ξεπουλιέται η Κύπρος». Τι υποψήφιο βρήκαν για την προεδρία της Δημοκρατίας. Τον Εκμελεττίν Ιχσάνογλου. Τον τέως γενικό γραμματέα της Οργάνωσης Ισλαμικής Διάσκεψης. Μήπως μπορεί να υπάρξει χειρότερος από αυτόν;

Θάλασσα αίματος είναι τόσο το Ιράκ όσο και η Συρία. Προελαύνουν οι σφαγείς. Οι όμηροι αγνοούνται. Μια Τουρκία η οποία θυσιάζει τους δικούς της ανθρώπους με τα ίδιά της τα όπλα. Θα μοιραστεί, λένε. Να μοιραστεί, δεν με νοιάζει…
Πηγή: Εφημερίδα Πολίτης