Κύπρος: Κανόνες συμβίωσης στη σκιά κατοχικού στρατού

Άριστος Μιχαηλίδης

Διάβαζα χτες ανακοινώσεις για την εγκληματική επίθεση εναντίον Τ/κ και ήταν σαν να προέρχονταν από άλλους κόσμους, από ένα παράλληλο σύμπαν, στο οποίο είναι αδιανόητα όσα συμβαίνουν στο δικό μας. Ή ωσάν τα επεισόδια να μην έγιναν από δικούς μας ανθρώπους, από παιδιά της δικής μας κοινωνίας, αλλά από κάποιους που έπεσαν από τον ουρανό και που χάριν ευκολίας τους ονόμασαν ακροδεξιά στοιχεία, ελαμίτες ή οτιδήποτε θα μπορούσε να τους διαχωρίσει από τους νορμάλ ανθρώπους της Κύπρου.

Νίπτουν τας χείρας και μοιράζουν γνώμες και αναλύσεις σαν να πήραν τη θέση του Νόαμ Τσόμσκι και βλέπουν τα πράγματα από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Η Επίτροπος Διοικήσεως και   Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, που θα κάνει λέει αυτεπάγγελτη έρευνα (για μια ποινική υπόθεση, που ερευνά η Αστυνομία;), μας ενημερώνει ότι πρόκειται για εγκλήματα μίσους, «που διαπράττονται εναντίον προσώπων, όχι εξαιτίας της ατομικής τους στάσης ή συμπεριφοράς, αλλά λόγω εχθρότητας και προκατάληψης που στρέφεται εναντίον της φυλετικής, εθνοτικής, θρησκευτικής κ.λπ. ταυτότητάς τους».
Ένας Όμιλος Ιστορικού Διαλόγου και Έρευνας μαζί με το Ερευνητικό Ινστιτούτο POST (;), ανακοίνωσαν ότι κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι υπάρχει ανάγκη «για την καλλιέργεια Εκπαίδευσης για έναν Πολιτισμό Ειρήνης». Ένας άλλος όμιλος, ο ΟΠΕΚ, ανακοίνωσε ότι η Πολιτεία έχει υποχρέωση να πείσει ότι «η ελληνοκυπριακή κοινωνία, είναι έτοιμη πράγματι για μια λύση ομοσπονδιακή, με κανόνες συμβίωσης και συνδιαχείρισης με τους μη Ελληνοκύπριους πολίτες της Δημοκρατίας».
Υπήρχαν και πολλά άλλα παρόμοια. Απουσιάζει από όλα η αυτογνωσία, κι αυτή η απουσία είναι που θα μας οδηγήσει στα χειρότερα. Διότι όλα, όπως και τα επεισόδια των ηλιθίων, θα έπρεπε να είναι στο μυαλό μας όταν ασχολούμαστε με τη λύση του Κυπριακού κι όχι για να κάνουμε νεκροψίες. Οι «κανόνες συμβίωσης» δεν είναι παχιά λόγια, είναι πράξεις. Και «κανόνες συμβίωσης», όπως και «καλλιέργεια Εκπαίδευσης για έναν Πολιτισμό Ειρήνης», δεν μπορούν να υπάρξουν, όταν ο στόχος τους είναι να ξεπλύνουν την παρουσία και το ρόλο του κατοχικού στρατού στην πατρίδα μας.
Η Επίτροπος ανθρωπίνων δικαιωμάτων ας κάνει και μια αυτεπάγγελτη έρευνα για να μας εξηγήσει ποια ανθρώπινα δικαιώματα θα παραβιαστούν και ποιο φυλετικό μίσος θα ξυπνήσει σε ένα κράτος, που θα κυβερνάται εκ περιτροπής από το 80% και από το 18% του πληθυσμού. Και ποια θα παραβιαστούν όταν το έδαφος των Τουρκοκυπρίων υπερβαίνει κατά πολύ τα πληθυσμιακά δεδομένα. Είναι, λέει, εγκλήματα «εχθρότητας και προκατάληψης που στρέφεται εναντίον της φυλετικής, εθνοτικής, θρησκευτικής ταυτότητας». Μα, για ποια χώρα μιλάμε; Για τη χώρα όπου εκστρατεύουν πολιτικοί και ομάδες και όμιλοι, για να πείσουν ότι υπάρχει πιθανότητα να κτιστεί βιώσιμο κράτος, που θα βασίζεται ακριβώς σε αυτά τα στοιχεία, του φυλετικού, εθνοτικού και θρησκευτικού διαχωρισμού; Και περιμένουμε ότι σ΄ ένα ατελές, άδικο και ρατσιστικό κράτος θα εφαρμόσουμε όλοι ιδεατούς κανόνες συμβίωσης και θα αποφύγουμε την ανάφλεξη;
Το πρόβλημα δεν είναι οι μαθητές, είναι οι γονείς. Οι μεγάλοι δηλαδή, οι μονίμως αλλού ξημερωμένοι, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, δημόσιοι υπάλληλοι, όλοι όσοι τα ξέρουν όλα και νομίζουν ότι μπορούν να τετραγωνίσουν τον κύκλο.

Φιλελεύθερος