Η κρυφή γοητεία της εξουσίας

“Τον Λαζόπουλο τον παρακολουθούν πολλοί, υπερβολικά πολλοί για το προϊόν που παράγει. Με αντικειμενικούς όρους, το προϊόν αυτό διακρίνεται κυρίως από λαϊκισμό, δημαγωγία, μελοδραματισμό, χυδαιότητα, εντυπωσιασμό και εκμετάλλευση των αδύναμων τους οποίους χρησιμοποιεί για τα σόου του.

Τα καταφέρνει καλά σ’ αυτό, ποιος αμφιβάλει. Χιλιάδες τηλεθεατές στήνονται στις οθόνες τους για να τον παρακολουθήσουν. Γιατί συμβαίνει αυτό, γιατί δηλαδή τα μηχανάκια της AGB τον επιδοκιμάζουν; Κάπου εδώ, βρίσκεται και το κλειδί. Σ’ αυτούς τους υπερβολικά πολλούς που αποδέχονται αυτό που βλέπουν, το επικροτούν, το επιδοκιμάζουν, τελικά συμφωνούν με το θέαμα.

Ο Λαζόπουλος δεν συμπεριφέρεται ως καλλιτέχνης ή όχι μόνο ως τέτοιος. Κάνει πολιτική με τις εκπομπές του. Και σ’ αυτό όμως δεν πρωτοτυπεί παράγοντας κάτι καινούργιο, καινοτόμο και ενδιαφέρον, ανεξάρτητα από τον βαθμό συμφωνίας ή διαφωνίας με αυτό. Αναπαράγει, αυτό που συμβαίνει σε καφενεία, εκεί όπου πολλοί γνωρίζουν τις απόλυτες αλήθειες, αποκαλύπτουν θεωρίες συνωμοσίας, είναι επιφυλακτικοί στο διαφορετικό, δεν έχουν πρόβλημα να ερμηνεύσουν αυτά που συμβαίνουν με «κάτι που άκουσαν», με πολλές δόσεις ημιμάθειας.

Ο Λαζόπουλος είναι αρκετά εύστροφος για να αγγίξει αυτόν τον Έλληνα που εκστασιάζεται με τον εντυπωσιασμό. Είναι πάνω από τον μέσο όρο εκείνων που κουβαλάνε πολλές παθογένειες της κοινωνίας. Αυτό, σε συνδυασμό με την εμπειρία στο σανίδι και το όποιο ταλέντο του, τον μετατρέπει σε ηγετική μορφή ανάμεσά τους. Είναι ο χαρισματικός εικονικός ηγέτης τους.

Δεν αμφιβάλω πως αν έκανε ένα κόμμα, θα τον ακολουθούσαν πολλοί. Προς το παρόν αυτό δεν χρειάζεται, έχει ταυτιστεί με το βασικό κυβερνητικό κόμμα το οποίο απ’ ότι έλεγαν σκεφτόταν να τον τοποθετήσει στο τιμητικό ψηφοδέλτιό του, αλλά αυτός αρνήθηκε. Το ότι θεωρείται άλλωστε εκλεκτός της σημερινής εξουσίας επιβεβαιώνεται από την επίσκεψη Τσίπρα και σχεδόν του μισού υπουργικού συμβουλίου στην παράστασή του.

Ο Λαζόπουλος συνωμοσιολογεί μέσα από τις εκπομπές του, αναπτύσσει θεωρίες που δεν στοιχειοθετούνται, αφήνει υπονοούμενα, αλλά δεν βρίζει ποτέ. Αυτό το αναλαμβάνει ένα μέρος του κοινού του. Οι κάμερες του επισκέπτονται λαϊκές αγορές και δρόμους ή αναπαράγουν βίντεο από εκπομπές σκουπίδια και μεταφέρει στους θεατές του αγοραίες εκφράσεις και λογικές οι οποίες ωστόσο δεν ακούγονται από τον ίδιο. Αναπαράγει ότι λένε άλλοι και σε μεγάλο βαθμό έμμεσα τις εντάσσει στον ορθό πολιτικό λόγο ερμηνείας όσων συμβαίνουν” (Γ. Παντελάκης).

«Όλες οι κυβερνήσεις πάσχουν από ένα ενδημικό πρόβλημα: η εξουσία προσελκύει διαταραγμένες προσωπικότητες», έχει πει κάποιος που δεν θυμάμαι το όνομα του. Αυτές οι διαταραγμένες προσωπικότητες προσελκύονται με τη σειρά τους από ακόμη χειρότερες, οπότε η παραπάνω περιγραφή του «καλλιτέχνη» θα μπορούσε να είναι σωστή.

Ο άνθρωπος όμως αυτός που στην ουσία θυμίζει έναν άλλο ήρωα της τέχνης, μίας εποχής που επίσης η Ελλάδα ήταν υπό την κατοχή ξένων δυνάμεων, τον καραγκιόζη, δεν είναι καθόλου διαταραγμένος. Κερδίζει πολλά χρήματα, είναι αγαπητός από το λαό, επηρεάζει τον όχλο, τον τιμά η εξουσία όσο κανέναν άλλο και δεν είναι απίθανο να τον δούμε κάποτε υπουργό πολιτισμού μίας πρώην πολιτισμένης χώρας.

Είναι μάλιστα τόσο έξυπνος, ώστε να μην αναλαμβάνει κανένα ρίσκο, ούτε καν για αυτά που προβάλει, αφού απλά τα αναπαράγει. Όσο για την πολιτική επιρροή που ασκεί, δεν μπορεί κανένας να τον κατηγορήσει. Δεν αναγκάζει άλλωστε κανέναν να τον δει και να τον ακούσει.

Όσο για τη σάτιρα του στη ΝΔ είναι απολύτως δικαιολογημένη. Εκλογή προέδρου από τη βάση το ΠΑΣΟΚ; Μιμείται η ΝΔ. Νεαρό αρχηγό ο ΣΥΡΙΖΑ; Μιμείται η ΝΔ. Που έχει λοιπόν άδικο ο καλλιτέχνης του προτεκτοράτου; Πουθενά. Αντίθετα, βλέπει μπροστά, επιλέγει σωστά το κόμμα που κερδίζει και προστατεύει όπως ή όπου πρέπει τα χρήματα του, χωρίς να φοβάται τους ελέγχους.

Ωραίο λοιπόν το κείμενο του δημοσιογράφου, αλλά μάλλον πρόκειται για το προϊόν μίας λανθάνουσας ζηλοφθονίας που δεν πουλάει. Ο καλλιτέχνης ξέρει πολύ καλά τι κάνει, είτε μας αρέσει, είτε όχι. Πρόβλεψε άλλωστε σωστά το κατάντημα της Ελλάδας, από τότε που εκσφενδόνισε στα ύψη τα νούμερα των τηλεθεατών του. Επομένως, είναι άξιος συγχαρητηρίων και όχι κατηγοριών.

Ας θυμηθούμε τέλος πως τους μεγάλους ηγέτες ο λαός δεν ξέρει ότι υπάρχουν, τους μικρότερους ηγέτες ο λαός τους αγαπά και τους εγκωμιάζει, τους ακόμα μικρότερους ο λαός τους φοβάται, τους ακόμα πιο μικρούς ο λαός τους μισεί (Λάο Τσε).

news.analyst