Τουρκικές απαιτήσεις και διεκδικήσεις: Δίχως μέσους όρους

Βαλαβάνης Γ. Α.

Συναυλία κλασικής μουσικής έλαβε χώρα στα εναπομείναντα  ιστορικά κτίρια της πόλεως Παλμύρα στην Συρία την 5^η Μαΐου, με ρωσική συμφωνική ορχήστρα του Πέτρογκραντ υπό τον μεγάλο μαέστρο Βαλερύ Γκεοργκίεβ . Και αυτό ήταν ευχάριστο σημάδι για τους Νατοϊκούς , ότι η Ρωσία δεν συνεχίζει τα επεκτατικά της σχέδια στη Μέση Ανατολή. Οι συσχετισμοί σταματούν μέχρις εδώ, με την πληροφορία ότι η Τουρκία θα δεχθεί 400.000 Σύριους στο έδαφος της με σκοπό την ευκολία αποδεκατίσεως τζιχαντιστών  της ISIS, που θα παραμείνουν απομονωμένοι όσο απειλητικοί  και αν εμφανίζονται τελευταία. Από παράλληλη πλευρά η Τουρκία εντείνει προσπάθειες για την είσπραξη 3 δις. Ευρώ από την Ευρωπαϊκή Ένωση καθώς και δυνατότητα ελεύθερης μετακίνησης για 75 εκατομμύρια Τούρκους υπηκόους  σε ελεύθερη διακίνηση στην Ευρώπη και την ομοσπονδιακή Γερμανία η οποία δια των ευρωπαϊκών βουλευτικών εκπροσώπων της προσπαθεί να τους αποφύγει.

Στο Αιγαίο ωστόσο η Αμερική μπορεί  να αισθάνεται ευτυχής με την συνεργασία Ελλάδος – Τουρκίας, διότι  η τελευταία τα ρίχνει όλα σε βάρος της Ελλάδος σαν FIASCO και οι ιθύνοντες Νατοϊκοί  την πιστεύουν.  Η παράνοια των Τούρκων να εισέρχονται ανενόχλητοι στον ελληνικό εναέριο χώρο στις Οινούσες, δίχως την αμοιβαιότητα γνωστοποιήσεως της σκοπιμότητος, όπως ορίζεται δια στρατιωτικών συνθηκών είναι κάτι το πάγιο, όμως και οι Νατοϊκοί το παραβλέπουν λες και η Τουρκία τους εξουσιάζει.

Όλα οδηγούν ακόμη στη δραματοποίηση των γεγονότων με την Τουρκία να εξουσιάζει τον πρωθυπουργό της Ελλάδος και να του αρνείται τη διέλευση μέσω Ρόδου σε τρίτη Χώρα με τη δικαιολογία ότι τα Δωδεκάνησα είναι αποστρατικοποιημένα.

Που ακούστηκε τέτοια συμπαιγνία στον ίδιο τον πρωθυπουργό χώρας? Η Τουρκία ξεχνά ότι τα Δωδεκάνησα προσαρτήθηκαν στην Ελλάδα για τον αγώνα κατά του Μουσολινικού κατεστημένου  στην Αλβανία και το γεγονός ότι η Ιταλία κατέστη σύμμαχος σε προχωρημένη φάση του αγώνος κατά της Γερμανίας και ότι η Τουρκία του Ατατούρκ σώθηκε με την ουδετερότητα που θα ήταν σε βάρος της αν μετείχε με την άλλη παράταξη στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.

Όπως και σε άλλες περιπτώσεις , το φταίξιμο της Ελλάδος τώρα είναι η πολιτική ταυ άλλοτε πρωθυπουργού της Ελλάδος Κωνσταντίνου Σημίτη, ο οποίος με το  ανάκυψαν πρόβλημα των Ιμίων αγνόησε τους 4 μεγάλους σύμμαχους του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου, περιλαμβανόμενης της Ρωσίας με την οποία ο Ανδρέας Παπανδρέου κρατούσε ανοικτή γραμμή και φιλικές σχέσεις την εποχή εκείνη.  Προσέφυγε στον πρόεδρο των Η.Π.Α τον κ. Κλίντον και του υπέβαλε πρόταση επιλύσεως των Ιμίων δια της προσφυγής στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης . Κάτι που ευχαρίστησε την Τουρκία, διότι κατέστη συνομιλητής της Ελλάδος εκ του μηδενός, αλλά και συγκυρίαρχος  με την Ελλάδα στα Ίμια. Πως είναι τέτοιο γεγονός αληθινό; Τα Ίμια να καθορίζονται κυριαρχικά από την Τουρκία δίχως απόφαση ενδιάμεση, ενώ όταν τα Ίμια προσαχθούν προς επίλυση στη Χάγη, μέχρι εκείνης της στιγμής  είναι ακόμη ελληνικά –όπως και τώρα. Η Ελλάδα έχει δεχθεί συγκυριαρχία όμως των Ιμίων μιας soft συγκατάθεσης της Τουρκικής κυβερνήσεως και δίχως έγγραφο επικυρώσεως νομικής και κυριαρχικά εδαφικής σχέσεως, γεγονότος που έλαβε χώρα και εκτιμήθηκε ως πολεμικό αποτέλεσμα;

Η Τουρκία δεν μετείχε ενεργητικά στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, ενώ στον πρώτο όλα τα έχασε, ακόμη και την κυριαρχική της ύπαρξη, η οποία σώθηκε δια της ανακηρύξεως της ως Δημοκρατία, χάρις στο Αφγανιστάν και του Μεγάλου Αλεξάνδρου, που έπεισαν την ξένη χώρα ότι o Ατατούρκ γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και ήταν Μακεδόνας απόγονος.

Ωστόσο, οι τέσσερις μεγάλοι νικητές του δεύτερου πολέμου, οι Βρετανοί, οι Γάλλοι, οι Αμερικάνοι και οι Ρώσοι, συμφώνησαν ομόφωνα με την συνθήκη Ειρήνης του 1947 να αποδοθούν δια της Μεγάλης Βρετανίας   τα νησιά της Δωδεκανήσου στην Ελλάδα, με την προϋπόθεση τηρήσεως της αποστρατικοποιήσεως. Και αυτό <<δικαιώματι και τίτλω>> ως αναφέρεται στο άρθρο 15 της παραχωρήσεως. Η ίδια η ΕΣΣΔ ζήτησε τους λόγους δια τους οποίους στην Ελλάδα το 1948, δεν τηρήθηκαν οι αποστρατιωτικοποιήσεις. Η απάντηση όμως δόθηκε επ’ αυτού από τον ΥΠΕΞ στρατηγό Μάρσαλ την 29^η Ιουλίου 1948, δια κειμένου ότι νικηφόρος σύμμαχος στον οποίο παραχωρείται εδαφική περιοχή συνέπεια συμμαχικής νικηφόρου επεμβάσεως, δεν πρέπει να τεθεί σε λιγότερο ευνοϊκή θέση έναντι ηττηθέντος εχθρού. Το άρθρο 14 της συνθήκη ειρήνης με την Ιταλία, υπογραμμίζει ξεκάθαρα (crystal clear) ότι τα Δωδεκάνησα θα παραμείνουν  αποστρατικοποιημένα και μετά την έξοδο των ξένων στρατευμάτων (τότε Βρετανικών)

Κατά συνέπεια η άποψη του ΥΠΕΞ των ΗΠΑ αισθητά είναι υπέρ της Ελλάδος με αδιαμφισβήτητα δικαιώματα χρήσεως των στρατιωτικών εγκαταστάσεων, <<ισότιμα για την διατήρηση της εσωτερικής ασφάλειας και τάξεως όπως αρμόζει στην άμυνα των συνόρων>>.

Η Τουρκία ως άσχετη χώρα συμμετοχής στην δεύτερη παγκόσμια σύρραξη, σε καμία περίπτωση δεν έχει εντολή αμφισβητήσεως των μέσων αμύνης του κτήτορος-κυριάρχου της Δωδεκανήσου, δηλαδή της Ελλάδος με το πρόσχημα ότι πριν του 1947 είχαν ληφθεί αποφάσεις  αντίθετες εκείνων των 4 μεγάλων του 1947, κάτι που οπωσδήποτε μέχρι του 1966 έχουν παραγραφεί. Αυτή τη στιγμή μάλιστα η ίδια η Τουρκία με την παρενόχληση και παραβίαση του εναέριου χώρου της Ελλάδος (επίμονος αντιρρησίας) άνευ της υποχρεώσεως τηρήσεως των κανόνων πτήσεως (FIR) είναι ο πραγματικός παραβάτης της συμφωνίας, κατά την άποψη του στρατηγού Μάρσαλ. Για το λόγο αυτό και μονάχα, οφείλει η Ελλάδα, λόγω προκλητικής πράξεως, υποχρεωτικά να οχυρώσει δια στρατιωτικοποιήσεως τον μεσογειακό χώρο και μάλιστα από εναέρια και ναυτική επιφάνεια κυριαρχίας της. Και αυτό λόγω αρνήσεως ανεφοδιασμού από αέρος του Έλληνα πρωθυπουργού στη Ρόδο, ως  transit περιοχής και όχι casus belli της μεταβάσεως του σε χώρα εκτός Ελλάδος.

Όλα είναι όμως εντολή δοθείσα εκ των τριών συμμάχων και της Ρωσίας. Το 1947 μετά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πολέμου, ώστε άρνηση από κάποιον εκ του αλλοεθνούς Αλλαχικού κόσμου, συνεπάγεται ευθύνες αυθάδειας για την διεθνή έννομο κοινότητα. Αλλιώς θα πρέπει να επιτραπούν ανοίγματα ηθικών αρχείων, που οδηγούν σε σενάρια προστασίας για την Ελλάδα, για την οποία υποψήφιοι είναι περισσότεροι των δύο μεγάλων δυνάμεων παγκοσμίως.                   

Ο κ. Α.Γ. Βαλαβάνης είναι καθηγητής Διεθνών Σχέσεων Emeritus Wayne State University

ΒΗΜΑ