Ο γλύπτης Σφυρίδων Καλέμης αγόρασε ένα μεγάλο κομμάτι μάρμαρο που του κόστισε 2000 ευρώ. Αφού το σκάλιζε επί 6 μήνες, δουλεύοντας 6 ώρες κάθε μέρα, 5 μέρες την εβδομάδα, έφτιαξε ένα γλυπτό. Πόσο θα πουληθεί;
Η απάντηση οποιουδήποτε που διαθέτει πέντε δράμια μυαλό είναι: δεν ξέρουμε! Μπορεί ο Καλέμης να είναι ένας ατάλαντος που δεν τον ξέρει ούτε η μάνα του και το γλυπτό να μην το παίρνουν ούτε για μπάζο. Μπορεί να είναι ένας διάσημος (ταλαντούχος ή μη, είναι άλλη ιστορία…) και το γλυπτό του να πουληθεί ακριβότερα από τα 141,28 εκατομμύρια δολάρια που έπιασε πέρυσι «Ο άνδρας που δείχνει» του Τζιακομέτι.
Διαφωνεί κανένας; Μα και βέβαια, ο μαρξιστής! Ο οποίος απαντάει ως εξής: 2000 ευρώ το υλικό, συν τόσες ώρες εργασία, επί τόσα ευρώ η ώρα, συν τρία καλέμια και ένα σφυρί που χάλασε αυτούς τους 6 μήνες, συν το κόστος χρήσης του εργαστηρίου, συν οι καφέδες που έπινε, μείον 3 μέρες που δεν δούλεψε γιατί ήταν με πυρετό, ίσον 8275 ευρώ. Τόσο πρέπει να πουληθεί το έργο! Κι επειδή σε βλέπει που τον κοιτάς με το σαγόνι πεσμένο, συμπληρώνει: αυτό δεν σημαίνει ότι θα πουληθεί τόσο. Αυτή όμως είναι η φυσική του αξία!
για τη συνέχεια Liberal
Αύτά πού λέει τό ἀνωτέρω ἄρθρο, περί τῆς ἀξίας τῆς ἐργασίας κάποιου ὑποθετικοῦ ἐργαζομένου, δέν τά λέει κάποιος μαρξιστής, ἀλλά ἡ φυση τῶν ὄντων. Καί αὐτός πού τά ἀποδίδει στόν μαρξισμό, προδήλως θελει νά καταγγείλη, μαζί μέ τόν μαρξισμό, καί τόν σεβασμό τῆς φύσεως τῶν πραγμάτων στήν οἰκονομική σκέψη - προκειμένου νά τήν ὁδηγήσῃ στήν ἀτομοκεντρική βουλησιαρχία τοῦ καπιταλιστικοῦ ἀναρχισμοῦ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧωρίς ἀπολυτότητες, δέν εἶναι ἀξία τοῦ πρἀγματος ὅ,τι τυχόν ἐπιτύχει ὡς ἀντάλλαγμα ἕνας πωλητής, οὔτε ὅ,τι τυχόν θελήσει νά δώσῃ κάποιος ἀγοραστής, οὔτε σύμπτωση δύο ἤ περισσοτέρων ἀτομικῶν βουλήσεων.
Τό θέμα αὐτό, τῆς ἀξίας τοῦ πράγματος, ἔχει βάθος καί εἶναι ἕνα ζητούμενο κατά περίπτωση. Αὐτοματισμοί καί ἰδιοτέλειες τό διαστρεβλώνουν.
Ὑπάρχουν γιά τήν ἀληθινή καί δικαία τιμή ἑνός συγκεκριμένου πράγματος στήν συναλλαγή μεταξύ συγκεκριμένων άνθρώπων, ὅρια ἀνώτερα καί κατώτερα, ἀλλά ὑπάρχουν.
Ἀλλιῶς, ἄν δηλαδή ἡ ἀξία του πράγματος ἦταν προσδιορίσιμη μέ ἀπόλυτο τρόπο καί σαφῶς a priori, δέν θά εἶχε τόπο ἡ ἀνθρώπινη ἐλευθερία, καί ἄν ἀντιθέτως ἡ ἀξία του πράγματος ἦταν θέμα αὐθαιρεσίας ἤ σχέσεων δυνάμεως, δέν θά εἶχε τρόπο εἰρήνης ἡ ἄσκηση τῆς ἀνθωπίνης έλευθερίας.
Καί στίς δύο περιπτώσεις, θά καταργοῦσε ἐν τέλει ὁ ἄνθρωπος τήν σχέση του μέ τόν Θεό καί τούς ἀνθρώπους, λόγῳ καί μόνον τοῦ προκρούστειου (βάρβαρου, ὁλοκληρωτικοῦ) τρόπου πού ἀντιλαμβάαεται τίς ἀγοραπωλησίες του, δηλαδή καί τήν ἀνθρωπολογία του.
Η κορυφαία περίπτωση εφηρμοσμένης καπηλικής, καθόσον γνωρίζω, είναι ο συμπατριώτης μας, που στην δεκαετία του 1960 πούλησε την Ακρόπολη στους Σαουδάραβες. Λαμπρό παράδειγμα υπευθύνου πολίτου, πατριώτου και επιχειρηματίου. Δεύτερος έρχεται αυτός ο φιλάνθρωπος και ανιδιοτελής εισαγωγέας ηλεκτρικών συσκευών,ο οποίος, ύστερα από τον καύσωνα του 1987 που είχε προκαλέσει εκατόμβη θυμάτων, ιδίως ηλικιωμένων,καθώς και την εξαφάνιση από τους κατοίκους των πόλεων όλων των τότε ιαπωνικών και πανάκριβων κλιματιστικών, μη αντέχοντας το ενδεχόμενο να επαναληφθεί η συμφορά, φρόντισε την άνοιξη του 1988 να δημοσιεφθεί σε εφημερίδα πολύ μεγάλης κυκλοφορίας και ''έγκυρη'', μία είδηση. Σ'αυτήν εκφράζονταν ανησυχίες από μετερεωλόγους για νέο παρατεταμένο καύσωνα το καλοκαίρι του 1988. Συμπτωματικά, πάντα, οι αποθήκες του ήταν τιγκαρισμένες στα κλιματιστικά. Και στις δύο περιπτώσεις πάντως επενέβησαν οι διωκτικές αρχές διαταράσσοντας την δράση του ''αόρατου χεριού'' της ''ελεύθερης'' οικονομίας!
ΑπάντησηΔιαγραφή