Άριστος Μιχαηλίδης
Δεν θα έδινα σημασία σ’ έναν Τουρκοκύπριο, που στα 84 χρόνια του θυμήθηκε να αφηγηθεί τα κακουργήματα που έκανε εναντίον των Ελληνοκυπρίων με την ΤΜΤ. Μπορεί και να ήθελε απλώς να κερδίσει στα γεράματα λίγη σημασία. Ούτε θα έδινα σημασία στις συσκέψεις της Κυβέρνησής μας, που πολιτεύεται πια με βάση του τι πουλάει στο Facebook, κι έσπευσε να μας ενημερώσει ότι θα ανταποκριθεί στην πίεση των λαϊκών σχολίων και θα κυνηγήσει αυτόν που ομολόγησε εγκλήματα πολέμου. Κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας, αλλά δεν φτάνει αυτό. Τους εξευτελίζουμε κιόλας.
Διότι εκτός από εκείνους που δικαιολογημένα σε έναν βαθμό απαιτούσαν από την Κυβέρνηση να κάνει κάτι για την ομολογία, και την ανάγκασαν να ανακοινώσει παραμύθια περί διώξεων, είναι κι ένας συρφετός περίεργων τύπων, ανάμεσά τους και δημοσιογράφοι περιωπής (κάποιοι είναι και παλιοί μου φίλοι, αλλά ανεπίδεκτοι μαθήσεως), που μόλις ξέσπασε το θέμα με την ομολογία του 84χρονου κι άρχισαν τα σχόλια και οι αντιδράσεις, έτρεξαν να γράψουν κατεβατά στη λογική (;) του «εκάμαμεν τζι εμείς πολλά». Σαν να τους είχε καλεσμένους η Άγκυρα να την εκπροσωπήσουν σε μια αντιδικία. Κι άρχισαν να θυμίζουν τις δολοφονίες Τουρκοκυπρίων από Ελληνοκυπρίους στο Σανταλάρη, την Αλόα και τη Μαράθα, τρία τουρκοκυπριακά χωριά της Αμμοχώστου, όπου πράγματι μια ομάδα κακούργων Ε/κ δολοφόνησε εν ψυχρώ 106 ανθρώπους, κυρίως γυναικόπαιδα. Είναι ένα από τα χειρότερα εγκλήματα του Αυγούστου του 1974, όπως και στην Τόχνη όπου δολοφονήθηκαν 84 Τουρκοκύπριοι. Δεν έχουμε καμιά αμφιβολία γι’ αυτά τα εγκλήματα, δεν έχουμε καμιά αμφιβολία ότι στις συνθήκες του πολέμου και του χάους βρήκαν ευκαιρία ορισμένα κτήνη να κάνουν τέτοια απίστευτα εγκλήματα. Έχουμε κι εμείς κτήνη, ασφαλώς. Και δεν έχει καμιά σημασία αν έκαναν εγκλήματα για αντεκδίκηση επειδή το τουρκικό κράτος και οι Τουρκοκύπριοι οργανωμένα και μεθοδικά ξεκίνησαν τις μαζικές σφαγές και τους βιασμούς από την πρώτη μέρα, που αποβιβάστηκαν στην Κερύνεια. Οργανωμένα και όχι σαν τους Ελληνοκύπριους άτακτους και ανεξέλεγκτους. Κι αυτό είναι η μεγάλη διαφορά. Ότι από τη μια, έχουμε εγκλήματα πολέμου, που θα έπρεπε να δικαστούν στο Διεθνές Δικαστήριο στη Χάγη κι από την άλλη, έχουμε δολοφονίες από κακοποιούς, που θα έπρεπε να δικαστούν από την κυπριακή Δικαιοσύνη. Αλλά αυτό δεν έχει τόση σημασία. Αυτά τα εγκλήματα, όλα, θα έπρεπε να οδηγηθούν στη δικαιοσύνη, γιατί θα έπρεπε να ξέρουμε πως ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη δεν υπάρχει.
Τουλάχιστον, όμως, το κυπριακό κράτος, ακόμα και διαλυμένο από την εισβολή τον Ιανουάριο του 1975, καταδίκασε σε θάνατο (που μετατράπηκαν σε ισόβια) τον Ιωάννη Βουνιώτη από το Βουνί για τον φόνο πέντε Τουρκοκυπρίων γυναικών στην Άλασσα. Έπρεπε να κάνει κι άλλα το κυπριακό κράτος; Ασφαλώς. Αλλά, εδώ δεν έκανε τίποτε για τους πραξικοπηματίες που τους είχε στα χέρια του, τι περιμένουμε;
Από αλλού ξεκίνησα, όμως. Αυτό που μας ξενίζει είναι η αγωνία Ελληνοκυπρίων να υπενθυμίζουν τα εγκλήματα Ε/κ σε βάρος Τ/κ, ως να είμαστε σε κανένα διαγωνισμό για να αναδείξουμε τον πιο αθώο. Ενώ ξέρουμε, ή θα έπρεπε να ξέρουμε, ότι δεν υπάρχουν αθώοι σε αιματοχυσίες, υπάρχουν μόνο θύτες και θύματα. Από όλες τις πλευρές. Όταν, όμως, ένας Τουρκοκύπριος ομολογεί σφαγές, το κάνει επειδή γνωρίζει ότι στη δική του πλευρά θα εμφανιστεί σαν ήρωας, ίσως να επιβραβευθεί κιόλας έστω και αναδρομικά. Όπως επιβραβεύτηκαν οι δολοφόνοι του Ισαάκ και του Σολωμού, τους οποίους επικήρυξε η Κυπριακή Δημοκρατία, αλλά δεν φρόντισε να εφαρμόσει τα διεθνή εντάλματα που εξέδωσε (γι’ αυτό είναι και αστείο να μας λένε σήμερα ότι θα κυνηγήσουν τον 84χρονο).
Μπροστά σε αυτή την ομολογία τι είναι αυτό που κάνει Ε/κ να αναδεικνύουν ως αντίβαρο τις δολοφονίες στην Τόχνη ή στο Σανταλάρη; Τι άλλο, από το να φορτώσουν στους Ελληνοκυπρίους τη συλλογική ευθύνη αυτών των εγκλημάτων και να προσφέρουν άλλοθι στους Τουρκοκυπρίους, που δήθεν δικαιολογημένα έκαναν αντίποινα; Κάνουν αυτό που κάνει και η Τουρκία για να δικαιολογεί την εισβολή. Ότι, την έκανε διότι οι Ελληνοκύπριοι έκαναν πραξικόπημα. Μα, το πραξικόπημα ήταν εναντίον των Ελληνοκυπρίων, πώς μπορούν να κατηγορούνται τα θύματα; Κι ακόμα χειρότερα, πώς μπορεί να κατηγορείται ο λαός για τα εγκλήματα ορισμένων εγκληματιών; Κατηγορείται, όμως. Μόνο και μόνο για να έχει τύψεις και να είναι πιο ευάλωτος. Αφού εκάμαμεν τζι εμείς, καλά να μας κάνουν, δηλαδή. Ας μας κάνουν κι άλλα, ας τους χαρίσουμε και την πατρίδα μας, αφού είμαστε φταίχτες.
aristosm@phileleftheros.com
Δεν θα έδινα σημασία σ’ έναν Τουρκοκύπριο, που στα 84 χρόνια του θυμήθηκε να αφηγηθεί τα κακουργήματα που έκανε εναντίον των Ελληνοκυπρίων με την ΤΜΤ. Μπορεί και να ήθελε απλώς να κερδίσει στα γεράματα λίγη σημασία. Ούτε θα έδινα σημασία στις συσκέψεις της Κυβέρνησής μας, που πολιτεύεται πια με βάση του τι πουλάει στο Facebook, κι έσπευσε να μας ενημερώσει ότι θα ανταποκριθεί στην πίεση των λαϊκών σχολίων και θα κυνηγήσει αυτόν που ομολόγησε εγκλήματα πολέμου. Κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας, αλλά δεν φτάνει αυτό. Τους εξευτελίζουμε κιόλας.
Διότι εκτός από εκείνους που δικαιολογημένα σε έναν βαθμό απαιτούσαν από την Κυβέρνηση να κάνει κάτι για την ομολογία, και την ανάγκασαν να ανακοινώσει παραμύθια περί διώξεων, είναι κι ένας συρφετός περίεργων τύπων, ανάμεσά τους και δημοσιογράφοι περιωπής (κάποιοι είναι και παλιοί μου φίλοι, αλλά ανεπίδεκτοι μαθήσεως), που μόλις ξέσπασε το θέμα με την ομολογία του 84χρονου κι άρχισαν τα σχόλια και οι αντιδράσεις, έτρεξαν να γράψουν κατεβατά στη λογική (;) του «εκάμαμεν τζι εμείς πολλά». Σαν να τους είχε καλεσμένους η Άγκυρα να την εκπροσωπήσουν σε μια αντιδικία. Κι άρχισαν να θυμίζουν τις δολοφονίες Τουρκοκυπρίων από Ελληνοκυπρίους στο Σανταλάρη, την Αλόα και τη Μαράθα, τρία τουρκοκυπριακά χωριά της Αμμοχώστου, όπου πράγματι μια ομάδα κακούργων Ε/κ δολοφόνησε εν ψυχρώ 106 ανθρώπους, κυρίως γυναικόπαιδα. Είναι ένα από τα χειρότερα εγκλήματα του Αυγούστου του 1974, όπως και στην Τόχνη όπου δολοφονήθηκαν 84 Τουρκοκύπριοι. Δεν έχουμε καμιά αμφιβολία γι’ αυτά τα εγκλήματα, δεν έχουμε καμιά αμφιβολία ότι στις συνθήκες του πολέμου και του χάους βρήκαν ευκαιρία ορισμένα κτήνη να κάνουν τέτοια απίστευτα εγκλήματα. Έχουμε κι εμείς κτήνη, ασφαλώς. Και δεν έχει καμιά σημασία αν έκαναν εγκλήματα για αντεκδίκηση επειδή το τουρκικό κράτος και οι Τουρκοκύπριοι οργανωμένα και μεθοδικά ξεκίνησαν τις μαζικές σφαγές και τους βιασμούς από την πρώτη μέρα, που αποβιβάστηκαν στην Κερύνεια. Οργανωμένα και όχι σαν τους Ελληνοκύπριους άτακτους και ανεξέλεγκτους. Κι αυτό είναι η μεγάλη διαφορά. Ότι από τη μια, έχουμε εγκλήματα πολέμου, που θα έπρεπε να δικαστούν στο Διεθνές Δικαστήριο στη Χάγη κι από την άλλη, έχουμε δολοφονίες από κακοποιούς, που θα έπρεπε να δικαστούν από την κυπριακή Δικαιοσύνη. Αλλά αυτό δεν έχει τόση σημασία. Αυτά τα εγκλήματα, όλα, θα έπρεπε να οδηγηθούν στη δικαιοσύνη, γιατί θα έπρεπε να ξέρουμε πως ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη δεν υπάρχει.
Τουλάχιστον, όμως, το κυπριακό κράτος, ακόμα και διαλυμένο από την εισβολή τον Ιανουάριο του 1975, καταδίκασε σε θάνατο (που μετατράπηκαν σε ισόβια) τον Ιωάννη Βουνιώτη από το Βουνί για τον φόνο πέντε Τουρκοκυπρίων γυναικών στην Άλασσα. Έπρεπε να κάνει κι άλλα το κυπριακό κράτος; Ασφαλώς. Αλλά, εδώ δεν έκανε τίποτε για τους πραξικοπηματίες που τους είχε στα χέρια του, τι περιμένουμε;
Από αλλού ξεκίνησα, όμως. Αυτό που μας ξενίζει είναι η αγωνία Ελληνοκυπρίων να υπενθυμίζουν τα εγκλήματα Ε/κ σε βάρος Τ/κ, ως να είμαστε σε κανένα διαγωνισμό για να αναδείξουμε τον πιο αθώο. Ενώ ξέρουμε, ή θα έπρεπε να ξέρουμε, ότι δεν υπάρχουν αθώοι σε αιματοχυσίες, υπάρχουν μόνο θύτες και θύματα. Από όλες τις πλευρές. Όταν, όμως, ένας Τουρκοκύπριος ομολογεί σφαγές, το κάνει επειδή γνωρίζει ότι στη δική του πλευρά θα εμφανιστεί σαν ήρωας, ίσως να επιβραβευθεί κιόλας έστω και αναδρομικά. Όπως επιβραβεύτηκαν οι δολοφόνοι του Ισαάκ και του Σολωμού, τους οποίους επικήρυξε η Κυπριακή Δημοκρατία, αλλά δεν φρόντισε να εφαρμόσει τα διεθνή εντάλματα που εξέδωσε (γι’ αυτό είναι και αστείο να μας λένε σήμερα ότι θα κυνηγήσουν τον 84χρονο).
Μπροστά σε αυτή την ομολογία τι είναι αυτό που κάνει Ε/κ να αναδεικνύουν ως αντίβαρο τις δολοφονίες στην Τόχνη ή στο Σανταλάρη; Τι άλλο, από το να φορτώσουν στους Ελληνοκυπρίους τη συλλογική ευθύνη αυτών των εγκλημάτων και να προσφέρουν άλλοθι στους Τουρκοκυπρίους, που δήθεν δικαιολογημένα έκαναν αντίποινα; Κάνουν αυτό που κάνει και η Τουρκία για να δικαιολογεί την εισβολή. Ότι, την έκανε διότι οι Ελληνοκύπριοι έκαναν πραξικόπημα. Μα, το πραξικόπημα ήταν εναντίον των Ελληνοκυπρίων, πώς μπορούν να κατηγορούνται τα θύματα; Κι ακόμα χειρότερα, πώς μπορεί να κατηγορείται ο λαός για τα εγκλήματα ορισμένων εγκληματιών; Κατηγορείται, όμως. Μόνο και μόνο για να έχει τύψεις και να είναι πιο ευάλωτος. Αφού εκάμαμεν τζι εμείς, καλά να μας κάνουν, δηλαδή. Ας μας κάνουν κι άλλα, ας τους χαρίσουμε και την πατρίδα μας, αφού είμαστε φταίχτες.
aristosm@phileleftheros.com
Φιλελεύθερος
Μπράβο Αριστε! Ωραία τα λες.
ΑπάντησηΔιαγραφή