Μάρκος Τρούλης
Η σχέση πολίτη και κράτους είναι μια μακρά πονεμένη ιστορία στο νεοελληνικό κράτος. Η ανυπαρξία κουλτούρας «πολίτη» ενδεχομένως συνιστά παρεπόμενο του ιστορικού κεκτημένου του οθωμανικού ζυγού ή καλλιεργήθηκε τεχνηέντως στο πλαίσιο του «υπό ξένη προστασία» ελληνικού πολιτειακού γεγονότος, ή και τα δύο.
Το σίγουρο είναι ότι αποτελεί μια πραγματικότητα την οποία παρατηρούμε κοιτώντας ουσιαστικά στον καθρέφτη, και μας προκαλεί κλαυσίγελο.
Χτίζουμε το αυθαίρετό μας σε καμένο δάσος, δεν αποψιλώνουμε τους περιβάλλοντες χώρους, και όταν αυτό ξανακαεί μαζί με το αυθαίρετό μας, αναρωτιόμαστε «Πού είναι το κράτος;». Στεγάζουμε τους εαυτούς μας και τα παιδιά μας σε ένα σπίτι πάνω σε μπαζωμένο ρέμα, και όταν αυτό πλημμυρίσει θα αναφωνήσουμε και πάλι με οργή «Πού είναι το κράτος;».
Φθάσαμε 50 ετών δουλεύοντας σε μια δημόσια υπηρεσία στη χάση και στη φέξη και απαιτούμε πρόωρη σύνταξη, η οποία «κόβεται» και ωρυόμαστε «Πού είναι το κράτος;». Στην ίδια ηλικία πιθανόν να είμαστε ελεύθεροι επαγγελματίες, που δεν έχουμε πληρώσει ποτέ εισφορές, αλλά θα αναφωνήσουμε και πάλι «Πού είναι το κράτος;». Το χειρότερο είναι ότι το πιστεύουμε ειλικρινά, τέτοια είναι η λοβοτομή που έχουμε υποστεί.
Το σίγουρο είναι ότι αποτελεί μια πραγματικότητα την οποία παρατηρούμε κοιτώντας ουσιαστικά στον καθρέφτη, και μας προκαλεί κλαυσίγελο.
Χτίζουμε το αυθαίρετό μας σε καμένο δάσος, δεν αποψιλώνουμε τους περιβάλλοντες χώρους, και όταν αυτό ξανακαεί μαζί με το αυθαίρετό μας, αναρωτιόμαστε «Πού είναι το κράτος;». Στεγάζουμε τους εαυτούς μας και τα παιδιά μας σε ένα σπίτι πάνω σε μπαζωμένο ρέμα, και όταν αυτό πλημμυρίσει θα αναφωνήσουμε και πάλι με οργή «Πού είναι το κράτος;».
Φθάσαμε 50 ετών δουλεύοντας σε μια δημόσια υπηρεσία στη χάση και στη φέξη και απαιτούμε πρόωρη σύνταξη, η οποία «κόβεται» και ωρυόμαστε «Πού είναι το κράτος;». Στην ίδια ηλικία πιθανόν να είμαστε ελεύθεροι επαγγελματίες, που δεν έχουμε πληρώσει ποτέ εισφορές, αλλά θα αναφωνήσουμε και πάλι «Πού είναι το κράτος;». Το χειρότερο είναι ότι το πιστεύουμε ειλικρινά, τέτοια είναι η λοβοτομή που έχουμε υποστεί.
Θα στενοχωρούσα πολλούς αν απαντούσα ότι το κράτος είναι στο πυροσβεστικό όχημα που προσπαθεί να προσεγγίσει και να σώσει το σπίτι μου από τις φλόγες, αλλά το εμποδίζω εγώ ο ίδιος οδηγώντας στη Λωρίδα Έκτακτης Ανάγκης. Ένα σπίτι χτισμένο κατά τα λοιπά πάνω στον αιγιαλό, το οποίο εμποδίζει την οποιαδήποτε ελεύθερη πρόσβαση των ανθρώπων στο δημόσιο αγαθό της παραλίας. Ασήμαντες λεπτομέρειες… Εξάλλου, μυαλό δεν βάζουμε. Ποιος θα ξεχάσει ότι τις πυρκαγιές στην Ηλεία το 2007 τις θεωρούσαμε «πάθημα που έπρεπε να γίνει μάθημα»…
Ο Χρήστος Γιανναράς είχε πει εύστοχα σε μια συνέντευξή του ότι τις περασμένες δεκαετίες, όταν μια πλημμύρα κατέστρεφε το σχολείο του χωριού, οι κάτοικοι μαζεύονταν και το έφτιαχναν λέγοντας –δικαίως– στο α’ πληθυντικό πρόσωπο «φτιάξαμε το σχολείο». Πλέον, όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, φωνάζουμε στα τηλεοπτικά κανάλια «Πού είναι το κράτος;», ενώ εγώ θα προσέθετα και ένα τσιτάτο της εποχής μας: «Γιατί δεν αξιοποιούμε τους πόρους του ΕΣΠΑ;».
Ως άλλος «βασιλιάς», το κράτος απεβίωσε – Ζήτω το κράτος!
Η αλήθεια είναι ότι το συλλογικό μας υποσυνείδητο και ένστικτο αυτοσυντήρησης παραμένει ζωντανό, και απτή απόδειξη είναι η μεγάλη –σε ποσότητα και ποιότητα– επίδειξη αλληλεγγύης από τους Έλληνες τόσο του εσωτερικού όσο και του εξωτερικού σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης. Ωστόσο, το θλιβερό είναι ότι αυτό κινητοποιείται κατόπιν εορτής και σε απόλυτη δυσαρμονία με τον κρατικό μηχανισμό, ο οποίος θα μπορούσε και θα έπρεπε να συντονίσει, να εναρμονίσει και να θέσει προτεραιότητες.
Το «ελληνικό πρόβλημα» συνεχίζει να είναι πρωτίστως πρόβλημα νοοτροπίας και όχι κατοχής μέσων. Αφορά τη νοοτροπία τόσο όλων ημών όσο και του κρατικού μηχανισμού, όχι υπό τη γενική και αόριστη έννοια της «πολιτείας», αλλά υπό την προσωποποιημένη ευθύνη του ...
Η συνέχεια του άρθρου στο Πόντος Νιούζ
Διαφωνῶ μέ τίς επιφανεικές "ἀναλύσεις", ὅτι φταῖνε αὐτοί πού ἔχτισαν σέ δάσος κλπ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤό κράτος ἔχει ἄχρηστους πολιτικούς, πού ἐπιβάλλουν τήν βλακεία τους πρός τά κάτω.\
Φυσικά περιμέχει κανείς ἀπό τήν διοίκηση νά ὀργανώσει πράγματα. Ὅπως, δρόμους , ἀποχετεὐσεις , ἀντιπυρικές ζῶνες σέ ὅλες, ναί ὅλες τίς κατοικημένες περιοχές, κλπ.
Καί κυρίως, νά μεριμνήσῃ ὥστε οἱ κάτοικοι τῶν ἀστικῶν ἰστῶν , νά ἔχουν πρόσβαση σέ τόπους αναψυχῆς στίς πέριξ θαλασσιες περιοχές, γιά διακοπές γιά διαμονή κλπ., ἀφοῦ τά χωριά τους τά ἄφησαν χάρις τῆς οἰκονομικῆς "ἀναπτὐξεως", μακρυά.
Ποῦ θά παίζουν τά παδιά στίς μεγαλουπόλεις; Μέσα στά διαμερίιματα; Μόνο σέ παιδικές χαρές;
Ὑποχρεώση τοῦ κράτους εἶναι νά ὑπάρχουν ζωντανά χωριά μας. Καί κοντά καί μακρυά ἀπό τίς μεγάλες πόλεις.
Ἀλλά, ἐπειδή οἱ ἐντολές εἶναι ἀπό άνω, ὅποιος πάει νά κάνῃ τό καθῆκον του, καί να καλύψει τέτοια καί ἄλλα κενά, βρίσκει τόν μπελά του.,, ἀπό τήν συμμαχία τυχιοδιωκτῶν πολτικῶν, καί βλακῶν-κηφήνων
- αὐτῶν πού προκόβουν μέ τέτοια πολιτική ἡγεσία ὡς τάχα καλλίτεροι μέσα στήν Διοίκηση.
Οἱ ὑπόλοιποι, δηλαδή οἱ πλέον ἄξιοι, ἀξιώτεροι πάντα τῶν προϊσταμένων τους (πού πρόκοψαν ἐπειδή ἔχουν κομματικό δόντι),
κουβαλώντας καί το φορτία τῶν λοιπών ἀνίκανων ἤ προβληματικῶν ἀτόμων πού προσελήφθησαν ὡς κομματικοί ψηφοφόροι, τραβᾶνε κουπί...
Καί οἱ πολίτες, περιμένουν πάντα ἀπό τό κράτος νά κάνη τό καθῆκον του, ἀλλά συχνότατα, ματαίως. Αὐτοί, καλά κάνουν καί περιμένουν. Δέν ἀπαιτοῦν ὅμως μέ τή δέουσα ὁρμή καί ἴσως καί ὀργή, χειραγωγούμενοι καθώς διατηροῦνται ἀπό τά ΜΜΕ.
Εἴδατε ποτέ, π.χ., στά κοινωνικά ρεποστάζ, δημοσιογράφους σοβαρούς,
νά ἐρωτοῦν τούς ἁρμοδίους μέ εὔστοχες ἐρωτήσεις,
καλοπίστως, ἀλλα ὄχι σάν χάνοι,
μέ κριτική διάθεση, ἀλλά ὄχι σάν ὕαινες,
μέ γνώση (τῶν δημοσιογράφων), τοῦ τί λέι ὁ νόμος γά τά καθήκοντα τῶν ἁρμοδίων;
Ὄχι; Νά λοιπόν, ἡ χειραγώγηση στήν ἀνευθυνοτητα καί στό περιμένουμε μόνο, χωρίς νά ἀπαιτοῦμε νομίμως.....διότι δέν γνωρίζουμε πῶς , πότε , μέχρι ποῦ, οὔτε κάν ἀπό ποιόν ἀκριβῶς.