Ποιος είναι ο "φαύλος κύκλος;"

Όλοι οι Έλληνες θα πρέπει να γνωρίζουν ότι σε περίπτωση που ξανακυβερνήσει ο Τσίπρας είναι αποφασισμένος να πάει σε επικαιροποίηση της Συνθήκης της Λωζάνης και σίγουρα να προσφύγει στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για την επίλυση του ζητήματος της υφαλοκρηπίδας (και κατ' επέκταση της ΑΟΖ) με την Τουρκία. Η πρόθεση αυτή είναι ξεκάθαρη αν διαβάσει κανείς τις δηλώσεις που έκανε χθες κατά την κοινή συνέντευξη Τύπου με τον Ερντογάν. «Δεν αποδεχθήκαμε ότι αυτός ο φαύλος κύκλος είναι η μοίρα μας, το κισμέτ μας, δεν το πράξαμε και είμαι ευτυχής που δεν το πράξαμε», είπε ο Τσίπρας. «Σήμερα στις συνομιλίες μας έγινε για μια ακόμα φορά σαφές ότι ούτε ο εσείς, ούτε εγώ, δεχόμαστε τη λογική της αδράνειας και της συμμόρφωσης με την πεπατημένη. Γιατί αναγνωρίζουμε ότι οι προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε στην εποχή μας και στην περιοχή μας, δεν μας επιτρέπουν να παραμένουμε εγκλωβισμένοι σε αδιέξοδα». 

Ως «φαύλο κύκλο» ο Τσίπρας θεωρεί τη σταθερή και αταλάντευτη άρνηση της Ελλάδας να αποδεχτεί τετελεσμένα στο Αιγαίο - γι' αυτό υφιστάμεθα επί δεκαετίες το κόστος των χιλιάδων αναχαιτίσεων των τουρκικών προκλήσεων στον αέρα και τη θάλασσα. Ο άνθρωπος είναι εντελώς ανίδεος από στρατηγική και πλέει σε πελάγη ευτυχούς αφέλειας αυτόν τον καιρό με την υποψηφιότητά του για το Νόμπελ Ειρήνης. Θα πρέπει να καταλάβουμε πως όταν λέει ότι «δεν δεχόμαστε τη λογική της αδράνειας και της συμμόρφωσης με την πεπατημένη» εννοεί ότι είναι έτοιμος και πρόθυμος να αποδεχτεί τη ριζική αναθεώρηση των ελληνοτουρκικών σχέσεων ξεφεύγοντας από την πάγια πρακτική που ακολούθησαν όλες οι προηγούμενες ελληνικές κυβερνήσεις μετά τη Μεταπολίτευση. Και επειδή ως γνωστόν η Ελλάδα τηρεί πιστά το ανόητο δόγμα του «δεν διεκδικούμε τίποτα από κανέναν», ο μόνος κερδισμένος από μία τέτοια αναθεώρηση θα είναι η Τουρκία η οποία διεκδικεί σχεδόν τα πάντα από εμάς. 

Στην περίπτωση του σκοπιανού είδαμε πολύ καθαρά το πώς ξεδιπλώθηκε η τακτική ενδοτισμού του Τσίπρα. Ουσιαστικά δεν είχε καμία πρόθεση να διαπραγματευτεί για τα εθνικά δίκαια αλλά έψαχνε να βρει βολικά πατήματα για να ξεμπερδεύει με την προδοσία της Μακεδονίας μια ώρα αρχύτερα. Όπως λοιπόν πάτησε τότε πάνω στη λεγόμενη «εθνική θέση» της αποδοχής της σύνθετης ονομασίας από την κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή, έτσι και τώρα, αν του δοθεί ξανά η ευκαιρία, θα πατήσει πάνω στην «εθνική θέση» που ισχύει από την εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου και λέει ότι «στις σχέσεις με την Τουρκία δεν αναγνωρίζουμε καμία άλλη διαφορά για επίλυση εκτός από εκείνη του καθορισμού της υφαλοκρηπίδας για την οποία προτείνουμε την προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης με συνυποσχετικό».
 Η ενέργεια αυτή που θα γίνει δήθεν στο όνομα της ειρήνης και της αρμονικής συνύπαρξης με τους γείτονές μας στο Αιγαίο και ως το υπέρτατο βήμα «αποκλιμάκωσης της έντασης», θα ισοδυναμεί με απεμπόληση κυριαρχικών δικαιωμάτων την οποία καμία άλλη σοβαρή χώρα στον κόσμο δεν θα αποδεχόταν χωρίς να πολεμήσει.
 Για τον Τσίπρα και την προδοτική Αριστερά όμως το παζάρεμα της διατήρησης της εξουσίας με αντάλλαγμα την απώλεια εθνικής κυριαρχίας είναι απλώς «απεγκλωβισμός από τα αδιέξοδα» και θα επενδυθεί κατάλληλα με σαθρά επιχειρήματα περί «σεβασμού του διεθνούς δικαίου». Έχουν την εγκληματική αφέλεια να πιστεύουν ότι ο κατευνασμός του θηρίου μπορεί να γίνει με υποχωρήσεις και συμβιβασμούς και δεν αντιλαμβάνονται ότι όσο η Τουρκία θα βλέπει την Ελλάδα να υποχωρεί διπλωματικά τόσο περισσότερο θα της ανοίγει η όρεξη για νέες και πιο εξωφρενικές διεκδικήσεις. 

Αυτή τη στιγμή αυτό που καίει τους Τούρκους δεν είναι ούτε η έκδοση των 8 φυγάδων στρατιωτικών τους ούτε οι μουφτήδες στη Θράκη - είναι η υφαρπαγή όσο το δυνατόν μεγαλύτερου μεριδίου από τα εξαιρετικά πλούσια κοιτάσματα υδρογονανθράκων που υπάρχουν στην Ανατολική Μεσόγειο και νοτίως της Κρήτης. Αυτό εννοεί ο Τσίπρας όταν αναφέρεται σε «προκλήσεις που αντιμετωπίζουμε στην εποχή μας και στην περιοχή μας». Στόχος της Τουρκίας είναι, για τον καθορισμό της υφαλοκρηπίδας των νησιών μας, να σύρει την Ελλάδα σε προσφυγή στη Χάγη όπου υπάρχει δεδικασμένο που δεν μας ευνοεί (υποθέσεις Μάλτας εναντίον Λιβύης το 1982 και Τυνησίας εναντίον Λιβύης το 1985). Επομένως αν δεχτούμε να πάμε στη Χάγη είναι σίγουρο ότι θα χάσουμε πανηγυρικά, και τα κυριαρχικά μας δικαιώματα θα συρρικνωθούν δραματικά προς όφελος της Τουρκίας. Σε αντίθεση με άλλες χώρες που προσέφυγαν στη Χάγη για να επιλύσουν το πρόβλημα της υφαλοκρηπίδας ενός ή δύο νησιών τους, εμείς θα συρθούμε από την Τουρκία στο διεθνές δικαστήριο για το σύνολο του νησιωτικού μας χώρου σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο. Είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο πως το Καστελόριζο θα χάσει ολόκληρη σχεδόν την υφαλοκρηπίδα του που θεωρούμε σήμερα νόμιμη και αποτυπώνουμε στους χάρτες μας, τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου επίσης, ενώ η αντίστοιχη των Τούρκων θα πλησιάσει πάρα πολύ, αν όχι πλήρως, την έκταση των 462.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων που οι Τούρκοι διατυμπανίζουν ότι θεωρούν ως «γαλάζια πατρίδα» τους φθάνοντας μέχρι νοτίως των ακτών της ανατολικής Κρήτης.  

Αν συμβεί κάτι τέτοιο θα πρόκειται για την πιο συντριπτική εθνική ήττα που έχει υποστεί η Ελλάδα μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922, και θα έχει γίνει χωρίς να πέσει ούτε τουφεκιά. Ο ακρωτηριασμός της υφαλοκρηπίδας μας θα αποτελέσει πρόκριμα για τον αντίστοιχο ακρωτηριασμό της ΑΟΖ όταν αυτή θα ανακηρυχθεί σε συμφωνία με την Τουρκία. Όχι μόνο θα χάσουμε τη μοναδική ελπίδα που έχουμε να απαλλαγούμε από τον ζυγό του δημοσίου χρέους και να σηκώσουμε κεφάλι τα επόμενα 100 χρόνια, αλλά επιπλέον θα πριμοδοτήσουμε με εκατοντάδες δισεκατομμύρια από τους ΔΙΚΟΥΣ ΜΑΣ υδρογονάνθρακες τον χειρότερο εχθρό μας, τους Τούρκους, οι οποίοι θα αξιοποιήσουν αυτόν τον πακτωλό εσόδων για να μας αποσπάσουν και εδάφη όταν θα το κρίνουν σκόπιμο και όταν θα έχουν ανατρέψει απελπιστικά την ισορροπία στρατιωτικών δυνάμενων σε βάρος μας. 

Προς το παρόν ο Τσίπρας είναι εξουδετερωμένος πολιτικά. Η προδοσία της Μακεδονίας ήταν το πολιτικό Βατερλώ του διότι το σοκ και η ταπείνωση που υπέστη ο ελληνικός λαός είναι αδύνατον να ξεπεραστούν. Ούτε όμως και αυτή την προδοσία δεν θα ήταν σε θέση να φέρει σε πέρας αν δεν υπήρχε ο Κοτζιάς να μεθοδεύσει το ζήτημα χρόνια πριν, και αν δεν υπήρχε η παρότρυνση από Αμερικανούς και Γερμανούς με υποσχέσεις για πολιτικά ανταλλάγματα. Τώρα πλέον ο Τσίπρας μοιάζει με αποφορτισμένη μπαταρία. Έχοντας μια κυβέρνηση-κουρελού στο εσωτερικό, με σύμβουλο τον Κατρούγκαλο στα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, και με τις αντιδράσεις του λαού για την προδοσία της Μακεδονίας να μην λένε να κοπάσουν, δεν είναι σε θέση να ανοίξει νέα μέτωπα και να προκαλέσει περαιτέρω το εθνικό αίσθημα των Ελλήνων.
 Έχει ξεμείνει από πολιτικό κεφάλαιο διότι επέλεξε να το αναλώσει όλο στο σκοπιανό. Τους λίγους μήνες που του απομένουν στην πρωθυπουργία ούτε προλαβαίνει ούτε μπορεί να «επιλύσει» και τις ελληνοτουρκικές διαφορές με τον ίδιο ολέθριο τρόπο που το έκανε στο σκοπιανό παρ' ότι οι δηλώσεις του δείχνουν ότι αυτή είναι η πρόθεσή του. Απλώς φροντίζει να κρατάει τους Τούρκους σχετικά ήσυχους για να μπορεί ο ίδιος να συνεχίσει να διορίζει φιλαράκια και συγγενείς του σε θέσεις αργομισθίας στο δημόσιο, να περνάει καλά ο ίδιος, να κάνει ταξίδια στο εξωτερικό μαζί με τη Μπέτυ και να εισπράττει για όσο περισσότερο καιρό μπορεί τον παχυλό πρωθυπουργικό μισθό.

Stirlitz