«Πλέον τα γενέθλια σου είναι την 4η Σεπτεμβρίου» (Α' Μέρος)

Δεκαπέντε χρόνια μετά τη θηριωδία στο σχολείο του Μπεσλάν παρουσιάζουμε το εκπληκτικό άρθρο "The School" που βραβεύτηκε με Πούλιτζερ. Μια λεπτομερής καταγραφή των γεγονότων, μια συγκλονιστική παρουσίαση των συναισθημάτων

Την 1η Σεπτεμβρίου 2004 Τσετσένοι τρομοκράτες εισέβαλαν σε σχολείο της ρωσικής πόλης Μπεσλάν. Ήταν η πρώτη μέρα μετά τις διακοπές του καλοκαιριού και πολλοί γονείς είχαν πάει μαζί με τα παιδιά τους. Οι Τσετσένοι εκτελώντας τις εντολές του ηγέτη τους Σαμίλ Μπασάγεφ κράτησαν ομήρους πάνω από 1.100 άτομα, στην πλειονότητά τους μαθητές. Δύο μέρες μετά η ομηρία τελείωσε με ένα αδιανόητο μακελειό. 334 νεκροί μεταξύ των οποίων 186 παιδιά.

Στις 14 Μαρτίου 2007 το περιοδικό Esquire δημοσίευσε το άρθρο που είχε τίτλο "The School". Ήταν το αποτέλεσμα της έρευνας και της πένας του C.J. Chivers για το οποίο ο δημοσιογράφος-συγγραφέας κέρδισε βραβείο Πούλιτζερ. Πέραν από την λεπτομερή καταγραφή των γεγονότων ο Chivers κατάφερε να βάλει τον αναγνώστη στη θέση των ομήρων, να τον κάνει να νιώσει (στο μέτρο του δυνατού) όπως ένιωσαν. Δεκαπέντε χρόνια μετά το μακελειό στο Μπεσλάν το "The School" παραμένει η συγκλονιστική αφήγηση εκείνων των ημερών.

Το πρώτο μέρος του άρθρου The School:

1η Σεπτεμβρίου, απόγευμα: Στο γυμναστήριο

Ο Καζμπέκ Μισίκοφ κοίταζε την βόμβα να κρέμεται πάνω από την οικογένεια του. Ήταν μια απλή συσκευή, ένα πλαστικός κουβάς γεμισμένος με εκρηκτική πάστα, καρφιά και μεταλλικές μπίλιες. Πιθανότατα ζύγισε λιγότερο από τέσσερα κιλά. Η ύπαρξη αυτής της βόμβας είχε γίνει ο κεντρικός πυρήνας της ζωής του. Αν έσκαγε, ο Καζμπέκ το γνώριζε, θα έστελνε θραύσματα στα κεφάλια της γυναίκας, των δύο γιων του και στο δικό του επίσης. Θα τους σκότωνε όλους.

Καθ' όλη τη διάρκεια της ημέρας είχε απομνημονεύσει την βόμβα, μέχρι το μπλε ηλεκτρικό καλώδιο που την ένωνε με το δίκτυο των εκρηκτικών που είχαν δέσει γύρω τους οι τρομοκράτες, ώρες πριν. Τώρα τα μάτια του περιπλανήθηκαν, παρατήρησαν το πλήθος των πάνω από 1.100 ομήρων που είχαν πιάσει σήμερα το πρωί έξω από το σχολείο. Η πλειονότητα ήταν παιδιά, στοιβαγμένα με τους γονείς και τους δασκάλους τους στο γήπεδο του μπάσκετ.

Η θερμοκρασία είχε ανέβει όσο περνούσαν οι ώρες και η αυτοσχέδια φυλακή τους είχε πλημμυρίσει από μια αβάσταχτη οσμή, βρωμούσε από ούρα και φόβο. Πολλά παιδιά είχαν βγάλει τα ρούχα τους. Ιδρώτας έτρεχε στις γυμνές τους πλάτες.

Τα μάτια του τελικά σταμάτησαν σε αυτούς που τους είχαν αιχμαλωτίσει. Οι περισσότεροι τρομοκράτες είχαν φύγει από το γυμναστήριο για να πιάσουν θέσεις άμυνας στο κεντρικό κτίριο του σχολείου. Είχαν αφήσει πίσω μια μικρή ομάδα αντρών με αθλητικές φόρμες ή παντελόνια παραλλαγής. Ήταν οι φύλακες τους. Φορούσαν γιλέκα με σφαίρες και κρατούσαν καλάσνικοφ. Κάποιοι από αυτούς κρύβονταν πίσω από μάσκες του σκι αλλά με τη θερμοκρασία να ανεβαίνει οι περισσότεροι τις έβγαλαν και αποκάλυψαν τα πρόσωπα του. Ήταν νέοι. Κάποιοι είχαν την εικόνα έμπειρων μαχητών. Άλλοι έμοιαζαν αμόρφωτοι αλήτες, το είδος του εγκληματία που παρήγαγε η Τσετσενία και ο Βόρειος Καύκασος αυτή τη δεκαετία του πολέμου. Δύο ήταν γυναίκες και φορούσαν γιλέκα με εκρηκτικά.

Ο Καζμπέκ μελέτησε το γκρουπ, κράτησε στη μνήμη του τα όπλα, τη συμπεριφορά, τις σχέσεις που είχαν μεταξύ τους και την διαμόρφωση των βομβών του. Ένα διάγραμμα του έργου τους διαμορφώθηκε στο μυαλό του, ένας περίπλοκος χάρτης που δεν υπήρχε πουθενά αλλού. Μαζί του υπήρχε και ένα νοητό σχέδιο του σχολείου του οποίου είχε φοιτήσει ως παιδί. Αυτές ήταν χρήσιμες πληροφορίες, αν θα κατάφερνε να τις μοιραστεί. Ο Καζεμπέκ σκέφτηκε να δραπετεύσει ελπίζοντας ότι θα δώσει τις πληροφορίες στις Ειδικές Δυνάμεις που συγκεντρώνονταν απ' έξω, μια περιγραφή των βομβών και της άμυνας των τρομοκρατών. Ήδη συμπέραινε ότι η ομηρία θα τελειώσει με μάχη και ήξερε ότι όταν οι Ρώσοι στρατιώτες εισβάλουν σε αυτά τα δωμάτια η επίθεση τους θα είναι υπερβολική και χωρίς καμία ακρίβεια. Το ήξερε γιατί κάποτε ήταν και ο ίδιος μέλος του ρωσικού στρατού.

Αξιολόγησε τις επιλογές. Πώς μπορεί να ξεφύγει η οικογένειά μου; Διαφυγή; Παθητικότητα; Αντίσταση; Η σύζυγός του, η Ιρίνα Ντζούτσεβα, και οι γιοι τους, ο Μπατράζ, δεκαπέντε, και ο Ατσάμαζ, επτά, ήταν δίπλα του. Ο Καζμπέκ ήταν ένας ψηλός άντρας με χτενισμένα μαύρα μαλλιά και μουστάκι, και ο Μπατράζ, ο οποίος ψήλωνε επίσης, είχε αρχίσει να βγάζει γένια.

Διαβάστε τη συνέχεια στο janus.gr