Εάν, μετά από 30 χρόνια (1974-2004) «διζωνικής» πλύσης εγκεφάλου, ο Λαός είχε τη δύναμη Ψυχής και Μυαλού ν’ αντιτάξει το σωτήριο της πατρίδος ΟΧΙ, ποία δευτέρα πλάνη χείρων της πρώτης τους παραπλανά ότι τελικά θα τον υποτάξουν;
Π Ρ Ο Σ Κ Υ Ν Ω τη χάρη σου, Λαέ μου, λέει και το τραγούδι του Μαρκόπουλου που έγινε συγκλονιστικά συγκινητικό καθώς εκπεμπόταν από ραδιοφώνου τη νύκτα εκείνου του Σαββάτου, 24η Απριλίου 2004, μαζί με τη μετάδοση των αποτελεσμάτων του Δημοψηφίσματος απόρριψης του Σχεδίου Ανάν.
Λ α ό ς, δικαιωματικά και επάξια με λάμδα κεφαλαίο. Επειδή έγραψε, με τον αποστομωτικό θρίαμβο του 76%, το ΟΧΙ της εθνικής και δημοκρατικής και πολιτισμικής Αξιοπρέπειας και Αντίστασης.
Λ α ό ς φιλόπατρις, που απέκρουσε ιταμές απειλές, βρόμικους εκβιασμούς, αργυρώνητες δωροδοκίες, ψοφοδεείς νουθεσίες και προπαγάνδες δολοπλόκων αλλοδαπών, παγκοσμίως επιφανών και ημεδαπών ριψάσπιδων.
Λ α ό ς του οποίου η άρνηση υποταγής χαρακτηρίστηκε ως δήθεν «παροξυσμός», από εκείνους που δεν τόλμησαν τελικά να επιμείνουν στο «ναι» των πολιτικών τους γραφείων.
Λ α ό ς του οποίου η εθνική συνείδηση αποδείχθηκε πολύ ισχυρότερη από την υπακοή στις αποφάσεις της κομματικής του ηγεσίας.
Λ α ό ς που έδωσε τη δύναμη στον βραχνό Ηγέτη του, τον Τάσσο Παπαδόπουλο, να εκπέμψει το στεντόρειο, βροντερό ΟΧΙ της πανελλήνιας υπερηφάνειας.
Λ α ό ς Ακελιστών, Συναγερμικών, Δηκοϊκών, Εδεκιτών, Νέων Οριζόντων, Οικολόγων, Ελευθέρων Δημοκρατών, κομματικών και ακομμάτιστων, θρησκευόντων και αθρήσκων, Λαός «πολύχρωμο μωσαϊκό εθνικιστικών αντιομοσπονδιακών και ακροδεξιών στοιχείων», κομμουνιστών και αντικομμουνιστών, αναρχοαυτόνομων και ακροαριστερών, που έγραψε με την Ψήφο του, το νέο παλλαϊκό Μολών Λαβέ.
Π Ε Ν Τ Ε χρόνια, έκτοτε, μεθοδεύεται συστηματικά η υπόσκαψη του ατσάλινου τείχους της λαϊκής ετυμηγορίας. Ξαναμαγειρεύεται, με τα ίδια και χειρότερα υλικά, νέο έκτρωμα «Συνεταιρισμού Δύο Συνιστώντων Στέιτς». Έρπουσες επιχειρούν να επιβληθούν, έξωθεν και έσωθεν συντονισμένες, οι «κουλτούρες» της υποταγής. Στον εθισμό επενδύουν, στον οποίο υποβάλλονται οι χρήστες των «διόδων» νομιμοφροσύνης στον Αττίλα. Κανοναρχούν «συνυπευθυνότητα στις τραγωδίες» για να θρυμματίσουν τη βεβαιότητα και την πίστη του Λαού -θύματος του τουρκικού επεκτατισμού- στο δίκαιο της απελευθερωτικής του υπόθεσης.
Α Λ Λ Α: Εάν, μετά από 30 χρόνια (1974-2004) «διζωνικής» πλύσης εγκεφάλου, ο Λαός είχε τη δύναμη Ψυχής και Μυαλού ν’ αντιτάξει το σωτήριο της πατρίδος ΟΧΙ, ποία δευτέρα πλάνη χείρων της πρώτης τους παραπλανά ότι τελικά θα τον υποτάξουν;
ΛΑΖΑΡΟΣ ΜΑΥΡΟΥ - ΣΗΜΕΡΙΝΗ επιμελήθηκε sub92
Αυτος είναι Λαός....
ΑπάντησηΔιαγραφήΧριστίνα
Πώς όμως ένας τέτοιος λαός έχει τέτοια κατάντια σε ηγέτες θα μου το εξηγήση κάποιος;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑντιστάσεις
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν θ’ αυτοκτονήσουμε επειδή κάποτε θα πεθάνουμε
Αποστολή | Εκτύπωση | 24/04/2009 | ΤΟΥ ΣΑΒΒΑ ΙΑΚΩΒΙΔΗ
Η 24Η ΑΠΡΙΛΙΟΥ είναι αποφράδα και ημέρα μνήμης για τους Αρμενίους, εξαιτίας της γενοκτονίας 1,5 εκατομμυρίου ομοφύλων τους από το δολοφονικό κράτος της Τουρκίας. Η 24η Απριλίου 2004 είναι ιστορική ημέρα για τους Έλληνες της Κύπρου, επειδή κατ’ αυτήν διέσωσαν την Κυπριακή Δημοκρατία από τη διάλυση και την παράδοσή της στη νέα τουρκοκρατία. Για πρώτη φορά στη σύγχρονη και τρικυμιώδη ιστορία της Κύπρου, οι πολίτες κλήθηκαν να αποφασίσουν κυρίαρχα και δημοκρατικά, αν αποδέχονταν ή όχι το σχέδιο Ανάν για την επίλυση του Κυπριακού. Με ένα «ναι» ή με ένα «όχι» εκαλούντο να προκαθορίσουν την τύχη τους και να τη σφραγίσουν για τις επόμενες γενιές. Με ένα βροντερό ΟΧΙ, πρώτον, ενταφίασαν το τερατούργημα Ανάν. Δεύτερον, απέρριψαν και ενταφίασαν όλα όσα συνομολογήθηκαν τις προηγούμενες δεκαετίες. Τρίτον, παρά τους εκβιασμούς, εκφοβισμούς και απειλές από ξένους και δικούς μας -Ελλαδίτες και Κύπριους- πολιτικούς, οι Έλληνες λειτούργησαν με το αλάθητο ένστικτο της αυτοσυντήρησης και της εθνικής επιβίωσης.
Η απόφαση του κυπριακού Ελληνισμού, διά του συντριπτικού 76% του ΟΧΙ, έπρεπε να γίνει απ’ όλους πλήρως και απολύτως σεβαστή. Σέβομαι, σημαίνει τρέφω εκτίμηση, τιμώ κάποιον. Οι μεν ξένοι θύμωσαν και επετέθησαν κατά των Κυπρίων επειδή τόλμησαν να έχουν άποψη και επειδή χάλασαν τα σχέδιά τους να εξυπηρετήσουν την κατοχική Τουρκία. Οι δικοί μας, όμως, πολιτικοί; Φέρουν βαρύτατες και ανεξιλέωτες ευθύνες, επειδή από ιδιοτέλεια, μικροκομματικούς υπολογισμούς, αναξιοπρέπεια, ανεπάρκεια ή καθ’ υπόδειξιν ενεργούντες, ασέβησαν, ενέπαιξαν και υποβάθμισαν την κυρίαρχη απόφαση και βούληση του κυπριακού Ελληνισμού. Να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους: Τάσσος και Χριστόφιας για μήνες έπαιζαν με τα νεύρα και την υπομονή των Ελλήνων. Έλεγαν πως με λίγες, ανεπαίσθητες, ασήμαντες αλλαγές, το σχέδιο Ανάν θα γινόταν αποδεκτό! Ως εάν αυτό να μην είχε απορριφθεί ΣΤΗΝ ΟΛΟΤΗΤΑ του.
Ο Τάσσος σκεφτόταν τις προεδρικές του 2008. Ηττήθηκε, όχι τον περσινό Φεβρουάριο αλλά στις 24 Απριλίου 2004. Έχασε μία και μοναδική ευκαιρία να ενταφιάσει οριστικά το σχέδιο, να απαιτήσει απευθείας συνομιλίες με την Τουρκία στη βάση δέκα σημείων -όχι 10.000 σελίδων- και να αξιοποιήσει την ένταξή μας στην Ε.Ε. Έπαιζε παιγνίδια με το ΑΚΕΛ, την ώρα που ο Χριστόφιας, διά του ΟΧΙ ανάγκης, που πρόφερε, σκεφτόταν πώς θα τσιμεντώσει το «ναι» στο σχέδιο Ανάν, που σήμερα προωθεί. Ο Ν. Αναστασιάδης ήταν και είναι συνεπής στην υποστήριξη του σχεδίου. Αλλά τι τραγική ειρωνεία, ο θιασώτης του εκτρώματος να καταγγέλλει τον υπερασπιστή του ΟΧΙ, τον Τάσσο, ότι δεν το αξιοποίησε για να προβάλει τις θέσεις μας… Τα άλλα κόμματα επιδόθηκαν και αυτά σε ανεκδιήγητη μικροπολιτική τυμβωρυχία επί του ΟΧΙ των πολιτών.
Όλοι αμάρτησαν με τη βροντώδη αποτυχία τους να πείσουν τους ξένους ότι οι Κύπριοι δεν είναι Ευρωπαίοι πολίτες δεύτερης κατηγορίας, δικαιούνται μιας λύσης λειτουργικής και βιώσιμης, και ότι η Τουρκία πρέπει να κάτσει στο σκαμνί ως διεθνής εγκληματίας, εισβολέας και κατακτητής. Αντ’ αυτών, το άθλιο επίτευγμα της ανεπαρκούς πλην πάνσοφης ηγεσίας είναι η πλήρης αποενοχοποίηση της κατοχικής Τουρκίας, η ολέθρια κυπριοποίηση μιας διεθνούς κρίσης, του Κυπριακού, το γλείψιμο του Αττίλα και των υποτελών του, και η κυοφορούμενη επανεμφάνιση του ζόμπι Ανάν, με δήθεν κυπριακή ονομασία. Γι’ αυτό σήμερα πρέπει να θυμόμαστε καλά και να μην ξεχάσουμε ποτέ όσους συνήργησαν και τεχνούργησαν το έκτρωμα, και όσους επιχείρησαν ή επιμένουν να μας πείσουν ότι πρέπει να αυτοκτονήσουμε επειδή κάποτε θα πεθάνουμε.