15/7/10

The heresy of the Greeks offers hope

20 May 2010
In his latest column for the New Statesman, John Pilger inverts the perception of Greece as a "junk country" and sees hope in the uprising of ordinary Greeks protesting against the "bailout" of an economy plunged into debt by the tax-evading rich. Greece, he writes, is a microcosm for the developed world, where class war are the words seldom used because they are the truth.
As Britains political class pretends that its arranged marriage of Tweedledee to Tweedledum is democracy, the inspiration for the rest of us is Greece. It is hardly surprising that Greece is presented not as a beacon but as a junk country getting its comeuppance for its bloated public sector and culture of cutting corners (the Observer). The heresy of Greece is that the uprising of its ordinary people provides an authentic hope unlike that lavished upon the warlord in the White House.
The crisis that has led to the rescue of Greece by the European banks and the International Monetary Fund is the product of a grotesque financial system which itself is in crisis. Greece is a microcosm of a modern class war that is rarely reported as such and is waged with all the urgency of panic among the imperial rich.
What makes Greece different is that within its living memory is invasion, foreign occupation, betrayal by the West, military dictatorship and popular resistance. Ordinary people are not cowed by the corrupt corporatism that dominates the European Union. The right-wing government of Kostas Karamanlis, which preceded the present Pasok (Labour) government of George Papandreou, was described by sociologist Jean Ziegler as a machine for systematic pillaging the countrys resources.
The machine had infamous friends. The US Federal reserve Board is investigating the role of Goldman Sachs and other American hedge fund operators which gambled on the bankruptcy of Greece as public assets were sold off and its tax-evading rich deposited 360 billion euros in Swiss banks. The largest Greek ship-owners transferred their companies abroad. This haemorrhage of capital continues with the approval of the European central banks and governments.
At 11 per cent, Greeces deficit is no higher than Americas. However, when the Papandreou government tried to borrow on the international capital market, it was effectively blocked by the American corporate ratings agencies, which downgraded Greece to junk. These same agencies gave triple-A ratings to billions of dollars in so-called sub-prime mortgage securities and so precipitated the economic collapse in 2008.
What has happened in Greece is theft on an epic, though not unfamiliar scale. In Britain, the rescue of banks like Northern Rock and the Royal Bank of Scotland has cost billions of pounds. Thanks to the former prime minister, Gordon Brown, and his passion for the avaricious instincts of the City of London, these gifts of public money were unconditional, and the bankers have continued to pay each other the booty they call bonuses. Under Britains political monoculture, they can do as they wish. In the United States, the situation is even more remarkable, reports investigative journalist David DeGraw, [as the principal Wall Street banks] that destroyed the economy pay zero in taxes and get $33 billion in refunds.

In Greece, as in America and Britain, the ordinary people have been told they must repay the debts of the rich and powerful who incurred the debts. Jobs, pensions and public services are to be slashed and burned, with privateers in charge. For the European Union and the IMF, the opportunity presents to change the culture and dismantle the social welfare of Greece, just as the IMF and the World Bank have structurally adjusted (impoverished and controlled) countries across the developing world.
Greece is hated for the same reason Yugoslavia had to be physically destroyed behind a pretence of protecting the people of Kosovo. Most Greeks are employed by the state, and the young and the unions comprise a popular alliance that has not been pacified; the colonels tanks on the campus of Athens University remain a political spectre. Such resistance is anathema to Europes central bankers and regarded as an obstruction to German capitals need to capture markets in the aftermath of Germanys troubled reunification.
In Britain, such has been the 30-year propaganda of an extreme economic theory known first as monetarism then as neo-liberalism, that the new prime minister can, like his predecessor, describe his demands that ordinary people pay the debts of crooks as fiscally responsible. The unmentionables are poverty and class. Almost a third of British children remain below the breadline. In working class Kentish Town in London, male life expectancy is 70. Two miles away, in Hampstead, it is 80. When Russia was subjected to similar shock therapy in the 1990s, life expectancy nosedived. A record 40 million impoverished Americans are currently receiving food stamps: that is, they cannot afford to feed themselves.
In the developing world, a system of triage imposed by the World Bank and the IMF has long determined whether people live or die. Whenever tariffs and food and fuel subsidies are eliminated by IMF diktat, small farmers know they have been declared expendable. The World Resources Institute estimates that the toll reaches 13-18 million child deaths every year. This, wrote the economist Lester C. Thurow, is neither metaphor nor simile of war, but war itself.
The same imperial forces have used horrific military weapons against stricken countries whose majorities are children, and approved torture as an instrument of foreign policy. It is a phenomenon of denial that none of these assaults on humanity, in which Britain is actively engaged, was allowed to intrude on the British election.
The people on the streets of Athens do not suffer this malaise. They are clear who the enemy is and they regard themselves as once again under foreign occupation. And once again, they are rising up, with courage. When David Cameron begins to cleave 6 billion from public services in Britain, he will be bargaining that Greece will not happen in Britain. We should prove him wrong.
ΠΗΓΗ

3 σχόλια:

  1. Ωραία τα λέει ο John Pilger. Ποιός τον ακούει όμως;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η ελπιδοφόρα ελληνική αίρεση
    20 Μαΐου 2010
    Στο τελευταίο άρθρο του για το Βρετανικό περιοδικό «New Statesman», ο συντάκτης John Pilger αναστρέφει την εικόνα της Ελλάδας ως “junk country” (Σ.τ.Μ.: χώρα σκουπίδια - ο χείριστος χαρακτηρισμός των διεθνών οίκων αξιολόγησης για χώρα…) βλέποντας ελπίδα στην εξέγερση των απλών Ελλήνων που διαμαρτύρονται ενάντια στη «διάσωση» μιας οικονομίας βουτηγμένης στα χρέη, κυρίως λόγω των πλουσίων φοροδιαφυγόντων κατοίκων της. Η Ελλάδα, λέει, είναι μικρογραφία του αναπτυγμένου κόσμου, όπου οι λέξεις «ταξικός πόλεμος» σπάνια χρησιμοποιούνται, καθώς είναι η αλήθεια.
    Καθώς η πολιτική ελίτ της Βρετανίας προσποιείτε ότι ο προσυμφωνημένος γάμος μεταξύ Εργατικών και Συντηρητικών είναι δημοκρατία (Σ.τ.Μ.: Tweedledee to Tweedledum – αγγλική έκφραση για 2 εικονικά αντίπαλα μέρη), έμπνευση για τους υπόλοιπους από εμάς αποτελεί η Ελλάδα. Δεν είναι καθόλου παράξενο γιατί η Ελλάδα παρουσιάζεται, αντί για χώρα σύμβολο, ως “junk country”, η οποία δίκαια τιμωρείτε για τον υπερφίαλο δημόσιο τομέα της και την αδηφάγα νοοτροπία της (εφημερίδα Observer) (Σ.τ.Μ: ελεύθερη μετάφραση).
    Η αίρεση της Ελλάδας είναι ότι η εξέγερση των απλών κατοίκων της δίνει πραγματική ελπίδα, ελπίδα ανόμοια από αυτήν που πλουσιοπάροχα έδωσε ο πολέμαρχος στο Λευκό Οίκο.
    Η κρίση η οποία οδήγησε στην διάσωση της Ελλάδας από τις Ευρωπαϊκές τράπεζες και το ΔΝΤ, είναι το αποτέλεσμα ενός τραγελαφικού οικονομικού συστήματος το ίδιο το oποίο βρίσκεται σε κρίση. Η Ελλάδα είναι η μικρογραφία ενός παγκόσμιου ταξικού πολέμου, ο οποίος σπάνια αποκαλείτε έτσι, και ο οποίος τροφοδοτείτε από όλη τη βιασύνη που προκαλεί ο πανικός στους πλούσιους ανά τον κόσμο.
    Αυτό που διαφοροποιεί την Ελλάδα είναι ότι οι μνήμες από εισβολές, ξένη κατοχή, προδοσία από τους Δυτικούς, στρατιωτική δικτατορία και καθολική αντίσταση είναι ακόμα νωπές. Οι απλοί άνθρωποι δεν τρομοκρατούνται από την διεφθαρμένη συντεχνιοκρατία, η οποία κυριαρχεί σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η δεξιά κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή, την οποία διαδέχτηκε η τωρινή σοσιαλιστική κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, περιγράφηκε από τον κοινωνιολόγο Jean Ziegler, ως «μηχανή για συστηματική λεηλασία των πόρων της χώρας».
    Η μηχανή αυτή είχε κακόφημους φίλους. Το ομοσπονδιακό γραφείο αποθεμάτων των ΗΠΑ ερευνά το ρόλο της Goldman Sachs και άλλων διαχειριστών αμερικάνικων hedge fund, οι οποίοι ρισκάρισαν παίζοντας στη χρεοκοπία της Ελλάδας καθώς δημόσια περιουσία ξεπουλιόταν και οι φοροδιαφεύγοντες πλούσιοι έστελναν στις Ελβετικές τράπεζες 360 δις Ευρώ. Οι μεγαλύτεροι ¨Έλληνες εφοπλιστές μετέφεραν την έδρα των εταιρειών τους στο εξωτερικό. Η αιμορραγία κεφαλαίων συνεχίζεται με τις ευλογίες των Ευρωπαϊκών κεντρικών τραπεζών και κυβερνήσεων.
    Το έλλειμμα της Ελλάδας (11%) δεν είναι υψηλότερο από της Αμερικής. Όμως, η προσπάθεια της κυβέρνησης Παπανδρέου να δανειστεί στις διεθνείς αγορές, εμποδίστηκε αποτελεσματικά από τους Αμερικανικούς οίκους αξιολόγησης, οι οποίοι υποβάθμισαν την Ελλάδα σε «junk». Οι ίδιοι αυτοί οίκοι, έδωσαν αξιολόγηση ΑΑΑ σε δις δολάρια τοποθετημένα σε τοξικές ασφάλειες χρέους, με αποτέλεσμα την οικονομική κατακρήμνιση το 2008.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αυτό που συνέβη στην Ελλάδα ήταν ληστεία επικών, αλλά όχι πρωτόγνωρων, διαστάσεων. Στη Βρετανία, η διάσωση τραπεζών όπως η Northern Rock και η Royal Bank of Scotland, κόστισε δις λίρες. Εξαιτίας του πρώην πρωθυπουργού Gordon Brown, και του πάθους του για τα φιλάργυρα ένστικτα του City, αυτές οι δωρεές δημόσιου χρήματος ήταν άνευ όρων, επιτρέποντας στους τραπεζίτες να συνεχίσουν να μοιράζονται μεταξύ τους την λεία που αποκαλούν bonus. Η μία και μόνη πολιτική κουλτούρα εξουσίας της Βρετανίας (Σ.τ.Μ.: ελεύθερη μετάφραση), τους επιτρέπει να κάνουν ότι θέλουν. Στις ΗΠΑ, η κατάσταση είναι ακόμα πιο αξιοπρόσεκτη, καθώς, όπως αναφέρει ο ερευνητής - δημοσιογράφος David DeGraw, οι κύριες τράπεζες της Wall Street, οι οποίες κατέστρεψαν την οικονομία, πληρώνουν μηδενικούς φόρους και έχουν και 33 δις δολάρια σε επιστροφές!
    Στην Ελλάδα, όπως και στην Βρετανία και στις ΗΠΑ, οι απλοί άνθρωποι καλούνται να ξεπληρώσουν τα χρέη που δημιούργησαν οι πλούσιοι και δυνατοί. Δουλειές, συντάξεις και δημόσιες παροχές κατακρεουργούνται από τους κυβερνήτες. Στην Ε.Ε. και το ΔΝΤ δίνεται η ευκαιρία να αλλάξουν την κουλτούρα και να διαλύσουν το κοινωνικό κράτος στην Ελλάδα, με τον ίδιο τρόπο που το ΔΝΤ και η παγκόσμια τράπεζα προσάρμοσαν δομές σε διάφορες χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου, εξαθλιώνοντας και ελέγχοντας εντέλει τις χώρες αυτές.
    Μισούν την Ελλάδα για τον ίδιο λόγο που η Γιουγκοσλαβία έπρεπε να καταστραφεί, προσποιούμενοι την προστασία των ανθρώπων στο Κόσσοβο. Η πλειοψηφία των Ελλήνων απασχολείτε στον δημόσιο τομέα, και οι νέοι και τα συνδικάτα διαμορφώνουν μία δημοφιλή συμμαχία ή οποία δεν έχει ακόμα κατευναστεί. Τα τανκς των Συνταγματαρχών στο πανεπιστήμιο της Αθήνας παραμένουν πολιτικό φάσμα (Σ.τ.Μ.: κακή μετάφραση). Τέτοια αντίσταση είναι ανάθεμα για τους Ευρωπαίους κεντρικούς τραπεζίτες και θεωρείτε εμπόδιο στην ανάγκη των γερμανικών κεφαλαίων να κατακτήσουν αγορές, στον απόηχο της προβληματικής γερμανικής επανένωσης.
    Στη Βρετανία, η 30χρονη προπαγάνδα της ακραίας οικονομικής θεωρίας, αρχικά γνωστής σαν μονεταρισμού και μεταγενέστερα σαν νέο-φιλελευθερισμού, επιτρέπουν στον νέο πρωθυπουργό, όπως και στον προκάτοχο του, να παρουσιάζει την αποπληρωμή των χρεών των απατεώνων σαν φορολογική συνέπεια! (Σ.τ.Μ.: ζήτημα τιμής το αποκαλεί ο δικός μας Γ.Παπανδρέου ποντάροντας στο ελληνικό φιλότιμο!) Κανείς όμως δεν αναφέρει την φτώχεια και τις τάξεις. Σχεδόν 1/3 των παιδιών στην Βρετανία ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας. Στο εργατικό Kentish Town του Λονδίνου, το προσδόκιμο ζωής των ανδρών είναι 70 χρόνια. 2 μίλια πιο πέρα, στο Hampstead, είναι 80. Όταν η Ρωσία υποβλήθηκε σε ανάλογη θεραπεία σοκ την δεκαετία του 90’, το προσδόκιμο ζωής έπεσε κατακόρυφα. 40εκκ χρεοκοπημένοι αμερικάνοι (αριθμός ρεκόρ), ζουν με δελτίο. Δηλαδή, δεν είναι ικανοί να θρέψουν τους εαυτούς τους.
    Στον αναπτυσσόμενο κόσμο, η επιλογή και κατάταξη των ανθρώπων σε κατηγορίες, σύστημα το οποίο επιβάλλει η Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ, έχει ήδη αποφασίσει ποιος θα ζήσει και ποιος θα πεθάνει. Κάθε φορά που παροχές σε δασμούς, φαί και καύσιμα εξαλείφονται από την επιβολή του ΔΝΤ, οι μικροί αγρότες γίνονται αναλώσιμοι. Το Ινστιτούτο Παγκόσμιων Πόρων υπολογίζει ότι ο φόρος αίματος είναι 13-18 εκκ θάνατοι παιδιών ετησίως. Αυτό, όπως έγραψε ο οικονομολόγος Lester C. Thurow, δεν είναι ούτε μεταφορά ούτε παρομοίωση πολέμου, είναι πόλεμος κανονικός.
    Οι ίδιες αυτοκρατορικές δυνάμεις χρησιμοποίησαν τρομακτικά πολεμικά όπλα ενάντια σε χώρες με πληθυσμό στην πλειοψηφία τους παιδιά, και νομιμοποίησαν τα βασανιστήρια ως όργανο εξωτερικής πολιτικής. Είναι φαινόμενο άρνησης, ότι καμία από αυτές τις επιθέσεις στην ανθρωπότητα, στις οποίες η Βρετανία συμμετέχει ενεργά, δεν ήταν θέμα στις πρόσφατες Βρετανικές εκλογές. Οι άνθρωποι στους δρόμους της Αθήνας δεν πάσχουν από αυτή την δυσφορία. Ξέρουν καθαρά ποιος είναι ο εχθρός, και θεωρούν ότι τελούν ξανά υπό ξένη κατοχή. Και ξανά, εξεγείρονται με κουράγιο. Όταν ο David Cameron αρχίσει να κόβει 6 δις από τις δημόσιες παροχές στην Βρετανία, θα στοιχηματίζει ότι η Βρετανία δεν θα γίνει Ελλάδα. Πρέπει να τον διαψεύσουμε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.

- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.