Υπεροχο και γεματο νοηματα Σαββα. Χρονια Πολλα και καλη δυναμη ΥΓ Μετα απο αυτο θα δωσω την...ανακωχη που μου ζητησε 2 φορες ο ...Απελλης για να αφοσιωθει στα "πνευματικα" του καθηκοντα αυτες τις ημερες.
Με αφορμή την αναχώρηση απ' αυτόν τον μάταιο κόσμο του Νίκου, σχεδόν σαράντα μέρες μετά την αναχώρηση του φίλου του Μανώλη, θέλω να ενημερώσω όσους τυχόν δεν ξέρουν, το παρασκήνιο, λίγο πριν τον θάνατο του Μανώλη.
Αντιγράφω από άρθρο του Λευτέρη Παπαδόπουλου στην εφημερίδα Τα Νεα:
ΜΑΤΙΕΣ Ο Ρασούλης ΤOY ΛΕΥΤΕΡΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: 16 Μαρτίου 2011
Εφυγε παραπονεµένος. Πικραµένος. Μιλάω για τον σπουδαίο στιχουργό Μανώλη Ρασούλη, που τον βρήκαν νεκρό την περασµένη Κυριακή στο σπίτι του, στη Θεσσαλονίκη. Και ήταν πράγµατι σπουδαίος. Θυµίζω αµέσως µερικά τραγούδια του µε τον Λοΐζο, τον Ξυδάκη, τον Νικολόπουλο, τον Παπάζογλου και τον Βαγιόπουλο, που άφησαν εποχή: «Ολα σε θυµίζουν», «Οι µάγκες δεν υπάρχουν πια», «Ελα στην παρέα µας φαντάρε», «Πότε Βούδας, πότε Κούδας», «Τίποτα δεν πάει χαµένο», «Τρελή κι αδέσποτη», «Γύφτισσα τον εβύζαξε», «Αχ Ελλάδα σ’ αγαπώ», «Οι νταλίκες», «Οι κυβερνήσεις πέφτουνε».
Τον Ρασούλη, µου τον γνώρισε ο Λοΐζος. Ηταν πολύ φίλοι. Ο Μάνος, µάλιστα, τον είχε χρησιµοποιήσει και σε κάποια χορωδιακά τραγούδια του ως τραγουδιστή. Τον αγαπούσε και κάνανε παρέα. Μερικές φορές θύµωνε µαζί του, γιατί ο Ρασούλης ήταν καλόκαρδος, αλλά και παράξενος. Το µυαλό του, όµως, έπαιρνε χιλιάδες στροφές. Ταλαντούχο άτοµο! Με ό,τι καταπιάστηκε _ δηµοσιογραφία, εκδόσεις, µουσικές παραγωγές, ραδιόφωνο, στίχους _ τα πήγε περίφηµα.
Πριν από έναν µήνα ήρθε να µε βρει στην ταβέρνα της Μίνας. Ηταν και ο γιος µου µαζί. Και ο Λιάνης. Μου έδωσε ένα γράµµα για να το δηµοσιεύσω στις «Ματιές». ∆ηµοσίευσα ένα τµήµα του. Μέσα από τις γραµµές του, βγαίνει η αγωνία του και η στενοχώρια του. Αντιγράφω µερικές παραγράφους:
«Αρτι αφιχθείς από την Αυστραλία, όπου πήγα για έναν µήνα ν’ αλλάξω παραστάσεις, να πάρω µια ανάσα γιατί µοιάζω µε µωρό στη φωτιά και αρχαία σκουριά, µε όλα τούτα τα τεκταινόµενα εγχωρίως, πληροφορήθηκα ότι οι ιθύνοντες µου έκοψαν την εκποµπή που είχα στο Α’ πρόγραµµα του ραδιοφώνου (105,8) επί 6 χρόνια, κρατώντας τα µπόσικα στην κατιούσα.
Η αλήθεια είναι ότι στενοχωρήθηκα µε τον τρόπο που µε πέταξαν στον κάδο, γιατί βασικά είµαι ένας απ’ αυτούς που υποστηρίζουν τις αξίες. Είµαι άνεργος και αχρήµατος και ηλικιωµένος. Σύνταξη δεν έχω πάρει ακόµα. Ευελπιστώ. Κι όπως ξέρεις, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. ∆εν έχω, πάντως, να πληρώνω ούτε και το νοίκι µου. Εδιωξε και την κόρη µου, από το δηµοτικό Κανάλι 1 του Πειραιά, αµέσως µόλις βγήκε δήµαρχος ο µπασκετµπολίστας Φασούλας. Κι ας έκανε το χαρισµατικό και µορφωµένο κορίτσι επί 4 χρόνια εκποµπές πρότυπα. Είµαι στο κουρµπέτι και το ραδιοφωνικό 50 χρόνια και ξέρω τι είναι τι και ποιος είναι ποιος. Η αυτογνωσία µου είναι πολύ ενισχυµένη. Αντί ν’ ακούν εµάς, που περάσαµε από 40 κύµατα και να µαθαίνουν, µόλις πήραν το σκήπτρο άρχισαν µε τη γνωστή εµπάθεια, απάθεια και αµάθεια τις εκκαθαρίσεις.
Νοµίζω ότι µέσα στο γενικό και αποδεδειγµένο µπάχαλο, τέτοιες ανόητες εξουσιαστικότητες είναι καταδικασµένες και τιµωρητέες. Οποιος φοβάται τη γνώµη µου ή όποιος νοµίζει ότι είναι ανώτερος, ας βγει να µετρηθούµε στα φανερά. Η χώρα δεν αντέχει άλλο κυνισµό, σαχλαµάρα, µπαλαφάρα, αµάθεια και αρχοντοχωριατισµό. Το µικρό µου έργο δείχνει ότι είµαι πειθαρχηµένος στα κοινωνικά ιδεώδη και στην παραγωγή κοινωνικής και εθνικής συνείδησης. Ο υπουργός Πολιτισµού Τηλέµαχος Χυτήρης, ο Παπαδηµητρίου και ο Ταγµατάρχης µε ξέρουν χρόνια πολλά. Ποιος ιθύνων έβγαλε την απόφαση να µε διώξουν; Ας βγει να µας πει το σκεπτικό. Με το ίδιο σκεπτικό µε έδιωξαν το ‘84 και από την τότε ΥΕΝΕ∆, όταν είπα µια µαντινάδα που αφορούσε τον Κοσκωτά…».
Θα την πω την κακία μου Μεγαλοβδομαδιάτικα. "Ποιος μόνιμος αρθρογράφος καθημερινής ημερήσιας εφημερίδας του ΔΟΛ έβαλε να απολυθεί νεαρά εκκολαπτόμενη δημοσιογράφος όταν έκανε το λάθος να τον αποκαλέσει στιχουργό αντί ποιητή;"
Δεν νομιζω οτι θα γραφτει ποτε πιο ωραιο τραγουδι για την πατριδα και τοσο γεματο σε εικονες και νοήματα....ας ειναι ελαφρυ το χωμα που σκεπαζει και τους δυό τους
Παιδιά στον Άγιο Θεράποντα είχε πάρα πολύ κόσμο. Ήμασταν εκεί όλη η Τούμπα κι όχι μόνο. Χαμός μιλάμε. Εκκλησία μέσα, προαύλιο...μέχρι το παρκάκι έξω. Είδα 1-2 άτομα είχαν μέχρι και κόκκινο μαντίλι. Το συγκλονιστικό ήταν όταν σιγοτραγουδήσαμε αυθόρμητα. Ανατριχιαστικό. Έφυγε νέος όμως. Καλό του ταξίδι...
Για τον Παπάζογλου πέρα από τις οποιεσδήποτε επιμέρους ενστάσεις του καθενός : 1ο) Αφού πέρασε τον πυρετό της εποχής και την μουσική ξενομανία της δεκαετίας του '60 επέστρεψε στην πάτρια παράδοση και την ανανέωσε, ενσωματώνοντας νέα στοιχεία. 2ο) Ήταν αυτοδημιούργητος. 3ο) Ήταν αυτοδίδακτος και δημιουργικός. 4ο) Είχε όνειρα και τα πραγματοποίησε. 5ο) Δεν έβαλε στο χέρι κρατικά χρήματα. 6ο) Δεν έκανε εκπτώσεις σε αυτά που πίστευε. 7ο) Δεν πρόδωσε... γενικώς...
Παράδοξο που πέθανε από καρκίνο γιατί κάποιοι τον καρκίνο τον αναφέρουν σαν την αρρώστεια αυτών που δεν μαρτυρούν την αλήθεια τους... Μάλλον κάνανε λάθος αυτοί που είπανε αυτά...
Ας ανοίξουμε τα μάτια γιατί πρόκειται για ένα πρόσωπο από το οποίο θα μπορούσε ο καθένας να διδαχθεί πολλά.
. .ΕΥΡΥΠΙΔΗΣ ΚΛΕΟΠΑΣ. Όταν συνέβη το περιστατικό που θα αφηγηθώ παρακάτω, δεν γνώριζα το απόφθεγμα που παραθέτω στο τέλος, και το οποίο όχι απλώς ερμηνεύει αυτό το περιστατικό που μέχρι σήμερα νόμιζα μοναδικό, αλλά το καθιστά και ..αξίωμα! Στο τρένο, από τη Βενετία με προορισμό το Παρίσι. Στο «κουπέ», εγώ κι κι ο Ιάπωνας συνταξιδιώτης μου. Νεαρός, προφανώς φοιτητής, με τζόκεϋ καπελάκι.. Είχαμε ταχτοποιήσει τις βαλίτσες, και είχαμε αράξει ο καθένας στην κουκέτα του, όταν έρχεται ο Γάλλος ελεγκτής του βαγονιού. Ζητάει διαβατήρια και εισιτήρια, τα ελέγχει, και μας αφήνει από μια καρτέλα να συμπληρώσουμε κάποια στοιχεία. Ο Ιάπωνας, δεν καταλάβαινε καμία ινδοευρωπαϊκή διάλεκτο! Έτσι, καθησύχασα τον Γάλλο ότι θα αναλάβω εγώ να του εξηγήσω... Μετά από δεκαπέντε λεπτά προσπαθειών, και αφού επιστράτευσα όλη τη μεσογειακή κινησιολογία και τις γκριμάτσες που θυμόμουνα εκείνη τη στιγμή, επιστρέφει ο Γάλλος ελεγκτής και βρίσκει την καρτέλα του λευκή.. Απελπισμένος, απευθύνεται σε μένα. Του εξηγώ την κατάσταση, και του λέω να μου αφήσει άλλα δέκα λεπτά για να του εξηγήσω! Μετά από πολλές προσπάθειες, όπως "here, name" "your name", δείχνοντάς του πρώτα το σημείο στο χαρτί και ύστερα τον ίδιο, για να καταλάβει, ααα! μου κάνει κάποια στιγμή, βάζοντας τον δείκτη του δεξιού του χεριού στο μυαλό, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων βρισκότανε σ' εκείνο το σημείο κάτω από το καπελάκι του, για να μου δείξει ότι κατάλαβε. Ησυχάζω λοιπόν κι εγώ, και περιμένω αμέριμνος τον ελεγκτή, ώσπου ξανάρχεται. Παίρνει την καρτέλα απ' τον συνταξιδιώτη μου και πάει να φύγει, μα ..πάλι κενή! Ωω! λέω, του εξήγησα, νόμιζα ότι κατάλαβε.. C'est un cretin! Αναφωνεί ο Γάλλος, είναι κρετίνος! Απορώ πώς έφτασε μέχρι εδώ, μου λέει. Και ποιος σου είπε ότι πήγαινε για εδώ του απαντώ κι εγώ, μπορεί να πήγαινε στην Αυστραλία! Και βάζουμε κι οι δυο τα γέλια. Ασ' το λοιπόν του λέω, μια τελευταία προσπάθεια, και ξαναφεύγει. Βάζω λοιπόν τα μεγάλα μέσα επικοινωνίας με τον κίτρινο συγκάτοικό μου στο κουπέ. Εδώ, του λέω και του δείχνω το σημείο που μπαίνει το όνομα, your name και δείχνω καταπάνω του. Για παράδειγμα του λέω, you, Akira Kourosava. Here name, Akira, here Kourosava. Αααα! κάνει, δείχνοντας πάλι με τον δεξί του δείκτη το σημείο του μυαλού του. Μου ζητάει μάλιστα και το στυλό για να γράψει ..το όνομά του. Εκείνη την ώρα έρχεται κι ο Γάλλος, παίρνει το καρτελάκι, το κοιτάζει, και με φωνάζει να το δω κι εγώ. Στα στοιχεία του ο αγαθός κίτρινος φίλος μου είχε συμπληρώσει με καθαρότατους λατινικούς χαρακτήρες: Akira Kourosava! Να λοιπόν ποιο είναι το απόφθεγμα που άκουσα από το στόμα Βρετανού ιστορικού, και το οποίο ερμηνεύει όχι μόνο το παραπάνω περιστατικό, αλλά όλη τη σύγχρονη-και όχι μόνον- πραγματικότητα (τα ψήγματα ρατσισμού του ανεκδότου, ας δικαιολογηθούν «ανεκδοτολογική αδεία!»): «Ένας Έλληνας μόνος του, είναι ένα θαύμα. Ένας Ιάπωνας μόνος του, είναι ένας καθυστερημένος. Δύο Έλληνες, είναι ..πρόβλημα. Δύο Ιάπωνες, είναι απλά δυο βλάκες. Είκοσι Έλληνες, είναι η καταστροφή! Είκοσι Ιάπωνες, είναι ένα θαύμα!».
Εγώ άκουσα την περασμένη Κυριακή, στην εκπομπή του Σ. Θεοδωράκη, την συνέντευξη της κόρης του Ρασούλη. Είπε ότι πολλά από τα δημοσιευθέντα "περί εγκατάλειψης" και λήθης για τον πατέρα της, δεν είναι αλήθεια. Η ίδια βεβαίωσε ότι ο Ρασούλης δεν ήταν άνθρωπος που λογάριασε ποτέ τη δόξα. Ηθελε να έχει απηχηση στις καρδιές των ανθρώπων και όταν τους έβλεπε να τραγουδούν τα τραγούδια του, αυτό ήταν για κείνον η καλύτερη πληρωμή. Δεν είναι ακόμα αλήθεια ότι η κόρη του τον είχε εγκαταλείψει, γιατί επικοινωνούσαν τακτικά. Εκείνος άλλωστε καθόριζε πότε θα επικοινωνεί με τους άλλους και πότε θα απομονώνεται. Συνήθιζε να εξαφανίζεται κατά περιόδους και οι φίλοι του το ήξεραν αυτό και το σεβόντουσαν. Ελίνα
"Αφού πέρασε τον πυρετό της εποχής και την μουσική ξενομανία της δεκαετίας του '60 επέστρεψε στην πάτρια παράδοση και την ανανέωσε, ενσωματώνοντας νέα στοιχεία".
Επειδή δεν είμαι φίλος της μουσικής δουλειάς του Νίκου Παπάζογλου, (τι να κάνουμε, υπάρχουμε κι εμείς), καλή του ώρα του ανθρώπου, όπου και νά' ναι εκεί ψηλά, άλλο το ένα και άλλο το άλλο, ο πυρετός και η μουσική "ξενομανία" του '60, δεν έφυγε ποτέ από κανέναν που έχει τώρα μια ηλικία βέβαια και έζησε εκείνα τα χρόνια. Την εποχή εκείνη γράφτηκε ό,τι καλύτερο στην παγκόσμια μουσική. Και σίγουρα ο "πυρετός" αυτός δεν έφυγε από την συντριπτική πλειοψηφία των μουσικών οι οποίοι όμως για να ζήσουν αργότερα, με την επιδρομή του τσιφτετελιού και την σκυλάδικη αισθητική που έφερε η "αλλαγή" και η "μεγάλη" μερκούρη, (τα πολιτιστικά κέντρα που έλεγε κι ο μακαρίτης Γιαννόπουλος. Τα γιουφταραπάδικα δηλαδή που γίναν τότε πιο πολλά κι απ' τις τράπεζες τα φαρμακεία και τα περίπτερα μαζί), αναγκάστηκαν να αλλάξουν να το γυρίσουν. Όσοι είχαν παράδες 'η τρέλλα δεν ακολούθησαν. Όσοι δεν είχαν το γύρισαν στα γιούφτικα. Άλλοι, όπως ο νταλάρας, πιο ξύπνιος, από το αριστερό τραγούδι το γύρισε κι αυτός στα κουλτούρ "λαϊκά" και στην... παράδοση. Άσε τα Λάτιν που γέλαγε κάθε πικραμένος. Αλλά όταν καβαλλήσεις το καλάμι... τέλος πάντων. Γνώμη μου είναι και mea culpa αν δεν είναι έτσι, ότι και ο Παπάζογλου περίπου έτσι κινήθηκε (Δεν εννοώ φυσικά κανένα καβάλλημα καλαμιού, έτσι; Να εξηγιόμαστε. Ήταν σεμνός, παίδαρος). Διατηρώντας μια καθαρά ροκ αμερικάνικη εμφάνιση, ένα ροκ ιματζ, πήγε στους μπαγλαμάδες τα μπουζούκια κλπ με στίχο σίγουρα ποιοτικό και φωνή κλάψούρικια. Σίγουρη επιτυχία με τα κρατούντα της εποχής. Οπωσδήποτε χρειάζονται και τα κατάλληλα κονέ, γιατί αλλοιώς δεν σε ξέρει ούτε ο εαυτός σου και ΟΚ. Δεν ειναι τίποτα κατηγόριες αυτά που γράφω. Καλά έκανε. Απλά θέλω να πω ότι κάτι ξενόφερτο δεν είναι αναγκαστικά κακό όπως δεν είναι και αναγκαστικά καλό. Ακούμε και κρίνουμε όχι με... "πατριδογνωσία" αλλά με καρδιά και ανοιχτό μυαλό. Έχω γνωρίσει πάμπολλους καλλιτέχνες στον σκυλάδικο χώρο που όταν πηγαίναν σπίτι τους ή στο ξενοδοχείο μετά την δουλειά άκουγαν σκληρό ροκ σαν ιδιωτική διασκέδαση, έβριζαν αυτά που έπαιζαν για επιβίωση και αυτούς που συνέρρεαν στα ...πολιτιστικά κέντρα. Αυτά τα "ολίγα" και αν χρειαστεί εδώ είμαστε πάλι. Υπ, όψιν, είμαι 60 ετών και όταν οι Ολύμπιανς τραγουδούσαν τις αθάνατες επιτυχίες τους και σε στίχους Παπάζογλου, σεληνιαζόμασταν. Αυτά δεν ξεχνιούνται και δεν με νοιάζει καθόλου μα καθόλου αν ήταν ξενόφερτα. Ήταν καλά. Δεν γνώρισα προσωπικά τον Παπάζογλου, όμως είμαι σίγουρος, επειδή δεν υπήρξε ούτε ένας επαγγελματίας μουσικός που γνώρισα να μην σκέφτεται έτσι, ότι και αυτός κάπως έτσι θα ήτανε.
- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ). - Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.
Υπεροχο και γεματο νοηματα Σαββα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧρονια Πολλα και καλη δυναμη
ΥΓ
Μετα απο αυτο θα δωσω την...ανακωχη
που μου ζητησε 2 φορες ο ...Απελλης
για να αφοσιωθει στα "πνευματικα"
του καθηκοντα αυτες τις ημερες.
Αρχελαος
Αρχελαος
ΑπάντησηΔιαγραφή19 Απριλίου 2011 10:06 π.μ.
---------------------
Μπράβο Αρχέλαε!
Όταν οι αντίπαλοι έχουν τιμή, τότε και ο "πόλεμος" έχει νοστιμιά!
Έχουμε άλλωστε "πολλά να πούμε" μετά την Τρίτη του Πάσχα!
ΥΓ: Αλήθεια πότε έχετε εσείς το δικό σας Πάσχα;
Με αφορμή την αναχώρηση απ' αυτόν τον μάταιο κόσμο του Νίκου, σχεδόν σαράντα μέρες μετά την αναχώρηση του φίλου του Μανώλη, θέλω να ενημερώσω όσους τυχόν δεν ξέρουν, το παρασκήνιο, λίγο πριν τον θάνατο του Μανώλη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑντιγράφω από άρθρο του Λευτέρη Παπαδόπουλου στην εφημερίδα Τα Νεα:
ΜΑΤΙΕΣ Ο Ρασούλης
ΤOY ΛΕΥΤΕΡΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: 16 Μαρτίου 2011
Εφυγε παραπονεµένος. Πικραµένος. Μιλάω για τον σπουδαίο στιχουργό Μανώλη Ρασούλη, που τον βρήκαν νεκρό την περασµένη Κυριακή στο σπίτι του, στη Θεσσαλονίκη. Και ήταν πράγµατι σπουδαίος. Θυµίζω αµέσως µερικά τραγούδια του µε τον Λοΐζο, τον Ξυδάκη, τον Νικολόπουλο, τον Παπάζογλου και τον Βαγιόπουλο, που άφησαν εποχή: «Ολα σε θυµίζουν», «Οι µάγκες δεν υπάρχουν πια», «Ελα στην παρέα µας φαντάρε», «Πότε Βούδας, πότε Κούδας», «Τίποτα δεν πάει χαµένο», «Τρελή κι αδέσποτη», «Γύφτισσα τον εβύζαξε», «Αχ Ελλάδα σ’ αγαπώ», «Οι νταλίκες», «Οι κυβερνήσεις πέφτουνε».
Τον Ρασούλη, µου τον γνώρισε ο Λοΐζος. Ηταν πολύ φίλοι. Ο Μάνος, µάλιστα, τον είχε χρησιµοποιήσει και σε κάποια χορωδιακά τραγούδια του ως τραγουδιστή. Τον αγαπούσε και κάνανε παρέα. Μερικές φορές θύµωνε µαζί του, γιατί ο Ρασούλης ήταν καλόκαρδος, αλλά και παράξενος. Το µυαλό του, όµως, έπαιρνε χιλιάδες στροφές. Ταλαντούχο άτοµο! Με ό,τι καταπιάστηκε _ δηµοσιογραφία, εκδόσεις, µουσικές παραγωγές, ραδιόφωνο, στίχους _ τα πήγε περίφηµα.
Πριν από έναν µήνα ήρθε να µε βρει στην ταβέρνα της Μίνας. Ηταν και ο γιος µου µαζί. Και ο Λιάνης. Μου έδωσε ένα γράµµα για να το δηµοσιεύσω στις «Ματιές». ∆ηµοσίευσα ένα τµήµα του. Μέσα από τις γραµµές του, βγαίνει η αγωνία του και η στενοχώρια του. Αντιγράφω µερικές παραγράφους:
«Αρτι αφιχθείς από την Αυστραλία, όπου πήγα για έναν µήνα ν’ αλλάξω παραστάσεις, να πάρω µια ανάσα γιατί µοιάζω µε µωρό στη φωτιά και αρχαία σκουριά, µε όλα τούτα τα τεκταινόµενα εγχωρίως, πληροφορήθηκα ότι οι ιθύνοντες µου έκοψαν την εκποµπή που είχα στο Α’ πρόγραµµα του ραδιοφώνου (105,8) επί 6 χρόνια, κρατώντας τα µπόσικα στην κατιούσα.
Η αλήθεια είναι ότι στενοχωρήθηκα µε τον τρόπο που µε πέταξαν στον κάδο, γιατί βασικά είµαι ένας απ’ αυτούς που υποστηρίζουν τις αξίες. Είµαι άνεργος και αχρήµατος και ηλικιωµένος. Σύνταξη δεν έχω πάρει ακόµα. Ευελπιστώ. Κι όπως ξέρεις, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. ∆εν έχω, πάντως, να πληρώνω ούτε και το νοίκι µου. Εδιωξε και την κόρη µου, από το δηµοτικό Κανάλι 1 του Πειραιά, αµέσως µόλις βγήκε δήµαρχος ο µπασκετµπολίστας Φασούλας. Κι ας έκανε το χαρισµατικό και µορφωµένο κορίτσι επί 4 χρόνια εκποµπές πρότυπα. Είµαι στο κουρµπέτι και το ραδιοφωνικό 50 χρόνια και ξέρω τι είναι τι και ποιος είναι ποιος. Η αυτογνωσία µου είναι πολύ ενισχυµένη. Αντί ν’ ακούν εµάς, που περάσαµε από 40 κύµατα και να µαθαίνουν, µόλις πήραν το σκήπτρο άρχισαν µε τη γνωστή εµπάθεια, απάθεια και αµάθεια τις εκκαθαρίσεις.
Νοµίζω ότι µέσα στο γενικό και αποδεδειγµένο µπάχαλο, τέτοιες ανόητες εξουσιαστικότητες είναι καταδικασµένες και τιµωρητέες. Οποιος φοβάται τη γνώµη µου ή όποιος νοµίζει ότι είναι ανώτερος, ας βγει να µετρηθούµε στα φανερά. Η χώρα δεν αντέχει άλλο κυνισµό, σαχλαµάρα, µπαλαφάρα, αµάθεια και αρχοντοχωριατισµό. Το µικρό µου έργο δείχνει ότι είµαι πειθαρχηµένος στα κοινωνικά ιδεώδη και στην παραγωγή κοινωνικής και εθνικής συνείδησης. Ο υπουργός Πολιτισµού Τηλέµαχος Χυτήρης, ο Παπαδηµητρίου και ο Ταγµατάρχης µε ξέρουν χρόνια πολλά. Ποιος ιθύνων έβγαλε την απόφαση να µε διώξουν; Ας βγει να µας πει το σκεπτικό. Με το ίδιο σκεπτικό µε έδιωξαν το ‘84 και από την τότε ΥΕΝΕ∆, όταν είπα µια µαντινάδα που αφορούσε τον Κοσκωτά…».
Καλό ταξίδι, Μανώλη… (τώρα και Νίκο)
Κοινός νους
ΥΓ: Αλήθεια πότε έχετε εσείς το δικό σας Πάσχα;
ΑπάντησηΔιαγραφή19 Απριλίου 2011 11:08 π.μ.
ΧΑ ΧΑ.Αδιορθωτος εισαι Απελλη.Ειπαμε ανακωχη.
Το δικο μου Πασχα ειναι το δικο σου
μπουνταλα.
ΑΠΕΛΛΗΣ και Αρχελαος
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπράβο κύριοι.
Θα την πω την κακία μου Μεγαλοβδομαδιάτικα.
ΑπάντησηΔιαγραφή"Ποιος μόνιμος αρθρογράφος καθημερινής ημερήσιας εφημερίδας του ΔΟΛ έβαλε να απολυθεί νεαρά εκκολαπτόμενη δημοσιογράφος όταν έκανε το λάθος να τον αποκαλέσει στιχουργό αντί ποιητή;"
Δεν νομιζω οτι θα γραφτει ποτε πιο ωραιο τραγουδι για την πατριδα και τοσο γεματο σε εικονες και νοήματα....ας ειναι ελαφρυ το χωμα που σκεπαζει και τους δυό τους
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.youtube.com/watch?v=zz-JHUKClhY
Παιδιά στον Άγιο Θεράποντα είχε πάρα πολύ κόσμο. Ήμασταν εκεί όλη η Τούμπα κι όχι μόνο. Χαμός μιλάμε. Εκκλησία μέσα, προαύλιο...μέχρι το παρκάκι έξω. Είδα 1-2 άτομα είχαν μέχρι και κόκκινο μαντίλι. Το συγκλονιστικό ήταν όταν σιγοτραγουδήσαμε αυθόρμητα. Ανατριχιαστικό. Έφυγε νέος όμως. Καλό του ταξίδι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΘεόφραστος
αριστεριστες ηταν και ακραιοι διεθνιστες.
ΑπάντησηΔιαγραφήο ρασουλης ακουγε ελλαδα, εθνος, πατριδα και εβγαζε σπυρακια σαν το βαλιανατο και στρατουλη...
Για τον Παπάζογλου πέρα από τις οποιεσδήποτε επιμέρους ενστάσεις του καθενός :
ΑπάντησηΔιαγραφή1ο) Αφού πέρασε τον πυρετό της εποχής και την μουσική ξενομανία της δεκαετίας του '60 επέστρεψε στην πάτρια παράδοση και την ανανέωσε, ενσωματώνοντας νέα στοιχεία.
2ο) Ήταν αυτοδημιούργητος.
3ο) Ήταν αυτοδίδακτος και δημιουργικός.
4ο) Είχε όνειρα και τα πραγματοποίησε.
5ο) Δεν έβαλε στο χέρι κρατικά χρήματα.
6ο) Δεν έκανε εκπτώσεις σε αυτά που πίστευε.
7ο) Δεν πρόδωσε... γενικώς...
Παράδοξο που πέθανε από καρκίνο γιατί κάποιοι τον καρκίνο τον αναφέρουν σαν την αρρώστεια αυτών που δεν μαρτυρούν την αλήθεια τους... Μάλλον κάνανε λάθος αυτοί που είπανε αυτά...
Ας ανοίξουμε τα μάτια γιατί πρόκειται για ένα πρόσωπο από το οποίο θα μπορούσε ο καθένας να διδαχθεί πολλά.
Ενας Ιάπωνας στο τρένο! .
ΑπάντησηΔιαγραφήΤρίτη, 19 Απρίλιος 2011 07:02
Εφημεριδα ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ. Κερκυρα
. .ΕΥΡΥΠΙΔΗΣ ΚΛΕΟΠΑΣ. Όταν συνέβη το περιστατικό που θα αφηγηθώ παρακάτω, δεν γνώριζα το απόφθεγμα που παραθέτω στο τέλος, και το οποίο όχι απλώς ερμηνεύει αυτό το περιστατικό που μέχρι σήμερα νόμιζα μοναδικό, αλλά το καθιστά και ..αξίωμα!
Στο τρένο, από τη Βενετία με προορισμό το Παρίσι. Στο «κουπέ», εγώ κι κι ο Ιάπωνας συνταξιδιώτης μου. Νεαρός, προφανώς φοιτητής, με τζόκεϋ καπελάκι.. Είχαμε ταχτοποιήσει τις βαλίτσες, και είχαμε αράξει ο καθένας στην κουκέτα του, όταν έρχεται ο Γάλλος ελεγκτής του βαγονιού. Ζητάει διαβατήρια και εισιτήρια, τα ελέγχει, και μας αφήνει από μια καρτέλα να συμπληρώσουμε κάποια στοιχεία. Ο Ιάπωνας, δεν καταλάβαινε καμία ινδοευρωπαϊκή διάλεκτο! Έτσι, καθησύχασα τον Γάλλο ότι θα αναλάβω εγώ να του εξηγήσω... Μετά από δεκαπέντε λεπτά προσπαθειών, και αφού επιστράτευσα όλη τη μεσογειακή κινησιολογία και τις γκριμάτσες που θυμόμουνα εκείνη τη στιγμή, επιστρέφει ο Γάλλος ελεγκτής και βρίσκει την καρτέλα του λευκή.. Απελπισμένος, απευθύνεται σε μένα. Του εξηγώ την κατάσταση, και του λέω να μου αφήσει άλλα δέκα λεπτά για να του εξηγήσω! Μετά από πολλές προσπάθειες, όπως "here, name" "your name", δείχνοντάς του πρώτα το σημείο στο χαρτί και ύστερα τον ίδιο, για να καταλάβει, ααα! μου κάνει κάποια στιγμή, βάζοντας τον δείκτη του δεξιού του χεριού στο μυαλό, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων βρισκότανε σ' εκείνο το σημείο κάτω από το καπελάκι του, για να μου δείξει ότι κατάλαβε. Ησυχάζω λοιπόν κι εγώ, και περιμένω αμέριμνος τον ελεγκτή, ώσπου ξανάρχεται. Παίρνει την καρτέλα απ' τον συνταξιδιώτη μου και πάει να φύγει, μα ..πάλι κενή! Ωω! λέω, του εξήγησα, νόμιζα ότι κατάλαβε.. C'est un cretin! Αναφωνεί ο Γάλλος, είναι κρετίνος! Απορώ πώς έφτασε μέχρι εδώ, μου λέει. Και ποιος σου είπε ότι πήγαινε για εδώ του απαντώ κι εγώ, μπορεί να πήγαινε στην Αυστραλία! Και βάζουμε κι οι δυο τα γέλια. Ασ' το λοιπόν του λέω, μια τελευταία προσπάθεια, και ξαναφεύγει. Βάζω λοιπόν τα μεγάλα μέσα επικοινωνίας με τον κίτρινο συγκάτοικό μου στο κουπέ. Εδώ, του λέω και του δείχνω το σημείο που μπαίνει το όνομα, your name και δείχνω καταπάνω του. Για παράδειγμα του λέω, you, Akira Kourosava. Here name, Akira, here Kourosava. Αααα! κάνει, δείχνοντας πάλι με τον δεξί του δείκτη το σημείο του μυαλού του. Μου ζητάει μάλιστα και το στυλό για να γράψει ..το όνομά του. Εκείνη την ώρα έρχεται κι ο Γάλλος, παίρνει το καρτελάκι, το κοιτάζει, και με φωνάζει να το δω κι εγώ. Στα στοιχεία του ο αγαθός κίτρινος φίλος μου είχε συμπληρώσει με καθαρότατους λατινικούς χαρακτήρες: Akira Kourosava!
Να λοιπόν ποιο είναι το απόφθεγμα που άκουσα από το στόμα Βρετανού ιστορικού, και το οποίο ερμηνεύει όχι μόνο το παραπάνω περιστατικό, αλλά όλη τη σύγχρονη-και όχι μόνον- πραγματικότητα (τα ψήγματα ρατσισμού του ανεκδότου, ας δικαιολογηθούν «ανεκδοτολογική αδεία!»): «Ένας Έλληνας μόνος του, είναι ένα θαύμα. Ένας Ιάπωνας μόνος του, είναι ένας καθυστερημένος. Δύο Έλληνες, είναι ..πρόβλημα. Δύο Ιάπωνες, είναι απλά δυο βλάκες. Είκοσι Έλληνες, είναι η καταστροφή! Είκοσι Ιάπωνες, είναι ένα θαύμα!».
Εγώ άκουσα την περασμένη Κυριακή, στην εκπομπή του Σ. Θεοδωράκη, την συνέντευξη της κόρης του Ρασούλη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίπε ότι πολλά από τα δημοσιευθέντα "περί εγκατάλειψης" και λήθης για τον πατέρα της, δεν είναι αλήθεια. Η ίδια βεβαίωσε ότι ο Ρασούλης δεν ήταν άνθρωπος που λογάριασε ποτέ τη δόξα. Ηθελε να έχει απηχηση στις καρδιές των ανθρώπων και όταν τους έβλεπε να τραγουδούν τα τραγούδια του, αυτό ήταν για κείνον η καλύτερη πληρωμή. Δεν είναι ακόμα αλήθεια ότι η κόρη του τον είχε εγκαταλείψει, γιατί επικοινωνούσαν τακτικά. Εκείνος άλλωστε καθόριζε πότε θα επικοινωνεί με τους άλλους και πότε θα απομονώνεται. Συνήθιζε να εξαφανίζεται κατά περιόδους και οι φίλοι του το ήξεραν αυτό και το σεβόντουσαν.
Ελίνα
"Αφού πέρασε τον πυρετό της εποχής και την μουσική ξενομανία της δεκαετίας του '60 επέστρεψε στην πάτρια παράδοση και την ανανέωσε, ενσωματώνοντας νέα στοιχεία".
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπειδή δεν είμαι φίλος της μουσικής δουλειάς του Νίκου Παπάζογλου, (τι να κάνουμε, υπάρχουμε κι εμείς), καλή του ώρα του ανθρώπου, όπου και νά' ναι εκεί ψηλά, άλλο το ένα και άλλο το άλλο, ο πυρετός και η μουσική "ξενομανία" του '60, δεν έφυγε ποτέ από κανέναν που έχει τώρα μια ηλικία βέβαια και έζησε εκείνα τα χρόνια. Την εποχή εκείνη γράφτηκε ό,τι καλύτερο στην παγκόσμια μουσική. Και σίγουρα ο "πυρετός" αυτός δεν έφυγε από την συντριπτική πλειοψηφία των μουσικών οι οποίοι όμως για να ζήσουν αργότερα, με την επιδρομή του τσιφτετελιού και την σκυλάδικη αισθητική που έφερε η "αλλαγή" και η "μεγάλη" μερκούρη, (τα πολιτιστικά κέντρα που έλεγε κι ο μακαρίτης Γιαννόπουλος. Τα γιουφταραπάδικα δηλαδή που γίναν τότε πιο πολλά κι απ' τις τράπεζες τα φαρμακεία και τα περίπτερα μαζί), αναγκάστηκαν να αλλάξουν να το γυρίσουν. Όσοι είχαν παράδες 'η τρέλλα δεν ακολούθησαν. Όσοι δεν είχαν το γύρισαν στα γιούφτικα. Άλλοι, όπως ο νταλάρας, πιο ξύπνιος, από το αριστερό τραγούδι το γύρισε κι αυτός στα κουλτούρ "λαϊκά" και στην... παράδοση. Άσε τα Λάτιν που γέλαγε κάθε πικραμένος. Αλλά όταν καβαλλήσεις το καλάμι... τέλος πάντων. Γνώμη μου είναι και mea culpa αν δεν είναι έτσι, ότι και ο Παπάζογλου περίπου έτσι κινήθηκε (Δεν εννοώ φυσικά κανένα καβάλλημα καλαμιού, έτσι; Να εξηγιόμαστε. Ήταν σεμνός, παίδαρος). Διατηρώντας μια καθαρά ροκ αμερικάνικη εμφάνιση, ένα ροκ ιματζ, πήγε στους μπαγλαμάδες τα μπουζούκια κλπ με στίχο σίγουρα ποιοτικό και φωνή κλάψούρικια. Σίγουρη επιτυχία με τα κρατούντα της εποχής. Οπωσδήποτε χρειάζονται και τα κατάλληλα κονέ, γιατί αλλοιώς δεν σε ξέρει ούτε ο εαυτός σου και ΟΚ.
Δεν ειναι τίποτα κατηγόριες αυτά που γράφω. Καλά έκανε. Απλά θέλω να πω ότι κάτι ξενόφερτο δεν είναι αναγκαστικά κακό όπως δεν είναι και αναγκαστικά καλό. Ακούμε και κρίνουμε όχι με... "πατριδογνωσία" αλλά με καρδιά και ανοιχτό μυαλό. Έχω γνωρίσει πάμπολλους καλλιτέχνες στον σκυλάδικο χώρο που όταν πηγαίναν σπίτι τους ή στο ξενοδοχείο μετά την δουλειά άκουγαν σκληρό ροκ σαν ιδιωτική διασκέδαση, έβριζαν αυτά που έπαιζαν για επιβίωση και αυτούς που συνέρρεαν στα ...πολιτιστικά κέντρα. Αυτά τα "ολίγα" και αν χρειαστεί εδώ είμαστε πάλι. Υπ, όψιν, είμαι 60 ετών και όταν οι Ολύμπιανς τραγουδούσαν τις αθάνατες επιτυχίες τους και σε στίχους Παπάζογλου, σεληνιαζόμασταν. Αυτά δεν ξεχνιούνται και δεν με νοιάζει καθόλου μα καθόλου αν ήταν ξενόφερτα. Ήταν καλά. Δεν γνώρισα προσωπικά τον Παπάζογλου, όμως είμαι σίγουρος, επειδή δεν υπήρξε ούτε ένας επαγγελματίας μουσικός που γνώρισα να μην σκέφτεται έτσι, ότι και αυτός κάπως έτσι θα ήτανε.