ΠΙΓΚΟΥΙΝΟΣ έφα περί λαϊκισμού

skal, νομίζω ότι η περιγραφή που έδωσες για το λαϊκισμό (8:30πμ) είναι σωστή και γι αυτό έχει ευρεία εφαρμογή. Προσωπικά πιστεύω ότι ο κατ' εξοχήν εκπρόσωπος τού λαϊκισμού είναι ο Σαμαράς. Πολύ απλά, διότι ήταν αυτός (όντας επικεφαλής μεγάλου κόμματος και άρα με ευρύτερη λαϊκή απήχηση) που λαΐκιζε και τζογάριζε (σύμφωνα με όλους τούς τότε μνημονιακούς πολιτικούς και τα ΜΜΕ, που σήμερα τον προβάλλουν σαν υπεύθυνο) παίζοντας με τα αισθήματα και τις ανάγκες τών λαϊκών μαζών.
Με τα Ζάππεια έταζε ελπίδα και παρέσυρε πολλούς, ακόμα και πέραν τού δικού του πολιτικού χώρου. Προσωπικά τού είχα αποδώσει τα εύσημα σε σχόλιά μου για την τότε σθεναρή στάση του απέναντι στους "εταίρους", για την ΑΟΖ κλπ. Επί πλέον, δίνοντας ο ίδιος το παράδειγμα σαν αρχηγός μεγάλου αστικού κόμματος, εκπαίδευσε αντιμνημονιακά την πλειοψηφία του ελληνικού λαού και διευκόλυνε ακόμα περισσότερο μικρά κομματίδια τύπου ΣΥΡΙΖΑ να επιχειρηματολογούν με τον ίδιο τρόπο, πολλές φορές χρησιμοποιώντας ακριβώς τις ίδιες λέξεις και τις δικές του εκφράσεις, μέχρι παρεξηγήσεως δηλαδή...
Έφθασε έτσι μέχρι τον Οκτώβριο τού '11 συγκρατώντας την εκλογική του βάση περίπου στα επίπεδα τού 2009, όταν ο άλλος πόλος τού μεταπολιτευτικού δικομματικού συστήματος κατέρρεε. Και ξαφνικά έκανε τη στροφή προς την «υπευθυνότητα», την αναγκαιότητα του μνημονίου κλπ και μας ήρθε ο Παπαδήμος. Εκεί ακριβώς χάθηκε η μπάλλα. Αυτό εξαγρίωσε πολύ κόσμο. Η άμεση αντίδραση ήταν να εκτοξευθεί το ποσοστό αυτών που δήλωναν αποχή και πήγε στο 36% (υπόψη ότι αυτή η αποχή δεν περιλαμβάνει την πάγια αποχή των κατοίκων εξωτερικού, ετεροδημοτών κλπ). Μετά, μόλις ξεπεράστηκε το αρχικό σοκ, αυτό που επακολούθησε ήταν εκπληκτικό! Έκανα ένα διάγραμμα (χρονοσειρά) των ποσοστών της ΝΔ τους τελευταίους 6-7 μήνες. Και στο ίδιο διάγραμμα έβαλα και τα ποσοστά της αποχής για το ίδιο διάστημα. Μιλάμε ότι οι δύο καμπύλες ήσαν ίδιες. Ακόμα και στα σκαμπανεβάσματά τους! (μπορώ να στο στείλω με email γιατί πραγματικά βγάζει μάτι). Το ρεζουμέ είναι ότι στα μέσα Απριλίου το ποσοστό της αποχής είχε πέσει στο 21% και της ΝΔ στο 22% περίπου. Κι αυτό ήταν μια σταθερή τάση. Επί 7 μήνες όσο περισσότεροι δήλωναν ότι θα πάνε να ψηφίσουν, τόσο περισσότερο έπεφταν τα ποσοστά της ΝΔ.Ο κόσμος επέστρεφε στο εκλογικό παιχνίδι σταθερά και αποφασισμένα, με ένα σκοπό: να τιμωρήσει τα μνημονιακά κόμματα και ιδίως τη ΝΔ. Γιατί περισσότερο τη ΝΔ; Για δύο λόγους. Πρώτον γιατί έτσι κι αλλοιώς το ΠΑΣΟΚ είχε σχεδόν χτυπήσει πάτο και δεύτερον γιατί η ελπίδα που τού έδινε επί 2 χρόνια ο Σαμαράς αποδείχτηκε δίκοπο μαχαίρι. Όταν είδε ο κόσμος την ελπίδα του να γίνεται θρύψαλλα (και αναπόφευκτα συμπέρανε ότι επί δύο χρόνια ο Σαμαράς έκανε εμπόριο ελπίδας) αποφάσισε να επιστρέψει σαν τιμωρός. Έτσι προέκυψαν τα ποσοστά του Καμμένου και εν μέρει του Τσίπρα. Ακόμα και η Χρυσή Αυγή, μέχρι πριν 6-7 μήνες ήταν σταθερά κάτω από το 1%. Από τότε όμως άρχισε να αυξάνεται μέχρι που έφτασε στο 7%. Και βέβαια, η ΝΔ έπαθε το πατατράκ της Κυριακής. Ακριβώς γιατί ο κόσμος τιμώρησε με αυτό τον τρόπο το λαϊκισμό του Σαμαρά και τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα. Εννοείται ότι το ίδιο θα γίνει και με όποιον άλλο επαναλάβει ανάλογες συμπεριφορές.
Και τώρα; Τι γίνεται τώρα; Πώς μαζεύεται το αντιμνημονιακό κλίμα που επί 2 χρόνια καλλιεργούσε ο Σαμαράς; Κατηγορώντας τον Τσίπρα και τον Καμμένο με τα ίδια ακριβώς λόγια και τις ίδιες εκφράσεις που κατηγορούσαν τον ίδιο τον Σαμαρά οι Πασοκάρες και τα ΜΜΕ της διαπλοκής όσο επιδείκνυε αντιμνημονιακή στάση; Εμ δεν πιάνει. Γιατί εκείνο το διάστημα, μεταξύ άλλων, το περιβάλλον Σαμαρά είχε εκπαιδεύσει τον κόσμο και στο ότι το σύστημα και η διαπλοκή χτυπούν τον Σαμαρά γιατί έχουν συμφέροντα με το μνημόνιο και είναι υποτελείς στους τροϊκανούς. Οι ίδιοι υπενθύμιζαν τον επικοινωνιακό και ψυχολογικό πόλεμο που είχε εξαπολυθεί από τον ξένο παράγοντα όταν ήθελε να περάσει το σχέδιο Ανάν και παραλλήλιζαν τις περιστάσεις… Από όλα αυτά τι έ