Π. Ήφαιστος
Στην Κύπρο πλέον υπάρχει μια αυτιστική και αυτοκτονική μόδα: «Για όλα φταίει ο Μακάριος». Τελευταία ακούσαμε ότι φταίει
και για το ότι ο Καραμανλής είπε πως «η Κύπρος είναι μακριά». Αυτές οι
απλουστευτικές αντιλήψεις θα μπορούσαν να απαντηθούν και μονολεκτικά:
Έλεος!
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Μακάριος έκανε λάθη αλλά
όχι αυτά που του καταλογίζουν οι κατ’ επάγγελμα και εργολαβικά
αντί-Μακαριακοί. Κυρίως, διεθνοπολιτικά «άπειρος ήταν ο Μακάριος.
Επίσης, σε τέτοιο βαθμό φορέας της ελληνικότητας ούτως ώστε τυφλώθηκε
και δεν κατάλαβε έγκαιρα «τι εστί Αθήνα».
Μάλλον όπως και πολλοί άλλοι νεοέλληνες ο Μακάριος δεν είχε επαρκή αντίληψη του τρόπου που κινείται η σύγχρονη ιστορία. Δεν κατανοούσε φαίνεται τις δυναμικές που αναπτύσσονται στο ιστορικό γίγνεσθαι και των αναγκαίων προϋποθέσεων επιβίωσης και ευημερίας ενός λιγότερο ισχυρού κράτους. Πολλά άλλα θα μπορούσε να κάνει και πρωτίστως δεν έπρεπε να εμπιστεύεται την Αθήνα. Όποιος δεν το γνωρίζει αυτό σήμερα τίποτα δεν ξέρει. Και είναι πολύ ύποπτο την στιγμή που η Κύπρος κατηφορίζει προς τον τάφο κάποιοι να κάνουν αντί-Μακαριακή σημαία τις λίγες στιγμές που λειτούργησε σωστά και δεν εμπιστεύτηκε την Αθήνα.
Κυρίως, ο Μακάριος σύγχυζε την Αθήνα με την Ελλάδα και την Ελληνικότητα. Δεν είχε καταλάβει σε αναγκαίο βαθμό πόσο επικίνδυνη ήταν για τους Έλληνες της Κύπρου η Αθήνα και οι καβαλάρηδες της εξουσίας εκεί. Δεν ήξερε ότι η ίδια η εξουσία της ξενοκρατούμενης Αθήνας καβαλίκεψε και τους υπόλοιπους Έλληνες. Δεν πρόβλεψε ότι θα κατέστρεφαν όχι μόνο την Κύπρο αλλά και το νεοελληνικό κράτος. Δεν κατάλαβε έγκαιρα και επαρκώς ότι μιας συμμαχίας με την Αθήνα έπρεπε να προηγηθεί απελευθέρωση της Αθήνας από τα δεσμά της εξάρτησης.
Το ψιλοκατάλαβε την δεκαετία του 1960 όταν πήγαν να σφαγιάσουν και διασκορπίσουν την Κύπρο με το περιβόητο σχέδιο Άτσεσον και μερικά άλλα συναφή «σχέδια». Στην συνέχεια δεν λειτούργησε αποφασιστικά με την Χούντα. Με τους κατάλληλους ελιγμούς θα μπορούσε και να φέρει την δημοκρατία στην Αθήνα, να επιτύχει δηλαδή δρομολόγηση μιας ιστορικής αλλαγής της κατάστασης στην Ελλάδα. Υπήρχαν οι προϋποθέσεις γιατί και οι υπόλοιποι Έλληνες αφενός ήταν ευαίσθητοι για την Κύπρο και αφετέρου βρίσκονταν υπό ζυγό και έψαχναν σωστό τρόπο απελευθέρωσής τους.
Όταν δε τραμπούκοι και πράκτορες, μαζί δυστυχώς και πολλοί καλόπιστοι κύπριοι πατριώτες ενεπλάκησαν στην ανταρσία της γελοίας ΕΟΚΑ Β, ο Μακάριος και πάλι δεν λειτούργησε ορθολογιστικά και αποφασιστικά. Πολύ εύκολα θα την εξουδετέρωνε. Πολύ εύκολα θα μπορούσε να είχε πείσει τους αγνούς πατριώτες που παρασύρθηκαν να πιστέψουν ότι δεν επίκειται η ένωση, ότι το αντίθετο σχεδίαζαν οι εχθροί της Κύπρου και ότι οι κατ’ επάγγελμα εγχώριοι «άνθρωποί τους» μεθόδευαν να δοθεί η Κύπρος στο πιάτο των εχθρών της. Δίστασε και πάλι. Όταν έγινε το πραξικόπημα ήταν πλέον αργά. Στον Μακάριο και σε μερικούς άλλους που αντιστέκονταν, βασικά επί ενάμιση δεκαετία μετά την κολοβή ανεξαρτησία, τους εγκλώβισαν σε συμπληγάδες διαρκών συνομωσιών τις οποίες αναλώνονταν για να αντιμετωπίσουν.
Δεν αντεπεξήλθε. Δεν τα κατάφερε και αυτό ήταν το «λάθος» του. Δεν είχε καταλάβει έγκαιρα, για παράδειγμα, ότι με την Αθήνα σε τέτοια μαύρα χάλια (πριν, τότε και σήμερα) οι Έλληνες οι οποίοι βρίσκονταν εκτός νέο-ελληνικού κράτους θα εξοντώνονταν με την συνηγορία ή και την σύμπραξη της Αθήνας. Δεν διδάχθηκε από το 1922 και την Βόρειο Ήπειρο. Ως βαθιά Έλληνας τυφλωνόταν και αδυνατούσε να παρακάμψει αποφασιστικά την Αθήνα. Έτρεφε αυταπάτες ότι κάτι θα μπορούσε να γίνει με το Αθηναϊκό κράτος. Δεν κατάλαβε ότι η ελληνικότητα της Κύπρου και μέχρι το νεοελληνικό κράτος να σοβαρευτεί έπρεπε να διατηρηθεί μέσα από την ανεξαρτησία της Κυπριακής Δημοκρατίας, την ενίσχυση της άμυνας και εξεζητημένους πλην πολύ προσεκτικούς διπλωματικούς ελιγμούς.
Τελευταία, στην Κύπρο, τα «παλληκάρια της φακής» που έκαναν τις ανταρσίες, που έκαναν συνομωσίες με ξένους εχθρούς της Κύπρου, που έκαναν πραξικοπήματα και που αναμενόμενα τάχθηκαν αναφανδόν με το γενοκτόνο σχέδιο Αναν, κρέμονται από μια λέξη ή ένα γεγονός ή κάποιο παλιοχάρτι δήθεν «αρχείο» (που μέσα στον ωκεανό της ιστορίας είναι σταγόνα), και βυσσοδομούν. Κυριολεκτικά οργιάζουν και ξεγελούν ανθρώπους με άλματα και φρικτές αυθαίρετες ερμηνείες της ιστορίας και των ιστορικών προσωπικοτήτων.
Τα δολοφονικά μέσα που χρησιμοποιούν είναι ότι χειρότερο για μια κοινωνία: «ιστορικές δίκες», «ιστορικές προφητείες» και αλματώδεις διασυνδέσεις με το σήμερα για να δικαιολογήσουν την με τον ένα ή άλλο τρόπο συνηγορία τους με τα σχέδια Αναν. Πολλοί πολλές δεκαετίες μετά προσπαθούν να κατευνάσουν τα σύνδρομα ενοχών τους κατηγορώντας τον άνθρωπο που για μια ζωή προσπαθούσε να σώσει την Κύπρο από τα νύχια της ξενοκρατούμενης Αθήνας. Όχι αποτελεσματικά είπαμε, και αυτό είναι το λάθος του. Να σώσει τους Έλληνες της Κύπρου από τα νύχια των εχθρών της με τους οποίους οι σημερινοί κωμικοί αντι-Μακαριακοί συνεργάστηκαν ή συνοδοιπόρησαν. Τώρα, με τα ιστοριογραφικά τους ανέκδοτα ζητούν και τα ρέστα.
Τέλος, να πω και το εξής για την φράση που χρησιμοποίησα μόλις: «με τον ένα ή άλλο τρόπο συνηγόρησαν με τα σχέδια Αναν». Όταν ο βαθιά Ανανικός Αναστασιάδης ήταν υποψήφιος και πολλοί προειδοποιούσαμε για τις συνέπειες της εκλογής του, που ήταν πολλοί και λαλίστατοι νεόκοποι εισαγγελείς της ιστορίας;
Εν τέλει, υπάρχει και ένα ζήτημα πολιτικής και πνευματικής αισθητικής: Την στιγμή που ο Αναστασιάδης σέρνει αδίστακτα την Κύπρο στην φωλιά της Τουρκίας το «φταίει ο Μακάριος» για όλα είναι τουλάχιστον περίεργο!! Είναι βασικά τσαρλατανιές που μοιάζουν με στιλέτο στην πλάτη των κυπρίων οι οποίοι τρομαγμένοι και με την Αθήνα ανύπαρκτη εάν όχι ενεργά συμπράττουσα, αδυνατούν να αντισταθούν στα προδιαγεγραμμένα θανατηφόρα αποτελέσματα του «κοινού ανακοινωθέντος».
Χθες μόλις μιλώντας με φίλο είχε την ίδια γνώμη που και εγώ αποκόμισα με τις επαφές στην Κύπρο: Δύσκολα πια σώζεται η Κύπρος, μου είπε. Καταπλακώθηκαν από προπαγάνδα ενώ βγαίνουν στη επιφάνεια όλα τα ελαττώματα του έθνους μας. Όσοι συνειδητά πλέον οδεύουν προς τα Σούσα έχουν σύνθημα: «Για όλα φταίει ο Μακάριος». Δεν διστάζουν μάλιστα ο φορείς τερατωδών ανανικών παραδοχών να πηγαίνουν πάνω από τα μνήματα ιερών ηρώων της ελευθερίας όπως ο Αυξεντίου και ο Παλληκαρίδης και να μουρμουρίζουν ακατανόητα λόγια. Την ίδια στιγμή που οι ίδιοι οδεύουν προς τα Σούσα.
Πολλοί δυστυχώς θα λυγίζουν, πολλοί θα προσαρμοστούν και πολλοί αδιάφορα θα συνοδοιπορούν. Οι οδοιπόροι και συνοδοιπόροι προς τα Σούσα όλων των ειδών και όλων των αποχρώσεων όπως όλα δείχνουν θα κρατούν μια σημαία που θα γράφει: «Για όλα φταίει ο Μακάριος». Γελοίο, τραγικό, κωμικό. Ιστορικό χαρακτηριστικό όμως των Ελλήνων όταν παρακμάζουν και επίκειται η καταστροφή.
Όμως, δεν είναι κατ’ ανάγκη μοιραία αργά. Ίσως υπάρχει ακόμη λίγος χρόνος για τους απανταχού Έλληνες να αντισταθούν. Οι δε Κύπριοι για να καταλάβουν ότι τελειώνει η παρουσία τους στην Κύπρο εάν δεν εγερθούν και αρνηθούν την υποδούλωσή τους. Γιατί σύντομα θα βρεθούν πάνω στην κλίνη του Προκρούστη που θα τους επιβάλει ένα αργό και βασανιστικό θάνατο. Επαναλαμβάνοντας τον εαυτό τους οι Τούρκοι μέχρι να τους εξοντώσουν ολοκληρωτικά η Κύπρος θα αποτελεί στρατηγικό όμηρο της Αθήνας.
Π. Ήφαιστος – P. Ifestos
Μάλλον όπως και πολλοί άλλοι νεοέλληνες ο Μακάριος δεν είχε επαρκή αντίληψη του τρόπου που κινείται η σύγχρονη ιστορία. Δεν κατανοούσε φαίνεται τις δυναμικές που αναπτύσσονται στο ιστορικό γίγνεσθαι και των αναγκαίων προϋποθέσεων επιβίωσης και ευημερίας ενός λιγότερο ισχυρού κράτους. Πολλά άλλα θα μπορούσε να κάνει και πρωτίστως δεν έπρεπε να εμπιστεύεται την Αθήνα. Όποιος δεν το γνωρίζει αυτό σήμερα τίποτα δεν ξέρει. Και είναι πολύ ύποπτο την στιγμή που η Κύπρος κατηφορίζει προς τον τάφο κάποιοι να κάνουν αντί-Μακαριακή σημαία τις λίγες στιγμές που λειτούργησε σωστά και δεν εμπιστεύτηκε την Αθήνα.
Κυρίως, ο Μακάριος σύγχυζε την Αθήνα με την Ελλάδα και την Ελληνικότητα. Δεν είχε καταλάβει σε αναγκαίο βαθμό πόσο επικίνδυνη ήταν για τους Έλληνες της Κύπρου η Αθήνα και οι καβαλάρηδες της εξουσίας εκεί. Δεν ήξερε ότι η ίδια η εξουσία της ξενοκρατούμενης Αθήνας καβαλίκεψε και τους υπόλοιπους Έλληνες. Δεν πρόβλεψε ότι θα κατέστρεφαν όχι μόνο την Κύπρο αλλά και το νεοελληνικό κράτος. Δεν κατάλαβε έγκαιρα και επαρκώς ότι μιας συμμαχίας με την Αθήνα έπρεπε να προηγηθεί απελευθέρωση της Αθήνας από τα δεσμά της εξάρτησης.
Το ψιλοκατάλαβε την δεκαετία του 1960 όταν πήγαν να σφαγιάσουν και διασκορπίσουν την Κύπρο με το περιβόητο σχέδιο Άτσεσον και μερικά άλλα συναφή «σχέδια». Στην συνέχεια δεν λειτούργησε αποφασιστικά με την Χούντα. Με τους κατάλληλους ελιγμούς θα μπορούσε και να φέρει την δημοκρατία στην Αθήνα, να επιτύχει δηλαδή δρομολόγηση μιας ιστορικής αλλαγής της κατάστασης στην Ελλάδα. Υπήρχαν οι προϋποθέσεις γιατί και οι υπόλοιποι Έλληνες αφενός ήταν ευαίσθητοι για την Κύπρο και αφετέρου βρίσκονταν υπό ζυγό και έψαχναν σωστό τρόπο απελευθέρωσής τους.
Όταν δε τραμπούκοι και πράκτορες, μαζί δυστυχώς και πολλοί καλόπιστοι κύπριοι πατριώτες ενεπλάκησαν στην ανταρσία της γελοίας ΕΟΚΑ Β, ο Μακάριος και πάλι δεν λειτούργησε ορθολογιστικά και αποφασιστικά. Πολύ εύκολα θα την εξουδετέρωνε. Πολύ εύκολα θα μπορούσε να είχε πείσει τους αγνούς πατριώτες που παρασύρθηκαν να πιστέψουν ότι δεν επίκειται η ένωση, ότι το αντίθετο σχεδίαζαν οι εχθροί της Κύπρου και ότι οι κατ’ επάγγελμα εγχώριοι «άνθρωποί τους» μεθόδευαν να δοθεί η Κύπρος στο πιάτο των εχθρών της. Δίστασε και πάλι. Όταν έγινε το πραξικόπημα ήταν πλέον αργά. Στον Μακάριο και σε μερικούς άλλους που αντιστέκονταν, βασικά επί ενάμιση δεκαετία μετά την κολοβή ανεξαρτησία, τους εγκλώβισαν σε συμπληγάδες διαρκών συνομωσιών τις οποίες αναλώνονταν για να αντιμετωπίσουν.
Δεν αντεπεξήλθε. Δεν τα κατάφερε και αυτό ήταν το «λάθος» του. Δεν είχε καταλάβει έγκαιρα, για παράδειγμα, ότι με την Αθήνα σε τέτοια μαύρα χάλια (πριν, τότε και σήμερα) οι Έλληνες οι οποίοι βρίσκονταν εκτός νέο-ελληνικού κράτους θα εξοντώνονταν με την συνηγορία ή και την σύμπραξη της Αθήνας. Δεν διδάχθηκε από το 1922 και την Βόρειο Ήπειρο. Ως βαθιά Έλληνας τυφλωνόταν και αδυνατούσε να παρακάμψει αποφασιστικά την Αθήνα. Έτρεφε αυταπάτες ότι κάτι θα μπορούσε να γίνει με το Αθηναϊκό κράτος. Δεν κατάλαβε ότι η ελληνικότητα της Κύπρου και μέχρι το νεοελληνικό κράτος να σοβαρευτεί έπρεπε να διατηρηθεί μέσα από την ανεξαρτησία της Κυπριακής Δημοκρατίας, την ενίσχυση της άμυνας και εξεζητημένους πλην πολύ προσεκτικούς διπλωματικούς ελιγμούς.
Τελευταία, στην Κύπρο, τα «παλληκάρια της φακής» που έκαναν τις ανταρσίες, που έκαναν συνομωσίες με ξένους εχθρούς της Κύπρου, που έκαναν πραξικοπήματα και που αναμενόμενα τάχθηκαν αναφανδόν με το γενοκτόνο σχέδιο Αναν, κρέμονται από μια λέξη ή ένα γεγονός ή κάποιο παλιοχάρτι δήθεν «αρχείο» (που μέσα στον ωκεανό της ιστορίας είναι σταγόνα), και βυσσοδομούν. Κυριολεκτικά οργιάζουν και ξεγελούν ανθρώπους με άλματα και φρικτές αυθαίρετες ερμηνείες της ιστορίας και των ιστορικών προσωπικοτήτων.
Τα δολοφονικά μέσα που χρησιμοποιούν είναι ότι χειρότερο για μια κοινωνία: «ιστορικές δίκες», «ιστορικές προφητείες» και αλματώδεις διασυνδέσεις με το σήμερα για να δικαιολογήσουν την με τον ένα ή άλλο τρόπο συνηγορία τους με τα σχέδια Αναν. Πολλοί πολλές δεκαετίες μετά προσπαθούν να κατευνάσουν τα σύνδρομα ενοχών τους κατηγορώντας τον άνθρωπο που για μια ζωή προσπαθούσε να σώσει την Κύπρο από τα νύχια της ξενοκρατούμενης Αθήνας. Όχι αποτελεσματικά είπαμε, και αυτό είναι το λάθος του. Να σώσει τους Έλληνες της Κύπρου από τα νύχια των εχθρών της με τους οποίους οι σημερινοί κωμικοί αντι-Μακαριακοί συνεργάστηκαν ή συνοδοιπόρησαν. Τώρα, με τα ιστοριογραφικά τους ανέκδοτα ζητούν και τα ρέστα.
Τέλος, να πω και το εξής για την φράση που χρησιμοποίησα μόλις: «με τον ένα ή άλλο τρόπο συνηγόρησαν με τα σχέδια Αναν». Όταν ο βαθιά Ανανικός Αναστασιάδης ήταν υποψήφιος και πολλοί προειδοποιούσαμε για τις συνέπειες της εκλογής του, που ήταν πολλοί και λαλίστατοι νεόκοποι εισαγγελείς της ιστορίας;
Εν τέλει, υπάρχει και ένα ζήτημα πολιτικής και πνευματικής αισθητικής: Την στιγμή που ο Αναστασιάδης σέρνει αδίστακτα την Κύπρο στην φωλιά της Τουρκίας το «φταίει ο Μακάριος» για όλα είναι τουλάχιστον περίεργο!! Είναι βασικά τσαρλατανιές που μοιάζουν με στιλέτο στην πλάτη των κυπρίων οι οποίοι τρομαγμένοι και με την Αθήνα ανύπαρκτη εάν όχι ενεργά συμπράττουσα, αδυνατούν να αντισταθούν στα προδιαγεγραμμένα θανατηφόρα αποτελέσματα του «κοινού ανακοινωθέντος».
Χθες μόλις μιλώντας με φίλο είχε την ίδια γνώμη που και εγώ αποκόμισα με τις επαφές στην Κύπρο: Δύσκολα πια σώζεται η Κύπρος, μου είπε. Καταπλακώθηκαν από προπαγάνδα ενώ βγαίνουν στη επιφάνεια όλα τα ελαττώματα του έθνους μας. Όσοι συνειδητά πλέον οδεύουν προς τα Σούσα έχουν σύνθημα: «Για όλα φταίει ο Μακάριος». Δεν διστάζουν μάλιστα ο φορείς τερατωδών ανανικών παραδοχών να πηγαίνουν πάνω από τα μνήματα ιερών ηρώων της ελευθερίας όπως ο Αυξεντίου και ο Παλληκαρίδης και να μουρμουρίζουν ακατανόητα λόγια. Την ίδια στιγμή που οι ίδιοι οδεύουν προς τα Σούσα.
Πολλοί δυστυχώς θα λυγίζουν, πολλοί θα προσαρμοστούν και πολλοί αδιάφορα θα συνοδοιπορούν. Οι οδοιπόροι και συνοδοιπόροι προς τα Σούσα όλων των ειδών και όλων των αποχρώσεων όπως όλα δείχνουν θα κρατούν μια σημαία που θα γράφει: «Για όλα φταίει ο Μακάριος». Γελοίο, τραγικό, κωμικό. Ιστορικό χαρακτηριστικό όμως των Ελλήνων όταν παρακμάζουν και επίκειται η καταστροφή.
Όμως, δεν είναι κατ’ ανάγκη μοιραία αργά. Ίσως υπάρχει ακόμη λίγος χρόνος για τους απανταχού Έλληνες να αντισταθούν. Οι δε Κύπριοι για να καταλάβουν ότι τελειώνει η παρουσία τους στην Κύπρο εάν δεν εγερθούν και αρνηθούν την υποδούλωσή τους. Γιατί σύντομα θα βρεθούν πάνω στην κλίνη του Προκρούστη που θα τους επιβάλει ένα αργό και βασανιστικό θάνατο. Επαναλαμβάνοντας τον εαυτό τους οι Τούρκοι μέχρι να τους εξοντώσουν ολοκληρωτικά η Κύπρος θα αποτελεί στρατηγικό όμηρο της Αθήνας.
Π. Ήφαιστος – P. Ifestos
Παναγιώτης Ήφαιστος
Ο
Παναγιώτης Ήφαιστος είναι Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων και Στρατηγικών
Σπουδών. Σπούδασε στη Nομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών (πτυχίο),
στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ (MA European Studies) και στο
Πανεπιστήμιο Βρυξελλών (Διδακτορικό στις Διεθνείς Σχέσεις, με ειδίκευση
στα Στρατηγικά και Ευρωπαϊ...
Μωραίνει Κύριος όν βούλεται απωλέσαι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑς είναι καλά η μαλακή ισχύς.
Παρακολουθω με προσοχη και σεβασμο τον φιλο Καθηγητη.Συμφωνω οτι τα λαθη οι παραλειψεις και στο κατω κατω η ασχετοσυνη ΟΛΩΝ μας ειναι τοσο πολλα που σιγουρα δεν μπορει να φορτωθουν στην πλατη μονον του Μακαριου η καποιου αλλου.Δεν υπηρξα ποτε οπαδος του αλλα ομολογουμενως οσο περνα ο καιρος,μαθαινω πραγματα και αναλογιζομε την ανυπαρκτη διπλωματικη του υποδομη απεναντι στον θηριωδη Αγγλικο αμοραλισμο του βρισκω ελαφρυντικα.Η υπογραφη του στις συμφωνιες Ζυριχης-Λονδινου,που απεκλειαν την Ενωση και επανεφεραν την Τουρκια με κυριαρχικα δικαιωματα,δεν ειναι ομως δυνατον να φορτωθει σε...αλλες πλατες.Κι ας μην ξεχνουμε,μερα που ειναι σημερα[εναρξη Εθνικοαπελευθερωτικου Αγωνος της ΕΟΚΑ] οτι υπηρχε κι ενας ΔΙΓΕΝΗΣ που επεσημανε τους κινδυνους και προειδοποιουσε παρα την πλημμελη ενημερωση που ειχε.Οι μελετητες κια οι αναζητουντες την αληθεια μπορουν να συναγουν πολλα διαβαζοντας τις δυο γραφες τηης τελευταιας του διαταγης ''Παυσατε Πυρ''.ΖΗΤΩ Η 1η ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1955. Δρ.Νικοο Ερρ.Ιωαννου
ΑπάντησηΔιαγραφήΣίγουρα ο Μακάριος δεν δικαιολογείται που έστω και υπό πίεση υπέγραψε την Ζυρίχη. Δράττομαι της ευκαιρίας να πω ότι το νόημα της πιο πάνω παρέμβασής μου δεν είναι να δικαιώσει τον Μακάριο. Αυτό είναι ολοφάνερο. Δίκες του παρελθόντος, προφητείες το παρελθόντος, δίκες προθέσεων ιστορικών προσώπων κτλ, έχω επανειλημμένως γράψει ότι είναι τσαρλατανιές και δεν αποτελούν βάση σοβαρής συζήτησης είτε αφορά τον Μακάριο, τον Γρίβα ή κάποιο άλλο. Σκοπός του κειμένου είναι ολοφάνερα ένας: Δεν μπορεί να δολοφονείται η ιστορική παρουσία του Μακαρίου για πράγματα που είναι ολοφάνερα σωστά για παράδειγμα η σχεδιαζόμενη απόβαση των Τούρκων στην Κύπρο το 1964 όταν η Αθήνα ερασιτεχνικά (μόνο ερασιτεχνικά;) παρ’ ολίγο να εμπλέξει την Ελλάδα και την Κύπρο σε θανατηφόρες περιπέτειες. Όπως και να έχει δεν είναι δυνατό να γίνονται τέτοια και άλλα άλματα και (χονδροειδή) σφάλματα και την ίδια στιγμή αυτοί που παριστάνουν τους εισαγγελείς των ιστορικών προσώπων να είναι υποστηρικτές των σχεδίων Αναν. Να λένε, «για παράδειγμα»: Το δεδομένο που αρνούνται να δουν οι κήρυκες της απόλυτης ορθότητας του ΟΧΙ είναι ότι η τουρκική κατάκτηση μεγάλου μέρους της Κύπρου θέτει (έθεσε κι έθετε από τότε) τέρμα στους εθνικούς ενωτικούς αγώνες της Κύπρου για τα επόμενα 100 χρόνια, κι αν αυτό ήταν σοκ σε πολλαπλά πεδία (εθνικό, ψυχολογικό, ιστορικό κ.λπ.), κανένας δεν δικαιολογείται να λέει «εγώ θέλω να αγνοώ το τάδε πεδίο διότι όταν το σκέφτομαι με αρρωσταίνει». Η αποφυγή οποιασδήποτε διάστασης της πραγματικότητας δεν αποτελεί φάρμακο. …. να συνειδητοποιούσαμε ότι τερματίστηκαν άδοξα, συντριπτικά και τελειωτικά πια οι εθνικοί μας αγώνες, οπότε ας βάλουμε προσωρινά πίσω στα μπαούλα τα σύμβολα και τα οράματα κι ας δούμε τι μπορούμε να περισώσουμε ως απλοί «πολίτες» μιας ιδιότυπης «Δημοκρατίας», που για την ώρα σκέφτονται μόνο τη βιολογική τους επιβίωση εν ειρήνη.»
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτοί είναι οι σημερινοί εισαγγελείς της ιστορίας που κρατούν σημαία «για όλα φταίει ο Μακάριος» υποστηρίζοντας ευθέως τα σχέδια Αναν και την υποδούλωση ενός εκατομμυρίου Ελλήνων στην νέο-Οθωμανική δεσποτεία. Για «την βιολογική τους επιβίωση» σε μια υποτελή «ιδιότυπη δημοκρατία».
Σίγουρα, όταν έγραψα αυτό κείμενο σε δέκα περίπου λεπτά σκοπός ήταν να αντικρουστούν όσοι επικαλούμενοι πιθανά ή φανταστικά λάθη του Μακαρίου την ίδια στιγμή να τάσσονται υπέρ της τουρκικής επικυριαρχίας στην Κύπρο (αυτό είναι η δικοινοτική/διζωνική, πολιτική ισότητα).
Το μεγαλύτερο, το ολέθριο λάθος του κυπριακού ελληνισμού ήταν που έγινε αρχηγός του κράτους ένας χριστιανός ιερωμένος, όταν υπήρχε μια ισχυρή μουσουλμανική κοινότητα. Εάν στη θέση του Μακαρίου ήταν ένας άλλος, πολιτικό όμως πρόσωπο, δε θα είχαμε φτάσει εδώ που σήμερα βρισκόμαστε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔύσκολο να κάνουμε μια προφητεία του παρελθόντος. Συνεκτιμάται το εθναρχικό σχήμα και ο ρόλος του εκάστοτε Αρχιεπισκόπου στον αντί-Οθωμανικό και στην συνέχεια αντί-αποικιακό αγώνα. Ερώτημα επίσης σοβαρό είναι ποιοι είχαν τις δεξιότητες (δεν λέω ότι τις είχε ο Μακάριος, τουλάχιστον με επάρκεια) να ασκήσουν την διακυβέρνηση έχοντας γνώση της διεθνούς πολιτικής. Σε όλα αυτά προσθέστε και την Αθήνα όπου μετά το 1960 είχαμε αστάθεια, άσβεστες ακόμη τις διαιρέσεις του εμφυλίου, "καθωσπρέπει" εξάρτηση και μάλιστα διαμέσουν βασιλέων και βασιλομήτωρ και πραξικοπήματα που εκκολάπτονταν διαρκώς και τελικά εκδηλώθηκαν. Εκεί πάντως, όπως βλέπουμε κοσμικοί τα έκαναν κυριολεκτικά θάλασσα. Τέλος, όσον αφορά την μουσουλμανική μειονότητα της Κύπρου, νομίζω ότι είναι ένα πράγμα τα πολιτικά δικαιώματά της σε ένα ευνομούμενο και πολιτισμένο κράτος και άλλο να προσδιορίζει τις επιλογές της πλειονότητας. Εάν για μεγάλο λάθος ψάχνουμε είναι σίγουρα, μεταξύ άλλων, α) η αποδοχή της τριμερούς το 1955 (δες τε τι λέει ο Μακμίλλαν για αυτό στα απομνημονεύματά του) και β)το γεγονός ότι λυγίσαμε και δεν επιμείναμε στην αρχή "one man one vote" στην βάση της οποίας συντελούταν η από-αποικιοποίηση. Έτσι, εγκαταλείψαμε την αυτοδιάθεση και δεχθήκαμε την Τουρκία ... εγγυητή. Η αρχή δηλαδή του τέλους (που ακόμη δεν ήλθε αλλά δυστυχώς κοντεύει)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑΜΦΙΒΟΛΟΥ ΗΘΙΚΗΣ ΑΜΦΙΒΟΛΟΥ ΕΘΝΟΛΟΓΙΚΗΣ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ ΗΓΕΤΗΣ ΠΟΥ ΟΔΗΓΗΣΕ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΣΕ ΔΕΙΝΑ...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε πάγια κριτήρια δεοντολογίας και πολιτισμού προβληματική ηθική στάση είναι να κρύβεται κανείς πίσω από ανωνυμία και να χαρακτηρίζει άλλους ανήθικους. Ανεξάρτητα ποιοι είναι και στην περίπτωσή μας μπορεί να αφορά τον Μακάριο, τον Γρίβα, τον Παπανδρέου ή κάποιο άλλο. Προβληματικά ηθικό είναι επίσης να εξυβρίζεται ένας οποιοσδήποτε από ανώνυμους χωρίς το παραμικρό επιχείρημα. Άσε τώρα και το ακατανόητο τα περί εθνολογικής καταγωγής. Κάνουμε αιματολογική ανάλυση, μήπως, κάποιας φανταστικής καθαρής καταγωγής;
ΑπάντησηΔιαγραφήΔίκες προθέσεων, δίκη της ψυχής των άλλων, καταδίκη πνευματικών υποστάσεων και μίσος που φτάνει στην επίκληση εθνολογικής καθαρότητας. Έτσι δεν πάμε μπροστά. Στις δημόσιες συζητήσεις απαιτούνται πολιτικά επιχειρήματα και όχι δολοφονίες χαρακτήρων όσων δεν αγαπάμε. Πολιτικά μιλώντας, εξάλλου, τι μας νοιάζουν οι αγάπες και τα μίση του καθενός.
Είναι φρικτό, πάντως, όταν κανείς γράφει και κάποιος άλλος απαντά περί ανέμων και υδάτων. Κυρίως είναι φρικτό να μην βλέπει κανείς ότι η Κύπρος σέρνεται στον χώρο της τουρκικής επικυριαρχίας και μάλιστα στο όνομα ενός ανεκδοτολογικού αντί-μακαριακού συνδρόμου. Μακάριος και Γρίβας δεν είναι το πρόβλημά μας σήμερα. Το πρόβλημά μας είναι το αποτέλεσμα του εγκληματικού πραξικοπήματος του 1974 και ο τρόπος αντιμετώπισής του ούτως ώστε να μην εξαλειφτεί τρεις χιλιάδες χρόνια ελληνικής παρουσίας στην Μεγαλόνησο.
Ὅταν μιλᾶμε γιὰ πολιτικὴ φιλοσοφία καὶ πολιτικὴ κρατῶν, πρέπει σὲ πρῶτο ἐπίπεδο νὰ ἀναλύσουμε τὴν κατάστασι, μὲ τὶς προσωπικές μας ἀντιπάθειες ἀλλὰ καὶ μὲ τὰ ἐπιχειρήματά μας, νὰ συμφωνήσουμε νὰ διαφωνήσουμε, νὰ τσακωθοῦμε κ.λπ. Σὲ δεύτερο ἐπίπεδο πρέπει νὰ βάλουμε ὅλα τὰ παραπάνω σὲ τάξι καὶ νὰ άναγνωρίσουμε τὰ σωστὰ καὶ τὰ προσωπικά μας λάθη. Σὲ τρίτο ἐπίπεδο ἀποφασίζουμε καὶ στὸ τέταρτο ἐπίπεδο ἐφαρμόζουμε ἀναλόγως τὶς ἀποφάσεις μας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑὐτὴν τὴν στιγμὴ ἡ πλειονότης τῶν ἑλλαδιτῶν ἀναλώνεται στὴν διαφθορά καὶ πόσα ἔφαγε ὁ τάδε ἢ ὁ δεῖνα. Πόσοι σκεφθήκανε ὅτι ἴσως συνέβαλε τὰ μάλλα καὶ φθάσαμε ἐδῶ ποῦ φθάσαμε οἱ ἀλλαγὲς τοῦ διεθνοῦς περιβάλλοντος; Ἐλάχιστοι! Ἔτσι τὴν φάγαμε καὶ στὸ Κυπριακό, διότι ὅταν οἱ ἄλλοι ἔπρατταν ἔμεὶς στὸν κόσμο μας. Πῶς τὸ εἶπε κάποιος πρὸ καιροῦ, γιὰ τὴν μείωσι τῶν ἀμυντικῶν δαπανῶν καὶ τὸ ἐὰν ἡ Τουρκία θὰ μᾶς κάνει πόλεμο: Θὰ τὸ ρισκάρουμε, θὰ τὸ ρισκάρουμε!
Ο Π. Ήφαιστος μπλέκει δύο άσχετα μεταξύ τους πράγματα: Την ιστορική αλήθεια για τις ευθύνες του Μακάριου για την ματαίωση της (καθαρής) Ένωσης που μας πρόσφεραν οι Αμερικανοί μετά την αποτυχία του δύο Σχεδίων Άτσεσον, και την καταστροφική πολιτική της κυβερνησης Αναστασιάδη στο εθνικό θέμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕδώ ο αναγνώστης πρέπει να ενημερωθεί για τα εξής: Η έρευνα ενός Κύπριου λογοτέχνη, του Άντη Ροδίτη, έφερε σε δημόσια γνώση έγγραφα της περιόδου Ιανουάριος 1964 έως 25 Αυγούστου 1964, σύμφωνα με τα οποία οι Αμερικανοί, μετά την άρνηση της Τουρκίας να δεχθεί ενοικίαση βάσης στην Καρπασία για 50 χρόνια, ζήτησαν από την Ελλάδα να προχωρήσει σε καθαρή Ένωση με την Κύπρο, υπό την διακριτική υποστήριξή τους. Η ελληνική κυβέρνηση ανακοίνωσε περιχαρής στον Μακάριο το αμερικανικό σχέδιο στις 20-8-1964, δια του Π. Γαρουφαλιά, ομως απορρίφθηκε από τον Μακάριο διότι λέει δεν ξεκαθαριζόταν το ζήτημα των βάσεων και διότι ήταν λέει κληρικός και "υπήρχε κίνδυνος να χυθεί αίμα"! Λες και δεν ήταν ΑΥΤΟΣ ο αρχηγός της ΕΟΚΑ!
Υπόψιν ότι η Μακαριακή άρνηση έγινε με την πάνοπλη ελληνική Μεραρχία στην Κύπρο (που εστάλη με αμερικανικές "ευλογίες").
Από το έργο του Α. Ροδίτη αποδεικνύεται ότι όντως "για όλα φταίει ο Μακάριος": Αν είχε γίνει τότε η (καθαρή) Ένωση, Κυπριακό σημερα δεν θα υπήρχε, οι Αμερικανοί δεν θα χρειαζόταν να περάσουν σε "Σχέδιο Β" για να επιλυθεί το Κυπριακό υπέρ τους όπως επιλύθηκε το 1974, δεν θα χρειαζόταν η χούντα στην Ελλάδα για να πάρει πίσω την Μεραρχία και να μεθοδεύσει όσα μεθόδευσε στη συνέχεια με τον Ιωαννίδη, δεν θα υπήρχε εισβολή, κατοχή, εθνοκάθαρση, δεν θα είχαμε το άγος της μεταπολίτευσης, θα ήμασταν ένα πανίσχυρο έθνος με τεράστια επιρροή στην Αν. Μεσόγειο.
Ο Π.Η. και άλλοι μακαριακοί επιστημονες με κύρος στο πατριωτικό ακροατήριο, έχουν βαλθεί να συκοφαντήσει το έργο του Ροδίτη. Όπως βλέπετε, δεν αναφέρει κουβέντα για τα δύο συγκλονιστικά βιβλία του Ροδίτη. Αρκείται να πει δυο κουβέντες στο (σχετικώς) ανίδεο ελλαδικό ακροατήριο, ώστε να συκοφαντήσει εκ των προτέρων το αναμφίβολα ανακύπτον συμπέρασμα ότι "για όλα φταίει ο Μακάριος".
Πώς τώρα το πράγμα περιπλέκεται με την "οδοιπορία στα Σούσα"; Στην Κύπρο έχουμε σήμερα κυβέρνηση ΔηΣυ-Αναστασιαδη. Ο ΔηΣυ ως πολιτικός φορέας κατεξοχήν κράτησε ζωντανή την παρουσία της Ελλάδας στην Κύπρο. Στο άλλο άκρο κείται το ανθελληνικό ΑΚΕΛ και στο "κέντρο" τα μακαριακά κόμματα ("είμαστε Έλληνες, αλλά είμαστε και Κύπριοι"). Μια τέτοια εξέλιξη λοιπόν στην ιστορική έρευνα, όπως αυτή που έφερε στη δημοσιότητα ο Άντης Ροδίτης, ευνοεί πολιτικά τον ΔηΣυ. Ώστε ο ΔηΣυ, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, κάνει σημαία του τα ευρήματα Ροδίτη. Και δικαιολογημένα, διότι όλα αυτά σημαίνουν δικαίωση της φιλενωτικής παρατάξεως της Κύπρου και ανάθεμα για την ανθενωτική παράταξη (μακαριακοί-ΑΚΕΛ).
Σήμερα λοιπόν που ο Αναστασιάδης κάνει παραχωρήσεις προς την Τουρκία, πολλοί περι τον ΔηΣυ κάνουν σημαία τους το "για όλα φταίει ο Μακάριος" (που φταίει), προκειμένου να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα εθνικών παραχωρήσεων. Γίνεται δηλαδή μικροπολιτική εκμετάλλευση των συγκλονιστικών ευρημάτων του Άντη Ροδίτη, για να υποβοηθηθεί η συμβιβαστική πολιτική του Αναστασιάδη (χωρίς αυτό να σημαίνει βέβαια ότι ο ΔηΣυ είναι όλο Ανανιστές - 66% των ψηφοφόρων του ψήφισαν "όχι" το 2004).
Ο Π.Η. μπλέκει τα δύο άσχετα πράγματα, όχι για να βοηθήσει την υπόθεση της μάχης εναντίον ενός νέου σχεδίου Ανάν, αλλά για να συκοφαντησει τα ιστοριογραφικά ευρήματα Ροδίτη δια της άθλιας πολιτικής Αναστασιάδη. Στοχεύοντας την αφελή αντίληψη ημών των Ελλαδιτών ότι το Κυπριακό δήθεν ξεκίνησε το 2004. Δεν ξεκίνησε τότε. Το Σχέδιο Ανάν ήταν απλώς το τέλος της μακαριακής κατρακύλας της Κύπρου. Άλλωστε, την διζωνική την αποδέχθηκε πρώτος ο Μακάριος...
Αποφεύγοντας ως συνήθως άγονες αντιπαραθέσεις –ακόμη και ως απάντηση χαρακτηρισμών ή αλματωδών συλλογισμών για τις προθέσεις μου ή τις πολιτικές μου προτιμήσεις– λέω ότι όντως πολλοί μπλέκουν πολλά πράγματα. Κυρίως μπλέκουν την ιστορική ανεκδοτολογία και τις ιστορικές προφητείες ή τις ιστορικές δίκες προθέσεων με την περιγραφή και ερμηνεία των γεγονότων. Σε φιλική ομήγυρη, στο παρελθόν, όντως, έκανα το λάθος να προσπαθήσω να εξηγήσω ότι υπάρχουν διαφορές μεταξύ προφητειών του παρελθόντος και ιστορίας, ιδιαίτερα όταν υπεισέρχονται απροσμέτρητοι παράγοντες και κριτήρια και πολλά επίπεδα ανάλυσης, εδώ το στρατηγικό, το περιφερειακό, το κρατικό και το τοπικό. Οι συζητήσεις αυτές που προφητεύουν το παρελθόν, γίνονται σχεδόν πάντοτε –και όχι μόνο στην Ελλάδα– για μια σειρά λόγων όπως η δικαιολόγηση πολεμικών πολιτικών θέσεων, η ετεροχρονισμένη δικαιολόγηση αλλότριων πραγμάτων, η εκτόνωση συνδρόμων ενοχών από λάθη και μίση του παρελθόντος και τα λοιπά. Συνειδητά απέχω γιατί τέτοιες δημόσιες συζητήσεις για εμένα δεν έχουν κανένα νόημα. Τα ζητήματα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής από το 1945 μέχρι το 2004, εξάλλου, είναι ήδη ενταγμένα σε ένα ευρύ ερευνητικό πρόγραμμα στην βάση σταθερών της επιστημονικής μελέτης των διεθνών σχέσεων. Για τα υπόλοιπα ο καθείς είναι ελεύθερος να λέει ότι θέλει και ο καθείς κρίνεται, ιδιαίτερα όταν ανεμίζει κάποια κείμενα από τον ωκεανό των αναλύσεων και όταν έτσι πράττοντας νομίζει ότι κάτι σπουδαίο λέει. Προκαταρτικά πορίσματα, βέβαια, που απορρέουν από την βαθύτερη κατανόηση της στρατηγικής των ηγεμονικών δυνάμεων της μετά-εμφυλιακής περιόδου μέχρι και το 1967, προκαλούν ανατριχίλα για τους ερασιτεχνισμούς και τα παιχνίδια με την φωτιά της διαιρεμένης και εμφύλια οργανωμένης και έξωθεν εξαρτημένης πολιτικής ηγεσίας της Αθήνας. Ανεξαρτήτως σχολίων εδώ, πάντως, θα παρακαλούσα τους επισκέπτες της σελίδας να διαβάσουν προσεκτικά κάθε γραμμή του πολυσυζητημένου πιο πάνω κειμένου που αναδημοσιεύτηκε στο Ινφογνώμων, γιατί αφορά καίρια τους συνειδητούς ή ανεπίγνωστους τρόπους στήριξης της επερχόμενης ανανικής λαίλαπας που θα καταστρέψει την Κύπρο. Καμιά σχέση δεν έχει με τον Μακάριο ή τον Γρίβα και οι καλόπιστοι φιλοπάτριδες καλά κάνουν να μην παγιδεύονται σε άσκοπες και άχαρες δίκες τού παρελθόντος οι οποίες καταλήγουν να στηρίζουν (όχι κατ' ανάγκη από όλους όσους πείθονται ότι "για όλα φταίει ο Μακάριος») τις σημερινές προσπάθειες αναβίωσης του σχεδίου Αναν που τερματίζει την Ελληνική παρουσία στην μεγαλόνησο. Πολλές είναι οι συνειδητές ή ανεπίγνωστες μεθοδεύσεις πειθούς και μια από αυτές είναι το κίνημα "για όλα φταίει ο Μακάριος". Οι καλόπιστοι πατριώτες, επαναλαμβάνω, είναι άχαρο να πείθονται από τέτοιες ιστορικές ανεκδοτολογίες και ανεπίγνωστα συμβάλλουν στην αναβίωση ζημιογόνων εμφύλιων παθών
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο μέγεθος της τραγωδίας της Κύπρου δεν μπορεί να έχει άλλον πρώτο και κύριο υπέυθυνο/ένοχο από τον Μακάριο, ασχέτως φτηνών δικαιολογιών, πολλές των οποίων απαριθμεί ο κ. Ήφαιστος. Ο ίδιος ο Μακάριος το 1977 παραδέχτηκε πια ως αναπόφευκτη "λύση" την ομοσπονδία, αφού ούτε ο ίδιος δεν έβλεπε πια άλλη διέξοδο. Ήταν το αποτέλεσμα της "πολιτικής" του, που καταγράφηκε ως "διεθνιστική" (στα πρότυπα της τότε σοβιετικής προπαγάνδας)και αναπόφευκτα φιλοτουρική και εκδηλώθηκε πρώτα ως ανθενωτική και ανθελληνική, ήδη από τον τρίτο μήνα (Ιούνη 1955) της εξέγερσης της ΕΟΚΑ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ενοχή για την τελική καταστροφή, που αναπόφευκτα γέννησε το ομοσπονδιακό "σχέδιο Ανάν" βαραίνει τον ίδιο τον Μακάριο και τους φανατικούς οπαδούς του, που κρύβονται τώρα πίσω από "ηρωικά", δήθεν, "όχι" στο σχέδιο του Ανάν, παίζοντας το τελευταίο τους χαρτί, στην προσπάθεια να κρατήσουν στο προσκήνιο μια πολιτική, που συνεχίστηκε και μετά την εισβολή από τους "ηρωικούς" πολιτικούς επιγόνους του Μακαρίου (ΑΚΕΛ,ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ). Μια ανεδαφική "πολιτική", γεμάτη ψεύτικα συνθήματα και ιστορικές διαστρεβλώσεις, που κύριο στόχο είχαν και έχουν τα κομματικά και προσωπικά τους συμφέροντα.
Κανένας δεν είναι "ερωτευμένος" με το σχέδιο του Ανάν, όπως θέλει να παρουσιάζει τα πράγματα ο Ήφαιστος, ο Ευρυβιάδης κ.α. Απλώς, μετά από μισό αιώνα απάτης και ψεύτικών, παραπλανητικών συνθημάτων, μια κυβέρνηση που δεν κρύβει την ιστορική αλήθεια κάτω από το χαλί προσπαθεί να περισώσει ό,τι είναι δυνατό, πριν είναι αργά για πάντα και για όλους.
Και αντίθετα μάλιστα, η κατάρρευση του μύθου του Μακαρίου μπορεί να αποτελέσει την αρχή μιας καινούργιας εποχής εθνικής ενότητας ικανής να δημιουργήσει ισχυρό μέτωπο αληθινά ικανό να
αμφισβητήσει και την ομοσπονδία.
Άντης Ροδίτης
Δηλαδή, σύμφωνα με τα λεγόμενα του Π.Η., αν όντως υπήρχε δυνατότητα ατόφιας Ένωσης το 1964 και την έθαψε ο Μακάριος, είναι "άσκοπη και άχαρη δίκη του παρελθόντος"; Πολύ ενδιαφέρουσα προσέγγιση για την ιστορική πραγματικότητα - πόσο μάλλον όταν αυτή είναι όλως πρόσφατη και γεννά ακόμη και σήμερα σοβαρότατες συνέπειες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι κυρίως: Αν δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς συνέβη, πώς ακριβώς θα ανατρέψουμε όποιο κακό συνέβη;
Θα έλεγα ότι και μόνη αυτή η πολύ ενδιαφέρουσα αποστροφή του Π.Η., την οποία χρησιμοποιεί συχνάκις για να συκοφαντήσει το έργο του Άντη Ροδιτη, αποτελεί καθαρή ομολογία ότι τα πορίσματα της έρευνας Ροδίτη δεν αποτελούν "ιστορική ανεκδοτολογία, ιστορικές προφητείες ή ιστορικές δίκες προθέσεων", αλλά ακριβώς "περιγραφή και ερμηνεία των γεγονότων", την οποία προφανώς ο Π.Η. θεωρεί ότι δεν πράττει ο Αντης Ροδίτης.
Όποιος όμως αναγνώσει το "Κουράγιο Πηνελόπη" πείθεται με μιας ότι πρόκειται για καθαρή και τεκμηριωμένη παρουσίαση γεγονότων αδιανόητων για τον μέσο Έλληνα - Ελλαδίτη και Κύπριο: Οι ίδιοι Αμερικανοί που μας "πούλησαν" τόσο αισχρά το 1974, το 1964 μας έδιναν την Ένωση στο πιάτο. Με τρόπο μη δυνάμενο να αμφισβητηθεί από οποιαδήποτε πτυχή και αν το δει κανείς.
Ο Π.Η., μη έχοντας άλλον τρόπο να αμφισβητήσει το έργο του Άντη Ροδίτη, προβαίνει σε μια σχετικοποίηση των πραγμάτων του τύπου "δεν μπορούμε να κάνουμε δίκες προθέσεων". Κι όμως, δεν κάνει κανένας δίκες προθέσεων: Το ότι ο Μακάριος ματαίωσε την καθαρή Ένωση στις 19 Αυγούστου 1964 είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο και όχι ερμηνεία "προθέσεων". Την αρνήθηκε, ρητά και κατηγορηματικά, στον απεσταλαμένο της ελληνικής κυβερνήσεως.
Όλα τα άλλα είναι απόπειρες να δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα. Αλλά δυστυχώς ο Άντης Ροδίτης, όπως μπορεί και ο καθένας να δει με τις θέσεις που διετύπωσε παραπάνω, προβαίνει σε μια αχρείαστη υποστήριξη της κυβέρνησης Αναστασιάδη, η οποία επιτρέπει στον Π.Η. και σε πολλούς άλλους να συκοφαντούν τα μη δεκτικά αμφισβητήσεως πορίσματα της ιστορικής έρευνάς του.
Το τελευταίο αποδεικνύεται ήδη εκ του ότι ο Π.Η. εδώ και πάνω από έναν χρόνο υπόσχεται "αποδόμηση" των ευρημάτων Ροδίτη, αλλά ποτέ δεν έχει βρει το παραμικρό στοιχείο για να τα αμφισβητήσει.
Η ευγένεια να απαντώ ας μην εκλαμβάνεται ότι έχω χρόνο να χάνω ακούγοντας γνώμες. Έχουμε πιο σοβαρά πράγματα να κάνουμε. Καλό βράδυ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔημοσιεύω εδώ κείμενο με στοιχεία και παραπομπές σε συγκεκριμένα έγγραφα για το 1964, το οποίο λογοκρίθηκε και αφαιρέθηκε από την ιστοσελίδα Άρδην/Ρήξη (http://ardin-rixi.gr/archives/18235) με παρέμβαση του άλλου "πανεπιστημιακού" που δεν έχει χρόνο να απαντά μόλις τα βρει σκούρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Ένωσις το 1964
Το θέμα της δυνατότητας πραγματοποιήσεως της Ενώσεως Κύπρου-Ελλάδος χωρίς παραχωρήσεις στην Τουρκία, κατά τον μήνα Αύγουστο 1964, δεν μπορεί να παραγνωρισθεί από την Ιστορία.
Στις 23 Αυγούστου 1964 ο Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Ντην Ρασκ απέστειλε τηλεγράφημα (D.S., C.F., POL 27 CYP, 479 secret) πέντε σελίδων, προς τον Μεσολαβητή των διαπραγματεύσεων στη Γενεύη μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας Ντην Άτσεσον, με αντίγραφα στους Αμερικανούς πρέσβεις Αθηνών, Άγκυρας και Λονδίνου.
Το τηλεγράφημα περιέγραφε τη «νέα πορεία δράσης» (“new proposed course of action”), επειδή η κυβέρνηση των ΗΠΑ είχε κρίνει ότι οι διαπραγματεύσεις στη Γενεύη είχαν τερματισθεί («had run its course»).
Επρόκειτο ουσιαστικά για τελεσίδικη απόφαση λύσης του Κυπριακού για την οποία ο Υπ. Εξ. των ΗΠΑ ενημέρωνε τους αρμοδίους πρέσβεις και ανέμενε την τυπική συγκατάνευσή τους, βάσει και των εκθέσεών τους των προηγουμένων μηνών.
Η Ελληνική Κυβέρνηση, έλεγε ο Ρασκ, θα έπρεπε «να προχωρήσει με τα σχέδια της για την πραγματοποίηση της Ενώσεως», ενώ οι ΗΠΑ αναλάμβαναν την ευθύνη «ώστε ούτε οι Τούρκοι ούτε οποιαδήποτε άλλη εξωτερική δύναμη να επέμβει με στρατιωτική ενέργεια». (“We will undertake to see that neither the Turks nor any other power will intervene with military force”).
Η διαβεβαίωση αυτή επαναλαμβάνεται στο έγγραφο δύο φορές. Ενδιάμεσα τίθεται ο μοναδικός όρος προς την Ελλάδα, να διαπραγματευθεί με την Τουρκία μετά την ολοκλήρωση της Ενώσεως (“once Enosis is concluded”) με στόχο την παραχώρηση στην Τουρκία βάσεως με ενοίκιο για 50 χρόνια. Και να διαβεβαιώσει η Ελλάς τον τ/κυπριακό πληθυσμό για τα μειονοτικά του δικαιώματα.
Ενώ οι Άγγλοι χρειάστηκαν σχεδόν τρεις μέρες να πάρουν είδηση ότι αυτό το “once Enosis is concluded” σήμαινε πως η Τουρκία δεν θα έπαιρνε τίποτε στο τέλος σε απευθείας διαπραγματεύσεις με την Ελλάδα μετά την Ένωση (έγγραφο 25.8.64 DEFE 11/456, FO 10368), ο πρέσβης Αθηνών Χένρυ Λαμπουίς όχι μόνο συμφώνησε αλλά υπερθεμάτισε (387 secret, L.B.J. Library, N.S.F., Country File, Box 122, Cyprus, Vol. 14), ενώ ο πρέσβης Λονδίνου Ντέηβιντ Μπρους εξέφρασε απλώς φόβους και απροθυμία συμμετοχής της Βρετανίας στην επιχείρηση, συμφωνώντας πάντως ότι η Ένωση ήταν υπό τις περιστάσεις η επιθυμητή λύση (911 secret, L.B.J. Library, N.S.F., Country File, Box 122, Cyprus, Vol. 14). Ο Ρέυμοντ Χέαρ, πρέσβης στην Άγκυρα, αντέδρασε αρνητικά, προειδοποίησε πως επρόκειτο για άνευ όρων Ένωση, αλλά από την άλλη παραδεχόταν πως η αντίδρασή του ήταν άμεσα αντανακλαστική, επηρεασμένη μάλλον από την αναμενόμενη τουρκική αντίδραση (370 secret, L.B.J. Library, N.S.F., Country File, Box 122, Cyprus, Vol. 14).
Ο ίδιος ο Ντην Άτσεσον είχε ήδη δεχτεί και παραδεχτεί από την προηγούμενη (22 Αυγούστου) – γι αυτό άλλωστε έφτασε και η κυβέρνηση των ΗΠΑ στην απόφαση της 23ης Αυγούστου – ότι «μόλις οι Έλληνες είναι έτοιμοι να εφαρμόσουν την Ένωση θα μπορούν να πουν ότι είναι χωρίς όρους, όπως πράγματι και θα είναι, αφού οι Τούρκοι θα έχουν χάσει το λεωφορείο». (Έγγραφο 462 secret, D.S., C.F., POL 27 CYP: “When Greeks were ready to produce Enosis, they could say that it was unconditional as it would indeed be since the Turks would have missed the bus”.
Οι Έλληνες, όμως, η κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου, δεν μπορούσε να είναι καθόλου «έτοιμη να εφαρμόσει την Ένωση», επειδή η προπαγάνδα τού Αρχιεπισκόπου Μακαρίου είχε πείσει τον κυπριακό λαό ότι η ελληνική μεραρχία ήταν εχθρικός, νατοϊκός στρατός και ότι είναι διχοτόμηση που θα εφάρμοζε κι όχι την Ένωση. Οποιαδήποτε κίνηση της μεραρχίας μπορούσε να δημιουργήσει εμφυλιοπολεμικές συνθήκες στην Κύπρο με απρόβλεπτες για όλους εξελίξεις. Η μεραρχία δεν κινήθηκε και η Ένωση δεν έγινε.
Πολλὰ ἂπὸ αὐτὰ ποὺ γράφονται στὰ σχόλια γιὰ τὸν Μακάριο, τὰ πιστεύω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρέπει κι ἀπὸ πάνω νὰ τὸν ἐκβίαζαν οἱ ἄγγλοι, κάπως τὸν κρατοῦσαν.