Κως: Μετά το χειμώνα έρχεται (;) η Άνοιξη...

Της Έλλης Βερμίου

Σχετικό άρθρο: Η Κως που ερωτεύτηκα...
Άνοιξη, η αγαπημένη μου εποχή.
Η γη που όλο τον χειμώνα, με την βροχή ξεδίψασε την κάψα του καλοκαιριού και μετατράπηκε σ ένα καταπράσινο λιβάδι, γέμισε τώρα με χιλιάδες άνθη, κάποια από αυτά τοπικά. Αυτή την γη περιέγραψε πολύ γλαφυρά ένα παλληκάρι στην ΚΑΛΥΜΝΟ, ο ταξιτζής που μας ανέβασε στον Άγιο Σάββα τον εν Καλύμνω: ΟΤΑΝ Ο ΘΕΟΣ ΚΟΣΚΙΝΙΖΕ ΤΟ ΧΩΜΑ ΣΤΗΝ ΚΩ, ΠΕΤΟΥΣΕ
ΤΙΣ ΠΕΤΡΕΣ ΣΤΗΝ ΚΑΛΥΜΝΟ...

Θαύμασα τότε, την αλήθεια σε μία τόσο περιεκτική φράση. Σε συζητήσεις που έκανα με την Κώα φίλη,αναζητούσα την ζωή του νησιού πριν έρθει ο τουρισμός. Μου περιέγραφε μιά μέρα στης Γιαγιάς της στο Πυλί. Το πρωινό περιείχε αυγουλάκι απο τις κοττούλες της Γιαγιάς, γάλα από την κατσίκα της Γιαγιάς κι ότι άλλο μπορεί να δώσει ο κήπος...
Η απόλυτη αυτάρκεια.Το νησί ήταν αυτάρκες, για το περίφημο ντοματάκι υπήρχαν μέχρι και εργοστάσια επεξεργασίας, τι απόγιναν; Τα κατάπιε μάλλον ο τουρισμός, η αλλαγή της απασχόλησης του πληθυσμού. Άλλοι πάλι ασκούσαν τα παραδοσιακά επαγγέλματα των θαλασσινών.
Για ποιά κρίση να μιλήσεις; Μου μίλησε για τις βουτιές στην προκυμαία και κάποιες από τον καταπέλτη του πλοίου, που ήταν αραγμένο, για τα διαμαντένια νερά που και μέσα στο λιμάνι έλαμπαν, αμύθητη περιουσία, ΘΕΟΥ ΤΟ ΔΩΡΟΝ.
Ακόμη και σήμερα παρ όλη την επιβάρυνση που δέχθηκε, έχει απο τις καθαρότερες θάλασσες η ΚΩΣ. Όταν κάποιες φορές, ιδίως πέρσυ το καλοκαίρι, γέμιζε σκουπίδια η επιφάνεια κι άλλαζε χρώμα (ιρίδιζε)  το νερό απ ότι έπεφτε μέσα της απο τα αραγμένα καραβάκια, πονούσε η καρδιά μου να το βλέπω και να το μυρίζω.
Σκεφτόμουν, όταν γεννηθείς σ ένα παλάτι, μέσα στα πλούτη και τις ομορφιές που κληρονόμησες, σου είναι δύσκολο να νιώσεις τα φτωχοκάλυβα, που κάποιοι άλλοι ζούν κι ίσως να σε φθονούν για την ευλογία που ζείς και ποιός ξέρει, καμμιά φορά κατα λάθος, να σου κάνουν και ζημιά. Θέλει πολύ γενναιόδωρη καρδιά ν αντέξεις την ευτυχία του διπλανού σου κι είναι ευκολότερο να τον συμπονας  για τις συμφορές του.
Αυτό το παλάτι, λοιπόν, οι κληρονόμοι του καμμιά φορά μέσα στην φρενίτιδα του κέρδους και υπο την πίεση της καθημερινότητας, ξεχνούσαν να το προστατέψουν όσο έπρεπε κι απο τις επιβουλές και από τις φυσιολογικές φθορές. Ίσως πάλι να μην έγινε ακόμη αντιληπτή σε κάποιους η διαφορά, του είμαι εγώ στο νησί μου και οι συντοπίτες μου, απο το περνάει η μισή Ευρώπη απο δω, μ' ότι αυτό συνεπάγεται.
Ίδιον της φυλής μας, βάζουμε τα χέρια μας και βγάζουμε τα μάτια μας,Θα επανέλθουμε στο θέμα με μεγαλύτερο πόνο...  
To πατρικό της σπίτι συνόρευε με χωράφια, γνώριζε όλους τους γείτονες κι είχε όμορφα παιδικά χρόνια. Ηρθε μια εποχή, την δεκαετία του ΄70, που κάθε οικογένεια, που διέθετε χώρο στο σπίτι της, σ' ένα δωμάτιο, έβαζε κάποιους με ενοίκιο, για το καλοκαίρι.
Το έζησα και στην Κέρκυρα το ΄78, μείναμε για ένα 4ήμερο, στο σαλόνι μιάς οικογενείας, ενώ αυτή πήγε για ύπνο κάπου αλλού. Είχε αρχίσει ο τουρισμός και δεν υπήρχαν καταλύμματα.
Και ξαφνικά άρχισαν παντού να κτίζονται ξενώνες, μικρές ξενοδοχειακές μονάδες, οι ντόπιοι εγκατέλειψαν τις παραδοσιακές τους εργασίες κι ασχολήθηκαν με τον τουρισμό. Όποιος ερχόταν στο νησί έμενε. Στα μέσα της δεκαετίας του ΄90 μου μίλησε για πρώτη φορά για την ΚΩ ενα κορίτσι που ερχόταν τα καλοκαίρια και δούλευε στις ξεναγήσεις με πούλμαν. Τουρισμός υψηλού επιπέδου, οικονομικού και κοινωνικού.Έχει τόσα να δείξει αυτός ο τόπος, κάθε βήμα κι αρχαιότητα, απο τον Ιπποκράτη (του οφείλει τόσα η ιατρική,γνωστόν τοις πάσι δεν χρειάζεται να επεκταθώ), το Ασκληπιείο και πόσα άλλα.
Όταν βρεθεί κανείς σ' αυτόν τον χώρο, νιώθει την δυναμική του τοπίου, αφουγκράζεται όσα έχουν διαμειφθεί ανά τους αιώνας, οσφραίνεται την αύρα τόσων ψυχών που έχουν περάσει απο κει. Ο ίδιος ο Απόστολος Παύλος κατά την Β΄και Γ΄ Περιοδεία του, πέρασε απο την ΚΩ.
Εν κατακλείδι ένας τόπος με ζωντανές Ελληνικές μνήμες από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι σήμερα, που μπορεί να ικανοποιήσει και τον ποιό απαιτητικό τουρίστα ΕΝΑ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙ ΣΤΟ ΠΕΡΙΔΕΡΑΙΟ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ ΠΕΛΑΓΟΥΣ, που όταν το γνωρίσεις εκτιμάς αμέσως την αξία του.
Μένεις για πάντα ερωτευμένος μ' αυτόν τον τόπο, γιατί οι τόποι δεν απογοητεύουν ποτέ...