Δημοψήφισμα, Εκλογές και Πατριωτική Κυβέρνησης Εθνικής Ανασυγκροτήσεως

τοῦ Νέστορα Νικηφορίδη

Τό  ΟΧΙ στό δημοψήφισμα τῆς 5^ης Ἰουλίου 2015, σέ ποσοστό 62% σημαίνει, νομικῶς, ὅτι ὅλα τά μέτρα (ὑφεσιακά, μειώσεων μισθῶν καί συντάξεων, ἰδιωτικοποιήσεων,...) , πού εἶχαν  προταθῆ μέχρι τήν 30ή Ιουνίου 2015, καί ἦσαν δυσμενῆ μέ τόν ἕνα ἤ τόν ἄλλο τρόπο γιά τόν Ἐλληνικό λαό ἤ γιά μέρος τοῦ λαοῦ, ἤτοι κατηγορίες Ἑλλήνων, ἀποκρούσθηκαν στό δημοψήφισμα. Συνεπῶς, μέτρα ἐκ τῶν ἀποκρουσθέντων στό δημοψήφισμα, δέν μποροῦν πλέον νά ἀποτελέσουν διατάξεις οὔτε νόμου τοῦ κράτους, οὔτε διεθνοῦς συμβάσεως δεσμευτικῆς γιά τούς Ἕλληνες, οὔτε, πολύ λιγώτερο, μέτρα μνημονίου.

Ἐκτός, βέβαια, ἀπό τά μέτρα πού δέν εἶναι δυνατόν νά ἀποκρούσθηκαν κατά συνταγματικά ἐπιτρεπτό τρόπο, λόγῳ τῆς φύσεώς τους, ὅπως εἶναι τά ἀμιγῶς δημοσιονομικά μέτρα, γιά τά ὁποῖα τό Σύνταγμα ἀπαγορεύσει τό δημοψήφισμα. Καί πάλι ὅμως, τό ἀπαγορεύει, ἐφ' ὅσον  τά μέτρα αὐτά σκοπό ἔχουν, ὄχι τήν εἴσπραξη χρημάτων γιά τήν πληρωμή ἑνός "μή βιώσιμου" χρέους χωρίς ὁρατό τέλος, ἀλλά τήν ἀντιμετώπιση τῶν ἀναγκῶν τῆς κοινωνίας καί τοῦ κράτους. Διότι, ἡ ἀναγκαστική εἴσπραξη χρημάτων γιά τήν πληρωμή ἑνός "μή βιώσιμου" χρέους, χωρίς ὁρατό τέλος, ἀποκρούσθηκε ἐγκύρως μέ τό δημοψήφισμα.

 Ἐάν καί ὅταν γίνῃ ΑΠΟΚΟΠΗ τοῦ χρέους (αὐτή εἶναι ἡ σωστή Ἐλληνική λέξη γιά τό λεγόμενο βαρβαρικῶς,..."κούρεμα"), ἔτσι ὥστε τό χρέος νά δύναται νά ἐξυπηρετεῖται, ἀλλά καί ὅταν ἀπό θεσμικό ὄργανο τοῦ κράτους πιστοποιηθῆ αἰτιολογημένα, ὅτι τό χρέος αὐτό πράγματι ἀνέρχεται σέ συγκεκριμένο ὕψος, χωρίς νά εἶναι παράνομο ἤ ὑπερμέτρως ἐπαχθές (γιά τήν κοινωνία καί τήν ἄμυνα τῆς Ἐλλάδας), ὡς ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ, τότε καί μόνο  τότε, μπορεῖ νά ἰσχύσῃ δυσμενές δημοσιονομικό μέτρο, ἐκ τῶν ἀποκρουσθέντων στό δημοψήφισμα.

Ἑπομένως, τό νέο Μνημόνιο, καί οἱ ἐφαρμοστικοί του νόμοι, στόν βαθμό πού περιλαμβάνουν τά ἴδια μέτρα μέ τά προταθέντα μέχρι την 30ή Ιουνίου 2015, ἤ (κατά μείζονα λόγο) δυσμενέστερα, δέν ἔχουν νομική ἰσχύ στήν Ἑλληνική ἔννομη τάξη. Μόνο μέ νέο δημοψήφισμα θά μποροῦσαν νά ἐγκριθοῦν. Ἀκόμη καί τυχόν συνταγματική ἀναθεώρηση γιά νά τά καταστήσῃ νόμιμα, θά ἔπρεπε νά  γίνει κατά τρόπο, ὥστε νά τεθῆ στόν Ἑλληνικό λαό (πού θά ἐκαλεῖτο νά ἐκλέξῃ τήν προς τοῦτο ἀπαιτούμενη δεύτερη Βουλή) ρητῶς, τό θέμα τῆς ἀνατροπῆς τῶν μέτρων πού ἀποκρούσθηκαν  μέ τό δημοψήφισμα.

Τελώντας ἐν γνώσει τώρα ἡ Γερμανική πλευρά, τοῦ νομικῶς πλήρως διάτρητου καί πάντως ἀσταθοῦς ἐδάφους, ἐπί τοῦ ὁποίου οἰκοδομεῖται πλέον τό τρίτο Μνημόνιο καί οἱ ἐφαρμοστικοί του νόμοι, βλέπει ὅτι ἀνά πᾶσα στιγμή Ἑλληνικά δικαστήρια ἐνδέχεται νά τεθοῦν ἐνώπιον διλημμάτων ἐγκυρότητας τῶν μέτρων, ἀπό δικηγόρους πού θά ἔχουν π.χ. νά ὑπερασπισθοῦν τήν ἀντισυνταγματική ( κατ' ἀκρίβειαν ἀντίθετη πρός τήν βούληση τοῦ Ἐλληνικοῦ λαοῦ ὅπως αὐτή αὐθεντικῶς ἐκφράσθηκε μέ τό δημοψήφισμα) παύση ἰσχύος τοῦ μέτρου προστασίας τῆς πρώτης κατοικίας, ἤ τήν ἰδιωτικοποίηση δημοσίου φορέως βασικοῦ γιά  τήν ἐθνική οἰκονομία, ἤ τήν ἰδιωτικοποίηση δημοσίας περιουσίας βιαστικά καί ἐν μέσῳ σημαντικῆς πτώσεως τῶν τιμῶν λόγῳ τῆς κρίσεως ρευστότητας καί τῆς ὑφέσεως.

Συνεπῶς, ἔκριναν οἱ Γερμανοί ὅτι χρειάζονται οἱ ἐκλογές (Μέρκελ: Οἱ ἐκλογές εἶναι μέρος τῆς λύσεως...) , ὥστε νά ψηφισθοῦν κόμματα πού ὑποστηρίζουν τήν ἐφαρμογή τοῦ νέου Μνημονίου, καί πού ἀκόμη καί κάτω τοῦ 50% νά εἶναι ἡ συνολική τους δύναμις σέ ψήφους, νά ἔχουν λόγῳ τοῦ μπόνους τῶν 50 ἑδρῶν τοῦ πρώτου κόμματος (μέ πρόβλεψη γιά πρῶτο κόμμα τήν Νέα Δημοκρατία ἤ τόν Σύρριζα),  τήν πολιτική πλειοψηφία στήν Βουλή, ἡ ὁποία θά καταστήσῃ πολιτικῶς μάταια κάθε ἐπίκληση τοῦ ἀληθινοῦ νοήματος καί τῆς νομικῆς δεσμευτικότητας τοῦ δημοψηφίσματος. 

Οἱ Γερμανοί, ἀντίθετα πρός τούς Ἐλβετούς ἤ τούς ἐξ  Ἑλλήνων καί Ρωμαίων  Ἰταλούς ἤ Γάλλους,  καί πολύ περισσότερο ἀντίθετα πρός τούς Ἕλληνες, ποτέ δέν εἶχαν καλές σχέσεις  μέ τήν βυζαντινορρωμαϊκή ΕΜΜΕΣΗ ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΕΥΣΗ , στήν ὁποία  ὁ ἀντιπροσωπευόμενος δύναται νά μήν συμφωνήσῃ ἐν τέλει, μέ ὅσα συμφώνησε ὁ ἀντιπρόσωπός του. Μπερδεύεται ἡ αὐστηρή λογική τους ἀλλά καί ἡ βιασύνη τους, ὅταν στοχεύουν σέ κυριαρχία. Ἐπινόησαν ἄλλωστε πρῶτοι καί γιά πολιτικούς κυρίως λόγους, κατά τήν κοπιαστική ("πονηρή") θέσπιση ἀπό αὐτούς  τοῦ θεσμοῦ τοῦ παπικοῦ πρωτείου, τήν θεωρία περί παρακάμψεως τῶν ἀντιπροσωπευομένων (ἄλλοτε ὑπηκόων, ἄλλοτε τοῦ ἴδιου τοῦ Θεοῦ!) ἀπό τόν "ἀντιπρόσωπο". Τοῦτο, μέ τήν δεσμευτικότητα  πού νομικῶς προσδίδουν στίς συμφωνίες ἤ ἄλλες εἰδωλο-λατρευτικές κινήσεις, πού κάνει γιά λογαριασμό τῶν ἀντιπροσωπευομένων ὁ "ΑΜΕΣΟΣ ἀντιπρόσωπός" τους, εἴτε συμφωνοῦν εἴτε διαφωνοῦν οἱ ἀντιπροσωπευόμενοι.

Νομίζουν λοιπόν οἱ Γερμανοί, ὅτι μία ἄμεση ἀντιπροσώπευση τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ, πού θά εἶχε ὡς ἀμέσους ἀντιπροσώπους του πρόσωπα πού μετά ἀπό "ἐμβάπτισή τους" σέ ἐκλογές, θά ἐπεδίωκαν τήν ἐφαρμογή τοῦ τρίτου Μνημονίου, θά εἶχε τό νομικοπολιτικό καί ἠθικό κύρος πού θά ἔκανε τόν Ἑλληνικό λαό νά συμμορφωθῆ, ἀντίθετα πρός ὅ,τι ἀποφασίσθηκε στό ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ ἀπό τόν ἴδιο τόν λαό!

Ἀπό τῆς ἀπόψεως τῆς θεωρίας τῆς ἀντιπροσωπεύσεως, ὅταν ὁ ἀντισυμβαλλόμενος (ἐν προκειμένῳ οἱ λεγόμενοι θεσμοί),  γνωρίζει ὅτι ΔΕΝ ὑπάρχει ἐξουσία ἀντιπροσωπεύσεως στό πρόσωπο τοῦ ἀντιπροσώπου, εἴτε διότι ἡ ὑπάρχουσα ἐξουσία ἀντιπροσωπεύσεως ἔληξε, εἴτε διότι ὁ ἀντιπρόσωπος ἔχει ἐκφράσει τήν ΡΗΤΗ ἀντίθετη βούλησή του πρός τόν ἀντισυμβαλλόμενο καί αὐτό ἀποδεικνύεται, τότε ἡ συμφωνία μέ τόν ἀντιπρόσωπο, δεσμεύει μόνο ἐκεῖνον καί τόν ἀντισυμβαλλόμενον, καί ὄχι τούς φερομένους ὡς ἀντιπροσωπευομένους.  

Ὅταν ἡ κα Μέρκελ δήλωνε στό κόμμα της, ὅτι δέν θά ἀφίσει νά γίνῃ "Οὐκρανία" ἡ Ἑλλάδα, δέν ἐννοοῦσε πόλεμο καί ἐσωτερική ἔνοπλη σύρραξη ὅπως συμβαίνει στήν Οὐκρανία, ἀλλά μέσα στό γερμανικό μεγαλοϊδεατισμό κύκλων τοῦ κόμματός της  γιά αὐτονόητη ἐπέκταση τῆς ἐπιρροῆς τῆς Γερμανίας, μέσῳ ἰδίως τῆς Πολωνίας, πρός Ἀνατολάς σέ βάρος τῆς Ρωσίας (μέ ἀπόσπαση από αὐτήν τῆς Οὐκρανίας), ὅτι δέν θά ἀφίσει  νά ἀμφισβητηθῆ τό ἀπόλυτον τῆς κυριαρχίας τῆς Γερμανίας ἐπί τῆς Ἑλλάδος, διά τῆς ἀναδείξεως ἐναλλακτικῶν πολιτικῶν πού θά ἔβαζαν καθ' οἱονδήποτε τρόπο στήν σκακιέρα τῆς Ἑλλάδος τήν Ρωσία.

Συνεπῶς, ἄν δέν ἐλέγχῃ ἡ Γερμανία πλήρως τήν  Ἐλλάδα πολιτικῶς, θά ἐμφανισθῆ αὐτονοήτως καί φυσικῶς καί ἡ Ρωσία στό οἰκονομικό κατά πρῶτον πεδίο,  π.χ. γιά νά ἀνταγωνισθῆ Γερμανικές "ἰδιωτικές" ἑταιρεῖες, στήν προβλεπόμενη, καί ἀπό τό τρίτο Μνημόνιο, ἰδιωτικοποίηση δημοσίας περιουσίας.

Συνεπῶς, ἡ Γερμανία προσπαθεῖ νά μήν ὑπάρξῃ καμία χαλαρότητα στά κοινωνικά μέτρα στήν Ἐλλάδα. Τοῦτο, ὄχι χάριν τῆς λιτότητας καθ' ἑαυτῆς (μία στοιχειώδης ἄρση μέτρων λιτότητας θά κόστιζε ἐλάχιστα καί θά καθιστοῦσε πιό πιθανή τήν ἀποληρωμή μεγαλύτερου μέρους τοῦ λεγομένου χρέους), ἀλλά, προκειμένου νά εἶναι τόσο μεγάλη ἡ ἀντίθεση μεταξύ κυβερνώντων πού θά ἐφαρμόζουν τό νέο Μνημόνιο, καί τοῦ λαοῦ πού θά τό ὑφίσταται, ὥστε νά εἶναι δουλική ἡ πολιτική ἐξάρτηση τῶν κυβερνώντων ἀπό τήν Γερμανία. Καί  ἔτσι, νά μήν δύνανται νά τολμήσουν νά θέσουν σέ ἀνταγωνισμό, ὡς πρός τήν Ἐλλάδα, τά Γερμανικά συμφέροντα, πρός τά Ρωσικά, ἤ καί πρός ἄλλα συμφέροντα. Αὐτόν ὅμως ἀκριβῶς τόν ἀνταγωνισμό "μνηστήρων" στίς ὅποιες προσφορές μας, ἐπιβάλλει τό ἐθνικό μας συμφέρον.

Εἶναι φανερό, ὅτι τήν δυνατότητα πλήρους ὑποταγῆς μας, δέν ἐξυπηρετεῖ ἡ ὕπαρξη στό πολιτικό σκηνικό μας, ἰσχυροῦ πατριωτικοῦ πολιτικοῦ φορέως, καί δή στούς κόλπους κυβερνῶντος κόμματος, οὔτε ἡ ὕπαρξη πατριωτικῶν δυνάμεων σέ ἄλλα κόμματα μέ δυνατότητες ἐθνικῆς συνεννοήσεως. 

Συνεπῶς, οἱ ἐκλογές πού ζητοῦνται δέν ἔχουν  ὡς στόχο, ἀπλῶς, μία ἐσωτερική ἐκκαθάριση στόν Σύρριζα,  ἀπό τήν ἡγετική του ὁμάδα, ἀλλά τήν ἀπό ἔξω ἀπό τήν Ἑλλάδα ἐκπορευόμενη ἐξόντωση, ἄλλως περιθωριοποίηση, κάθε πολιτικῆς ἤ οἰκονομικῆς δυνατότητας τῆς Ἐλλάδος,  νά ἀνακτήσῃ ὅ,τι μέρος ἀνεξαρτησίας χάνει κάθε μέρα πού περνᾶ μέσα σέ κρίση χρέους καί κρίση ρευστότητας. 

Συγχρόνως, εἶναι ἐξεταστέο, ἄν ἡ ἔλευση τόσο πολλῶν ἀλλοδαπῶν, μετά ἀπό τίς ἀντεθνικές δηλώσεις γιά Ἐλλάδα ἀνοιχτῶν συνόρων, εἶναι ἀποτέλεσμα ἐγχώριας ἰδεολογικῆς ἀγκυλώσεως, ἤ κέλευσμα τοῦ Βερολίνου μετά τῶν τραπεζιτῶν του.  

Εἶναι δέ θλιβερό, ὅτι ἐνῶ χάνεται ἡ πατρίδα μας λόγῳ τῶν μνημονίων,  τῆς οἰκονομικῶς ἀλόγιστης προσηλώσεως στό εὐρώ,  καί τῆς προσελκύσεως προσφύγων καί λαθρομεταναστῶν, ἀκόμη νά συζητεῖται τό ἄν θά συναντηθοῦν οἱ πολιτικοί ἡγέτες μεταξύ τους.

Δέν ἔχουμε τήν ἠλίθια πολυτέλεια πλέον, νά ἐξακολουθήσουμε νά κυβερνώμεθα ἀπό κομματικές ἀντιπαραθέσεις καί ἐπικοινωναικά κλισέ ἤ τρίκ. Μία προσπάθεια ἐθνικῆς καί πατριωτικῆς ἀνασυγκροτήσεως, μιᾶς οἰκονομικῆς καί κοινωνικῆς ἀνασυγκροτήσεως, ἀλλά καί ἐπικοινωνιακῆς ἀνασυγκροτήσεως (βλ. χειραγωγοῦντα ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ ΜΜΕ), δέν εἶναι ὑπόθεση δεξιᾶς ἤ ἀριστερᾶς ἤ ἄλλης κομματικῆς παρατάξεως. Εἶναι ὑπόθεση ὅλων μας, ὡς λαοῦ καί ὡς ἔθνους.

Τελείωσε τό μοίρασμα καί τῆς πατρίδας μας, ἀλλά καί ἡμῶν μεταξύ μας, που συντελέσθηκε  μέ τήν συμφωνία τῆς Γιάλτας (1943). Τελείωσε δέ ἄδοξα γιά ὅλους μας, ἡ διάκριση δεξιᾶς καί  ἀριστερᾶς, πάνω στήν ὁποία τζογάρουν τό μέλλον μας καί ἤδη τήν ὕπαρξή μας οἱ ξένοι.

Εἴτε πρίν, εἴτε μετά ἀπό τίς ἐκλογές, τό ὀφείλουμε στήν ἱστορία τῶν πατέρων μας ὅλοι, νά καταστοῦμε ὄχι μόνο ἀξιόπιστοι καί συνεπεῖς πρός τούς ξένους "ἑταίρους μας", ἀλλά κυρίως συνεπεῖς πρός τόν λαό μας καί ἀπρόβλεπτοι γιά ὅσους μᾶς ἐπιβουλεύονται καθ' οἱονδήποτε τρόπο.

Ἄλλο οἱ τυχόν εὔλογες ἐπιφυλάξεις πού εἶναι φυσικές μεταξύ προσώπων καί δή στήν πολιτική, καί ἄλλο οἱ ἀποκλεισμοί προσώπων καί συνεργασιῶν ἀπό ἰδιοτέλεια καί μέ ἰδεολογικά περιβλήματα. Ὅποιος ἔχει δεσμευθῆ δέ, κατά τρόπο ἤ σέ βαθμό πού ὁ ἴδιος δέν θά  ἐξυπηρετοῦσε  σήμερα τό ἐθνικό καί δημόσιο συμφέρον, ἄς παραχωρήσει τήν θέση του σέ ἄλλους στήν νέα Κυβέρνηση πού χρειάζεται ἡ πατρίδα μας. 

Πρέπει ἐξ ἄλλου, νά γίνῃ ἀμέσως ἀντιληπτό τοῦτο: Δέν ὑπάρχουν πραγματικά διαφορές τέτοιες μεταξύ μας, πού νά ἀποκλείουν τήν συνεργασία σέ κυβερνητικό ἐπίπεδο, εἴτε ἀμέσως τώρα εἴτε μετεκλογικῶς. Δηλαδή, μεταξύ φορέων ἤ δυνάμεων, πού ἔχουν ἄλλες δεξιές καί ἄλλες ἀριστερές ἰδεολογίες. 

Ἀκόμη περισσότερο: Δέν ὑπάρχει κανείς λόγος νά ἔχουμε Κυβέρνηση εἴτε μνημονιακή, δηλαδή ἀπό δῶ καί πέρα ξεκάθαρα ξενοκίνητη, εἴτε ἀντιμνημονιακή, δηλαδή ξεκάθαρα μόνη σέ ἕνα καπιταλιστικότατο σήμερα εὐρωπαϊκό περιβάλλον. Μία Κυβέρνηση στήν ὁποία θά ἐκφράζονται καί οἱ δύο τάσεις, μέ πρόταγμα τό ἑκάστοτε συμφέρον τοῦ λαοῦ καί τοῦ ἔθνους, εἶναι ὁ καλλίτερος τρόπος νά παύσῃ ἡ ὑποτέλεια.

Ἄλλωστε, αὐτό πού ὑπεγράφη ὡς τρίτο Μηνημόνιο, εἶναι ἤδη μετέωρο νομικῶς, ὅσο περισσότερο γίνεται, οὐσιαστικῶς ἐν μέρει ἄκυρο, καί πάντως ἐπαναδιαπραγματεύσιμο μέ βάση τό δημοψήφισμα, τοὐλάχιστον.

Τά συγκεκριμένα βήματα πού πρέπει νά γίνουν, ἄλλωστε, εἶναι βήματα κατ' ἀρχήν ἐντός τῆς εὐρωζώνης, ἀλλά μέ ἐπιλογή δραχμῆς ἄν ἐξασφαλισθοῦν οἱ προϋποθέσεις οἰκονομικῆς μας βιωσιμότητας καί χωρίς διακινδύνευση τῆς ἐθνικῆς μας ἀνεξαρτησίας. Τά βήματα αὐτά, πρέπει νά γίνουν ἀπό ἔμπειρα μέν ἀλλά καί ἄφθαρτα πρόσωπα, πολιτικά  καί διοικητικά, πού ἔχουν συνέπεια λόγων καί ἔργων, καί διά τοῦτο θά μποροῦν νά εἶναι ἀξιόπιστα ἐνωπιον τοῦ Ἐλληνικοῦ λαοῦ πρῶτα, καί ἐνώπιον τῶν Εὐρωπαίων ὕστερα. Συνεπῶς, δέν ὑπάρχει λόγος νά εἴμαστε 100% μνημονιακοί καί ἀνόητα προβλέψιμοι ὅσον ἀφορᾶ στήν Κυβέρνησή μας, οὔτε καί ὑπόδουλοι ὅσον ἀφορᾶ στόν λαό μας. Οὔτε καί εἶναι ἀπολύτως ἀναγκαῖο νά ἔρθουμε σέ ρήξη, καί δή ἄμεση, μέ κανέναν. Πολύ περισσότερο, δέν πρέπει νά εἴμαστε σέ καμία ἀπολύτως ρήξη μεταξύ μας.