Η Κως που ερωτεύτηκα...

Της Έλλης Βερμίου

Τον Σεπτέμβριο κλείνουν επτά χρόνια από τότε που πάτησα για πρώτη φορά σ΄ αυτό το ευλογημένο νησί. Θυμάμαι την ομορφιά του τοπίου,όταν το πλοίο έμπαινε στο λιμάνι, ήταν ένα γλυκό απόγευμα, λίγο πριν τις πεντέμιση. Το Κάστρο,το Επαρχείο,η φουτουριστική τέντα στην προκυμαία (σε μιά δυνατή μπόρα λίγο καιρό μετά την έσχισε ο δυνατός άνεμος, τί κρίμα,ήταν ένα έργο τέχνης).
Όλα μοιάζαν εξωτικά, καμία σχέση με όσα νησιά μας είχα γνωρίσει μέχρι τότε στις οικογενειακές διακοπές τα καλοκαίρια της ζωής μου. Οι άνθρωποι δείχναν χαρούμενοι και πώς να μην είναι, μ΄ αυτόν τον υπέροχο ήλιο να τούς λούζει, μ' αυτό το απέραντο Αιγαιοπελαγίτικο γαλάζιο να τούς αγκαλιάζει, έλεγες τα μάτια μου θα γίνουν γαλανά, με τόσο γαλάζιο γύρω.
Πρόσχαροι κι ευγενικοί με τούς τουρίστες,οι ηλικιωμένοι να κάθονται έξω από τα σπίτια, στην είσοδο της αυλής και να κουβεντιάζουν, εικόνες από τα παιδικά μου χρόνια που τώρα χάθηκαν.

Αυτοί που ζούσαν τόσο απλά έφυγαν και μαζί τους και η απλότης.
Η πλατεία Ελευθερίας, άλλη μία ευχάριστη έκπληξη.
Πού βρέθηκαν τόσα παιδιά να παίζουν ανέμελα, κι οι γονείς να μην τρέμουν στο κάθε βήμα του παιδιού τους;
Κι εκείνη η Λεωφόρος Φοινίκων, όταν την πρωταντίκρυσα περνώντας κάτω από την αψίδα που οδηγεί από τον Πλάτανο του Ιπποκράτους στο Κάστρο, νόμισα πως πήρα λάθος καράβι και βγήκα σε νησί του Ειρηνικού κι όχι του Αιγαίου...
Η πρώτη μου γνωριμία με το νησί της ΚΩ λοιπόν, ήταν ένας έρωτας με την πρώτη ματιά...
Τα δύο χρόνια πού ακολούθησαν πέρασα τίς μισές μέρες στήν ΚΩ.Γνώρισα  όλα της τά πρόσωπα.Το ηλιόλουστο καυτό καλοκαιριάτικο παιχνίδισμα πότε στα κύματα κι άλλοτε στα Θερμά, στίς αρχαίες πηγές που αναβλύζουν δίπλα στην θάλασσα κι αναμιγνύονται μαζί της, σ  ένα τοπίο σπάνιας ομορφιάς που μαγεύει όποιον τό γνωρίζει.Τό βράδυ η βόλτα στα Καραβάκια, μια τρελλή παρέα, όλοι οι λαοί τής γής αντάμα.Νεαροί νά διασκεδάζουν μέ τήν καρδιά τους στά παραλιακά κλαμπάκια μέχρι τό πρωί καί να μάς ξυπνάνε επιστρέφοντας στα ξενοδοχεία τους μέ τίς ανεμελες φωνές και τα χαχανητα τους.Δεν χρειαζόσουν πολλά, ένα μαγιω και ελάχιστη τροφή. Παραδείσια κατάσταση...Κι ήρθε το φθινόπωρο, δεν διέφερε και πολύ από τό καλοκαίρι, λιγότερος κόσμος κι ο καιρός τέλειος.Λάτρεψα τον γλυκό Σεπτέμβρη.Ένα μικρό συννεφάκι σκέπασε γιά λίγο τήν χαρά μας, ένα ξενόφερτο μικρόβιο μόλυνε τούς φοίνικες και κάποιοι ξεράθηκαν, ένα μικρό τραύμα στό τέλειο πρόσωπο αυτού τού όμορφου τόπου, της ΚΩ.
Έφθασε λοιπόν ο χειμώνας. Aν αυτό είναι χειμώνας πώς είναι η άνοιξη; Αστραπές, βροντές σάν καλοκαιρινή μπόρα, οι ντόπιοι φόρεσαν μπότες κι εγώ στή βεράντα με σαγιονάρες. Όποιος έχει ζήσει στήν ηπειρωτική Ελλάδα ξέρει από κρύο. Μου φαινόταν αστείο το πόσο κρύωνε μιά φίλη πού έκανα στό νησί. Όμως καταλάβαινα ότι για κείνη αυτός ήταν χειμώνας.
Ένας αφυγραντήρας ή μόνη συσκευή πού χρειάζεται ένα σπίτι. Κάψε εσύ τόννους πετρελαίου που ζεις στην ηπειρωτική Ελλάδα.
Εντάξει για να μη μάς προκαλεί καί πολύ ή ευλογία τους, επέτρεψε ο Θεός μιά δυνατή μπόρα, έσπασαν ηλιακοί από τό χαλάζι που έρριξε ένα βράδυ τού Γενάρη, έκανε γλυπτική στίς οροφές τών αυτοκινήτων, γέμισε λάσπη ή πόλη, μικρό το κακό. Επιτέλους είναι χειμώνας, πώς θα φανεί;
Συνεχίζεται...