Όμως εσύ κύριε...

Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο: O Nigel Farage μιλά στον Αλέξη Τσίπρα (Ομως εσύ κύριε...)
(Η έκφραση του Τσίπρα λέει πολλά)!
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΚΑΙ ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΟΥ ΚΑΘ.  Π.  ΉΦΑΙΣΤΟΥ ΣΤΟ FB

(Ομως εσύ κύριε....)
Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο: O Nigel Farage μιλά στον Αλέξη Τσίπρα(Ομως εσύ κύριε...)(Η έκφραση του Τσίπρα λέει πολλά)!
Δημοσιεύτηκε από Ξύπνα ρε στις Παρασκευή, 11 Δεκεμβρίου 2015

ΣΧΟΛΙΟ ΤΟΥ ΚΑΘ. Π. ΗΦΑΙΣΤΟΥ 25.12.2015 ΣΤΟ FB

"ΕΥΡΩΣΚΕΠΤΙΚΙΣΤΉΣ": τίτλος τιμής

Σε θολά πολιτικά πεδία ο πολιτικός ορθολογισμός και ιδιαίτερα ο πολιτικοοικονομικός ορθολογισμός περιθωριοποιούνται. Δεν χρειάζεται περισπούδαστες αναλύσεις για να δει κανείς πλέον το πασιφανές, ότι δηλαδή η ΕΕ έχει μετατραπεί σε ένα θηριώδες πεδίο αθέσπιστης ισχύος το οποίο –όπως πρόβλεψε ο πρόεδρος Ντε Γκολ την δεκαετία του 1960 ότι θα μπορούσε να γίνει– κυβερνούν απάτριδες τεχνοκράτες. Ιδιαίτερα μετά το 1992 και τις αποφάσεις που πάρθηκαν την περίοδο 1990-92, το να είναι κανείς ευρωσκεπτικιστής είναι τίτλος τιμής. Τίτλος τιμής γιατί κάνει σωστή ανάλυση, γιατί είναι επιφυλακτικός με το ροκάνισμα κάθε έννοιας δημοκρατίας και γιατί οδηγεί ξανά την Ευρώπη σε πολύ μεγάλα προβλήματα λόγω πολιτικοοικονομικών και στρατηγικών διαιρέσεων που προκαλεί η άνιση ανάπτυξη. Στο video ο Farage λέει τα πράγματα με το όνομά τους. Μιλά βέβαια για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ αφού πριν σωστά επισήμανε ότι η ένταξη στην ΟΝΕ ήταν φρικτό λάθος. Το ζήτημα είναι κάπως πιο σύνθετο και απαιτείται να το σκεφτούν οι ίδιοι οι Έλληνες. Στο εκκρεμές κινείται προς δύο πόλους. Στον ένα πόλο που είναι η παραμονή στο ευρώ καμιά απολύτως ελπίδα ανάκαμψης δεν υπάρχει τις επόμενες δεκαετίες (εάν βέβαια επιβιώσει το ευρώ, κάτι αμφίβολο). Στον άλλο πόλο είναι η έξοδος από το δολοφονικό ευρώ (για πολλούς λόγους μερικούς από τους οποίους αναφέρει και ο Farage). Για να είναι εφικτή μια τέτοια κίνηση απαιτείται κοινωνική συνοχή, φιλοπάτριδα συσπείρωση γύρω από την εθνική επιβίωση, αντίκρουση κάθε τάσης ιδιωτείας και ετοιμότητας των πολιτών να στηρίξουν την δημοκρατία τους και την ελευθερία τους ανεξαρτήτως θυσιών. Σκούρα τα βλέπω καθότι στον δεύτερο πόλο του εκκρεμούς δεν υπάρχουν οι προϋποθέσεις ενώ όσες υπήρχαν αποδυναμώνονται ολοένα και περισσότερο.
Αν και δεν είναι του παρόντος επισημαίνω ότι σε πολλές αναλύσεις έχουμε περιγράψει το γεγονός ότι ενώ η συσπείρωση των ευρωπαίων για στρατηγικούς κυρίως λόγους δεν σημαίνει μια Ευρώπη ακταρμά ή μια δεσποτεία. Μια ευρώπη των πατρίδων σε διακυβερνητική βάση ομόφωνων αποφάσεων και δομημένη ως μια κρατοκεντρική συσπείρωση για στρατηγικούς λόγους θα ήταν εξόχως ορθολογιστική. Αντί αυτών τα ιδεαλιστικά δόγματα προκάλεσαν αυτό που όχι μόνο βλέπουμε αλλά και ζούμε καθημερινά.
Παραθέτω μερικά αποσπάσματα του Προέδρου Ντε Γκολ. Τα αντλώ από το κεφάλαιο 3 του βιβλίου μου "Διπλωματία και στρατηγική των μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων" όπου αναλύονται οι θέσεις του Ντε Γκολ σε αντιπαράθεση με την ιδεαλιστική πρόσληψη μιας υπερεθνικής ωφελιμιστικής ανθρωπολογίας.
«Η Ευρώπη δεν μπορεί να οικοδομηθεί] από μερικούς αρεοπαγίτες τεχνοκράτες, απάτριδες και ανεύθυνους (1965)».
«Μήπως [η διαδικασία υπερεθνικής ολοκλήρωσης] επεδίωκε – που θα ήταν κιόλας πολύ – να εναρμονίσει με πρακτικά συμφέροντα των έξι κρατών, να ενισχύσει την οικονομική τους αλληλεγγύη απέναντι στο εξωτερικό και αν ήταν δυνατό, να επιτύχει την κοινή δράση στον διεθνή τομέα; Ή μήπως προορισμός του ήταν να πραγματοποιήσει την ολοκληρωτική συγχώνευση των οικονομιών τους και της πολιτικής τους για να εξαφανισθούν, σε μια μοναδική ολότητα που θα είχε την κυβέρνησή της, το κοινοβούλιό της, τους νόμους της και που θα διοικούσε σε όλους τους τομείς τους υπηκόους της, υπηκόους Γαλλικής, Ιταλικής, Ολλανδικής, Βελγικής, ή Λουξεμβουργιανής προέλευσης, που θα γίνονταν συμπολίτες στους κόλπους της τεχνητής πατρίδας που θάχε γεννήσει το μυαλό των τεχνοκρατών; Είναι αυτονόητο πως, επειδή δεν μου αρέσουν οι χίμαιρες, είχα ταχθεί με την πρώτη έννοια. Αλλά η δεύτερη συνοδευόταν απ’ όλες τις ελπίδες και όλες τις αυταπάτες των οπαδών της υπερεθνικής σχολής». «[με την πείρα που αποκτήθηκε από την ίδρυση της ΕΟΚ] εξακριβώθηκε πως, για να προχωρήσουμε στην ένωση της Ευρώπης, τα κράτη ήταν τα μόνα αξιόλογα στοιχεία, και πως όταν κινδύνευε το εθνικό συμφέρον, τίποτα και κανείς δεν μπορούσε να τα εκβιάσει, και μόνο ο δρόμος της συνεργασίας [στο πλαίσιο ομόφωνων αποφάσεων] ήταν σε θέση να οδηγήσει κάπου (…) Σε ποια βάθη αυταπάτης έπρεπε, αλήθεια, να φτάσει κανείς για να πιστέψει πως τα Ευρωπαϊκά έθνη, που σφυρηλατήθηκαν επί αιώνες με τεράστιες προσπάθειες και οδύνες, καθένα με την ιστορία του, την γεωγραφική του θέση, την γλώσσα του, τις παραδόσεις του, τους θεσμούς του, θα μπορούσαν με την θέλησή τους να πάψουν να είναι οι εαυτοί τους, και θα δέχονταν να σχηματίσουν ένα και μόνο κράτος. Σε ποιες συνοπτικές σκέψεις ανταποκρίνονταν η σύγκριση που έκαναν συχνά αφελείς άνθρωποι, ανάμεσα σ’ εκείνο που έπρεπε να κάνει η Ευρώπη και σε όσα έκαναν οι Ηνωμένες Πολιτείες (1965)».
Ο ντε Γκολ επιβάλλοντας ένα πολιτικό και διακρατικό ορθολογισμό συμβατό με την διαφοροποιημένη εθνοκρατοκεντρική φύση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης προσδιόρισε βασικά τα πολιτικά και θεσμικά χρώματα του εγχειρήματος. Τα χρώματα αυτά, για να συντομεύουμε, ξεθώριασαν τις δύο τελευταίες δεκαετίες όταν έγινε το τεράστιο άλμα στο κενό της ΟΝΕ που μας οδήγησε στο αβέβαιο σήμερα.

https://www.facebook.com/groups/TholoVasileioEU/permalink/963003363774497/