Επί τέλους προωθείται στην ελληνική δημόσια ζωή μια ρύθμιση που από χρόνια υποστήριζα πως θα έπρεπε να αποτελεί κανόνα δημοσιονομικής συμπεριφοράς. Ο περίφημος «κόφτης δαπανών» δεν είναι τίποτε άλλο από ένας μηχανισμός επιβολής δημοσιονομικής πειθαρχίας ώστε με κάποιο τρόπο να αποτρέπεται αυτό που συνέβη στην ελληνική οικονομία. Η πορεία δηλαδή προς την χρεωκοπία και την εξαθλίωση.
Ορθολογικά βέβαια ο «κόφτης» δεν θα έπρεπε να συνδέεται με δανειστές, μνημόνια και πληρωμές υποχρεώσεων, αλλά με την ομαλή λειτουργία εκτέλεσης του προϋπολογισμού. Στην περίπτωση δηλ. που μια κυβέρνηση σε ετήσια βάση θα δημιουργούσε έλλειμμα με την αλόγιστη αύξηση δαπανών για να βολέψει δικά της παιδιά στο δημόσιο ή θα προχωρούσε σε όργιο παροχών για να εξαγοράσει την ψήφο κάποιων κοινωνικών ομάδων, τότε αυτόματα θα ήταν υποχρεωμένη να μειώσει άλλες δημόσιες δαπάνες σε ύψος ίδιο με τα ποσά που ξόδεψε. Με αυτό το σύστημα επιβάλλεται δημοσιονομική πειθαρχία άμεσα και αποτελεσματικά, δίχως καθυστερήσεις και πολιτικά παρατράγουδα.
Το όραμα ή μάλλον ο εφιάλτης της Δύσης: Να κατασκευαστεί μία κοινωνική δομή, μελετημένη σε κάθε λεπτομέρεια του δημόσιου βίου, όπου τα πάντα θα λειτουργούν αυτόματα ανεξαρτήτως των διαθέσεων του ατόμου που θα επανδρώνει κάποια θέση. Το Ανθρώπινο Πρόσωπο θα εξαλειφθεί, θα υποβιβασθεί σε άτομο και θα είναι ένα γρανάζι του συστήματος το οποίο θα εκτελεί μια αυστηρά προδιαγεγραμμένη εργασία, χωρίς σκέψη χωρίς κρίση και, το κυριότερο, χωρίς ελεύθερη βούληση. Με το τέλειο άλλοθι της κακής χρήσης της ελευθερίας θα οδηγηθούμε στην κατάργησή της σε κοινωνικό επίπεδο και νομοτελειακά και σε προσωπικό. Βέβαια όποτε εφαρμόστηκαν τέτοιες δομές κατέρρευσαν, αλλά έως τότε εκατομμύρια άνθρωποι βυθίστηκαν σε ανείπωτη δυστυχία.
ΑπάντησηΔιαγραφή