Ο Αριστοκρατικός Τρόπος Ζωής

«ΑΓΧΙΒΑΣΙΗΝ - Η εγρήγορση του όντος εκ της λήθης προς τον συμπαντικό λόγο εξ ου αντλεί και ενέργεια»

 Σχεδόν καθημερινά, σκέφτομαι τον εκλιπόντα πλέον παππού μου. Απόστρατος ανώτερος Αξιωματικός του Στρατού, διακρινόταν από μία τάξη και ευπρέπεια, σε όλες τις εκφάνσεις του καθημερινού του Βίου. Θυμάμαι χαρακτηριστικά, ότι πάντοτε φρόντιζε να είναι ευπρεπής στην εμφάνισή του, με κοστούμι, λαιμοδέτη και γιλέκο. Την ίδια ευπρέπεια φρόντιζε να έχει και ο έτερος, επίσης εκλιπών παππούς μου, αν και μόνιμος κάτοικος αγροτικής περιοχής, και αγρότης ως προς τις ασχολίες του.

Μεγαλώνοντας, και βιώνοντας καθημερινά την δίνη μίας βαθύτατης Κρίσης, φέρνω στο μυαλό μου αυτούς τους δύο ανθρώπους με αφετηρίες τόσο διαφορετικές και κάθε συμπεριφορά τους, σε αντιδιαστολή προς τον εκμαυλισμό και την εξαγρίωση που επικρατεί πλέον στα ήθη, τις συμπεριφορές αλλά και την εμφάνιση. Και είμαι υπερήφανος να πω, ότι οι παππούδες μου, όπως και οι παππούδες πολλών από εμάς, υπήρξαν Αριστοκράτες.

Η «επιτυχία» του Μπολσεβικισμού, της Παγκοσμιοποίησης, των ιδεολογικών παραφυάδων της αλλά και του γνησίου τέκνου της, της Πολιτικής Ορθότητας (Π.Ο.), ως έχουν μετεξελιχθεί σήμερα, είναι η αρνητική φόρτιση εννοιών και λέξεων σε τέτοιο βαθμό, ώστε πλέον να μην μπορεί ο μέσος Πολίτης να αντιληφθεί το ιστορικό, πολιτικό, εννοιολογικό, ενίοτε και λεκτικό νόημα κάποιων λέξεων. Συλλήβδην, για παράδειγμα, αποδίδεται ως μομφή ο επιθετικός προσδιορισμός «αντιδραστικός», σε οιονδήποτε «προσβάλλει» την Π.Ο.

Αντίστοιχη μεταχείριση έχει υποστεί και η έννοια της Αριστοκρατίας, της κυριαρχίας δηλαδή των Αρίστων. Της αποδίδεται δηλαδή οικονομικοπολιτική χροιά μία τάξεως, και όχι η κοινωνική απεικόνιση μίας διεργασίας, η απεικόνιση μία δομής σταθερά προσανατολισμένης στην Αριστεία και την επίτευξή της.

Διότι αυτό πρεσβεύει, ή όφειλε να πρεσβεύει, ο εν λόγω όρος. Την αγωνία και τον αγώνα εκάστου εξ ημών, για καθημερινή εγρήγορση, αυτοβελτίωση και αναζήτηση, εσωτερική και εξωτερική, από τα πιο απλά στα πιο σύνθετα.

Μίας Κοινωνικής Δομής προστατευομένης από μία Πολιτεία με πυρήνα της το περίφημο Mannerbund, δηλαδή τον ιερό πολιτειακό και κοινωνικό δεσμό των ανδρών, με κοινές Αρχές και κοινούς Στόχους.

Αλήθεια πόσο διαφορετικά ίδιοι υπήρξαν οι άμεσοι πρόγονοί μας, χωρίς καν να το γνωρίζουν, ή έστω να το αποδέχονται. Αναλογιστείτε την ευπρέπεια η οποία διακατείχε όλη τους την ύπαρξη και τον κοινωνικοπολιτικό τους βίο. Από το πλέον απλό καθημερινό έως το πλέον σύνθετο. Και συγκρίνατε την με τον σύγχρονο συμπολίτη μας, τον ευρισκόμενο σε ημιάγρια ηθική, πνευματική, και εξωτερική κατάσταση Νεοέλληνα.

Είναι, αλήθεια, η ανέχεια αυτή η οποία αποτρέπει τους συμπολίτες μας από την ευπρέπεια; Είναι η οικονομική κρίση αυτή η οποία ωθεί πολλούς στην απλυσιά, στα ξηλωμένα ρούχα, στο «επιμελώς ατημέλητο», στα ζωώδη μεθύσια, στο τσιγάρο και τα τρανς λιπαρά;

Είναι τα μνημόνια που εξαφάνισαν την ατομική μας παίδευση και καλλιέργεια διά της μελέτης, των τεχνών, του αθλητισμού; Είναι οι κυβερνήσεις αυτές οι οποίες μας κατέστησαν γλωσσικά ημιάγριους και συντακτικά αναλφάβητους; Που μας αποξένωσαν από την υπέροχη, την μαγική Ελληνική Γλώσσα και Γραφή; Που μας απογύμνωσαν εντελώς από την περίφημη λαϊκή Σοφία του Έλληνα;

Πριν βιαστείτε να αναρωτηθείτε τι σχέση μπορεί να έχουν όλα τα ανωτέρω μεταξύ τους, εγώ θα αντιστρέψω το ερώτημα: Πόσο ασύνδετα είναι, και κυρίως πόσο άσχετα είναι με τον όλεθρο που ζούμε;

Ας μην κρυβόμαστε. Τόσα χρόνια αποξενωθήκαμε εντός του υλισμού μας. Και όταν ήρθε η ώρα να ενωθούμε για να αντιμετωπίσουμε την Δυσκολία, βρήκαμε ως δικαιολογία την έλλειψη οικονομικής δυνατότητας, λες και μόνον η οικονομική ευμάρεια κρατάει μία κοινωνία ενωμένη. Η οικονομία είναι κύκλος. Τα ιδανικά, οι αρχές οι ελπίδες, η Ιδέα αποτελούν τους αρμούς του Έθνους. Τα τείχη του ενάντια στις αντιξοότητες.

Η πνευματική προεργασία και διεργασία για την αντιμετώπιση της δυσκολίας, περνά μέσα από την προσωπική, εν συνεχεία συλλογική και εν τέλει Εθνική εγρήγορση και αυτοβελτίωση. Τον καθημερινό αγώνα ενάντια στο εαυτό μας, και την εγγενή ανθρώπινη αδυναμία, η οποία ευνοεί την αδράνεια.

 Ο Άριστος άνδρας ωστόσο σιχαίνεται την αδράνεια, μισεί την ραστώνη, εναντιώνεται στην στασιμότητα και την μετριότητα. Επιδιώκει καθημερινά να αναλάβει στους ώμους του το φορτίο της Οικογένειάς του, Κοινωνίας, του Έθνους. Αγωνιά να πραγματώσει τις ελπίδες των παιδιών του και των προγόνων του, ώστε να εξέλθουμε του σκότους. Αντιδρά σε όλα αυτά που τον κρατούν δέσμιο, τις εξαρτήσεις, τα πάθη του τους φόβους του. Σπάει τις αλυσίδες της πνευματικής του δουλείας, και επιδιώκει να εγείρει από τον λήθαργο και τον διπλανό του.

Μόνον τότε θα καταστεί Ελεύθερος. Και όταν απελευθερωθεί θα έχει την δύναμη να απελευθερώσει και άλλους, και θα συνειδητοποιήσει πόσο ασήμαντη και εφήμερη είναι η ύπαρξή του, πόσο αιώνια ωστόσο μπορεί να ζήσει μέσα από τις πράξεις του.

Εμπρός λοιπόν, όσοι ζωντανοί. Εμπρός μόνον. Για την έξοδο από το σκότος, από τη δουλεία. Για τον αγώνα ενάντια στο εγώ μας. Για την παλινόρθωση της λογικής. Του ήθους. Της Ιδέας. Δεν υπάρχει χρόνος για λήθη. Θα κοιμηθούμε όταν πεθάνουμε. Εμπρός να γίνουμε καλύτεροι από τους προγόνους μας. Εμπρός για τα τέκνα μας, για την Πίστη μας για το Έθνος.

Σπάστε τις Αλυσίδες.

ΑΓΧΙΒΑΣΙΗΝ!

 Αντώνιος Χ. Μαμμής

 Δικηγόρος Αθηνών