Μάρκος Τρούλης: «Είναι η οικονομία, ανόητε!»

Με αυτή τη φράση ο Τζέιμς Κάρβιλ συνόψισε τα σημεία στα οποία έπρεπε να εστιάσει το επιτελείο του Μπιλ Κλίντον κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας του 1992. Η ίδια φράση αποτελεί μια άριστη υπόθεση προς έλεγχο και επαλήθευση σε μια πλειάδα περιπτώσεων παγκοσμίως.

Ηγέτες και κυβερνώντα κόμματα αποτυγχάνουν σε εκλογές ενώ έχουν επιτύχει μεγαλειώδεις νίκες στο επίπεδο των μεταρρυθμίσεων του κράτους πρόνοιας, ή και της υλοποίησης της εξωτερικής πολιτικής.

Αντιστρόφως, πολιτικές ηγεσίες –ή και δικτατορικές κυβερνήσεις– επιδεικνύουν μια σειρά επιτυχιών στο οικονομικό επίπεδο και διατηρούνται στην εξουσία τη στιγμή που στους υπόλοιπους τομείς είναι ουραγοί. Μάλιστα, η υποθήκευση των υπόλοιπων τομέων συνήθως είναι ζημιογόνος και για την οικονομία σε μακροπρόθεσμο επίπεδο, αλλά οι εν λόγω ηγεσίες συνεχίζουν να κυβερνούν εκμεταλλευόμενες τα βραχυπρόθεσμου χαρακτήρα θετικά αποτελέσματα στην οικονομία.
Οι πολίτες-υπήκοοι ενδιαφέρονται πρωτίστως, και λογικά, για την ευημερία των ίδιων και των οικογενειών τους. Άλλωστε η πίστη στο κράτος –έτσι όπως το έχουμε γνωρίσει υπό μοντερνιστικούς όρους– συνδέεται με την ταύτιση του ιδιωτικού και του οικογενειακού συμφέροντος με το ευρύτερα συλλογικό, με τελικό στόχο την απόκτηση μεγαλύτερου μεριδίου από τον πλανητικό πλούτο.
Συνεπώς η οικονομία όντως ενδιαφέρει καθοριστικά τον πολίτη-υπήκοο, όσο τον ενδιαφέρει η επιβίωση του κράτους, και κατ’ επέκταση η δική του επιβίωση από την άποψη της οικονομικής υπόστασης, της γλώσσας, της συνείδησης, των αισθητικών παραστάσεων, και εν τέλει της ταυτότητας.

Απ’ ό,τι υπογράμμισα παραπάνω δεν είναι τυχαίο ότι αναφέρομαι στα χαρακτηριστικότερα μοντερνιστικά παραδείγματα, ένα εκ των οποίων είναι η Τουρκία. Η Τουρκία βρίσκεται ενώπιον της πρόκλησης επαλήθευσης της υπόθεσης του τίτλου του παρόντος κειμένου.

Το 2009 η στρατηγική σχέση με το Ισραήλ διαταράχτηκε, με αποτέλεσμα την αρχή πολλών κλυδωνισμών σε επίπεδο εξωτερικής πολιτικής.
Η συνέχεια του άρθρου Pontos-news