Μερικές φορές ξεχνάμε τι ήταν η Ελλάδα. Κι επειδή ξεχνάμε τι ήταν, δεν έχουμε και ακριβή επίγνωση του τι μπορεί να απογίνει. Δεν συνειδητοποιούμε το εύρος των πιθανοτήτων.
Υπάρχει λόγος που οι ηλικιακές ομάδες που είναι περισσότερο υπέρ της παραμονής της Ελλάδας στο ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι οι ηλικιωμένοι. Ο λόγος είναι ότι αυτοί θυμούνται πώς ήταν η χώρα μας πριν μπει στο ευρώ και πριν από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Θυμούνται τι σημαίνει "πληθωρισμός", τι συμβαίνει όταν ένα διεφθαρμένο κράτος έχει τη δυνατότητα να τυπώνει χρήμα για να πληρώνει τους εξαρτημένους ψηφοφόρους/πελάτες, ευτελίζοντας την αξία του και συσσωρεύοντας χρέος. Επίσης, θυμούνται γενικά πώς ήταν η χώρα πριν μπει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και από άλλες απόψεις, πολιτισμικά, κοινωνικά και οικονομικά. Όσοι γεννήθηκαν από τα τέλη της δεκαετίας του '70 και μετά δεν έχουν εικόνα εκείνης της Ελλάδας. Δεν έχουν ιδέα.
Πιθανότατα δεν γνωρίζουν πως όταν μπήκε στην "Ευρωπαϊκή Κοινότητα", που τότε ακόμα ήταν ένα κλειστό κλαμπ ισχυρών χωρών, η Ελλάδα ήταν με διαφορά το πιο φτωχό και αδύναμο μέλος της. Το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της χώρας τότε ήταν στο 60% του μέσου όρου της Ε.Ε. (το 2008 είχε φτάσει το 92%) και ακριβώς επειδή ήταν τόσο μεγάλη η διαφορά της οικονομίας της από τις οικονομίες των άλλων χωρών, με αίτημα του Ανδρέα Παπανδρέου (σε ένα “μνημόνιο”) δημιουργήθηκαν τα πρώτα διαρθρωτικά ταμεία που σκοπό είχαν να τονώσουν τις οικονομίες των φτωχώτερων χωρών (της Ελλάδας, και των άλλων που μπήκαν αργότερα) για να συγκλίνουν ταχύτερα με τις πλουσιότερες. Έκτοτε από αυτά τα ταμεία (τα οποία απέκτησαν διάφορα ονόματα στην πορεία, Μεσογειακά Προγράμματα, ΚΑΠ, ΚΠΣ, ΕΣΠΑ) μπήκαν στην οικονομία της Ελλάδας 160 δισ. ευρώ, ενώ η χώρα ταυτόχρονα με την ένταξή της σε έναν ισχυρό υπερεθνικό οργανισμό, και στη συνέχεια με την ένταξή της στη ζώνη του ευρώ, απέκτησε πρόσβαση και σε φτηνό δανεισμό από την παγκόσμια αγορά, κάτι που πριν από τη δεκαετία του '80 δεν υπήρχε ως δυνατότητα.
Για τη συνέχεια kathimerini
Υπάρχει λόγος που οι ηλικιακές ομάδες που είναι περισσότερο υπέρ της παραμονής της Ελλάδας στο ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι οι ηλικιωμένοι. Ο λόγος είναι ότι αυτοί θυμούνται πώς ήταν η χώρα μας πριν μπει στο ευρώ και πριν από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Θυμούνται τι σημαίνει "πληθωρισμός", τι συμβαίνει όταν ένα διεφθαρμένο κράτος έχει τη δυνατότητα να τυπώνει χρήμα για να πληρώνει τους εξαρτημένους ψηφοφόρους/πελάτες, ευτελίζοντας την αξία του και συσσωρεύοντας χρέος. Επίσης, θυμούνται γενικά πώς ήταν η χώρα πριν μπει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και από άλλες απόψεις, πολιτισμικά, κοινωνικά και οικονομικά. Όσοι γεννήθηκαν από τα τέλη της δεκαετίας του '70 και μετά δεν έχουν εικόνα εκείνης της Ελλάδας. Δεν έχουν ιδέα.
Πιθανότατα δεν γνωρίζουν πως όταν μπήκε στην "Ευρωπαϊκή Κοινότητα", που τότε ακόμα ήταν ένα κλειστό κλαμπ ισχυρών χωρών, η Ελλάδα ήταν με διαφορά το πιο φτωχό και αδύναμο μέλος της. Το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της χώρας τότε ήταν στο 60% του μέσου όρου της Ε.Ε. (το 2008 είχε φτάσει το 92%) και ακριβώς επειδή ήταν τόσο μεγάλη η διαφορά της οικονομίας της από τις οικονομίες των άλλων χωρών, με αίτημα του Ανδρέα Παπανδρέου (σε ένα “μνημόνιο”) δημιουργήθηκαν τα πρώτα διαρθρωτικά ταμεία που σκοπό είχαν να τονώσουν τις οικονομίες των φτωχώτερων χωρών (της Ελλάδας, και των άλλων που μπήκαν αργότερα) για να συγκλίνουν ταχύτερα με τις πλουσιότερες. Έκτοτε από αυτά τα ταμεία (τα οποία απέκτησαν διάφορα ονόματα στην πορεία, Μεσογειακά Προγράμματα, ΚΑΠ, ΚΠΣ, ΕΣΠΑ) μπήκαν στην οικονομία της Ελλάδας 160 δισ. ευρώ, ενώ η χώρα ταυτόχρονα με την ένταξή της σε έναν ισχυρό υπερεθνικό οργανισμό, και στη συνέχεια με την ένταξή της στη ζώνη του ευρώ, απέκτησε πρόσβαση και σε φτηνό δανεισμό από την παγκόσμια αγορά, κάτι που πριν από τη δεκαετία του '80 δεν υπήρχε ως δυνατότητα.
Για τη συνέχεια kathimerini
Δεν ξεχνάμε τι ήταν η Ελλάδα. Συνειδητά επιλέγουμε να μην το θυμόμαστε. Και αυτό γιατί ο νεοέλληνας έχει μάθει να μην κάνει αυτοκριτική. Έχει μάθει (ή τον έχουν μάθει) ότι για όλα φταίνε οι άλλοι. Αυτός τα κάνει όλα σωστά και ότι πάντα υπάρχει ο "ξένος δάκτυλος" που υπονομεύει την κάθε του προσπάθεια. Αν δεν ενστερνιστεί αυτήν την άποψη θα πρέπει να προχωρήσει στην επόμενη σκέψη, αυτήν της αυτοκριτικής, της αυτογνωσίας. Αυτό όμως είναι επώδυνο. Και εμείς δεν έχουμε μάθει να πονάμε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘελουμε ολόκληρο τόμο να γράφουμε για να απαντήσουμε στο άρθρο αυτο διότι θέτει πολλα οικονομία θέματα.Το άρθρο εχει πολλα λάθος συμπεράσματα που προέρχονται απο πολλές λάθος σκέψειςΧωρις να κανω καμια πρόταση για νομισμα θέτω την εξής ερώτηση..Η Ελλαδα με δραχμη ηταν πολιτικά ,εθνικα,οικονομικά χειρότερη απο την Ελλαδα του ευρω ; Προςωπικα ως μαθητής δημοτικού έζησα τον πληθωρισμό και δεν έπαθα τιποτα.Δεν γνώριζα τότε ουτε εναν άνεργο.Τι να το κανεις οταν εχει 0 πληθωρισμό και δεν μπορείς να αγοράσεις ουτε τυρόπιτα .Μακαρι να εχεις 10 τοις εκατό και να μπορείς να αγοράζεις τς προς το ζην με μια μερα εργασίας οπως συνέβαινε τότε.Ας δουμε την οικονομία απο την οπτική του μικρομεσαίου και οχι του νεοφιλελεύθερου οικονομολόγου,Σήμερα έχουμε αντί πληθωρισμό βλέπετε καμια επένδυση ; Μας λέγουν οτι ειναι αντιεπενδυτικος ο πληθωρισμός για αυτο και ειναι κακός.Με πληθωρισμό οι βιοτεχνίες έβγαιναν σαν μανιτάρια ! Νομίζω οτι η αιτία της κρίσης της παγκόσμιου ειναι η νεοφιλελεύθερη οπτική της μακροοικονομίας που θνησκει στην κορωνίδα της , τις ΗΠΑ.Επιστρεφουμε σιγά σιγά στον κλασικισμό.
ΑπάντησηΔιαγραφή