Οσο όμως αυξάνει η δυναμική του τόσο θα τελειώνουν τα περιθώρια για ρητορικά σχήματα και θα εμφανίζεται ενώπιον του ΣΥΡΙΖΑ η σκληρή πραγματικότητα, που θα καθιστά τις στρατηγικές επιλογές αναγκαιότητα.
Ποιο δρόμο πρέπει να ακολουθήσει ένα κόμμα που βρίσκεται αριστερά του πολιτικού φάσματος για να έχει περισσότερες πιθανότητες να ασκήσει πολιτική ηγεμονία;
Εκλιπαρώντας για συνεργασία το αντιευρωπαϊκό ΚΚΕ και επιλέγοντας τη λογική ακτιβιστικών συνιστωσών (όπως η Ρόζα, η Αντικαπιταλιστική Ομάδα κ.ά.) ή μετατοπιζόμενο προς το κέντρο του πολιτικού φάσματος; Η επιστολή Τσίπρα προς τους εκπροσώπους των ευρωπαϊκών θεσμών δείχνει μία σταδιακή μετατόπιση προς τον ορθολογισμό, οι κραυγές για «καταγγελία» έγιναν «συνολική επανεξέταση του μνημονίου».
Ωστόσο, ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται ότι δεν θα αρπάξει την πρώτη ευκαιρία που του δόθηκε για να μπει, ως μπροστάρης μάλιστα μιας κυβέρνησης εθνικής ενότητας, στη δύσκολη μάχη της εξουσίας και της ευθύνης. Θα μπορούσε να το κάνει, τολμώντας μία σκληρή διαπραγμάτευση με τους εταίρους, σε ρεαλιστική βάση και με επίκεντρο τα εργασιακά, και στέλνοντας έτσι ένα ισχυρό μήνυμα ενότητας και αποφασιστικότητας σε εσωτερικό και εξωτερικό.
Η Κουμουνδούρου όμως προτιμά να ρίξει το μπαλάκι στον Φώτη Κουβέλη, προσβλέποντας είτε στην εδραίωσή του ΣΥΡΙΖΑ ως βασικού αντιπολιτευτικού-αντιμνημονιακού πόλου σε περίπτωση σχηματισμού κυβέρνησης στη σύσκεψη υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, είτε στην πρώτη θέση των εκλογών του Ιουνίου.
Ο Μαξ Βέμπερ έλεγε ότι οι πολιτικοί, στις αποφάσεις τους, έχουν να επιλέξουν μεταξύ της «ηθικής της ευθύνης» και της «ηθικής των απόλυτων σκοπών». Στην πρώτη, ο πολιτικός ενεργεί με γνώμονα τις προβλέψιμες συνέπειες των πράξεών του, σταθμίζοντας την ενδεχόμενη βλάβη την οποία αυτές θα προκαλέσουν.
Στη δεύτερη, επιδιώκει μόνο μαξιμαλιστικούς στόχους και υιοθετεί τη λογική ο «σκοπός αγιάζει τα μέσα», χωρίς να λογαριάζει τις άμεσες συνέπειες των ενεργειών του. Εάν η χώρα πάει σε νέες εκλογές και ο ΣΥΡΙΖΑ αναδειχθεί πρώτη δύναμη, θα αναγκαστεί να αποκαλυφθεί και να επιλέξει μεταξύ των δύο προσεγγίσεων.
Κεντροαριστερός αστικός ρεαλισμός, που όμως θα ξεφουσκώσει τις προεκλογικές εξαγγελίες, ή πορεία προς ένα άδηλο μέλλον με στόχο τη δημιουργία μίας ιδιότυπης κρατικιστικής και απομονωμένης οικονομίας χωρίς ιστορικό προηγούμενο στο δυτικό κόσμο; Σε κάθε περίπτωση, θα ήταν ιδιαίτερα χρήσιμο για τους θολωμένους σήμερα Ελληνες πολίτες η απάντηση να δινόταν πριν από τις εκλογές. Και για να δώσει κανείς καθαρές απαντήσεις πρέπει να ξέρει τι ακριβώς θέλει να κάνει.
Γ. ΧΑΤΖΗΛΙΔΗΣ - ghatzil@naftemporiki.gr
Μια εικόνα...χίλιες λέξεις. Για το συνοδευτικό το λέω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλίνα
Γενικά και γι'αυτό που μας συμβαίνει στην Ελλάδα δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο στον κόσμο, όχι μόνο στη Δύση!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσον αφορά το κρατικιστικό και απομονωμένο κράτος, η επόμενη επιλογή είναι ποια άραγε; Μήπως η Ελλάδα της ανάπτυξης και της σταθερής, αν και έστω περιορισμένης ευημερίας; Όχι βέβαια! Η επιλογή είναι ΞΑΝΑ η ίδια, ίσως και περισσότερη φτώχεια, συνδυασμένη με τη δημιουργία ενός κράτος προτεκτοράτου, ενός κράτους ΝΤΡΟΠΗ για τους προγόνους μας που πολέμησαν για την ελευθερία τους.
Φυσικά, κάποιοι έδωσαν τα χρήματά τους για να μη χρεωκοπήσουμε την ώρα που έπρεπε!
Έχω την εντύπωση πως φοβούνται μήπως τους χαλάσει η σούπα και δεν καταστραφούμε (γιατί αυτό είναι δεδομένο πως θα συμβεί) την ώρα που θα βρίσκονται αυτοί σε απόσταση ασφαλείας κοιτώντας μας απλα να γινόμαστε παρανάλωμα του δικού τους πυρός.
Ας περάσουμε λοιπόν το φράχτη!
Ας έρθουμε αντιμέτωποι με τους φόβους τους δικούς μας και κυρίως των δανειστών. Ας φτάσουμε στον πάτο για να αναδυθούμε, αλλά αυτός ο πάτος ας είναι δικός μας.