Το "θείον" πνεύμα της Οικονομίας...

της Ελίνας Γαληνού

Πάντα εκτιμούσα τον εορτασμό για την "ημέρα της αποταμίευσης" που γινόταν στα σχολεία. Η ημέρα αυτή που καθιερώθηκε εδώ και 76 χρόνια, έδινε μια πολύ καλή ευκαιρία για μάθημα οικονομίας στους μαθητές. Οι δάσκαλοι μιλούσαν στις τάξεις για τη σημασία της αποταμίευσης στη ζωή του ανθρώπου και ζητούσαν από τους μαθητές να γραφτεί μια έκθεση για το θέμα. Η καλύτερες εκθέσεις βραβεύονταν συνήθως με έναν κουμπαρά, προκειμένου να μυηθούν τα παιδιά στην εξοικονόμηση χρημάτων που θα τους χρησίμευαν μια μέρα για κάτι. Ο κουμπαράς ήταν πράγματι η πρώτη τράπεζα που γνωρίσαμε, ενώ πολλοί από μας ευγνωμονήσαμε ίσως το μάθημα αποταμίευσης των μαθητικών μας χρόνων, κατά την ενήλικη ζωή μας.
Οντως έτσι ίσχυε μέχρι πρότινος, όσο δηλαδή λειτουργούσε η λογική σειρά των πραγμάτων και οι άνθρωποι (συνήθως) έβλεπαν τους κόπους και τις θυσίες τους να καρποφορούν. Να βλέπουν δηλαδή, το κάτι που στερήθηκες σήμερα να πιάνει τόπο αύριο, βγάζοντάς σε από μια δύσκολη θέση, ή παρέχοντάς σου μια βάση που απρόβλεπτα χρειάζεσαι για να είσαι αξιοπρεπής και ανεξάρτητος άνθρωπος. Και έχοντας καλή εμπειρία οι μεγάλοι από το αποτέλεσμα της αποταμίευσης, μπορούσαν να το μεταδώσουν πειστικά στα παιδιά τους ώστε να μιμηθούν κι΄αυτά το παράδειγμα.
Το μάθημα της ημέρας της αποταμίευσης γιορτάστηκε και φέτος, μαζί με χαριτωμένες ιστορίες και σοφά διδάγματα, δίνοντας πλούσιες ιδέες για τις καλές εκθέσεις που θα βραβευτούν. Ομως, δεν ξέρω ειλικρινά πώς αισθάνονται οι δάσκαλοι και οι γονείς απέναντι στα παιδιά σήμερα, όταν συμβαίνουν γύρω μας αυτά που συμβαίνουν. Πώς να μιλήσεις στα παιδιά για τη σημασία της αποταμίευσης μέσα σ΄αυτήν την άθλια εποχή, όπου όλες οι καταστάσεις στέλνουν το ίδιο μήνυμα απαξίωσης των κόπων του ανθρώπου; Τι να πείς για τον κουμπαρά όταν δεν θα γεμίζει ποτέ, αφού τίποτα δεν περισσεύει; Εδώ υπάρχουν παιδιά που δεν έχουν χρήματα ούτε για το κουλούρι στο διάλειμμα και λιποθυμάνε από την πείνα στα σχολεία...Εδώ υπάρχουν γονείς άνεργοι που κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια τους αν δεν πληρώσουν τις δόσεις των δανείων. Υπάρχει ένα κράτος που κυνηγάει ανάλγητα τον πολίτη για τις υποχρεώσεις του, ενώ γι΄αυτά που του οφείλει, τηρεί σιγήν ιχθύος. Πόσα παιδιά νομίζουμε ότι δεν βλέπουν και δεν ζούν αυτές τις καταστάσεις μέσα στις οικογένειές τους, τα μαγαζιά ή τις επιχειρήσεις των γονέων τους, και πόσα δεν ακούνε το παράπονο "εμείς μια ζωή κάναμε θυσίες και οι θυσίες μας τώρα ακυρώνονται..."
Ν΄αποταμιεύει ο άνθωπος, ναί, είναι μια συνετή συνήθεια που πρέπει να την μάθει, όπως μαθαίνει να προσέχει τον εαυτό του από τα πρώτα του βήματα. Ομως τη σημερινή εποχή, παρ΄όλα τα καλογραμμένα βιβλία και παραμύθια για την αποταμίευση και παρ΄όλους τους καλαίσθητους κουμπαράδες που μαγεύουν ακόμα και μεγάλους, πολλά πράγματα δεν μπορούν να πιστέψουν τα παιδιά...Φτάνει να έχουν ακούσει την απογοήτευση μερικών μεγάλων που οι αποταμιεύσεις τους καταληστεύονται από τα μέτρα της τρόικα μέσω χαρατσίων και άλλων βαρών που τους φορτώνει το κράτος.  Αλλο τίποτα δεν χρειάζεται για να πιστέψουν ότι ο συνετός σ΄αυτή τη χώρα, καταλήγει ένα υποζύγιο που μια μέρα θα του φορτώσουν με το "έτσι θέλω" αμαρτίες άλλων. Και θα του τα πάρουν όλα όσα μάζευε και στερούνταν στη μέχρι τώρα ζωή του, για να έχει (υποτίθεται) μια σταθερότερη οικονομική βάση μεγαλώνοντας...