Το βάρος της απόδειξης…

ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΟΥ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗ
Προτού αρχίσουν οι συνομιλίες, αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα και δη εμπιστοσύνης μεταξύ: 1. Ελληνοκυπριακής πλευράς από τη μια και τουρκοκυπριακής και Άγκυρας από την άλλη. 2. Κυπριακής Δημοκρατίας και Ηνωμένων Εθνών και ειδικότερα με τον Αλεξάντερ Ντάουνερ, ο οποίος είναι πρόδηλο ότι αποτελεί πιστό συνεργάτη της τουρκικής πλευράς και ενορχηστρωτή των «ζαβολιών» και των προβλημάτων που δημιουργούνται.


Προ ημερών, η τουρκική Κυβέρνηση και το ψευδοκράτος ανακοίνωσαν επανέναρξη των συνομιλιών στις 4 Νοεμβρίου, χωρίς να υπάρχει τέτοια συμφωνία. Αυτό ισχυρίστηκε η Κυβέρνηση. Είναι, δε, αντιληπτό ότι στο παιχνίδι των εντυπώσεων ήταν μπλεγμένος και ο κ. Ντάουνερ, ο οποίος έρχεται τότε στην Κύπρο και είχε εισηγηθεί την πραγματοποίηση συνάντησης μεταξύ των δύο ηγετών για να αρχίσει πανηγυρικά η νέα διαδικασία, που είναι συνέχεια της προηγούμενης και στηρίζεται στη βάση του σχεδίου Ανάν.


Είναι, επίσης, σαφές και κάτι άλλο: Η τουρκική πλευρά από τώρα επιδιώκει να εμπλέξει την όλη διαδικασία σε ένα «blame game», καλλιεργώντας την αντίληψη διεθνώς ότι η λύση είναι έτοιμη και ότι αυτό που χρειάζεται είναι η υπογραφή της, την οποία αρνείται να θέσει η ελληνοκυπριακή πλευρά. Άρα, λέει η Άγκυρα, καμιά ευθύνη δεν έχει η ίδια ούτε και οι Τουρκοκύπριοι επί του Κυπριακού και ως εκ τούτου, αφενός, το άλυτο Κυπριακό δεν θα πρέπει να αποτελεί εμπόδιο στην ενταξιακή της πορεία, αφετέρου θα πρέπει να τερματιστεί η «απομόνωση» των Τουρκοκυπρίων.

Συνεπώς, η ευθύνη για τη μη λύση ανήκει στην ελληνοκυπριακή πλευρά και οι πιέσεις προς αυτή την κατεύθυνση θα πρέπει να στραφούν. Τοιουτοτρόπως, η λεγόμενη εμπλοκή της Τουρκίας εξελίσσεται σε θετική για την ίδια ένδειξη αποενοχοποίησης και ενοχοποίησης της Κυπριακής Κυβέρνησης. Απόδειξη τούτου συνιστά η έκθεση αξιολόγησης για την Τουρκία, στην οποία η Ευρωπαϊκή Επιτροπή πλέκει το εγκώμιο της Άγκυρας για τη θετική της στάση στο Κυπριακό, που ήταν απαίτηση Αθηνών και Λευκωσίας.

Ο ισχυρισμός -που θα μπορούσε να πει κάποιος ότι ήταν ορθός- ότι, δηλαδή, εμπλέκουμε την Άγκυρα για να βοηθήσει τη διαδικασία ή για να αποδείξουμε την αδιαλλαξία της, καταρρίπτεται εξυπαρχής για δύο συναφείς λόγους: Λόγω ανικανότητας της ελληνοκυπριακής πλευράς και επί της ουσίας και επί της επικοινωνίας.

Διότι, όταν η Άγκυρα με το ψευδοκράτος τόνιζαν την περασμένη εβδομάδα ότι το Κυπριακό βρίσκεται μιαν ανάσα προ της λύσης και ότι τον Μάρτιο θα διεξαχθούν δημοψηφίσματα, η Κυβέρνηση δεν θα έπρεπε απλώς να διαψεύσει ότι δεν έχει αποφασιστεί έναρξη των συνομιλιών στις 4 Νοεμβρίου, αλλά θα έπρεπε να πει δημόσια ότι όντως το Κυπριακό μπορεί να λυθεί και ενωρίτερα, καλώντας την Τουρκία να αρχίσει την αποχώρηση των κατοχικών της στρατευμάτων από την επόμενη εβδομάδα και να αποδεχθεί λύση αρχών.

Η αλαζονική και επιθετική στάση της Τουρκίας τροφοδοτείται από την αδυναμία των Αθηνών και της Λευκωσίας που εκδηλώνεται εκ νέου με τη λογική του καλού παιδιού. Η Άγκυρα πωλεί μαγκιές και εξυπνάδες για έναν ακόμη σημαντικό λόγο: Εάν δει κάποιος τη σύνθεση των εμπλεκόμενων παραγόντων στο Κυπριακό, και στην Ελλάδα και στην Κύπρο, θα διαπιστώσει ότι πρόκειται για ένθερμους υποστηρικτές του σχεδίου Ανάν, τους οποίους όχι μόνο οι Τούρκοι, αλλά και οι ξένοι και δη ο «Κυβερνήτης» κ. Ντάουνερ θεωρούν ως δεδομένους.

Οι ίδιοι, δε, έχουν την ψευδαίσθηση ότι με τους κατευνασμούς υιοθετούν μια έξυπνη και ευφάνταστη στο Κυπριακό πολιτική, που θα οδηγήσει σε λύση διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας, η οποία, όμως, θα συνιστά στην ουσία μια παραλλαγή του σχεδίου Ανάν… Εάν τα πράγματα δεν είναι έτσι και είναι αλλιώς, δεν είμαστε εμείς που φέρουμε το βάρος της απόδειξης, αλλά όλοι αυτοί που ήταν και είναι οπαδοί του σχεδίου Ανάν. Και οι οποίοι δίδουν ακόμη την εντύπωση ότι θα μας πλασάρουν τη διχοτόμηση για επανένωση…

http://www.sigmalive.com/simerini/columns/thesi/579199