Ο καθηγητής του Συνταγματικού Δικαίου κ. Γ. Κατρούγκαλου, απαντά στον δημοσιογράφο Ι.-Β. Πρετεντέρη στην γνωστή καθ' υπερβολήν αντι-ανατρεπτική εκπομπή του τελευταίου "ΑΝΑΤΡΟΠΗ".
Οπως διευκρινίζεται από τον κ. καθηγητή, τα συνταγματικά όρια μεταξύ α) αφ' ενός της νομίμου βίας και β) αφ'ετέρου της ανυπακοής ή και αντιστάσεως (ακόμη και διά της βίας) στον κοινωνικώς άδικο (και άρα μη σύμφωνο προς το σύνταγμα) νόμο ή στην προσπάθεια καταλύσεως του πολιτεύματος, δεν χαράσσονται πράγματι από τον νόμο, αλλά από την κοινωνία εν τέλει:
Το ερὠτημα του κ. Ι.-Β. Πρετεντέρη , που αιωρείται, είναι ΠΩΣ και με ΠΟΙΑ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ, μπορεί η κοινωνία, παρά τον νόμο, να απορρίπτει την θεσμοθετημένη βία (χωρίς να γίνουμε ζούγκλα), και ΠΩΣ, ΜΕ ΠΟΙΑ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ και μέχρι ΠΟΙΟΥ ΟΡΙΟΥ το σύνταγμα επιτρέπει την μη θεσμοθετημένη βία εκ μέρους της κοινωνίας απέναντι στην κρατική και τυπικά θεσμοθετημένη βία.
Η απάντηση του κ. Κατρούγκαλου δίδεται – με ηρωϊκή ψυχραιμία απέναντι σε έναν καταιγισμό παρεμβάσεων – προεχόντως με την ξεκάθαρη θέση του απέναντι στο ενδεχόμενο γιουχάϊσμα παρισταμένου πολιτικού : "Πρέπει" αυτός - και κοινωνικά και πολιτικά και νομικά - να εισπράξει το ενδεχόμενο γιουχάϊσμα "ως εκπρόσωπος ενός συστήματος που οδήγησε την χώρα στην καταστροφή", όπως εισέπραττε το χειροκρότημα παλαιότερα, όταν εκπροσωπούσε τον λαό. Νομίζουμε λοιπόν, ότι σύμφωνα με τον κ. Κατρούγκαλο, το όριο της αντιστάσεως είναι η αναγκαία αντίδραση ή και βία για την απαλλαγή από νόμους κοινωνικώς άδικους και από ασυνεπείς (κοινώς "ψεύτες") και καταστροφείς (κοινώς "προδότες" ή επίορκους) πολιτικούς.
Παραβάλατε πάντως, συμπληρωματικώς προς τα λεγόμενα υπό του κ. Γ. Κατρούγκαλου, όσα κατά σύμπτωση έχουν ήδη λεχθεί περί της νομικής ισχύος και περί του νομιμοποιητικού ή απονομιμοποιητικού ρόλου του εν Ελλάδι "δημοσίου εθίμου": http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2013/07/to_11.html#more
Η Γνώμη του γράφοντος:
Στην κοινωνία κυρίως ανήκουν και τα δικαστήρια, που δεν είναι φέουδο κανενός, ούτε του κράτους, αλλά αποτελούν την γέφυρα μεταξύ της ενοποιημένης πολιτικής εξουσίας του κράτους και της διάσπαρτης πολιτικής παρουσίας της κοινωνίας.
Στον βαθμό λοιπόν που υπάρχει πολιτική και νομική δυνατότητα για θαρραλέες αποφάσεις δικαστηρίων απέναντι σε αδίκους νόμους και σε πολιτικούς που ουσιαστικώς προδίδουν τα συνταγματικά τους καθήκοντα, μετριάζεται η ένταση μεταξύ της κρατικής εξουσίας (της κατασταλτικής ισχύος της "προηγούμενης" δυναμικής της κοινωνίας) και της λόγω αδικιών δυναμικής κοινωνικής παρουσίας (πολλαπλασιαστικής ισχύος της εν δυνάμει εξουσίας). Άρα, έτσι μπορεί να μετριάζεται και η τυχόν ανάγκη χρήσεως βίας υπό των ανθισταμένων εις την μη νομιμοποιημένη βία.
Βεβαίως, συνήθως οι δικαστές α) αποφεύγουν όσο είναι δυνατόν την άμεση ανάμιξη σε πολιτικώς και κοινωνικώς στασιαζόμενα θέματα, β) αργούν λίγο να προσλάβουν και αντιμετωπίσουν την κοινωνική διάσταση των αδικιών, και γ) υπό την τυχόν πίεση πολιτικών παραγόντων , μέσω των ηγεσιών της Δικαιοσύνης, κινούνται μεν ενίοτε κάποιες υπερβολικές ή συνταγματικώς ασύμμετρες διαδικασίες σε αμφίβολα ή εριζόμενα θέματα ή λαμβάνονται αποφάσεις χωρίς προηγούμενη ώριμη σκέψη, αλλά ο χρόνος απονομιμοποιεί τις παρεμβάσεις αυτές και τις διαδικασίες ή αποφάσεις που ξεκίνησαν έτσι, πράγμα που πιστοποιούν οι μεταγενέστερες αποφάσεις των ιδίων δικαστηρίων.
Με αυτές τις επιφυλάξεις, μπορούμε να πούμε ότι : Τα συνταγματικά όρια μεταξύ α) της νομίμου και συνταγματικώς επιτρεπτής ή και επιβεβλημένης κρατικής βίας και β) της ανυπακοής ή και αντιστάσεως (ακόμη και διά της βίας) σε κοινωνικώς άδικους νόμους, σε ασυνεπείς (ψεύτες κ.λ.π.) πολιτικούς, και στην όποια έμμεση (άνωθεν ή έξωθεν) προσπάθεια καταλύσεως του πολιτεύματος,
α) χαράσσονται από τον νόμο (και τα μμε), όλως προσωρινώς, υπέρ του κράτους ως "αυθύπαρκτου μηχανισμού" αναπαραγωγής ισχύος,
β) τροποποιούνται σταδιακώς και ενίοτε ηρωϊκώς από τα δικαστήρια υπέρ των απόψεων της κοινωνίας ως φυσικής δημιουργικής μήτρας του δικαίου (κάποια μμε αναφέρουν τις ρωγμές στην άδικη νομοθεσία, ολοένα και περισσότερο, και έτσι ο "νομοθέτης" υποχρεώνεται να ακολουθήσει έστω δειλα), και έτσι,
γ) εν τέλει η ανυπακοή και η σώφρων αντίσταση διαμορφώνονται σχεδόν καθ'ολοκληρίαν σε νέα θεσμοθετημένη βασική νομιμότητα της κοινωνίας που καθίστατι και πάλι η φυσική πηγή της πολιτικής νομιμοποιήσεως.
Νέστορας Νικηφορίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.
- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.