Μπροστά στις κάλπες

Η αγωνία του αντιμνημονιακού πολίτη

του Γιώργου Καραμπελιά
Στις παλαιότερες εκλογικές αναμετρήσεις, το 2012, ακόμα και στις ευρωεκλογές του 2014, παρότι δεν υπήρχε κάποιο εκλογικό σχήμα ή πρόγραμμα που να μας καλύπτει ικανοποιητικά, μπορούσαμε να καλούμε σε μια «αντιμνημονιακή» ψήφο, κατά προτίμηση προς τους ΑΝΕΛ, το ΚΚΕ, μικρότερα σχήματα, ή ακόμα και τον ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να εκφραστεί η απόρριψη απέναντι στις καταστρεπτικές μνημονιακές πολιτικές. Δυστυχώς, αυτή τη φορά, δεν έχουμε αυτή την πολυτέλεια.

Και αυτό διότι τα «αντιμνημονιακά» κόμματα, και ιδιαίτερα ο ΣΥΡΙΖΑ, με την επιμονή τους να πραγματοποιηθούν κοινοβουλευτικές εκλογές στη χειρότερη στιγμή για τη χώρα, άνοιξαν τους ασκούς του Αιόλου για μια νέα μεγάλη αδιέξοδη οικονομική και πολιτική κρίση. Μια κρίση από την οποία –είμαστε δυστυχώς πεπεισμένοι γι’ αυτό– δεν πρόκειται να βγει κάτι θετικό, παρά μόνο αν το εκλάβουμε με την έννοια της «δημιουργικής καταστροφής», δηλαδή ότι, μετά από την ολοκλήρωση της αποσύνθεσης του μεταπολιτευτικού οικοδομήματος, μετά την αναγκαία κάθαρση, θα ακολουθήσει μια περίοδος ανόρθωσης και αναδόμησης.

Ωστόσο, δεν μπορούμε να συνταχθούμε με μια τέτοια ηροστράτεια λογική. Διότι και μεγαλύτερος πόνος θα βαρύνει τα λαϊκά στρώματα, και δεν είναι καθόλου βέβαιη μια αισιόδοξη έκβαση «μετά την καταστροφή». Πολύ πιθανόν δε, μια αποτυχία των αντιμνημονιακών δυνάμεων θα νεκραναστήσει τα μνημονιακά κόμματα, ίσως και στις πιο μαφιόζικες εκδοχές τους, αλά Μπελουσκόνι, θα οδηγήσει σε μια ακροδεξιά έξαρση και μπορεί να συνοδευτεί με αρνητικές εξελίξεις στα εθνικά θέματα και να μην επιτρέψει μια εύκολη ανάταξη της χώρας.

Πιστεύουμε πως με πολύ μεγάλη ελαφρότητα αρκετοί φίλοι, καθώς και το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου που βγήκε από το «κίνημα των πλατειών» –με λιγότερη ευθύνη αυτοί–, ακολουθούν μια λογική που λέει πως, «μια και ούτως ή άλλως δρομολογήθηκαν, έστω και κακώς, οι εξελίξεις, είμαστε υποχρεωμένοι να τις ακολουθήσουμε και μετά βλέπουμε». Μάλιστα, πολλοί προχωρούν και πιο πέρα και μας επικρίνουν έμμεσα, λέγοντας πως, αφού εσείς, του ΑΡΔΗΝ, αποτύχατε να δημιουργήσετε έναν αξιόπιστο πολιτικό πόλο, δεν μας μένει τίποτε άλλο παρά να ακολουθήσουμε τις υπάρχουσες επιλογές και «μετά» βλέπουμε, διότι «θα δρομολογηθούν εξελίξεις».

Οι παλιότεροι δε, από όσους προτάσσουν ένα τέτοιο σκεπτικό, έλεγαν ακριβώς τα ίδια ακόμα και το 1981! Ας συνταχθούμε «τώρα» με τον Αντρέα και «μετά» βλέπουμε. Και αυτό το «μετά» όχι μόνο κράτησε τριάντα πέντε χρόνια, με όλες τις συνέπειες που είχε για τη χώρα, αλλά και σήμερα μιλούν εκ νέου για ένα νέο «μετά»!

Δεν αναρωτιούνται όμως ποτέ μήπως αυτή η διαρκής φυγή, μπροστά στις δυσκολίες και τις ευθύνες που συνεπάγεται η δημιουργία ενός αυτονόμου δημοκρατικού πατριωτικού πόλου, είναι εκείνη που δεν επέτρεψε –μέχρι σήμερα τουλάχιστον– στο ΑΡΔΗΝ, αλλά και σε άλλους στο παρελθόν, να συγκροτήσουν έναν μείζονα πολιτικό πόλο; Γιατί, με ποιους εν τέλει θα τον δημιουργήσουμε, αν όχι με εκείνους που υποτίθεται πως συμφωνούν μαζί μας; Μήπως βολεύονται σε μια τέτοια στάση, της μονίμως απατημένης συζύγου, καταπώς λέει και ο Καβάφης στο ποίημα που παραθέτουμε; «Ἀλλά, κατεστραμμένος ἄνθρωπος, τι φταίω ἐγώ./ Ζητῶ ὁ ταλαίπωρος να μπαλωθῶ./Ἀς φρόντιζαν οἱ κραταιοί θεοί/ να δημιουργούσαν ἕναν τέταρτο καλό./Μετά χαρᾶς θά πήγαινα μ’ αὐτόν».

Σήμερα, η ευθύνη όλων, η ευθύνη του καθενός, είναι μεγάλη, γιατί μπορεί να κρίνει το μέλλον. Και εμείς θέλουμε να σηκώσουμε το μερίδιο που μας αναλογεί. Σε μία στιγμή που έχουν απορριφθεί οι μνημονιακοί, οι οποίοι βύθίζονται στα τάρταρα της ανυποληψίας και της παρακμής τους, και πιθανότατα αναδεικνύεται μια νέα καταστροφική επιλογή στο προσκήνιο, πρέπει να υπάρχουν και κάποιοι που θα απορρίψουν την ταύτισή τους με τους μεν ή τους δε και θα οικοδομήσουν σήμερα, αυτή τη στιγμή, με την άρνησή τους, τη δυνατότητα μιας αξιόπιστης κατάφασης, που στο άμεσο μέλλον θα αποκτήσει, «νομοτελειακά», ευρύτερες διαστάσεις.

Υπάρχουν βέβαια και άλλοι «αντιμνημονιακοί», όπως το ΚΚΕ και η Ανταρσύα. Το ΚΚΕ, ιδιαίτερα, επικρίνει τον ΣΥΡΙΖΑ με ένα σκεπτικό που παρουσιάζει μια συνάφεια με το δικό μας, μια και θεωρεί τυχοδιωκτικές και τυχάρπαστες τις επιλογές του, όταν δεν υπάρχει ένα ανάλογο και ισχυρό λαϊκό κίνημα, ενώ εκπροσωπεί και έναν λαϊκό κόσμο. Στο «διά ταύτα» διαφέρουμε διαμετρικά. Τόσο αυτοί όσο και η Ανταρσύα αγνοούν πλήρως τα γεωπολιτικά προβλήματα της χώρας και μας καλούν στην ουσία σε μια επιστροφή στον παλιό καλό υπαρκτό σοσιαλισμό σε μια μία μόνη (και μικρή) χώρα, και μάλιστα στις πιο ολοκληρωτικές εκδοχές του.

Έτσι λοιπόν, σε αυτές τις εκλογές, μπορούμε να επισκεφτούμε κάποιες υπέροχες γωνιές της χώρας, που δεν έχουμε γνωρίσει μέχρι τώρα(!), ή, εάν επιμένουμε οπωσδήποτε να ψηφίσουμε, θα πρέπει να κάνουμε μια επιλογή που δεν θα ενισχύει κανέναν από τους δύο μονομάχους ή θα δημιουργεί αντίβαρα σε αυτούς, απορρίπτοντας τις «αυτοδυναμίες» και σπρώχνοντας προς τη διαμόρφωση ευρύτερων συναινέσεων εθνικοαπελευθερωτικού χαρακτήρα. Μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ θα επιλέξουμε προφανώς ΑΝΕΛ, παρά το γεγονός ότι για πάρα πολλούς αποτελεί ένα «αναγκαίο κακό», και εμπόδιο στη δημιουργία ενός αυθεντικού πατριωτικού δημοκρατικού πόλου, ή, κλείνοντας τα μάτια, ακόμα και ΚΚΕ.

Υπάρχει κάποια δυνατότητα να μειώσουμε τη βλάβη;

Προφανώς, βασικός στόχος μας, σε πλήρη αντίθεση με την επιδιωκόμενη αυτοδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ, είναι να εμποδίσουμε μια αυτοδυναμία του οποιουδήποτε, προσπαθώντας να σπρώξουμε προς την κατεύθυνση μιας ευρύτερης συναίνεσης εθνικοαπελευθερωτικού χαρακτήρα για τη σωτηρία της χώρας. [Και καθόλου τυχαία βρισκόμαστε στον αντίποδα της αντίληψης της “αριστερής” πτέρυγας του Σύριζα (Αριστερή Πλατφόρμα, “Δρόμοι της Αριστεράς” κ.λπ.), οι οποίοι υποστηρίζουν πως η μόνη απάντηση στον ¨κίνδυνο ενσωμάτωσης” του Σύριζα είναι η… ενίσχυσή του ώστε να αποκτήσει αυτοδυναμία, δηλαδή να γίνει ακόμα πιο ανεξέλεγκτος, και εμφυλιοπολεμικός!

Πρόσφατα, εμείς, στην αντίθετη κατεύθυνση, είχαμε προτείνει ως διέξοδο την εκλογή του Μανώλη Γλέζου ως προέδρου της Δημοκρατίας, ως μια πραγματικά εθνική, συναινετική και αντιστασιακή πρόταση. Συνεχίζοντας και τώρα, πασχίζουμε να διασώσουμε ό,τι είναι δυνατόν να διασωθεί, ξεπερνώντας την εμφυλιοπολεμική λογική. Διότι σήμερα δεν κινδυνεύει απλώς η εξουσία και οι καρέκλες των μεν ή των δε, αλλά η ίδια η χώρα. Και σε αυτές τις συνθήκες, δεν προτάσσεις μια εμφυλιοπολεμική, αλλά μία εθνικοαπελευθερωτική στρατηγική.

Θα πρέπει να αναζητηθούν συγκλίσεις με στόχο την άμεση και πραγματική αναδιαπραγμάτευση του χρέους, άσχετα και πέρα από το ποιο θα είναι πρώτο κόμμα – και όποιος δεν δεχθεί κάτι τέτοιο ας παραδοθεί στη λαϊκή καταδίκη, όπως ακριβώς έγινε και στην Κατοχή, όταν συγκροτήθηκε το ΕΑΜ. Εάν, έστω και σήμερα, ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε μία τέτοια πρόταση, θα κέρδιζε τη συναίνεση της συντριπτικής πλειοψηφίας των Ελλήνων, θα απομόνωνε τις εμφυλιοπολεμικές κραυγές, θα αναδείκνυε άλλες δυνάμεις, ακόμα και στο εσωτερικό των μνημονιακών κομμάτων, και θα στρίμωχνε τους Γερμανούς, που ποντάρουν ακριβώς στη διαίρεσή μας για να μας υποτάξουν με τον ένα ή άλλο τρόπο και να αποφύγουν και την ανάδειξη του ζητήματος των γερμανικών οφειλών.

Δίπλα σε μια τέτοια κυβέρνηση θα μπορούσε να συγκροτηθεί και μια εθνική ομάδα διαπραγμάτευσης του χρέους, αποτελούμενη από οικονομολόγους και αναγνωρισμένες προσωπικότητες της ελληνικής κοινωνίας και της πολιτικής – η οποία θα αναλάμβανε, μαζί με την οποιαδήποτε κυβέρνηση εκλεγεί, να αποτελέσει την έκφραση της κοινωνίας και της αναγκαίας εθνικής ενότητας απέναντι στον επιχειρούμενο στραγγαλισμό της πατρίδας. Γιατί, για μας, αυτό που επιχειρείται σήμερα είναι ακριβώς ένας τέτοιος στραγγαλισμός και θα πρέπει να τον αντιμετωπίσουμε όλοι σε μια εθνικοαπελευθερωτική λογική, μια λογική ΕΑΜ, και όχι μέσα από τις ανούσιες αντιπαραθέσεις του Στρατούλη με τον Άδωνι Γεωργιάδη. 

άρδην