Σταθμός Εθνικής Οδύσσειας Χωρίς Οδυσσέα Το τελευταίο επεισόδιο των Βρυξελλών

Toυ Μιχαήλ Στυλιανού  14-6-2015

Δυστυχέστατα, ο κ. Αλέξης Τσίπρας, που έλαμψε στιγμιαία ως άγγελος παλινόρθωσης των αξιών του ανθρωπισμού σε Ελλάδα και Ευρώπη, καταλήγει ταχύτατα σε εργαλείο και σύμβολο συντριβής κάθε απόπειρας αναστροφής της πορείας προς ένα μετανεωτερικό μεσαίωνα απάνθρωπης, ρομποτικής βαρβαρότητας.

Η επίγνωση αυτής της επερχόμενης καταστροφής κινεί προφανώς και τα ομαδικά διαβήματα των φωτεινότερων πνευμάτων στη Δύση, σε μιαν απεγνωσμένη προσπάθεια της τελευταίας στιγμής για την αποτροπή του μοιραίου. (΄Ιδε κείμενα των 26 στους Φαϊνάνσιαλ Τάϊμς, των 19 στην Συντώϋτσε Τσάϊτουγκ και διάσπαρτα άρθρα απρόσμενης συμπαράταξης και σε φύλλα ακραίου συντηρητισμού, όπως η Νταίηλυ Τέλεγκραφ).

Δυστυχώς, η ελπίδα της ριζικής αλλαγής πορείας ήταν υπονομευμένη εξ υπαρχής -στις καταβολές, τις ιδεοληψίες και τον χαρακτήρα του ηγέτη. Οι δογματικές παρωπίδες του διεθνισμού, μεταλλαγμένου σε μυωπική ευρωλατρεία, καθιστούσαν αδύνατη όχι μόνο τη ρεαλιστική αποτίμηση των δυνατοτήτων  εθνικής επιβίωσης, σε ένα αθεράπευτα διεστραμμένο και εχθρικό σύστημα, αλλά και τη σύλληψη του μηνύματος  δηλώσεων που αποκάλυπταν τις προθέσεις των «εταίρων».

΄Ηδη από την μεθεπομένη των εκλογών της 25 Δεκεμβρίου, ο κ. Ζαν-Κλωντ Γιούνκερ , αναφερόμενος στις προεκλογικές δεσμεύσεις του κ. Τσίπρα, το είχε δηλώσει: « Δεν χωρούν δημοκρατικές επιλογές , αντίθετες προς τις ευρωπαϊκές συνθήκες.» 

Και ο ανεκδιήγητος κ. Σούλτς, «πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου» αυτός -αν και με χειρονομίες κρεοπώλη επαρχίας της Βαυαρίας- είχε αποδοκιμάσει την κυβερνητική συνεργασία του Σύριζα με τους Ανεξάρτητους ΄Ελληνες, προσθέτοντας «εγώ θα προτιμούσα να συνεργασθεί με το Ποτάμι». 

Είχαν δηλαδή ξεκαθαρίσει οι Ευρωκράτες του 4^ου Ράιχ πως εθνική κυριαρχία και λειτουργία των κανόνων της δημοκρατίας είναι ασύμβατες  με την ιδιότητα μέλους-δεσμώτη στην σημερινή γερμανική Ευρωζώνη. Και ας πάνε οι ΄Ελληνες να ψηφίζουνε ό,τι τους καπνίσει…

Ωστόσο, την επομένη των εκλογών ο Αλέξης Τσίπρας ήταν αρκετά ισχυρός για να μην υποκύψει. Διέθετε τον διεθνή ηθικό θώρακα της δημοκρατικής νίκης κατά του κατοχικού καθεστώτος και την διαπραγματευτική ισχύ -που τώρα, στις αρχές της εβδομάδας, επιβεβαίωσε ο διεθνής πανικός με την  ελληνική άρνηση πληρωμής στο ΔΝΤ. 

Η νέα κυβέρνηση διέθετε όλες τις προϋποθέσεις να συγκρουστεί, να απαιτήσει τον σεβασμό της νωπής λαϊκής εντολής για την εφαρμογή του προγράμματός της και -εν αναμονή των προτάσεων των «εταίρων»-  να διακόψει την εξυπηρέτηση ενός χρέους διεθνώς αμφισβητούμενης νομιμότητας *. Διέθετε ακόμη τότε –όπως αποδείχθηκε- τα απαραίτητα κονδύλια για την ομαλή λειτουργία του κράτους . Και ακόμη διέθετε  χρονικά περιθώρια και ένα «Σχέδιο Β» να καταστρώσει και εξηγήσει στην κοινή γνώμη και την απαρχή ηθικής και λειτουργικής ανασύνταξης των θεσμών να νομοθετήσει και το διπλωματικό άνοιγμά της να αναπτύξει.

Καταιγισμός «προειδοποιήσεων» Σόϊμπλε, Ντάϊσελμπλουμ, Μέρκελ, Κάμερον, Μοσκοβισί και κουστωδίας και συνεχείς υλακές του διεθνούς συστημικού και του ιθαγενούς αρπακτικού Τύπου δεν άφηναν εξ αρχής περιθώρια για λάθη εκτίμησης. Ξεκαθάριζαν ότι ερχόταν  σύγκρουση και αναμέτρηση δυνάμεων, στην οποία ελάχιστος στόχος της ελληνικής πλευράς θα όφειλε να είναι η κατάκτηση και συμβατική κατοχύρωση δικαιώματος περικοπής του χρέους  και η δημιουργία προγεφυρώματος διεκδίκησης  και ανάκτησης της εθνικής κυριαρχίας και αξιοπρέπειας ισότιμου μέλους της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης.

΄Ηταν εξαρχής φανερό ότι η εκκρεμότητα έπρεπε να λυθεί τάχιστα, με άφθαρτα τα ατού της εκλογικής ανατροπής των μνημονίων, επειδή κάθε καθυστέρηση θα λειτουργούσε υπέρ των δυναστών «εταίρων», προσφέροντάς τους τον χρόνο για τη μεθόδευση της φθοράς της νέας κυβέρνησης, και την οργάνωση της εξωτερικής πολιορκίας και της εσωτερικής υπονόμευσης των ελληνικών θέσεων…

Ο κ. Αλέξης Τσίπρας και οι σύμβουλοί του επέλεξαν την πεπατημένη των προκατόχων τους: συμμορφώθηκαν προς τον κώδικα Γιούνκερ… Διαβεβαίωσαν για την εκπλήρωση των «ανειλημμένων υποχρεώσεων της χώρας στο ακέραιο»…, μετονόμασαν την Τρόικα σε «θεσμούς», προσήλθαν σε διαπραγματεύσεις και στις 20 Φεβρουαρίου συνήψαν συμφωνία με την οποία το 75% του εκλογικού συμβολαίου τους με τον λαό (κατά τα ποσοστά του κ. Βαρουφάκη), πετιόταν στον σκουπιδοφάγο των απατηλών υποσχέσεων, το δε υπόλοιπο παρέμενε προς  διαπραγμάτευση…

Η συνέχεια του τετραμήνου είναι ανάγνωση από οποιοδήποτε των ρυπαρών κυβερνητικών τεφτεριών της πενταετίας, εικονογραφημένη με τις γλυκερές οικειότητες των τετ-α-τετ με την κ. Μέρκελ και τον κ. Γιούνκερ -σπουδαγμένων από τους ψυχολόγους τους στο πως να φθείρουν τη σοβαρότητα και το κύρος των στόχων τους, με γραβάτες, φιλάκια και αγκαλιές…

Η επιχείρηση των «εντίμων διαπραγματεύσεων» -υπό χρηματοπιστωτικό στραγγαλισμό και λυσσαλέα εξωκίνητη υπονόμευση-  διαβρώνει  έκτοτε τα ανακλαστικά της κυβέρνησης και την ενότητα του πολυφωνικού Σύριζα, ενθαρρύνει την ραγιαδική ιδιοτέλεια και στους κόλπους του και καταβροχθίζει διαπραγματευτικές αντιπροσωπείες , κατάλοιπα του προγράμματος της Θεσσαλονίκης και των κυβερνητικών προγραμματικών δηλώσεων -αλλά και λιμάνια, αεροδρόμια, αυτοκινητοδρόμους, ΤΡΑΙΝΟΣΕ,  ΔΕΗ, Ελληνικό, ορυχεία, ιαματικές πηγές, ακίνητα και βλέπουμε και ποιες υπόλοιπες  δυνητικές βάσεις μελλοντικής οικονομικής αναστήλωσης.

Με τον άχαρι αγώνα οπισθοφυλακών να έχει τώρα συρρικνωθεί στην υπεράσπιση του ΕΚΑΣ και της κατώτατης σύνταξης,  στην αναζήτηση φορολογικών «ισοδύναμων» (αντί αύξησης του ΦΠΑ στα νησιά) και στο παζάρεμα δεκατημορίων του υποχρεωτικού πλεονάσματος, η κυβέρνηση του σχισίματος των μνημονίων, πέτυχε την Τετάρτη, μετά ολοήμερη εναγώνια αναμονή στις Βρυξέλλες, τη νιοστή πρωθυπουργική συνάντηση με Μέρκελ-Γιούνκερ- Ολάντ, με αποτέλεσμα… την επίτευξη «καλού κλίματος» και κοινής απόφασης για την «εντατικοποίηση των διαπραγματεύσεων»… Ενώ, στο Βερολίνο το Σπίγκελ δημοσίευε άρθρο του έγκυρου Βόλφγκανγκ Μυνχάου που τόνιζε πως :Μια ελληνική χρεωκοπία θα σημάνει για τη Γερμανία απώλεια σε τριψήφιο αριθμό δισεκατομμυρίων (τρισεκατομμύρια) ευρώ και ποιος ξαίρει ποιο άλλο παράπλευρο κόστος!…

΄Ετσι, και μετά το τελευταίο αυτό επεισόδιο στο σήριαλ των «έντιμων διαπραγματεύσεων» -μεταξύ αρπακτικών τοκογλύφων και  θύματος- παραμένει να αιωρείται ακέραιο το υπαρξιακό ερώτημα της υστάτης επιλογής για τον προ πενταμήνου φέρελπι νέο  πρωθυπουργό: 

Θα τολμήσει, έστω και την δωδέκατη ώρα, ν’ αναδεχθεί την πρόκληση της Ιστορίας , να συνεγείρει τις ψυχικές εφεδρείες του ελληνικού λαού για ένα σωτήριο αγώνα εξασφάλισης γης, πατρίδας, ελευθερίας και αξιοπρέπειας , για τα παιδιά και τα εγγόνια του; ΄Η θα προτιμήσει την «ασφάλεια» της παράδοσης στις επιλογές των «ισχυρών» και της μοίρας, με την συνακόλουθη βεβαιότητα της ολικής κοινωνικής καταβύθισης  στην εξαθλίωση και εξαχρείωση, στην απαλλοτρίωση της πατρογονικής γης και περιουσίας , στην υποδούλωση και στον εθνικό αφανισμό;

H απάντηση αναμένεται σε λίγα εικοσιτετράωρα…

*Για την αμφισβητήσιμη νομιμότητα του συντριπτικού ελληνικού χρέους πλείστες διεθνείς μαρτυρίες, με τελευταία  στο άρθρο-καταπέλτη του Πρίτσαρτ στην Νταίηλυ Τέλεγκραφ

Πηγή: Το Παρόν