Από τις 7 περίπου το απόγευμα η κίνηση στο Καράκας μειώνεται και μέχρι τις 9 κανένας άνθρωπος χωρίς πολύ σοβαρό λόγο ή τάσεις αυτοκτονίας δεν κυκλοφορεί πια στους δρόμους. Το βράδυ το μόνο που θα ακούσεις καθημερινά σαν νυχτερινή υπόκρουση είναι ο ήχος από πυροβολισμούς, άλλοτε δίπλα στο σπίτι σου και άλλοτε μακριά. Πάντα όμως εκεί, να σου υπενθυμίζουν ότι η κανονικότητα είναι κάτι τελείως διαφορετικό σαν έννοια εδώ στην πρωτεύουσα της Βενεζουέλας, την χώρα που επί δεκαέξι χρόνια κυβερνάται από την «επανάσταση» του Χιούγκο Τσαβες και μετά τον θάνατο του, από τον εκλεκτό του, Νικόλας Μαδούρο.
Την ησυχία «μετά φόβου» χθες τάραξε ένα γεγονός που εάν και συνηθισμένο εδώ στην Βενεζουέλα έχει πάντα αιτία και αφορμή για να ξεκινήσει. To cacerolazo είναι ένας πολύ διαδεδομένος τρόπος διαμαρτυρίας καθώς οι κάτοικοι βγαίνουν στα μπαλκόνια τους και χτυπάνε δαιμονισμένα κατσαρολικά δημιουργώντας εκκωφαντικό θόρυβο διαμαρτυρόμενοι για ένα γεγονός και συνήθως για κάτι που ειπώθηκε από τον Μαδούρο, σε ένα ακόμα από τα ατελείωτα διαγγέλματα σε εθνικό δίκτυο. Ο ήχος χθες άρχισε να έρχεται από πολύ μακριά. Σαν ένα ανεπαίσθητο βουητό από κάπου μακριά, σαν να αναδύεται από τα σπλάχνα της ίδιας της πόλης. Τσουνάμι. Νομίζω ότι αυτή η λέξη μόνο μπορεί να περιγράψει ακριβώς πως εξαπλώθηκε ταχύτατα ο ήχος της διαμαρτυρίας και έφτασε στην γειτονιά μας περικυκλώνοντάς μας από παντού.
Για τη συνέχεια liberal
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.
- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.