Ήμουν στη θάλασσα στην Κέρκυρα.

Στον δρόμο έχει μείνει μια γουρούνα με δυο Άγγλους πιτσιρικάδες.
Ρωτάνε τον ταβερνιάρη αν τυχόν έχει καθόλου βενζίνη.
"Ναι ρε ξέχασα να ανοίξω το βενζινάδικο σήμερα" η απάντηση του Ελληνάρα.
Πάω και τους λέω:
-Παιδιά, το κοντινότερο βενζινάδικο είναι στα 2km. Θέλει να έρθει ένας από εσάς μαζί μου να τον πάω με το αμάξι?"
-Ναι φυσικά. Ευχαριστούμε πάρα πολύ! Αλλά δεν έχουμε λεφτά μαζί. Μπορούμε να περάσουμε από το ξενοδοχείο μας να πάρουμε?
-Δεν πειράζει. Κερασμένη η βενζίνη

(με κοιτάζανε σαν χαμένοι)
-Ευχαριστούμε πολύ κύριε. Μα γιατί το κάνετε αυτό?
-Διότι αγόρι μου κάποια στιγμή θα είναι ο γιος μου 18 χρονών κάπου σε μια ξένη χώρα και θα χρειάζεται βοήθεια. Τότε λοιπόν θα θέλω να υπάρχει κάποιος να προσφερθεί να τον βοηθήσει. Κι αυτός ο κάποιος θα είσαι εσύ που σήμερα σε βοηθάω. Ή κάποιος στον οποίο θα πεις την ιστορία πίσω στην πατρίδα σου"
Κάπως έτσι, φέτος στις διακοπές, μόλις με 5ευρώ βενζίνη και 10 λεπτά από τη ζωή μου, "αγόρασα" δύο τεράστια χαμόγελα, και έκανα αυτόν τον κόσμο λίγο πιο υποφερτό για να ζει κανείς.
Από το facebook