Το ζήτημα του ονόματος των Σκοπίων - ΄Β μέρος: Οι ευθύνες Ν.Δ. - ΠΑ.ΣΟ.Κ. (ΚΙΝ.ΑΛ.)

Παναγιώτης Μπαλακτάρης

Το ζήτημα του ονόματος των Σκοπίων - Ά μέρος: Οι ευθύνες ΣΥΡΙΖ.Α. – ΑΠ.ΕΛ.*
Οι αυτονόητες ευθύνες της συγκυβερνήσεως ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝ.ΕΛ. για την παραχώρηση του ονόματος της Μακεδονίας στα Σκόπια έρχονται να επιτείνουν την κατάσταση που είχαν διαμορφώσει οι κυβερνήσεις της ΝΔ.

Από το 1990, οπότε και ανέκυψε το πρόβλημα για την Ελλάδα, η ελληνική εξωτερική πολιτική ηττήθηκε. Η κυβέρνηση του αειμνήστου Κωνσταντίνου Μητσοτάκη αναλώθηκε στον εσωκομματικό της διχασμό. Άλλη λύση προέκρινε ο τότε πρωθυπουργός, και πρόεδρος της ΝΔ, και άλλη ο υπουργός του επί των εξωτερικών Αντώνης Σαμαράς. Η διάσταση αυτή έφθασε μέχρι του σημείου της πλήρους ρήξεως. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έπεσε και το Σκοπιανό έμεινε μετέωρο εσωτερικώς, αλλά όχι εξωτερικώς. Όσο η ελληνική πολιτική σκηνή «προέβαλε» 2 διαφορετικές «παραστάσεις» οι ξένοι προσανατολίζονταν να αναγνωρίσουν το νεοσύστατο κρατίδιο ως «Μακεδονία».

Οι διάδοχες κυβερνήσεις του ΠΑ.ΣΟ.Κ. στάθηκαν ανίκανες να εμποδίσουν και εν τέλει να αποτρέψουν αυτές τις αναγνωρίσεις. Το 1995 υπεγράφη η Ενδιάμεση Συμφωνία, η οποία δεν ήταν νίκη της Ελλάδος, ούτε της ελληνικής διπλωματίας. Συγχρόνως, το ποτάμι των αναγνωρίσεων μεγάλωνε και η Ελλάς ουδέν μέτρο λάμβανε εναντίον των χωρών που προέβαιναν σε αναγνωρίσεις. Οι λόγοι; Αφενός μεν να καλοπιάσουμε τους εταίρους και συμμάχους μας, διότι επέκειτο η συγκρότηση της Ο.Ν.Ε. και η κυβέρνηση επεδίωκε την ένταξη της Ελλάδος σε αυτήν, αφετέρου δε να μη διαταράξουμε τις σχέσεις μας με χώρες μη συμμάχους, όπως η Κίνα, η Ρωσία, η Βενεζουέλα, η Συρία κ.λπ.

Η κατάσταση εκτραχύνθηκε με την ανάρρηση στην εξουσία του εθνικιστή Νίκολα Γκρουέφσκι, ο οποίος ήταν πρωθυπουργός των Σκοπίων από το 2006 έως και το 2016, ήτοι 10 ολόκληρα χρόνια. Ο ίδιος, παιδί κομμουνιστή από την Αχλάδα Φλωρίνης που ο πατέρας του κατέφυγε στην Γιουγκοσλαβία κατά τον ελληνικό εμφύλιο, ανέβασε την ταχύτητα στην επεκτατική πολιτική της γείτονος χώρας. Η συνεννόηση κατέστη αδύνατη και κατόρθωσε να εκθέσει την Ελλάδα, όταν, μετά την περίπου προβολή βέτο το 2008 στο Βουκουρέστι, η χώρα μας καταδικάσθηκε από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για παραβίαση της Ενδιάμεσης Συμφωνίας.

Τα χρόνια συνέχισαν να περνούν και η Ελλάς να αποτυγχάνει έναντι των Σκοπίων. Ακόμη και το βέτο που σχεδόν προεβλήθη στο Βουκουρέστι για την ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ υπέκρυπτε μια υποχώρηση στο ζήτημα της ονομασίας.

Σήμερα που η συγκυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝ.ΕΛ. εκποιεί την Ιστορία και τον Πολιτισμό της Μακεδονίας για να λάβει αόριστες υποσχέσεις στο ζήτημα του χρέους, όπως ακριβώς η κυβέρνηση Σημίτη αδρανούσε για τις αναγνωρίσεις ενόψει της εισόδου μας στην Ο.Ν.Ε., η Ν.Δ. και το ΚΙΝ.ΑΛ. (διάδοχο σχήμα του ΠΑ.ΣΟ.Κ.) περί άλλων τυρβάζουν. Το μεν ΚΙΝ.ΑΛ. θα προσέγγιζε μια λύση με σύνθετη ονομασία ευχερώς, η δε Ν.Δ. όχι, αλλά μόνο σε ρητορικό επίπεδο.

Η υποκρισία της Ν.Δ. σε αυτό το σημείο αναδεικνύεται ως μείζων. Όταν διατυπώνεις αντιρρήσεις σε ένα ζήτημα αλλά το πράττεις ως εάν να τις διατυπώνεις προσχηματικά, τότε πολιτεύεσαι με υποκρισία. Είναι γνωστό εξάλλου ότι η επίσημη θέση του κόμματος της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως μετεβλήθη αμέσως μετά το πρώτο συλλαλητήριο στη Θεσσαλονίκη. Το πλήθος του κόσμου εξανάγκασε την ηγετική ομάδα του κόμματος να λάβει άλλη θέση. Βεβαίως, ακόμη και η θέση «πρώτα να αλλάξουν το Σύνταγμά τους τα Σκόπια και μετά να συζητήσουμε το όνομα», χωρίς να προβάλλεται ξεκάθαρα επίσημη θέση επί της ονομασίας υποδηλώνει μια πολιτική έναντι της οποίας καλό θα είναι να είμαστε καχύποπτοι.

Παράλληλα, η μη ανάληψη πρωτοβουλιών από τη Ν.Δ. για την ανάσχεση της επιδιωκόμενης από τη συγκυβέρνηση «λύσεως» δείχνει μέχρι που είναι διατεθειμένη να φθάσει. Στο ξόδεμα μερικών αράδων σε εφημερίδες και κάποιων δηλώσεων σε τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς. Σε τίποτε άλλο.

Επομένως, το ερώτημα παραμένει: Πώς μπορούν οι πολίτες, όταν διαφωνούν με κάτι τόσο άμεσο και τόσο επικίνδυνο, όσο η παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας σε άλλη χώρα, να αντιδράσουν αποτελεσματικώς;        

Υ.Γ.: Στις 16 Φεβρουαρίου 1994 η ελληνική κυβέρνηση αποφασίζει να επιβάλει εμπάργκο στα Σκόπια θέτοντας 3 όρους: να αλλάξουν σημαία, να αλλάξουν Σύνταγμα και να δηλώσουν πως τα σύνορα είναι οριστικά. Δεν αποτελεί όμως επιτυχία, διότι πρώτον η υπαναχώρηση έγινε ατάκτως 19 μήνες μετά και δεύτερον, είχε αρνητικό αντίκτυπο στη διεθνή κοινότητα.