Είναι αστείο να αναλογιστούμε πώς μεταστρέφεται ο δημόσιος διάλογος στην Ελλάδα από καιρού εις καιρόν και πώς επηρεάζονται δημοσιογράφοι, ακαδημαϊκοί, αναλυτές, και κατ’ επέκταση οι πολίτες, από μεμονωμένα περιστατικά και συγκεκριμένες συμπεριφορές. Είναι ακόμα πιο αστείο να ανασύρεις παλαιότερα κείμενα και να βλέπεις πως αυτοί που τώρα κόπτονται για την επιθετική στρατηγική του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, τον καθαγίαζαν το 2002, το 2008 ή και αργότερα.
Τον Ερντογάν πολλοί αγάπησαν κάποτε, πλέον όμως κανείς!
Πόσες ήταν οι ευχές να καταφέρει να τελειώνει πια με τους «κακούς κεμαλιστές»… Λες και το πρόβλημα σχετίζεται με το ποιος είναι «καλός» και ποιος «κακός»… Πόσο μεγάλη ήταν η προσμονή να συμβάλλει στην επίλυση του Κυπριακού και να διώξει από την πολιτική σκηνή τον Πρωθυπουργό του Αττίλα Μπουλέντ Ετζεβίτ… Ωσάν να θεωρούσαμε ότι το Κυπριακό συντηρείτο επειδή επιβίωνε η πολιτική τάξη του 1974, και μετά από αυτήν όλα θα ήταν ανθόσπαρτα. Πόσο ευφραινόταν η καρδιά μας βλέποντας τις κουμπαριές και την τόσο «καλή προσωπική σχέση» Καραμανλή-Ερντογάν… Τολμώ να πω ότι η εν λόγω ανείπωτη χαρά θύμισε τη χαρά του αθηναϊκού πλήθους στους γάμους Κωνσταντίνου και Άννα-Μαρίας.
Κατά τις συζητήσεις για τον αγωγό φυσικού αερίου, 2007 (φωτ.: ΑΠΕ-ΜΠΕ / Συμέλα Παντζαρτζή)
Ήταν Νοέμβριος του 2003, όταν πανηγυρίζαμε επειδή ο Ερντογάν αγωνιούσε να θέσει την Τουρκία σε ευρωπαϊκές ράγες διάγοντας έναν υπέρ πάντων αγώνα εναντίον του στρατιωτικού κατεστημένου και του βαθέος κράτους… Αυτά γράφανε οι δημοσιογράφοι μας, καθώς και πολλοί ακαδημαϊκοί μας (έτι ανησυχητικότερο), και πράγματι έτσι ήταν, με τη διαφορά ότι διεξαγόταν μάχη για να τοποθετηθεί ένα νέο κατεστημένο στη θέση του παλαιού. Κάτι σαν την «αλλαγή» του 1973 από τη χούντα του Παπαδόπουλου σε εκείνη του Ιωαννίδη. Πανηγυρίζαμε για τον Ιωαννίδη, λοιπόν…
Ήταν και πάλι το 2003, όταν ο Ερντογάν δήλωνε ότι «ότι το στάτους κβο στην Κύπρο δεν είναι αποδεκτό και πως έφθασε η ώρα να λυθεί το Κυπριακό». Δάκρυα συγκίνησης στην Αθήνα, αλλά και ευγνωμοσύνης όταν ο «μεγάθυμος» Ερντογάν έδειχνε να μας συγχωρεί για το «όχι» στο σχέδιο Ανάν, και μόλις δύο εβδομάδες μετά μας επισκέφθηκε μη παραλείποντας να κάνει και μια περιοδεία στη Θράκη με τη συγκατάθεση της ελληνικής κυβέρνησης. Αυτά τα ωραία συνέβαιναν στα όχι τόσο μακρινά έτη 2003, 2004 και 2005.
Πλέον ο Ερντογάν έγινε «κακός», όχι επειδή δεν υπήρξε σωστός κουμπάρος, αλλά επειδή συνιστά την προσωποποίηση του σύγχρονου τουρκικού ηγεμονισμού.
Έχουμε αναφερθεί πολλές φορές στην αναγκαιότητα αποστείρωσης του δημόσιου διαλόγου και της χάραξης της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής από συναισθηματισμούς και κοντόθωρες απόψεις. Ουδείς ηγέτης είναι «καλός» ή «κακός», και ουδείς Τούρκος ηγέτης μπορεί να μεταλλάξει τη στρατηγική συμπεριφορά μιας χώρας η οποία είναι δομικά κατακερματισμένη υπό οθωμανικούς όρους και αυτοκρατορικές προϋποθέσεις.
Εν έτει 2018 γοητευτήκαμε ξαφνικά από τον Μουχαρρέμ Ιντζέ και μειδιάσαμε κρυφά για τη Μεράλ Ακσενέρ. Νέοι σωτήρες… Δεν μπορώ να παραβλέψω πόσο γοητευτήκαμε –και πάλι όπως τα πρώτα χρόνια της διακυβέρνησης του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης– από τη «λαοθάλασσα» στην ομιλία Ιντζέ στη Σμύρνη και πόσο μεγάλη ήταν η προσμονή μας να πάει ο Ερντογάν στον β΄ γύρο. Παρόμοιες οι αυταπάτες μας με αυτές που έχουμε κάθε φορά που πάμε να συμμετάσχουμε στις δικές μας εκλογικές διαδικασίες. Η διαδρομή γνωστή: ο καλός γίνεται άσχημος και καταλήγει κακός.
Μάρκος Τρούλης
Τέτοια παθαίνουν ὅσοι ἀποσυνδέουν τήν δημοκρατία ἀπό τίς θρησκευτικές της προϋποθέσεις, πού εἶναι ἱστορικῶς,
ΑπάντησηΔιαγραφήα) σέ πειραματική σχεδόν μορφή, πολιτική ἐκζήτηση τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων καί Ρωμαίων, μέ βάση ὅτι ἡ θρησκεία εἶναι ὁ πραγματικός συνεκτικός κρίκος τῆς κονωνίας,
β) σέ οὐσιαστική μορφή, καί παρά τήν αὐτοκρατορική δομή, ὁ Ἑλληνορρωμαϊκός πολιτισμός μέ τήν Ὀρθοδοξία καί τίς ἐονορίες-κοινότητές της ("Βυζάντιο"),
γ) σέ πρώτη της ἐμφάνιση στούς νεωτέρους χρόνους, προτεσταντικῆς ἐμπνεύσεως, στόν βαθμό πού κατάλαβαν τό ὀρθοδοξότατο, ὅτι ὁ ποιμήν πρέπει νά τυγχάνει τῆς ἐπιδοκιμασίας τοῦ ποιμνίου τῆς κοινότητος-ἐνορίας, ἄρα καί ὁ πολιτικός πρέπει νά τυγχάνει τῆς ἐπιδοκιμασίας τοῦ λαοῦ,
καί δ) ἄρρηκτα συνδεδεμένη πλέον μέ τό Ὀρθόδοξο χριστιανικό μέλλον τῆς ἀνθρωπότητας, πού ἀλλιῶς θά εἶναι τυραννία τῆς ὀλιγαρχίας τῶν πέντε (5).
Ἐμεῖς δέν μισοῦμε κανέναν, ἀλλά στενοχωρούμεθα ἀκόμη καί γιά τόν Ἐρντογκάν ("Βασιλεῦ μνήσθητι ὅτι θνητός εἶ").
[Γιά τούς Τσίπρα-Κοτζιά-Καμμένο, δυσκολευόμαστε πλέον, εἶναι ἡ ἀλήθεια].