Η ισχύς και οι αντοχές της ελληνικής ταυτότητας

Του Δημήτρη Βερδελή

Έρχονται στιγμές στη ζωή ενός ανθρώπου που αυτός φτάνει στα όριά του. Τέτοιες στιγμές έχουν υπάρξει πολλές κατά την διάρκεια της υπερχιλιετούς ιστορίας του Ελλ. Έθνους. Την περίοδο που «ήταν όλα σιωπηλά γιατί τα ‘σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά.» ή που απειλούταν να καταλυθεί η πολύτιμη ελευθερία μια βαθιά συνειδησιακή υποχρέωση καλούσε τους Έλληνες πολίτες-οπλίτες να πάρουν τα όπλα για να υπερασπισθούν την γη των πατέρων τους.

Στη μάχη του Μαραθώνα ο Μιλτιάδης είπε στους άνδρες του πως αν χάσουν οι Πέρσες τη μάχη έχουν σπίτια για να επιστρέψουν σε αυτά ενώ οι Έλληνες όχι και έχοντας στο νου και την καρδιά τους την προστασία των βωμών και των εστιών τους μπόρεσαν και νίκησαν γιατί η αλήθεια είναι πως κανείς δεν πολεμάει επειδή του αρέσει ο πόλεμος αλλά για να υπερασπιστεί τους ανθρώπους του, τη γη του, την ελευθερία του.Η αλήθεια είναι πως πριν από τη μεταπολίτευση το τρίπτυχο «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» εμπεριείχε κάτι το ιερό, κάτι στο οποίο οι περισσότεροι άνθρωποι πίστευαν και το οποίο υπήρξε πηγή ευτυχίας και ευημερίας για τους Έλληνες. Η κατάσταση αυτή μετεβλήθη ραγδαίως από το ’74 και μετά ενώ από το ’81 και μετά υπήρξε η πλήρης απαξίωση του τριπτύχου αυτού αφού θεωρούνταν χουντικό και αναχρονιστικό. Μετά το σύνθημα «ο λαός στην εξουσία» και την άνοδο των μη προνομιούχων, μέχρι τότε, αριστερών πολιτών επιβλήθηκε μια άτυπη ιδεολογική τρομοκρατία στην οποία αν δήλωνες δεξιός ήσουν «φασίστας», αν δήλωνες θρησκευόμενος ήσουν «οπισθοδρομικός» και εάν έφερες έναν συγκεκριμένο κώδικα αξιών με βασικό άξονα την πίστη στο έθνος και την πατρίδα ήσουν «βασιλοχουντικός».

Τα βήματα που ακολουθήθηκαν ήταν αργά αλλά σταθερά: υποβάθμιση της διδασκαλίας της γλώσσας και της έννοιας της γλωσσικής συνέχειας στην εκπαίδευση, κατάργηση της αξιολόγησης στα εκπαιδευτικά ιδρύματα, έλλειψη πειθαρχίας και σεβασμού στους εκπαιδευτικούς, υποβάθμιση του μαθήματος των θρησκευτικών, συχνές αλλαγές ύλης στο μάθημα της ελληνικής ιστορίας και γενικότερα μια προσπάθεια πλήρους υποβαθμίσεως της εθνικής συνείδησης στην εκπαίδευση παρά τις προβλέψεις του καταστατικού χάρτη της χώρας.

Η κατάσταση θεωρούνταν λίγο έως πολύ μη αναστρέψιμη για την ελληνική παιδεία. Η έννοια ελληνικότητα δεν είχε την πρέπουσα προσοχή που άξιζε, και νομίζω πως ακόμα και σήμερα αν ρωτήσεις κάποιο παιδί του γυμνασίου ή του λυκείου τι είναι ελληνικότητα δύσκολα θα σου απαντήσει.

Η εικόνα αυτή όμως άλλαξε εν ριπή οφθαλμού όταν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αποφάσισε να «λύσει» το ονοματολογικό με τη συμφωνία των Πρεσπών. Το τι και πως έγινε αυτή η «αφύπνιση» της εθνικής «ενσυναίσθησης» δεν είναι το ζήτημα που θα εξετάσουμε εδώ.

Αυτό που θεωρώ πρέπει να προσεχθεί ιδιαίτερα είναι το πως από τις διαμαρτυρίες των ελληνοπαίδων για την τετράγωνη τυρόπιτα περάσαμε στις διαμαρτυρίες για το Μακεδονικό. Η «μαγιά» της ελληνικότητας που υπάρχει ακατέργαστη στη ψυχή της μαθητικής νεολαίας και που άντεξε δεκαετίες υπονόμευσης μπορεί και πρέπει να ενδυναμωθεί και να αποκρυσταλλωθεί για να αποτελέσει το θεμέλιο της νέας Ελλάδας.

Αυτή είναι η σημαντικότερη αποστολή που πρέπει να επιτύχει η συντηρητική παράταξη.
Πηγή