Στις 29 Μαρτίου του 1969 ο νομπελίστας ποιητής Γιώργος Σεφέρης καταφέρθηκε εναντίον των δικτατόρων, τονίζοντας ότι το καθεστώς αυτό είναι αντίθετο προς τα ιδανικά της ελευθερίας και της δημοκρατίας που χαρακτηρίζουν τον ελληνικό λαό.«Κλείνουν δυο χρόνια που μας έχει επιβληθεί ένα καθεστώς όλως διόλου αντίθετο με τα ιδεώδη για τα οποία πολέμησε ο κόσμος μας και τόσο περίλαμπρα ο λαός μας, στον τελευταίο παγκόσμιο πόλεμο. Είναι μια κατάσταση υποχρεωτικής νάρκης όπου, όσες πνευματικές αξίες κατορθώσαμε να κρατήσουμε ζωντανές, με πόνους και κόπους, πάνε κι αυτές να καταποντιστούν μέσα στα ελώδη στεκάμενα νερά. Δεν θα μου ήταν δύσκολο να καταλάβω πως τέτοιες ζημιές δεν λογαριάζουν πάρα πολύ για ορισμένους ανθρώπους. Δυστυχώς δεν πρόκειται μόνο γι' αυτόν τον κίνδυνο. Όλοι πια το διδάχτηκαν και το ξέρουν πως στις δικτατορικές καταστάσεις η αρχή μπορεί να μοιάζει εύκολη, όμως η τραγωδία περιμένει, αναπότρεπτη, στο τέλος. Το δράμα αυτού του τέλους μας βασανίζει, συνειδητά ή ασυνείδητα, όπως στους παμπάλαιους χορούς του Αισχύλου. Όσο μένει η ανωμαλία τόσο το κακό προχωρεί. Είμαι ένας άνθρωπος χωρίς κανένα απολύτως πολιτικό δεσμό και, μπορώ να το πω, μιλώ χωρίς φόβο και χωρίς πάθος. Βλέπω μπροστά μου τον γκρεμό όπου μας οδηγεί η καταπίεση που κάλυψε τον τόπο. Αυτή η ανωμαλία πρέπει να σταματήσει. Είναι εθνική επιταγή. Τώρα ξαναγυρίζω στη σιωπή μου. Παρακαλώ το Θεό να μη με φέρει άλλη φορά σε παρόμοια ανάγκη να ξαναμιλήσω».
Αυτά είναι τα λόγια ενός «Δεξιού, καθεστωτικού, διπλωμάτη καριέρας» που τα λόγια των μελοποιημένων ποιημάτων του τραγουδιόταν από πολλούς αριστερούς την δεκαετία του ’60 αλλά ακόμα και σήμερα. Σήμερα αν έγραφε κάποιος εξίσου ταλαντούχος με τον Σεφέρη για τα θέματα που άγγιζαν αυτόν τον μεγάλο ποιητή θα βρισκόταν πολλοί μέσα στην Ελλάδα να τον δαιμονοποιήσουν σαν εθνικιστή. Το κακό που μας έκανε η περίοδος 21/04/67 με 23/07/73 ήταν πολύ μεγαλύτερο ακόμα και από αυτή την διχοτόμηση της Κύπρου. Έριξε δυνάμεις του Ελληνισμού στην ανυποληψία με την ρετσινιά του «Δεξιού Εθνικιστή». Όλα μετά την μεταπολίτευση έπρεπε να είναι «δημοκρατικά» και «αντιεθνικιστικά» βεβαίως, βεβαίως… Ποια άραγε μπορούσε να ήταν η μεγαλύτερη πρόσφορα στην δημοκρατία εν έτη 1969 από αυτές τις λίγες γραμμές αυτού του «καθεστωτικού δημοσίου υπαλλήλου του υπουργείου εξωτερικών»; Ούτε ο Σεφέρης ούτε ο Ελύτης ήταν κομουνιστές ούτε καν αριστεροί πράγμα που πολλοί αγνοούν επειδή ο Μίκης Θεοδωράκης παιδί μια άλλης γενιάς αριστερών που τράβηξε πολλά από τους διχασμούς που έφεραν οι ακραίες πολιτικές είδε την ενοποιητική δύναμη του ελληνισμού μέσα απ’ τους στοίχους αυτών των ποιητών. Αν μπορέσουμε σήμερα να διαχωρίσουμε μεταξύ τους τις έννοιες «εθνικό συμφέρον» - «εθνικισμός» θα καταφέρουμε ένα μεγάλο επίτευγμα για τις επόμενες γενιές. Ο καιρός και οι άνθρωποι είναι ώριμοι και νηφάλιοι πλέον.-
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλευθέριος Β.
Το ίδιο κείμενο θα μπορούσε να αναφέρεται σε αυτό που βιώσαμε/βιώνουμε με την τυραννία των κομμάτων (κομματοκρατία) απο την μεταπολίτευση και μετά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ατόφια αγάπη για την πατρίδα είναι πέρα απο συναισθηματισμούς και ψεύτικες ιδεοληψίες.
Υπάρχουν πραγματικοί άξονες που μπορεί να στηριχτεί όπως η γλώσσα, η κοινή ιστορία, οι κοινοί πόθοι, οι κοινές διαψεύσεις.
Για να δούμε.
Νήμα
Ελευθεριε μπορεις να διαβάσεις το Μέρες του ιδιου ποιητή ο οποίος γλαφυρά αποτυπώνει τον εκμαυλισμό της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας κατα την παραμονή της στην Αλεξάνδρεια. Μην θολώνουμε το τοπίο με προσωπικές κριτικές.Επι της ουσίας το μήνυμα αυτό αποτέλεσε ισχυρό χαστούκι για την Χούντα καθώς και για τους δουλοπρεπείς διανοούμενους.Ενα μηνυμα διαχρονικό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνάποδος.
ΚΑλημέρα ,
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα μυνήματα υπήρχαν υπάρχουν και θα υπάρχουν το γεγονός είναι ένα την χούντα την ανέβασαν και την κατέβασαν οι φίλοι μας απ' έξω εμείς απλά το είδαμε .Αν κάποιος σε αυτό το τόπο πιστέψει ότι η χώρα αυτή έκανε ποτέ κάτι που επέλεξε με ίδια βούληση είναι γελασμένος.Υποχείρια είμαστε τίποτα παραπάνω και είμαστε γιατί απλά το επιλέξαμε να είμαστε.
Χριστίνα