"Οφείλουμε άραγε - έστω και τώρα - κάποια εξήγηση στον Γιώργο Κοίλιαρη; "

Εύστοχα, η δημοσιογράφος Ντίνα Βαγενά αναρωτιέται: 'Θα ζούσε άραγε σήμερα ο Γιώργος Κοίλιαρης εάν ήταν Αμερικανός, Βρετανός, Γερμανός, Καναδός ή Γάλλος δημοσιογράφος; Θα ζούσε εάν έσπευδε στρατιωτικό ελικόπτερο της ISAF, της πολυεθνικής ΝΑΤΟϊκής δύναμης που είναι κράτος εν κράτει στο Αφγανιστάν, για να τον μεταφέρει ταχύτατα σε ασφαλή νοσοκομειακή στρατιωτική εγκατάσταση;

Ένας χρόνος χωρίς το Γιώργο Κοίλιαρη .
Πέρασαν κιόλας 12 μήνες από τότε που φίλος μας, ο συνάδελφός μας Γιώργος Κοίλιαρης άρχισε το μεγάλο ταξίδι προς την αιωνιότητα. Ο Γιώργος τραυματίστηκε σε ανθρωπιστική αποστολή στο Αφγανιστάν, μεταφέρθηκε στην Ελλάδα κι έχασε τη μάχη στις 15 Νοεμβρίου 2008. Ήταν η τελευταία από τις δεκάδες αποστολές που είχε κάνει στις χώρες του Ιράκ, της Παλαιστίνης, του Λιβάνου, της Βοσνίας, του Ναγκόρνο Καραμπάχ, της Γεωργίας και του Σουδάν. Εξαίρετος συνάδελφος, αληθινός φίλος, σπάνιος άνθρωπος. Αυτός ήταν ο Γιώργος Κοίλιαρης και έτσι θα τον θυμόμαστε πάντα. Όλοι οφείλουμε, τιμώντας τη μνήμη του να ακολουθήσουμε το φωτεινό του παράδειγμα και τις διδαχές του. Το πρωί φίλοι και συνάδελφοί του βρέθηκαν στο νεκροταφείο Ζωγράφου και τέλεσαν τρισάγιο.

Ο Γιώργος είχε τραυματιστεί σοβαρά στις 9 Οκτωβρίου στον αυχένα και τη σπονδυλική στήλη όταν ανατράπηκε το αυτοκίνητό του. Μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων και μετά στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του ΚΑΤ, όπου υποβλήθηκε σε κρίσιμη επέμβαση.

Ως πολεμικός ανταποκριτής είχε βρεθεί πολλές φορές στις εμπόλεμες ζώνες της Παλαιστίνης, του Λιβάνου, του Ιράκ, της Βοσνίας, του Ναγκόρνο Καραμπάχ, της Γεωργίας, του Σουδάν, του Αφγανιστάν.

Κατά την διαμονή του σε ορεινά χωριά του Βορειοανατολικού Αφγανιστάν, ο Γιώργος Κοίλιαρης είχε ευαισθητοποιηθεί από τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης του ντόπιου πληθυσμού. Οι άνθρωποι εκεί ζουν χωρίς ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, επαρκή ρουχισμό, τροφή και εκπαίδευση.

Σπάνιος άνθρωπος, εξαιρετικός δημοσιογράφος, μοναδικός φίλος. Ανήσυχο πνεύμα. Ήθελε πάντα να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή. Χωρίς να παραγνωρίζει τον κίνδυνο, προτιμούσε την έρευνα και το ρεπορτάζ από μια αναπαυτική καρέκλα.

Οι αληθινοί φίλοι δεν απομακρύνονται ποτέ ο ένας από τον άλλο. Θα έχουμε το λαμπερό σου παράδειγμα να μας οδηγεί. Θα έχουμε τις διδαχές σου. Θα θυμόμαστε ότι δεν έκανες δημοσιογραφία από το τηλέφωνο ή από το γραφείο. Θα θυμόμαστε ότι μας δίδασκες ήθος και ηθική.

Θα έχουμε οδηγό το λαμπρό σου παράδειγμα συναδελφικής αλληλεγγύης. Θα κρατήσουμε το πηγαίο σου χαμόγελο και το ευρηματικό σου χιούμορ. Θα θυμόμαστε όλοι ότι ήσουν αληθινός και αυθόρμητος. Ότι ήσουν παλικάρι. Το' λεγε η ψυχή σου. Το 'λεγε η καρδιά σου.news.ert.gr.

Γ. Κοίλιαρης: Έχω περάσει αρκετά… Από τραυματισμούς μέχρι αιχμαλωσίες και εικονική εκτέλεση
Ένας εκ των κορυφαίων πολεμικών ανταποκριτών εδώ και 25 χρόνια, με τα αποκαλυπτικά ρεπορτάζ στο Νταρφούρ και πριν λίγες μέρες στο Αφγανιστάν μιλά στην «Ε» και τονίζει για το επάγγελμά του: «Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν έχω μετανιώσει για αυτό που κάνω. Δεν είναι πια δουλειά αλλά τρόπος ζωής. Είναι αδύνατο να αλλάξω. Είμαι ένα είδος ''τοξικομανή''…».Συνέντευξη στον Αποστόλη Ζώη


Πρόσφατα βρέθηκε στο Αφγανιστάν όπου ένα αποκαλυπτικό ρεπορτάζ για τους Ταλιμπάν και για λογαριασμό της ΝΕΤ, έκανε το γύρο του κόσμου προκαλώντας μόνο θετικά σχόλια για δημοσιογραφική τόλμη αλλά και εμπεριστατωμένη έρευνα του δημοσιογράφου που την έφερε σε πέρας… Ο λόγος για το δημοσιογράφο Γιώργο Κοίλιαρη, ο οποίος εδώ και 25 χρόνια ως πολεμικός ανταποκριτής βρέθηκε σχεδόν σε όλα τα πεδία μαχών που συγκλονίζουν τον πλανήτη. Ο Γιώργος Κοίλιαρης σπούδασε ιστορία, φιλοσοφία, μοντέρνες τέχνες στο Πανεπιστήμιο Νιούκαστλ της Μεγάλης Βρετανίας. Δημοσιογραφεί από το 1978. Έχει εργαστεί στις εφημερίδες Τα Νέα, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Ελεύθερος Τύπος, Πρώτη, Βραδυνή και Επικαιρότητα, στους ραδιοφωνικούς σταθμούς Flash και ΣΚΑΪ και στους τηλεοπτικούς σταθμούς ΕΤΙ, NET, ΣΚΑΪ και STAR, και σήμερα στη ΝΕΤ. Ως πολεμικός ανταποκριτής έχει καλύψει τις συγκρούσεις Ισραηλινών και Παλαιστινίων σε Λίβανο και Παλαιστίνη, τους πολέμους της Βοσνίας και του Κόλπου, τις συγκρούσεις Αρμενίων και Αζέρων στο Ναγκόρνο Καραμπάχ, τον πόλεμο Γεωργίας-Αμπχαζίας, την κρίση στην Αλβανία , και πρόσφατα βρέθηκε στο Νταρφούρ και εκ νέου στο Αφγανιστάν.

Σήμερα παραχωρεί συνέντευξη στην «Ε» όπου μεταξύ άλλων αναφέρει τα παρακάτω για το σύγχρονο τρόπο ζωής: «Η στυγνή εκμετάλλευση του φτηνού εργατικού δυναμικού και του ορυκτού πλούτου, οι εμφύλιοι πόλεμοι, σχεδιάσθηκαν και ξεκίνησαν σε κάποια γραφεία του πολιτισμένου κόσμου και του κλαμπ των G8. Πάντα βέβαια για το καλό μας.. Μήπως τελικά ευθυνόμαστε για τη κατάντια τους και εμείς οι ίδιοι;».

Η συνέντευξη Πρόσφατα βρεθήκατε στο Αφγανιστάν με ένα αποκαλυπτικό ρεπορτάζ για τους Ταλιμπάν... Επίσης βρεθήκατε, στο Νταρφούρ, στο Σουδάν και στο Ιράκ όπου μαίνονται οι μεγαλύτερες προσφυγικές κρίσεις. Πώς είναι η κατάσταση σε αυτές τις περιοχές; Πόσο απάνθρωπο και τραγικό είναι στον 21ο αιώνα να πεθαίνουν παιδιά; «Ίσως να σοκάρει αυτό που θα πω αλλά πιστεύω ότι το ανθρώπινο είδος ίσως είναι το χειρότερο και το πιο καταστροφικό του πλανήτη Γη. Τώρα αν βρούμε το θάρρος και κοιτάξουμε μέσα μας και γύρω μας χωρίς παρωπίδες μπορεί κάποτε τα πράγματα να αλλάξουν...».

Μπορείτε να αναφερθείτε σε κάποιο προσωπικό σας γεγονός που να αποτελεί για σας μια από τις τραγικότερες εμπειρίες σας; «Ίσως μια εικόνα που θα με ακολουθεί στην υπόλοιπη ζωή μου είναι δυο παιδάκια ,τριών και τεσσάρων ετών που πέθαναν από τη πείνα στα χέρια μου στο Β. Νταρφούρ. Παρόμοιες εικόνες έχω δει και αλλού. Και είναι ο πόλεμος, η πείνα η ανασφάλεια και η αδιαφορία που αναγκάζει τους ανθρώπους να μεταναστεύουν». Πού βρίσκεται ο πολιτισμένος δυτικός κόσμος που αγανακτεί όταν χάνει ένα κομμάτι από τα άφθονα υλικά αγαθά; Γιατί η κοινωνία της αφθονίας δεν ενδιαφέρεται για αυτούς που λιμοκτονούν μπροστά στα μάτια της ή ακόμα και δίπλα της; «Τη στιγμή αυτή οι δυτικές χώρες δυσανασχετούν για το κύμα των προσφύγων που εισβάλει καθημερινά και «διαταράσσει» τη «γαληνή»' και τη καθημερινότητά μας.

Ξαφνικά τις εικόνες των ρακένδυτων, των πεινασμένων που πιθανόν να τις βλέπαμε σε ένα δίλεπτο ρεπορτάζ της τηλεόρασης μεταφέρθηκαν στους δρόμους μας. Τα προβλήματα της υπανάπτυξης, των εμφύλιων, της πείνας, της ανεργίας, των ασθενειών, που κάποτε φάνταζαν απόμακρα και ξένα, ήρθαν έξω από τη πόρτα μας. Και ξαφνικά τα «κροκοδείλια δάκρυα» για τους «καημένους» (όσο ζούσαν στη χώρα τους), στέρεψαν.. Οι «καημένοι» μετατράπηκαν σε «κλεφτές», «δολοφόνους» και «τρομοκράτες»... Υποανάπτυκτα όντα που ήρθαν για να υπονομεύσουν το τρόπο ζωής μας, να κλέψουν το βιός μας, να βιάσουν τις κόρες μας.. Και βέβαια ξεχνάμε τους λόγους που ανάγκασαν αυτούς τους ανθρώπους να εγκαταλείψουν το σπίτι τους τις οικογένειες τους και με κίνδυνο της ζωής τους να ζητήσουν καταφύγιο σε μια άλλη χώρα. Η στυγνή εκμετάλλευση του φτηνού εργατικού δυναμικού και του ορυκτού πλούτου, οι εμφύλιοι πόλεμοι, σχεδιάσθηκαν και ξεκίνησαν σε κάποια γραφεία του πολιτισμένου κόσμου και του κλαμπ των G 8. Πάντα βέβαια για το καλό μας.. Μήπως τελικά ευθυνόμαστε για τη κατάντια τους και εμείς οι ίδιοι;» Στο Ιράκ πώς είναι η εικόνα; Μοιάζει στην κόλαση; «Το Ιράκ όπως και το Αφγανιστάν είναι δυο εστίες πολέμου που θα μας απασχολήσουν για αρκετά χρόνια και ο μεγάλος φόβος μου είναι η πιθανή εξάπλωσή τους. Δεν νομίζω ότι υπάρχουν λέξεις για να περιγράψει κανείς το ανθρώπινο δράμα. Απλά διαπιστώνει κανείς ότι το φτηνότερο πράγμα σ' αυτό το πλανήτη είναι η ανθρώπινη ζωή».

Είστε εδώ και 25 χρόνια πολεμικός ανταποκριτής... Τι έχετε περάσει όλα αυτά τα χρόνια σε αυτό το δύσκολο χώρο; Μπορείτε να αναφερθείτε σε κάποιο ή κάποια γεγονότα; Έχετε μετανιώσει για αυτό που κάνετε; «Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν έχω μετανιώσει για αυτό που κάνω. Δεν είναι πια δουλειά αλλά τρόπος ζωής. Είναι αδύνατο να αλλάξω. Είμαι ένα είδος «τοξικομανή».. Έχω περάσει αρκετά.. Από τραυματισμούς μέχρι αιχμαλωσίες και εικονική εκτέλεση. Όμως αυτό που δεν μπορώ να ξεπεράσω είναι ο θάνατος των φίλων μου. Καμιλ Μπαρζάκ. Παλαιστίνιος. Λίβανος 1981. Αχμέτ. Ιρακινός. Οδηγός και μεταφραστής. Ιράκ 1991 Ντιμιτρι Σαμπαταγιεφ. Ρώσος Φωτορεπόρτερ. Ιράκ. Μάιος 2007 Δεν θα τους ξεχάσω ποτέ¨.
ΕΡΕΥΝΑ

Οφείλουμε άραγε κάποια εξήγηση στον Γ. Κοίλιαρη;

ΕΡΩΤΗΣΗ
Προς: τους κ.κ. Υπουργούς
Εσωτερικών, Εξωτερικών, Εθνικής Άμυνας,
Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, Μεταφορών και Επικοινωνιών

Θέμα: Οφείλουμε άραγε - έστω και τώρα - κάποια εξήγηση στον Γιώργο Κοίλιαρη;

Στις 15.11.2008 πέθανε στο ΚΑΤ ο δημοσιογράφος, πολεμικός ανταποκριτής και άνθρωπος, Γεώργιος Κοίλιαρης, μετά από σκληρή και πολυήμερη μάχη με το θάνατο.

Τραυματίστηκε στις 8.10.2008 σε τροχαίο ατύχημα στο βορειοανατολικό Αφγανιστάν, ενώ μετέβαινε με αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας από το Δήμο Αθηναίων. Ένας άνθρωπος ξεχωριστός, που για την τεράστια δημοσιογραφική και όχι μόνο προσφορά του, εργαζόταν αμειβόμενος με 'μπλοκάκι' ακόμα και από τα κρατικά κανάλια!

Μετά τον βαρύ τραυματισμό του, ο Γιώργος Κοίλιαρης έζησε εφιαλτικές ώρες μέχρι να μεταφερθεί τελικά στην Ελλάδα, στις 13.10.2008, με ελληνικό C-130. Μια θλιβερή περιπέτεια πέντε ημερών στο Αφγανιστάν, που πλήγωσε και την ευαισθησία και την αξιοπρέπειά του. Στο άκουσμα των λεπτομερειών πληγώνεται βαριά και η ευαισθησία και η αξιοπρέπεια όλων μας. Μεταφερόμενος από πόλη σε πόλη για την αναζήτηση ιατρικής βοήθειας, έχασε πολύτιμο - ίσως και κρίσιμο, κανείς δε μπορεί να το πει - χρόνο για τη ζωή του.

Είναι ανυπόφορη και μόνο η σκέψη, ότι αυτός ειδικά ο άνθρωπος, ο αλτρουιστής και ανιδιοτελής ουμανιστής Γιώργος Κοίλιαρης, έμεινε τόσο μόνος και αβοήθητος!

Εύστοχα, η δημοσιογράφος Ντίνα Βαγενά αναρωτιέται: 'Θα ζούσε άραγε σήμερα ο Γιώργος Κοίλιαρης εάν ήταν Αμερικανός, Βρετανός, Γερμανός, Καναδός ή Γάλλος δημοσιογράφος; Θα ζούσε εάν έσπευδε στρατιωτικό ελικόπτερο της ISAF, της πολυεθνικής ΝΑΤΟϊκής δύναμης που είναι κράτος εν κράτει στο Αφγανιστάν, για να τον μεταφέρει ταχύτατα σε ασφαλή νοσοκομειακή στρατιωτική εγκατάσταση;' (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, Τετάρτη, 19 Νοεμβρίου 2008, σελ 43).

Με επίγνωση ότι δεν έχουμε πλέον να προσφέρουμε τίποτα στον Γιώργο Κοίλιαρη - ίσως μόνο την οφειλόμενη τιμή στη μνήμη του - αλλά και με τη βεβαιότητα ότι ο θάνατός του αξίζει να τιμηθεί ανατρέποντας και διορθώνοντας 'κακώς κείμενα',

ερωτώνται οι συναρμόδιοι Υπουργοί:

1. Γιατί ο Γιώργος Κοίλιαρης εργαζόταν 'με μπλοκάκι';
2. Ποια μέτρα έπρεπε και μπορούσε να πάρει - και δεν τα πήρε - η Διοίκηση της Ελληνικής Δύναμης Αφγανιστάν για την άμεση μεταφορά του σε κατάλληλο νοσοκομείο στην Ελλάδα ή αλλού;
3. Γιατί η Ελληνική Κυβέρνηση δεν απαίτησε από τη 'Διεθνή Ειρηνευτική Δύναμη' να αναλάβει στρατιωτικό ελικόπτερο την άμεση μεταφορά του σε κατάλληλο νοσοκομείο;
4. Γιατί το ΓΕΕΘΑ δεν έδωσε διαταγή στον Διοικητή της Ελληνικής Δύναμης για άμεση κινητοποίηση, γεγονός που καθυστέρησε τη μεταφορά του στην Ελλάδα;
5. Ποιες πρωτοβουλίες συνεργασίας αναπτύχθηκαν ανάμεσα στα αρμόδια Υπουργεία για να βοηθήσουν τον δημοσιογράφο και Έλληνα πολίτη που κινδύνευε η ζωή του;


Οι ερωτώντες Βουλευτές


Αλέξανδρος Αλαβάνος

Ευαγγελία Αμμανατίδου-Πασχαλίδου

Γιάννης Δραγασάκης

Θοδωρής Δρίτσας

Περικλής Κοροβέσης

Φώτης Κουβέλης

Αναστάσιος Κουράκης

Παναγιώτης Λαφαζάνης

Θανάσης Λεβέντης

Γιάννης Μπανιάς

Μιχάλης Παπαγιαννάκης

Νίκος Τσούκαλης

Άννα Φιλίνη

Γρηγόρης Ψαριανός
iatronet.gr