"Περί Ξενίου Διός" (2): Να μη χτυπάμε μόνο το "σαμάρι"

Του Σάββα Καλεντερίδη

Δεχτήκαμε ορισμένες καλόπιστες παρατηρήσεις για το άρθρο μας με τίτλο "Περί Ξενίου Διός", της 10^ης Αυγούστου, επειδή δεν κάναμε αναφορές σε όλους τους παράγοντες που συμβάλλουν στην «άνθηση» του φαινομένου της λαθρομετανάστευσδης, με την επισήμανση ότι -όπως γίνεται πάντα- και στην προκειμένη περίπτωση την πληρώνουν οι αδύναμοι, δηλαδή τα θύματα της υπόθεσης, που είναι οι μετανάστες που εισήλθαν και παραμένουν παράνομα στην Ελλάδα, ενώ οι κάθε είδους εκμεταλλευτές τους παραμένουν στο απυρόβλητο.

Δεν θα ανφερθούμε στους εξωτερικούς παράγοντες και θα περιοριστούμε στους εσωτερικούς, γιατί αυτοί κάλλιστα θα μπορούσαν να  συμπεριληφθούν στο Σχέδιο Επιχειρήσεων «Ξένιος Ζεύς», το οποίο αν περιοριστεί στη σύλληψη των παράνομων μεταναστών, θα είναι σαν να «χτυπάμε το σαμάρι και όχι το γαϊδούρι», που στην προκειμένη περίπτωση είναι τα κάθε είδους κυκλώματα που παρασιτοζωούν από την λαθρομετανάστευση.

Ας ξεκινήσουμε από τα κυκλώματα διακίνησης, που είναι ίσως ο μόνος τομέας που η ελληνοτουρκική συνεργασία έχει φθάσει σε ...υψηλά επίπεδα, μόνο που στην περίπτωση των Τούρκων που είναι μέλη των συγκεκριμένων κυκλωμάτων, αυτοί εξυπηρετούν ταυτόχρονα το εθνικό σχέδιο της χώρας τους, που είναι η δημιουργία πολυάριθμων μουσουλμανικών κοινοτήτων στην Ελλάδα, οι οποίες είναι εν δυνάμει νησίδες άσκησης τουρκικής επιρροής και αποσταθεροποίησης της χώρας μας όταν χρειαστεί, ενώ ταυτόχρονα αποτελούν μια βραδυφλεγή δημογραφική βόμβα στα ήδη ευάλωτα και σαθρά δημογραφικά θεμέλια του γηρασμένου ελληνικού έθνους.

Οι Έλληνες με τη σειρά τους που συμμετέχουν στα κυκλώματα αυτά, μπορεί να εξοικονομούν μερικές χιλιάδες δολάρια  από κάθε «φουρνιά» μεταναστών που φέρνουν στην Ελλάδα, από την άλλη πλευρά, όμως, γίνονται συνεργοί σε ένα εθνικό έγκλημα και ανάλογη θα πρέπει να είναι η αντιμετώπιση και η τιμωρία τους από τις διωκτικές και δικαστικές αρχές. Προς το παρόν, δεν γίναμε κοινωνοί ανάλογης και παράλληλης ενασχόλησης των διωκτικών αρχών στο ζήτημα αυτό, πάντα στα πλαίσια της Επιχείρησης «Ξένιος Ζευς».

Ένας άλλος κρίκος της αλυσίδας είναι οι ιδιοκτήτες σπιτιών και παραπηγμάτων, που εκμεταλλευόμενοι την ανάγκη των παράνομων μεταναστών να βρουν ένα μέρος να βάλουν το κεφάλι τους, εισπράττουν παρανόμως δυσθεώρητα για την αξία των ακινήτων τους ενοίκια, συμβάλλοντας, όμως, με τον τρόπο αυτόν, στην διαιώνιση και την αύξηση του φαινομένου. Το ίδιο ισχύει και με όσους απασχολούν παρανόμως στις επιχειρήσεις τους μετανάστες χωρίς νόμιμα έγγραφα. Η επιβολή σκληρών ποινών σε όσους εκμεταλλεύονται με τον πιο απάνθρωπο τρόπο τους ανθρώπους αυτούς, συμβάλλοντας όμως στη διαιώνιση του φαινομένου, που επαναλαμβάνουμε τείνει να αναχθεί σε πρώτης προτεραιότητας εθνικό ζήτημα, είναι περισσότερο από ποτέ επιβεβλημένη. Αν και διαβάζουμε για «136 έρευνες που διενεργήθηκαν σε σπίτια παρουσία εισαγγελικών λειτουργών», δεν είδαμε να λαμβάνονται εξειδικευμένα μέτρα εναντίον ιδιοκτητών που γίνονται συνεργοί σε ένα ανθρωπιστικό και ταυτόχρονα εθνικό έγκλημα. Τουναντίον, είδαμε επιτέλους μόλις στις 21 Αυγούστου δυο επιχειρήσεις στην Πάρο να κλείνουν για ένα διάστημα με εντολή του υπουργού Εργασίας, επειδή απασχολούσαν αλλοδαπούς εργαζομένους που δεν διέθεταν τα απαραίτητα νομιμοποιητικά έγγραφα.

Υπάρχουν και τα κυκλώματα του παραεμπορίου, που χρησιμοποιούν παράνομους αλλοδαπούς για να διακινήσουν λαθραία προϊόντα δισεκατομμυρίων ευρώ κάθε χρόνο (διαβάσαμε ότι είναι σε εξέλιξη σχέδιο του Υπουργείου Ανάπτυξης για δημιουργία συντονιστικού κέντρου κατά του παραεμπορίου), όπως και κυκλώματα νομιμοποίησης λαθρομεταναστών, στα οποία συμμετέχουν έναντι αδράς αμοιβής πολιτικοί, δικηγόροι, αστυνομικοί και άλλοι υπηρεσιακοί παράγοντες, τα οποία δεν τα έχει αγγίξει ακόμα το «βαρύ χέρι» του Ξενίου Διός.

Μόνον όταν επεκταθεί ή διασυνδεθεί με όλους τους παραπάνω τομείς ο «Ξένιος Ζευς», θα μπορούμε πλέον να μιλάμε για ολοκληρωμένη αντιμετώπιση του φαινομένου στο εσωτερικό, παράλληλα φυσικά με τα μέτρα θωράκισης των συνόρων.

Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν, λοιπόν, που έλεγαν και οι ...φιλόξενοι πρόγονοί μας!
To άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ