Χωρίς σχόλια, το εκπληκτικό κείμενο του Μανώλη Γλέζου στη γερμανική εφημερίδα Die Welt:
«Τον προσεχή Σεπτέμβριο κλείνω τα 91.
Αρχίζω να γράφω αυτό το κείμενο 72 χρόνια ακριβώς από τη μέρα που είδα τους Γερμανούς, πάνοπλους, με μοτοσικλέτες και αυτοκίνητα, να μπαίνουν στην Αθήνα.
Ήταν 27 Απριλίου του 1941. Οι περισσότεροι από τους αναγνώστες της εφημερίδας ήταν τότε αγέννητοι. Όμως εγώ ήμουν ήδη 19 χρόνων.
Δεν έχω καιρό, λοιπόν, ούτε για ψέματα ούτε για μισές αλήθειες.
Θα ήθελα να σας είχα κοντά μου, έναν-έναν, να σας μιλήσω γι’ αυτά που έζησα, που άκουσα, που είδα. Θα αρκεστώ, ωστόσο, να μοιραστώ από εδώ, μαζί σας, μόνο κάποια από αυτά. Μετά, ίσως μπορούμε να κοιταχτούμε αναμεταξύ μας με διαφορετικό βλέμμα…
Α. Η Μάχη της Κρήτης.
Για τη Μάχη της Κρήτης έχουν γράψει πολλοί. Είναι εύκολο να βρείτε σε βιβλία Ιστορίας τι έγινε. Θα διαβάσετε για άντρες, γυναίκες και παιδιά που, με τσουγκράνες και ραβδιά για όπλα, υπερασπίστηκαν τη γη τους και τη γη των προγόνων τους.
Απέναντί τους είχαν τον καλύτερο στρατό του κόσμου, τη Βέρμαχτ. Και ο ουρανός έβρεχε αδιάκοπα αλεξιπτωτιστές…
Όταν η Μάχη τέλειωσε, ο στρατός είχε νικήσει. Μα οι γυναίκες των ηττημένων, που είχαν χάσει παιδιά, αδέρφια, πατεράδες ή συζύγους, κατέβηκαν στο γιαλό, σκαρφάλωσαν στα βουνά και, όπου βρήκαν νεκρό σώμα εχθρού, το τίμησαν: το έπλυναν και το έθαψαν, όπως του έπρεπε.
Ο νεκρός δεν ήταν πια εχθρός. Ήταν ο άταφος αδελφός.
Κι αυτές ήταν οι εγγονές της Αντιγόνης, που έκαναν το χρέος τους απέναντι στους νεκρούς.
Την ίδια ώρα, οι νικητές έμπαιναν στην Κάνδανο. Στην περιοχή γύρω από το χωριό είχαν χάσει 27 άντρες. Και τότε, ΩΣ ΑΝΤΙΠΟΙΝΑ, πήραν μια πρωτοφανή ‒ακόμα και για καιρό πολέμου‒ απόφαση: σκότωσαν όσους από τους κατοίκους βρήκαν και ξεθεμελίωσαν το χωριό.
Φεύγοντας, περήφανοι για το έργο τους, άφησαν και σχετικές πινακίδες!
Αναζητήστε τις στο διαδίκτυο…
Β. Καισαριανή, 10 Μάη 1944.
Οι Ναζί εκτελούν τον 19χρονο αδελφό μου.
Αν είχε ζήσει, θα γινόταν δάσκαλος. Μαζί του εκτελούν άλλους ογδόντα έναν άντρες και δέκα γυναίκες.
Στον ίδιο τόπο, εννιά μέρες νωρίτερα, τη μέρα της Πρωτομαγιάς, είχαν εκτελέσει διακόσιους ακόμα Έλληνες πατριώτες.
Γ. Αμέσως μετά την ενοποίηση της Γερμανίας, ξεκίνησα αγώνα για να επιστρέψει η Γερμανία στην Ελλάδα όσα της όφειλε.
Τα γνωρίζετε. Πρόκειται για το αναγκαστικό δάνειο, τις αποζημιώσεις για τις καταστροφές στις υποδομές της χώρας και τους αρχαιολογικούς θησαυρούς. Μάλιστα, το 1995, είχα την ευκαιρία να εκθέσω το όλο ζήτημα στο γερμανικό λαό, τόσο μέσα από τις σελίδες της εφημερίδας DieZeit, όσο και σε μια αλησμόνητη εκδήλωση στο Ανόβερο.
Αν το πέρασμα των χρόνων ακύρωνε αρχές και αξίες, αν μετέβαλε το ΗΘΟΣ των ανθρώπων, τότε οι τραγωδίες του Σοφοκλή, του Αισχύλου ή του Ευριπίδη δεν θα έλεγαν σήμερα τίποτα σε κανέναν.
Υπάρχουν όμως μερικά πράγματα που δεν μπαγιατεύουν, που δεν παραγράφονται, που δεν γερνούν καν. Και το δίκαιο είναι ένα από αυτά.
Αν σήμερα, με όλο το βάρος των 90 χρόνων μου, συνεχίζω αυτόν τον αγώνα, είναι γιατί θεωρώ δίκαιο και για τη Γερμανία και για την Ελλάδα να επιστρέψει η πρώτη όσα οφείλει στη δεύτερη.
Και προσέξτε κάτι. Δεν θα με ακούσετε ποτέ να μιλάω για ΕΚΔΙΚΗΣΗ.
Εμείς, που χάσαμε αγαπημένους ανθρώπους, δεν νιώθουμε μίσος για τον γερμανικό λαό και δεν επιζητούμε εκδίκηση.
ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ να το κάνουμε.
Όσοι βγήκαμε ζωντανοί από τον πόλεμο, είχαμε χρέος να
ζήσουμε και για λογαριασμό των νεκρών μας. Να αγαπήσουμε για κείνους,
να χορέψουμε για κείνους, να κολυμπήσουμε στη θάλασσα για κείνους.
Μάθαμε, έτσι, να εκτιμάμε και να αγαπάμε τη ζωή.
Και το μίσος σε εμποδίζει να αγαπήσεις τη ζωή.
Στα χρόνια μετά τον πόλεμο, γνώρισα πολλούς Γερμανούς. Χαίρομαι βαθιά όποτε μου δίνεται η ευκαιρία να τους συναντήσω και οι συζητήσεις μαζί τους είναι πάντα καλή τροφή για σκέψη. Όλοι αυτοί, αφού άκουσαν με προσοχή τα επιχειρήματά μου, συμφώνησαν για το δίκαιο των αιτημάτων της Ελλάδας.
Έτσι, στάθηκαν επανειλημμένα στο πλευρό μου, βοηθώντας με να επικοινωνήσω με τον γερμανικό λαό. Αλλά δεν αισθάνομαι ευγνωμοσύνη για τη στάση τους. Αισθάνομαι φιλία για τους ίδιους. Κι αυτό είναι πολύ πιο πολύτιμο, πολύ πιο ακατάλυτο, πολύ πιο ανθρώπινο, πολύ πιο ισότιμο.
Κάθε σπιθαμή ευρωπαϊκού εδάφους είναι ποτισμένη με αίμα. Πληρώσαμε πολύ ακριβά τις θεωρίες των ανωτέρων φυλών και των εθνικών κρατών. Χρειαζόμαστε μια Ευρώπη της ειρήνης, της αλληλεγγύης, της ισότητας και της αλληλοκατανόησης. Και η αναγνώριση των όσων η Γερμανία οφείλει στην Ελλάδα εξυπηρετεί απολύτως αυτήν την Ευρώπη.
Αυτή η Ευρώπη, άλλωστε, θα άρεσε και στον Σίλλερ και στον Γκαίτε και στον Μπρεχτ».
ΠΗΓΗ: http://kinisienergoipolites.blogspot.gr/
Για τους γερμανομαθείς:
http://www.welt.de/politik/ausland/article115831049/Was-Deutschland-meinem-Land-heute-noch-schuldet.html#disqus_thread
DEFENCEPOINT
«Τον προσεχή Σεπτέμβριο κλείνω τα 91.Αρχίζω να γράφω αυτό το κείμενο 72 χρόνια ακριβώς από τη μέρα που είδα τους Γερμανούς, πάνοπλους, με μοτοσικλέτες και αυτοκίνητα, να μπαίνουν στην Αθήνα.
Ήταν 27 Απριλίου του 1941. Οι περισσότεροι από τους αναγνώστες της εφημερίδας ήταν τότε αγέννητοι. Όμως εγώ ήμουν ήδη 19 χρόνων.
Δεν έχω καιρό, λοιπόν, ούτε για ψέματα ούτε για μισές αλήθειες.
Θα ήθελα να σας είχα κοντά μου, έναν-έναν, να σας μιλήσω γι’ αυτά που έζησα, που άκουσα, που είδα. Θα αρκεστώ, ωστόσο, να μοιραστώ από εδώ, μαζί σας, μόνο κάποια από αυτά. Μετά, ίσως μπορούμε να κοιταχτούμε αναμεταξύ μας με διαφορετικό βλέμμα…
Α. Η Μάχη της Κρήτης.Για τη Μάχη της Κρήτης έχουν γράψει πολλοί. Είναι εύκολο να βρείτε σε βιβλία Ιστορίας τι έγινε. Θα διαβάσετε για άντρες, γυναίκες και παιδιά που, με τσουγκράνες και ραβδιά για όπλα, υπερασπίστηκαν τη γη τους και τη γη των προγόνων τους.
Απέναντί τους είχαν τον καλύτερο στρατό του κόσμου, τη Βέρμαχτ. Και ο ουρανός έβρεχε αδιάκοπα αλεξιπτωτιστές…
Όταν η Μάχη τέλειωσε, ο στρατός είχε νικήσει. Μα οι γυναίκες των ηττημένων, που είχαν χάσει παιδιά, αδέρφια, πατεράδες ή συζύγους, κατέβηκαν στο γιαλό, σκαρφάλωσαν στα βουνά και, όπου βρήκαν νεκρό σώμα εχθρού, το τίμησαν: το έπλυναν και το έθαψαν, όπως του έπρεπε.
Ο νεκρός δεν ήταν πια εχθρός. Ήταν ο άταφος αδελφός.
Κι αυτές ήταν οι εγγονές της Αντιγόνης, που έκαναν το χρέος τους απέναντι στους νεκρούς.
Την ίδια ώρα, οι νικητές έμπαιναν στην Κάνδανο. Στην περιοχή γύρω από το χωριό είχαν χάσει 27 άντρες. Και τότε, ΩΣ ΑΝΤΙΠΟΙΝΑ, πήραν μια πρωτοφανή ‒ακόμα και για καιρό πολέμου‒ απόφαση: σκότωσαν όσους από τους κατοίκους βρήκαν και ξεθεμελίωσαν το χωριό.
Φεύγοντας, περήφανοι για το έργο τους, άφησαν και σχετικές πινακίδες!
Αναζητήστε τις στο διαδίκτυο…
Β. Καισαριανή, 10 Μάη 1944.Οι Ναζί εκτελούν τον 19χρονο αδελφό μου.
Αν είχε ζήσει, θα γινόταν δάσκαλος. Μαζί του εκτελούν άλλους ογδόντα έναν άντρες και δέκα γυναίκες.
Στον ίδιο τόπο, εννιά μέρες νωρίτερα, τη μέρα της Πρωτομαγιάς, είχαν εκτελέσει διακόσιους ακόμα Έλληνες πατριώτες.
Γ. Αμέσως μετά την ενοποίηση της Γερμανίας, ξεκίνησα αγώνα για να επιστρέψει η Γερμανία στην Ελλάδα όσα της όφειλε.
Τα γνωρίζετε. Πρόκειται για το αναγκαστικό δάνειο, τις αποζημιώσεις για τις καταστροφές στις υποδομές της χώρας και τους αρχαιολογικούς θησαυρούς. Μάλιστα, το 1995, είχα την ευκαιρία να εκθέσω το όλο ζήτημα στο γερμανικό λαό, τόσο μέσα από τις σελίδες της εφημερίδας DieZeit, όσο και σε μια αλησμόνητη εκδήλωση στο Ανόβερο.
Αν το πέρασμα των χρόνων ακύρωνε αρχές και αξίες, αν μετέβαλε το ΗΘΟΣ των ανθρώπων, τότε οι τραγωδίες του Σοφοκλή, του Αισχύλου ή του Ευριπίδη δεν θα έλεγαν σήμερα τίποτα σε κανέναν.
Υπάρχουν όμως μερικά πράγματα που δεν μπαγιατεύουν, που δεν παραγράφονται, που δεν γερνούν καν. Και το δίκαιο είναι ένα από αυτά.
Αν σήμερα, με όλο το βάρος των 90 χρόνων μου, συνεχίζω αυτόν τον αγώνα, είναι γιατί θεωρώ δίκαιο και για τη Γερμανία και για την Ελλάδα να επιστρέψει η πρώτη όσα οφείλει στη δεύτερη.
Και προσέξτε κάτι. Δεν θα με ακούσετε ποτέ να μιλάω για ΕΚΔΙΚΗΣΗ.
Εμείς, που χάσαμε αγαπημένους ανθρώπους, δεν νιώθουμε μίσος για τον γερμανικό λαό και δεν επιζητούμε εκδίκηση.
ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ να το κάνουμε.
Μάθαμε, έτσι, να εκτιμάμε και να αγαπάμε τη ζωή.
Και το μίσος σε εμποδίζει να αγαπήσεις τη ζωή.
Στα χρόνια μετά τον πόλεμο, γνώρισα πολλούς Γερμανούς. Χαίρομαι βαθιά όποτε μου δίνεται η ευκαιρία να τους συναντήσω και οι συζητήσεις μαζί τους είναι πάντα καλή τροφή για σκέψη. Όλοι αυτοί, αφού άκουσαν με προσοχή τα επιχειρήματά μου, συμφώνησαν για το δίκαιο των αιτημάτων της Ελλάδας.
Έτσι, στάθηκαν επανειλημμένα στο πλευρό μου, βοηθώντας με να επικοινωνήσω με τον γερμανικό λαό. Αλλά δεν αισθάνομαι ευγνωμοσύνη για τη στάση τους. Αισθάνομαι φιλία για τους ίδιους. Κι αυτό είναι πολύ πιο πολύτιμο, πολύ πιο ακατάλυτο, πολύ πιο ανθρώπινο, πολύ πιο ισότιμο.
Κάθε σπιθαμή ευρωπαϊκού εδάφους είναι ποτισμένη με αίμα. Πληρώσαμε πολύ ακριβά τις θεωρίες των ανωτέρων φυλών και των εθνικών κρατών. Χρειαζόμαστε μια Ευρώπη της ειρήνης, της αλληλεγγύης, της ισότητας και της αλληλοκατανόησης. Και η αναγνώριση των όσων η Γερμανία οφείλει στην Ελλάδα εξυπηρετεί απολύτως αυτήν την Ευρώπη.
Αυτή η Ευρώπη, άλλωστε, θα άρεσε και στον Σίλλερ και στον Γκαίτε και στον Μπρεχτ».
ΠΗΓΗ: http://kinisienergoipolites.blogspot.gr/
Για τους γερμανομαθείς:
http://www.welt.de/politik/ausland/article115831049/Was-Deutschland-meinem-Land-heute-noch-schuldet.html#disqus_thread
DEFENCEPOINT
«Πληρώσαμε πολύ ακριβά τις θεωρίες των ανωτέρων φυλών και των εθνικών κρατών.»
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ξέρω για τα υπόλοιπα κράτη αλλά η Ελλάδα είναι Εθνικό κράτος και έτσι θα παραμείνει παρά τον λυσσαλέο αγώνα ορισμένων να την καταστήσουν πολυπολιτισμική ή ταξική ή άλλη αρλούμπα που γεννά το βρομερό μυαλό τους. Αυτοί που ονειρεύονται μία Ελλάδα χωρίς εθνική ταυτότητα, χωρίς Ορθοδοξία, χωρίς μνήμη ιστορίας θα απογοητευτούν οικτρά. Ευτυχώς σιγά σιγά θα ξεχαστεί η ύπαρξή τους. Εφιάλτες, αυτός ο τόπος είδε πολλούς αλλά δεν υπάρχει κανείς να τους θυμάται και να τους μνημονεύει. Έτσι και αυτοί θα πέσουν στην λήθη, αλλά η Ελλάδα θα συνεχίσει να λάμπει στους αιώνες.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήYou are slaves to your monolithic divisions btw left and right. Glezos makes an excellent spokesman to lobby our cause. Germany has to pay.
ΑπάντησηΔιαγραφήAs you try to discredit him, I could accuse you of being German peons. STOP dividing and THINK for Greece's shake for once!
@NikoApelles
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν γνωρίζω αν αυτά που γράφεις είναι απόρροια της μη γνώσης της Ελληνικής γλώσσας ή κάτι άλλο, αλλά το λιγότερο που θα τα χαρακτήριζα είναι άσχετα. Δεν μπορεί πίσω από ένα αίτημα ολόκληρου του Ελληνισμού κάποιος να κρύβει όλο του ο μίσος για το Ελληνικό Έθνος. Δεν μπορεί κάποιος πίσω από μία πράξη δικαίωσης όλων των Ελλήνων που έδωσαν ότι πολυτιμότερο είχαν, την ζωή τους, γι’ αυτό το Έθνος κάποιος να περνάει την προπαγάνδα του για την διάλυση του Έθνους το οποίο δήθεν εκπροσωπεί. Η απαίτηση των Γερμανικών αποζημιώσεων για τα δεινά που προκάλεσαν είναι ένα αίτημα που πρέπει να εκφραστεί από όλο το Ελληνικό ΕΘΝΟΣ, πρώτα από την Ελληνική κυβέρνηση και έπειτα από όλο το Κοινοβούλιο. Οι μόνοι οι οποίοι δεν δικαιούνται να μιλάνε είναι αυτοί οι οποίοι επιδιώκουν την διάλυση του Ελληνικού ΕΘΝΟΥΣ και την αντικατάστασή του από κάτι που τους βολεύει. Μέσα σε αυτούς φαίνετε να είναι και ο Γλέζος. Λυπάμαι αλλά αυτό δείχνουν οι δηλώσεις του.
Ούτε διχασμός, ούτε διαχωρισμός Αριστεράς και Δεξιάς. Υπάρχουν μόνο όσοι εργάζονται για το καλό αυτού του τόπου και όσοι τον υπονομεύουν. Ο καθένας κρίνετε από τις πράξεις του…
Υ.Γ.
Ποιος τον έχρισε εκπρόσωπο του Ελληνικού Έθνους για το συγκεκριμένο ζήτημα και με ποια ιδιότητα?
Let's then punish anybody who takes the initiative to do something. Please share with us what you have done for your country.
ΑπάντησηΔιαγραφήAs for the use of English and not Greek, I only use my ancestral language among true Greeks. I could share with you my 876 page PhD paper on ancient Greek astronomy but I am not sure you would understand much.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠοιος είσαι εσύ που θα ρωτήσει και θα του γνωστοποιηθεί για το τι έχω κάνει για την πατρίδα μου? Μόνο το ότι υπερασπίζομαι το Έθνος μου μέσα από τις λίγες γραμμές που γράφω απέναντι σε εσένα που πολύ εύκολα κατάπιες το Έθνος μπροστά στον Γλέζο για λίγα ευρώ με κάνει καλύτερο σου. Άρα μην ρωτάς τι έκανα εγώ αλλά να καταλάβεις τι κάνεις εσύ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΥ.Γ.
Ξέρεις είμαι από τους ανθρώπους που δεν μασάνε με τα χαρτιά. Η χαζομάρα είναι χαζομάρα όσα πτυχία και αν έχει ο άνθρωπος. Αυτό που μετράει είναι τι λες και τι κάνεις. Πάνω απ’ όλα το δεύτερο.
To να τρωγόμαστε μεταξύ μας είναι βέβαια ωραίο, διότι αποδεικνύει περίτρανα ότι είμαστε γνήσιοι Έλληνες, πλην δεν ωφελεί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Ελλάδα πρέπει να δώσει ενωμένη την μάχη για την έντοκη αποπληρωμή (έχουν ήδη καταβληθεί δύο δόσεις έναντι από την κυβέρνηση Χίτλερ) του κατοχικού δανείου, το οποίο είναι αδιαπραγμάτευτο και απολύτως τεκμηριωμένο και να αρχίσει τις προσπάθειες για την είσπραξη πολεμικών επανορθώσεων και αποζημιώσεων. Αυτές είναι διαπραγματεύσιμες και δεν είναι σίγουρη η είσπραξή των μέσω δικαστηρίων).
Κακώς βγαίνει ο Γλέζος και ο ένας και ο άλλος και δίνουν συνεντεύξεις σε γερμανικές εφημερίδες, εμφανίζοντας την χώρα σαν να μην έχει μία και μόνη εκπροσώπηση, δηλαδή την κυβέρνηση.
Από την άλλη (κι εκεί δίνω δίκιο στον NikoApelles), ο στόχος είναι κοινός και δεν έχει σημασία τώρα ποιος είναι ή ήταν ο Γλέζος. Εγώ θα του συμβούλευα, να χρησιμοποιήσει την βουλευτική του ιδιότητα, να ρωτήσει τι γίνεται τελικά με το θέμα αυτό, ώστε να μάθουμε κι εμείς.
Η ουσία έχει σημασία, να εισπράξουμε επιτέλους τα λεφτά που μας οφείλουν!
Πριν κανένα μήνα και παραπάνω, η κυβέρνηση Σαμαρά μάς είπε ότι μάζεψε τα στοιχεία (ξανά;), και είναι έτοιμη για την διεκδίκηση. Ήταν κι αυτό ένα ακόμη πυροτέχνημα για αποπροσανατολισμό της κ.γ., όπως τον "ΞΕΝΙΟ ΔΙΑ" και την ΑΟΖ;
Την απασχολεί περισσότερο μάλλον να φέρει έναν αντιρατσιστικό νόμο (άλλο πυροτέχνημα κι αυτό;), σαν αυτόν του ανεκδιήγητου Καστανίδη, ώστε και την αντίδραση των Ελλήνων να φιμώσει και την Χρυσή Αυγή, η οποία της κάνει ζημιά, να απαγορεύσει.
Τελικά, μάλλον σαλτιμπάγκος είναι και τούτος ο Σαμαράς. Πυροτεχνήματα επί πυροτεχνημάτων, λόγια επί λόγων και από πράξεις τίποτε.
Γερμανικές αποζημιώσεις. Στο πρώτο μέρος της συζήτησης ακούγονται διάφορες ενδιαφέρουσες νομικές απόψεις.
Η Χάγη ενδεχομένως να δηλώσει αναρμόδια
«Οι νόμιμες αξιώσεις της Ελλάδος κατά της Γερμανίας από τη σύμβαση του κατοχικού δανείου»
To θέμα έχει πολλαπλώς εξετασθεί. Γιατί καμμία ελληνική κυβέρνηση δεν προβαίνει στα δέοντα;
This is Greece's chronic problem; "WE fight for what's good for the country, not the OTHERS".
ΑπάντησηΔιαγραφήDear George, we are the others and the others we. Do you think you or me are more patriotic than Glezos? Couldn't be that he is right looking for a temporary shelter in EU for Greece?
Are we really ready to build a "true" Greek Nation that would leave us with 1/10 of the population and lands?
I will leave you with a quote from N. Kazantzakis and I am sure you will see exactly what I am talking about, ...ΣΚΥΒΩ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΚΙ ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΖΩ...
We are the only peoples in our region who could use our culture to expand and we use it to shrink...
Πρώτον: Ποτέ δεν είπα ότι δεν θα πρέπει να πληρώσουν οι Γερμανοί για τα όσα έκαναν, μάλλον εξέφρασα το αντίθετο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεύτερον: Τέτοιου είδους απαιτήσεις από μία Τρίτη χώρα, την στιγμή μάλιστα που αυτή η χώρα κάνει κουμάντο στην Ευρώπη, δεν λύνονται με πυροτεχνήματα, με δηλώσεις και συνεντεύξεις σε εφημερίδες και περιοδικά. Γίνονται ΜΟΝΟ μέσω της διπλωματίας, από την κυβέρνηση της χώρας και κανέναν άλλο. Ξέρετε και η Γερμανία έχει κοινή γνώμη και μάλιστα δεν τάσσεται και υπέρ της Ελλάδος. Μην τα κάνουμε χειρότερα.
Τρίτον: Σχολίασα ΜΟΝΟ μία φράση του Γλέζου, όχι όλο το κείμενο, η οποία έχει πολύ μεγάλη σημασία και αντικατοπτρίζει όλο του το ιδεολογικό υπόβαθρο το οποίο με βρίσκει κάθετα αντίθετο (και όχι μόνο εμένα).
Τέταρτον: Νίκο, μετά από αυτήν την φράση που υπονοεί άμεσα την εξαφάνιση των εθνών (δεν με ενδιαφέρουν τα άλλα έθνη αλλά το Ελληνικό) ναι, πιστεύω ότι εσύ και εγώ είμαστε πιο πατριώτες από τον Γλέζο. Δεν είναι ο μόνος που πολέμησε τους Γερμανούς. Υπήρχαν και υπάρχουν Έλληνες που έδωσαν πολλά, παραπάνω απ’ ότι ο Γλέζος για τον κοινό αγώνα ενάντια των κατακτητών. Πολέμησαν γενναιότερα και όμως επέλεξαν να είναι ανώνυμοι, άσημοι, να ζήσουν από τον ιδρώτα του προσώπου τους, όχι κάνοντας το επάγγελμα και τρεφόμενοι παρασιτικά από το κράτος. Αυτός όμως είναι από τους λίγους που το έκανε σημαία και επάγγελμα. Γι’ αυτό και δεν τρέφω κανέναν σεβασμό προς το πρόσωπό του. Από μία άποψη είναι η προτύπωση της γενιάς του Πολυτεχνείου που κατέστρεψε την χώρα.
Πέμπτο: Καλή και επιθυμητή είναι η ένωση κάτω από ένα κοινό σκοπό, όταν αυτός ο σκοπός εξυπηρετεί τα συμφέροντα του Έθνους και αντιπροσωπεύεται από τα σωστά άτομα με τις ανάλογες ιδιότητες, όχι τον κάθε τυχάρπαστο που προσπαθεί να κερδίσει δημοσιότητα και ψήφους. Όταν αναλαμβάνουν τέτοιου είδους πρωτοβουλίες άτομα άσχετα, πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα σκεπτικοί και προσεκτικοί ως προς τον σκοπό του εγχειρήματος.
Και τέλος έκτο: Μέσα από το βήμα που μου δίνουν οι διαχειριστές του Blog και τους ευχαριστώ θερμά για την υπομονή τους, έχω γράψει δεκάδες φορές ότι δεν υπάρχει αριστερά και δεξιά. Είναι γρανάζια του ίδιου συστήματος διχασμού των Ελλήνων. Γι ‘αυτό και σε όλα μου τα σχόλια δεν αναφέρθηκα ούτε στην δεξιά ούτε και στην αριστερά για να κατηγορηθώ ως διχαστής και υπονομευτής της ενότητας του Ελληνικού Έθνους. Έκρινα και κατέκρινα την συγκεκριμένη φράση και την ιδεολογία που κρύβει από πίσω της.
Πιστεύω δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο.
Εάν το σκεπτικό τη συνέντευξης ήταν να νιώσουμε, εμείς ως Έλληνες, καλά, που τους τα είπαμε, τότε ο στόχος επετεύχθη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕάν όμως ο στόχος ήτανε να πείσουμε τους Γερμανούς, να τους εξηγήσουμε την καταστροφή που έζησε η χώρα και ο λαός από την κατοχή, τότε… Ε, όσοι γνωρίζεται γερμανικά, ρίχτε μια ματιά στα σχόλια των αναγνωστών.
http://www.welt.de/politik/ausland/article115831049/Was-Deutschland-meinem-Land-heute-noch-schuldet.html
@ Elias El
ΑπάντησηΔιαγραφήΈκανα το κόπο και διάβασα γρήγορα τα σχόλια (ήταν 365!).
Τα κέρατα τους τα τρίπια.
Δεν χρωστάνε αυτοί αλλά οι παππούδες τους και αυτοί τα έχουν χεσμένα, ενώ εμείς τους χρωστάμε λεφτά απο ΦΠΑ και δάνεια. Τα γνωστά...
Αυτό για όσους γερμανοτσολιάδες περιφέρονται στο ιστολόγιο μας και πιστεύουν στα φιλικά αισθήματα του γερμανικού λαού.