Π. Ήφαιστος
«… η πόλις η οποία ακμάζει ως σύνολον, ωφελεί περισσότερον τους
ιδιώτας, παρά εάν, ενώ καθείς από τους πολίτας ευτυχή, εκείνη ως σύνολον
αποτυγχάνη. Διότι άνθρωπος που ευδοκιμεί εις τας ιδιωτικάς
του υποθέσεις, εάν η πατρίς του καταστραφή, χάνεται και αυτός μαζί της,
ενώ είναι, πολύ μάλλον πιθανόν ότι θα σωθή, εάν κακοτυχή μεν ο ίδιος, η
πατρίς του όμως ευτυχή. …» Περικλής, Θουκυδίδου Ιστορία Β60,61 μετάφραση Ελευθέριου Βενιζέλου (διατηρείται η ορθογραφία του αρχικού κειμένου)
Μετά από μια τροχιά τεσσάρων δεκαετιών τα μέλη του μεταπολιτευτικού συστήματος ναυάγησαν.
Ένας όρος με πολύ συνάφεια και μάλιστα καθολική είναι η «πολιτική αλητεία».
Παραδόξως την ακούμε στους διαπληκτισμούς μεταξύ των δραστών του μεταπολιτευτικού δράματος. Πλην δεν είμαστε σίγουροι κατά πόσο όσοι τον αναφέρουν γνωρίζουν την κλασική έννοια του όρου.
Το ναυάγιο του πολιτικού συστήματος δεν είναι χωρίς συνέπειες για την νεοελληνική κοινωνία: Συμπαρασύρουν των Ελλήνων τις Κοινότητες. Ελληνικές κοινότητες τα νοικοκυριά των οποίων επιβίωσαν χιλιάδες χρόνια υπό αντίξοες συνθήκες αλλά δεν μπορούν να επιβιώσουν στο ξενοκρατούμενο νεοελληνικό κράτος. Η διάσωσή τους και η επιβίωσή τους στο μέλλον εξαρτάται με το κατά πόσο η κρίση των τελευταίων ετών θα οδηγήσει, επιτέλους, σε μια μεγάλη και ριζική πολιτειακή αλλαγή η οποία θα φέρει περισσότερη δημοκρατία και που θα καταστήσει τον πολίτη εντολέα της εκάστοτε (ανακλητής) εξουσίας.
Το «πολιτικό» προσωπικό απέδειξε ότι στερείται γνώσης: (φρικτά και απανωτά πολιτικοοικονομικά λάθη), στερείται φιλοπατρίας (όταν δεν υποκλίνεται δέχεται να … εκβιαστεί δεσμεύοντας την Ελληνική κοινωνία), στην συντριπτική πλειονότητα δεν έχει φιλότιμο (διαφορετικά θα είχε πάει σπίτι του) και είναι αδιόρθωτο (ακόμη και τα πιο πασιφανή λάθη τα εκλογικεύει αντί να ζητήσει συγνώμη ή να αναθεωρήσει τις ακολουθούμενες πολιτικές).
Το καρεκλοκένταυρο «πολιτικό» προσωπικό που επί δεκαετίες καλοπερνούσε βρέθηκε στην εξής ιλαροτραγική θέση: Να εφαρμόζει στο όνομα ξένων πολιτικοοικονομικών κατακτητών δεσποτικά μέτρα καταστολής των Ελλήνων, της Ελληνικής οικονομίας και του νεοελληνικού κράτους, του οποίου την απώλεια της πολιτικοοικονομικής του κυριαρχίας δέσμευσαν ακόμη και νομικά (υπό ορισμένες προϋποθέσεις όχι μη αναστρέψιμα).
Ο ιλαροτραγικός χαρακτήρας αυτής της κατάστασης έγκειται στο γεγονός ότι τα μέλη του μεταπολιτευτικού «πολιτικού» «κατάφεραν» να «συσπειρωθούν» και όλοι μαζί να διαδραματίζουν ένα εξόχως αποκρουστικό ρόλο: Όχι μόνο εφαρμόζουν μέτρα καταστολής κατά των νεοελλήνων αλλά το κάνουν ψηφίζοντάς τα όλοι μαζί. Οι γεμάτες αντιφάσεις εκλογικεύσεις που καθημερινά ακούγονται δεν πείθουν ούτε νήπια.
Παγιδεύτηκαν όχι μόνο αυτοί αλλά και η Ελληνική κοινωνία η οποία λογικά αναζητεί μια διέξοδο που θα της επιτρέψει να επιβιώσει και να ανακάμψει. Ελάχιστοι θα διαφωνήσουν με την παρατήρηση ότι το μεταπολιτευτικό «πολιτικό» προσωπικό έχασε κάθε ίχνος νομιμοποίησης, τουλάχιστον όσον αφορά τους πολιτικά σκεπτόμενους Έλληνες πολίτες.
Για όσους βιώνουν καθημερινά την κρίση δεν χρειάζονται εξεζητημένες γνώσεις για να γνωρίζουν ότι εκλογές που έπονται, πιθανότατα κάποιες νέες εκλογές σε σύντομο χρονικό διάστημα, οι κυβερνήσεις «συνεργασίας» ή άλλα εξουσιαστικά συστήματα που θα δουν τα μάτια μας τους επόμενους μήνες (και ίσως τα επόμενα χρόνια) στήνουν δομές που από-νομιμοποιούν το «πολιτικό» προσωπικό της μεταπολίτευσης. Λογικά, πυροδοτούν ζυμώσεις για εκδίωξή τους με ειρηνικό τρόπο και πρόκληση πολιτειακών αλλαγών που θα φέρουν μεγαλύτερη δημοκρατία και που θα αποκαταστήσουν την εθνική ανεξαρτησία.
Λέμε «λογικά». Γιατί αυτό θα συμβεί αναπόδραστα εάν η Ελληνική κοινωνία παρά το πολιτικοπνευματικό ροκάνισμα των τελευταίων δεκαετιών συντήρησε την θεμελιώδη ανθρωπολογική της υπόσταση και εάν διαθέτει συλλογικό ένστικτο αυτοσυντήρησης / επιβίωσης κατά όσων την απειλούν με εξόντωση.
Η Ελληνική κοινωνία δύο εκατοντάδες χρόνια μετά την Ελληνική Επανάσταση είναι ίσως καιρός να συνειδητοποιήσει μερικά πράγματα:
Πρώτον, ότι οι Έλληνες δεν διαθέτουν αυτοκρατορία όπως συνέβαινε επί αιώνες (αυτό φαίνεται να ήταν το κύριο αίτιο διχασμού αμέσως μετά την Επανάσταση και στην συνέχεια παραδόξως και αλλόκοτα η μη επαρκής κατανόηση του κρατοκεντρικού συστήματος παντελώς ανορθολογικά διαίρεσε τους νεοέλληνες σε διεθνιστές / κοσμοπολίτες και τους άλλους).
Δεύτερον, διαθέτουν ένα κράτος το οποίο, ακριβώς, για να είναι βιώσιμο θα πρέπει να συνεκτιμά πλήρως τις ανελέητες κρατοκεντρικές λογικές του Βεστφαλιανού διακρατικού συστήματος.
Τρίτον, υπό το πιο πάνω πρίσμα για να είναι το κράτος βιώσιμο θα πρέπει να εκκενωθεί η σκέψη από κάθε κοσμοπολίτικη ή διεθνιστική σκέψη (τουλάχιστον από την συντριπτική πλειονότητα των πολιτών). Ένα κράτος δεν επιβιώνει εάν οι περισσότεροι ή τέλος πάντων πολλοί (αριστεροδεξιοί πρέπει να πούμε) πολίτες δεν σκέπτονται ανορθολογικά και μη συμβατά όσον αφορά την δομή και της λειτουργίες της διεθνούς πολιτικής.
Τέταρτον, πολιτικός ορθολογισμός σημαίνει συγκεκριμένα θέσφατα αξιώματα: για τους πολίτες μιας χώρας πατρίδα είναι το κράτος τους, είναι η συλλογική ελευθερία τους και είναι το πεδίο αξιώσεις δημοκρατικής ζωής. Ως προς τούτα, τίποτα άλλο δεν υπάρχει πέραν του δικού τους κράτους. Ας βάλουν στο ράφι της φαντασίας τους όσοι προσδοκούν «ένωση των λαών» (ποιων λαών, έθνη υπάρχουν) και την πανηγυρική κατάργηση των κρατών της Κίνας, της Ιαπωνίας, των ΗΠΑ, της Τουρκίας, της Αιγύπτου, της Σουηδίας, του Ιράν, της Βραζιλίας και όλων των άλλων κρατών τα μέλη των οποίων θα αρχίζουν να αγκαλιάζονται, να φιλιούνται και με χαρούμενες γιορτές θα δημιουργήσουν ένα παγκόσμιο κράτος.
Πέμπτο, το κράτος για να είναι βιώσιμο απαιτείται να έχει επαρκή ισχύ και να χαράσσει και εφαρμόζει μια εθνική στρατηγική εκπλήρωσης των εθνικών συμφερόντων έσχατο εκ των οποίων είναι το εθνικό συμφέρον επιβίωσης.
Έκτο, το «επαρκής ισχύς» σημαίνει ισορροπία στην περιφέρειά του, ικανότητα ανάπτυξης πελατειακών σχέσεων με τις ισχυρότερες δυνάμεις και ικανότητα επιβολής υψηλού αποτρεπτικού κόστους κατά όποιου το απειλεί. Ικανότητα επίσης να εφαρμόζει την διεθνή νομιμότητα που αφορά την επικράτειά του.
Αυτά και μερικά άλλα που θα μπορούσαν να αναφερθούν δεν είναι «υποκειμενικές» θέσεις αλλά εξόχως περιγραφικές / αντικειμενικές και συμβατές με τον χαρακτήρα του σύγχρονου βαθιά θεμελιωμένου εθνοκρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος. Αν και αυτό είναι δύσκολο να γίνει σε μερικές γραμμές, θα προσπαθήσουμε να αναφέρουμε στοιχειώδεις, ουσιώδεις και αναγκαίες και μη εξαιρετέες προϋποθέσεις που απαιτείται να ισχύουν στο πλαίσιο μιας νέας αφετηρίας και μιας νέας πολιτικά ορθολογικής νέας πολιτειακής δομής πιο δημοκρατικής.
Η
πίστη και η νομιμοφροσύνη στην οικεία Πολιτεία, η ακλόνητη φιλοπατρία
και η ταύτιση του ατομικού συμφέροντος με το πολιτειακό συμφέρον
με τρόπο που θα καθιστά το κράτος ισχυρό, ασφαλές, ευημερών και
ανεξάρτητο, είναι κριτήρια τα οποία όσο περισσότερο υπερισχύουν ως
αντίληψη των πολιτών τόσο περισσότερο ενισχύονται η κρατική βιωσιμότητα,
η ευταξία, ευνομία, η ανταγωνιστικότητα, η ασφάλεια και ο διακρατικός
πολιτικός και στρατηγικός ορθολογισμός.
Εδραία και μη αμφισβητούμενη πολιτειακή νομιμότητα υπάρχει όταν οι ηθικές-κανονιστικές δομές και το νομιμοποιητικό τους πολιτικοοικονομικό σύστημα (το «σύστημα διανεμητικής δικαιοσύνης») σμιλεύεται κοινωνικοπολιτικά υπό συνθήκες εθνικής ανεξαρτησίας, στην βάση της ανθρωπολογικής ετερότητας κάθε κοινωνικής οντότητας και με άξονα τις πάγιες θεμελιώδεις αρχές του πολιτικού πολιτισμού, της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας.
Το σύστημα διανεμητικής δικαιοσύνης, οι ηθικές επιταγές και οι κανονιστικές ρυθμίσεις που προσδιορίζουν τις κοινωνικές, παραγωγικές και καταναλωτικές δομές και ιεραρχίες, εμπίπτει στην δικαιοδοσία των μελών της κοινωνίας κάθε κράτους και σε κανένα άλλο.
Κανονικώς εχόντων των πραγμάτων κανένας δεν έχει το δικαίωμα να υπαγορεύσει τον εσωτερικό τρόπο ζωής ενός κράτους. Εξ ου και το θέσφατο της εσωτερικής-εξωτερικής κυριαρχίας / μη επέμβασης που εμπεριέχονται στις υψηλές αρχές διεθνούς δικαίου (Κεφάλαιο Ι άρθρο 2 του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ). Αρχές είπαμε όχι κανόνες, για την υπεράσπιση των οποίων ισχύει η αρχή της αυτοβοήθειας. Μια διαφορετική αντίληψη αγνοεί τον πολιτικό χαρακτήρα της διεθνούς τάξης και ολισθαίνει σε νομικίστικες αντιλήψεις.
Η εθνική οικονομία είναι λοιπόν ο πυρήνας της διανεμητικής δικαιοσύνης και η διανεμητική δικαιοσύνη είναι το νομιμοποιητικό θεμέλιο της πολιτειακής νομιμότητας χωρίς την οποία η κοινωνική συνοχή και η ευταξία είναι επισφαλείς και ετοιμόρροπες.
Ο πολιτικοοικονομικός ορθολογισμός και ο εν γένει πολιτικός και διπλωματικός ορθολογισμός είναι εν τέλει κεφαλαιώδους σημασίας, κάτι ως προς το οποίο οι νεοέλληνες αποδείχθηκαν εξαιρετικά απρόσεκτοι με το να επιτρέπουν να ασκείται η εξουσία από ερασιτέχνες, τσαρλατάνους και εθελόδουλους.
Η πολιτειακή ζωή προϋποθέτει φιλοπατρία και ακλόνητη προσκόλληση στην υψηλή κοσμοθεωρητική αρχή όλων των κοινωνιών, δηλαδή την εθνική ανεξαρτησία η οποία και θεωρείται αδιαπραγμάτευτη.
Έσχατες λογικές είναι επίσης η αυτοσυντήρηση / επιβίωση του κράτους και της κοινωνίας του και η συγκρότηση της κοινωνικοπολιτικής ζωής ούτως ώστε να διασφαλίζεται η κοινωνική συνοχή χωρίς την οποία εκκολάπτονται εμφύλια σύνδρομα. Το κράτος γίνεται έρμαιο ξένων στρατηγικών και η διάσπαση του κράτους είναι πολύ πιθανή.
Αυτά τα έσχατα και θέσφατα του πολιτικού πολιτισμού στην ημέτερη διαχρονική και οικουμενικής εμβέλειας πολιτική παράδοση της Ελληνικότητας προεκτείνονται σε δύο θεμελιώδεις έννοιες του πολιτικού πολιτισμού που αμφίπλευρα αποτελούν και τον άξονα του ιστορικού γίγνεσθαι: ΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
Πιο συγκεκριμένα, η συλλογική ελευθερία ή εθνική ανεξαρτησία είναι προϋπόθεση απερίσπαστης εσωτερικής αυτό-συγκρότησης με προσανατολισμό δημοκρατικό.
Η Ιθάκη της δημοκρατικά προσανατολισμένης πολιτειακής ζωής είναι η πολιτική ελευθερία. Σχετίζεται με τις βαθμίδες δημοκρατικής συγκρότησης και αφορά κλιμακωτά την ατομική ελευθερία, την κοινωνική ελευθερία και την αποκορύφωση στην πολιτική ελευθερία ή σύμφωνα με τον εύστοχο προσδιορισμό του Γιώργου Κοντογιώργη την «Δημοκρατία ως Ελευθερία».
Η Ελευθερία είναι λοιπόν αμάχητη, υπέρτατη και έσχατη έννοια του πολιτικού πολιτισμού ο
οποίος πάνω στο πολιτικό εκκρεμές της ιστορικής διαχρονίας βρίσκεται
στον αντίποδα της βαρβαρότητας και των Δαρβινιστικών δογμάτων για τις
ανθρώπινες σχέσεις εντός μιας πολιτείας («εντός μιας πολιτείας» γιατί
στις διακρατικές σχέσεις άλλα ισχύουν, προγραμματικά και αναπόδραστα).
Η συλλογική Ελευθερία η Εθνική Ανεξαρτησία και η Πολιτική Ελευθερία είναι αξονικές έννοιες και ο φάρος των πολιτικών στάσεων των πολιτών μιας πολιτείας. Σε μια τέτοια κατάσταση ο πολίτης είναι ολοένα και περισσότερο εντολέας της εξουσίας και ολοένα και περισσότερο «κάτοχος» του κράτους.
Τα κόμματα, οι έμμεσες αντιπροσωπεύσεις και άλλες τεχνητές κατασκευές του μοντερνισμού είναι παρεμβολές και μάλιστα σωστά ασύμβατες με την απέραντη δημοκρατική πολιτική παράδοση της Ελληνικότητας.
Πιθηκίσαμε αυτές τις οργανωτικές πρακτικές πιθηκίζοντας τα μοντερνιστικά κρατικά συστήματα τα οποία έχουν ως κρατική αφετηρία τους την δημιουργία διοικητικών μηχανισμών εξουσιασμού των μετά-Μεσαιωνικών δουλοπαροίκων.
Έκτοτε βέβαια τα κράτη αυτά δυνάμωσαν με την αποικιοκρατία, την εκβιομηχάνιση και την επί αιώνες κατάκτηση ηγεμονικής θέσης. Έτσι, είχαν την πολυτέλεια να συντηρήσουν μια βιώσιμη κρατική κατάσταση η οποία εν τούτοις, και σε αυτά τα κράτη, καθίσταται ολοένα και πιο επισφαλής ενόσω αλλάζουν οι διεθνείς συσχετισμοί και μεγάλα ιστορικά έθνη ανέρχονται τα σκαλοπάτια της ιεραρχίας ισχύος. Πρέπει να γνωρίζουμε ότι τα πάντα είναι ρευστά και ότι η βιωσιμότητα ενός κράτους συναρτάται με την ισχύ, τον ρόλο και την θέση που κατέχει στην διεθνή πολιτική.
Η διαδρομή των Ελλήνων και μερικών άλλων εθνών είναι πολύ διαφορετική. Προϋπήρξε μακραίωνα σμιλευμένο έθνος το οποίο διέθετε και διαθέτει τον ωκεανό των πολιτικών παραδόσεων. Τον πολιτικό πολιτισμό της Ελληνικότητας.
Η ενσάρκωση αυτών των πολιτικών παραδόσεων στο νεοελληνικό κράτος είναι το πιο φυσιολογικό και λογικό πράγμα που θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί. Το γεγονός ότι τάχιστα μετά την Ελληνική Επανάσταση το κράτος αυτό βρέθηκε σε κατάσταση ξένης εξάρτησης που διαιωνίζεται ποικιλότροπα μέχρι και σήμερα δικαιολογεί εγρήγορση και αξιώσεις για Πολιτειακές δομές που θα είναι συμβατές με τις εθνικές μας προϋποθέσεις.
Για να παραφράσουμε και να αποδώσουμε σωστά θεμελιώδεις διατάξεις του Συντάγματος,
Με συγκλονιστικό τρόπο που μόνο πολιτική τυφλότητα μπορεί να θολώσει την θέασή του, κάποιοι ιδιώτες και συχνά προπετείς δημαγωγοί δημιουργούν μορφικά πανομοιότυπα κόμματα που φέρουν ποικίλες ονομασίες. Κατέληξαν, σήμερα, να αυτοκαταδικαστούν. Να αλληλο-κατηγορούνται ως πολιτικοί αλήτες και να είναι οι ίδιοι που απερίφραστα πλέον καταστέλλουν την κοινωνία, εκποιούν τον μόχθο και τον κόπο των νεοελλήνων και εξεζητημένα καταργούν ή αναστέλλουν κάθε ίχνος δημοκρατικής συγκρότησης. Ακυρώνουν επίσης την εθνική ανεξαρτησία επικαλούμενοι ποικίλες αναγκαιότητες.
«Αναγκαιότητες» τις οποίες δημιουργούν οι ίδιοι με συνειδητά ή ανεπίγνωστα λάθη, με ανορθολογισμό που δημιουργεί ο ελκυστής της εξουσιαστικής καρέκλας, με κυνισμό που τους προκαλεί ο άνομος πόθος αξιωμάτων και εύκολου πλουτισμού και οι φαύλεςε στάσεις ιδιωτείας που οδηγούν σε ευτελείς δικαιολογήσεις της υποταγής της χώρας και του εαυτού τους στους κερδοσκόπους, τους τοκογλύφους και τα ηγεμονικά κράτη.
Στην συνέχεια το θέατρο του πολιτικού παραλόγου αποκορυφώνεται. Τι έχουμε;
Οι πολίτες είναι παντελώς παραγκωνισμένοι. Όσοι κάθονται στην εξουσιαστική καρέκλα παρά τα προεκλογικά ψεύδη, τις πολιτικές «κωλοτούμπες», τις παραδοχές ότι λύγισαν μπροστά σε εκβιασμούς ξένων και τους πασίδηλους ερασιτεχνισμούς, δεν διστάζουν να επικαλούνται την εξουσία τους (συμπεριλαμβανομένης και της αντιπολιτευτικής εξουσίας) ως δικαίωμα να ψηφίσουν στο Ελληνικό κοινοβούλιο ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που διακήρυξαν για να πείσουν τους πολίτες.
Με απίστευτες δικαιολογητικές εκλογικεύσεις ωραιοποιούν την συμφορά και ισχυρίζονται ότι έτσι γίνεται «νόμιμο» είναι και «ηθικό». Σίγουρα νομιμοποιημένο δεν είναι και ότι δεν είναι νομιμοποιημένο απαιτείται να βρεθεί τρόπος να αλλάξει το νομικό του πλαίσιο.
Ότι είναι έτσι «νόμιμο», ακούμε λοιπόν, είναι και πολιτικά καθωσπρέπει και κατά τους δράστες και τους επικοινωνιακούς τους βαρόνους είναι και ηθικό. Εδώ είμαστε και έτσι στεκόμαστε. Το μαύρο εκλογικεύεται ως άσπρο και η νύκτα ως ηλιόλουστη μέρα.
Θεμελιώδεις αρχές και έννοιες του πολιτικού πολιτισμού εξοβελίζονται στο υπερπέραν και η πολιτική σκέψη και ο πολιτικός ορθολογισμός εκμηδενίζονται.
Η δε πολιτειακή νομιμότητα παραποιείται, σφαγιάζεται και διαστρέφεται. Κάθε έννοια νομιμοποιημένης πολιτειακής νομιμότητας –των έσχατων δηλαδή αρχών, εννοιών και παραδοχών του πολιτικού πολιτισμού, της κοινωνικής συνοχής και της κρατικής βιωσιμότητας– εξαφανίζεται ή διαστρεβλώνεται για να δικαιολογηθεί η ακύρωση της δημοκρατίας, η ακύρωση της εθνικής ανεξαρτησίας και η εξαθλίωση εάν όχι η εξόντωση των πολιτών.
Ειλικρινά κανείς διερωτάται κατά πόσο σε κάθε ευνομούμενη πολιτεία υπάρχουν Άρχοντες πέραν και υπεράνω της πολιτικής ζωής οι οποίοι διαφυλάττουν τις έσχατες και Συνταγματικά κατοχυρωμένες αρχές της Πολιτείας. Ο Πρόεδρος, ο Άρειος Πάγος, ποιος άλλος; Το ζήτημα, υπογραμμίζω όπως τίθεται δεν είναι «νομικό» με την στενή έννοια αλλά βαθύτατα πολιτικό και συνδεδεμένο με τις έσχατες πολιτειακές λογικές που καθιστούν ένα κράτος βιώσιμο.
Με βάση τα πιο πάνω που δεν είναι μόνο πασίδηλα αλλά και καθημερινό βίωμα των νεοελλήνων πολιτών, στοιχειώδη ένστικτα συλλογικής επιβίωσης απαιτούν στάσεις και συμπεριφορές αυστηρά πολιτικές.
Πολιτική ψήφος, πολιτικές στάσεις και πολιτικές συμπεριφορές που οδηγούν τους δράστες στην έξοδο, που οδηγούν στην αποκατάσταση της δημοκρατίας μας και της ανεξαρτησίας μας και που συγκροτούν μια κοινωνικά επικυρωμένη πολιτειακή νομιμότητα.
Θα ήταν μεγάλο ψέμα ή μεγάλη υπερβολή ότι αυτό είναι εύκολο. Απαιτείται ως πολίτες του νεοελληνικού κράτους (κάθε άλλο βιώσιμο κράτος σε αντίστοιχες περιστάσεις αυτό θα έκανε) να συζητήσουμε απερίσπαστα και στην βάση πάγιων πολιτικών λογικών του πολιτικού μας πολιτισμού και όχι στην βάση φοβικών συνδρόμων που καλλιεργούν ξένοι και εγχώριοι πραιτοριανοί τους.
Όχι επίσης με δειλία μπροστά στις θυσίες που απαιτούν οι καιροί και όχι με κριτήρια ιδιωτείας που καλλιέργησε η πολιτικά εγκληματική μεταπολίτευση. Όχι επίσης με αυταπάτες και φλούδες ελπίδες πως υπάρχει δήθεν άλλη διέξοδος πλην η διάσωση της πατρίδας, η ασφάλειά της και η ευημερία της.
Η μόνη διέξοδος είναι σωστές πολιτικές στάσεις, σωστές πολιτικές επιλογές και επιδέξια πρόκληση από το ίδιο το κοινωνικό σώμα ειρηνικών πολιτειακών αλλαγών που όχι μόνο θα αποκαταστήσει την εθνική ανεξαρτησία αλλά και που θα φέρει δημοκρατικές δομές συμβατές με τις δημοκρατικές πολιτικές παραδόσεις της Ελληνικότητας.
Η παρούσα φάση είναι μεταβατική. Το παρόν κείμενο εντάσσεται σε μια σειρά παρεμβάσεων των τελευταίων ετών που με κριτήριο τα πιο πάνω έσχατα και θέσφατα της πολιτικής θέλει να συμβάλει στην δημιουργία πολιτικού ορθολογισμού μέσα στην πολιτειακή σφαίρα του γράφοντος.
Το ζήτημα που τίθεται, για να είμαστε συγκεκριμένοι, δεν είναι η διατύπωση της μιας ή άλλης υποκειμενικής γνώμης αλλά ως είθισται σε τέτοιες ιστορικές στιγμές η περιγραφική διατύπωση αντικειμενικών θέσεων που αφορούν την Ελευθερία ως πολιτική ελευθερία και ως εθνική ανεξαρτησία και την δημοκρατική φορά κίνησης που αποτελεί εγγενή αξίωση των μελών κάθε πολιτικής ομάδας.
Κομματικές διενέξεις, παραταξιακές ή διαπροσωπικές διενέξεις, πολιτικές ύβρεις και πολλά άλλα που έγιναν κανόνας και όχι εξαίρεση τα τελευταία χρόνια κρίνονται ως καταστάσεις που είναι εφήμερες και ανάξιες ταύτισης. Μέσα σε αυτό τον κυκεώνα, εν τούτοις, ο πολιτικά σκεπτόμενος πολίτης σταθμίζει και εκτιμά τα πράγματα κατά περίπτωση και ενισχύει τάσεις προς μια ειρηνική ριζοσπαστική πολιτειακή μετάβαση.
Τα πέντε τελευταία χρόνια έγιναν πολλές παρεμβάσεις που εντάσσονται σ’ αυτή ακριβώς την λογική. Η συνέπειά τους κρίνεται πλην θεωρώ φυσιολογικό το γεγονός ότι δεν γίνεται πάντα και από όλους αντιληπτή η διάκριση μεταξύ μιας «ψήφου» που αφορά το μεταπολιτευτικό «πολιτικό» σύστημα η οποία αποσκοπεί στην ενθάρρυνση τάσεων που οδηγούν σε ειρηνική πολιτειακή αλλαγή και μιας συμβατικής ψήφου πειθαρχημένης από το σάπιο και ξεπερασμένο μεταπολιτευτικό σύστημα και επηρεασμένης από το Έβερεστ προπαγάνδας που καθημερινά εκτοξεύεται κατά της κοινωνίας.
Αφετηρία κάθε πολιτικά ορθολογιστικής «ψήφου» ή στάσης είναι η εκτίμηση ότι δεν χωρούν αυταπάτες για τον δομικό χαρακτήρα της κρίσης στην ΕΕ και της Ελλάδας: Είναι κρίση χρηματοοικονομική, διακρατική, στρατηγική, πνευματική, θεσμική και κοινωνικοπολιτική.
Είναι επίσης κρίση κοσμοθεωρητική. Επί δεκαετίες εάν όχι αιώνες οικουμενικίστικα, διεθνιστικά και κοσμοπολίτικα δόγματα ροκάνισαν τους εθνοκρατικούς στρατηγικούς προσανατολισμούς με πνευματικές ασυναρτησίες, με ανυπόστατα εθνομηδενιστικά ανέκδοτα, με αφελείς και πολιτικά στερημένους κοσμοπολιτισμούς και γενικότερα με απόσπαση της προσοχής από τα εθνικά συμφέροντα του κάθε κράτους.
Γιατί, όπως ήδη υπαινιχθήκαμε, μόνο εάν κάθε κοινωνία κάθε κράτους κατανοεί τον ρόλο της πατρίδας και του οικείου εθνοκράτους μπορεί να υπάρξει κρατικός και διακρατικός πολιτικός ορθολογισμός. Όποιος είναι εξοικειωμένος με κείμενά μας γνωρίζει ότι δεν υπονοείται ότι υπάρχει κάποιος ανθόσπαρτος βίος αλλά ότι για τους επίγειους ανθρώπους, τα κράτη και τον κόσμο υπάρχει μια αναπόδραστη και ατέλειωτη Οδύσσεια.
Τα περί χλοερών τόπων και ανθόσπαρτου βίου είναι προνόμιο των εσχατολογικών ιδεολογικών δογμάτων και των σκόπιμων ή ανεπίγνωστων λανθασμένων ερμηνειών τους για την δομή και την πορεία του κόσμου. Είναι επίσης προνόμιο όσων κάθονται πάνω σε βουνά ψευδαισθήσεων ή αυταπατών και μάταιων ελπίδων.
Η κατανόηση της κρατοκεντρικής Οδύσσειας σωστά νοούμενη απαιτεί σωστή κατανόηση και ερμηνεία των σύγχρονων κρατοκεντρικών προϋποθέσεων και τα συναφή Θουκυδίδεια αξιώματα του διεθνούς συστήματος.
Ενός διεθνούς συστήματος άνισων κρατών, άνισου μεγέθους και άνισης ισχύος, άνισης κατοχής πλούτου, άνισης ανάπτυξης, με κράτη-μέλη άπειρα διαφορετικής κοινωνικής ετερότητας και συνεπακόλουθα με κράτη διαφορετικής κοινωνικοπολιτικής οργάνωσης.
Μια ερμηνεία, η Θουκυδίδεια είναι πολιτικά ορθολογιστική.
Μια αντίθετη ερμηνεία που όπως υπαινιχθήκαμε είναι πλήρης ηγεμονικής
προπαγάνδας και διεθνιστικών ή κοσμοπολιτικών ψευδαισθήσεων είναι
ιδεολογική, εσχατολογική και πολιτικά ανορθολογική. Η μια ερμηνεία
στέκει απέναντι στην άλλη και σίγουρα η μια στέκεται όρθια ως βάση
ανάλυσης και εκτίμησης ενώ η άλλη είναι λανθασμένη και πηγή λαθών για
όποιον την υιοθετήσει.
Το ζήτημα για μια κοινωνία όταν λειτουργεί πολιτικά ως συλλογικότητα απαιτείται να διαθέτει επαρκή κοσμοθεωρητική θέαση που θα την προσανατολίζει όχι εσχατολογικά αλλά πολιτικά ορθολογιστικά με υπέρτατο πολιτικά ορθολογιστικό κριτήριο την έσχατη λογική της εθνικής επιβίωσης και το θέσφατο της Ελευθερίας (συλλογικής και πολιτικής όπως την ορίσαμε πιο πάνω).
Πολιτική «ψήφος» λοιπόν και πολιτικά ορθολογιστικές στάσεις προϋποθέτουν αφαίρεση κάθε ιδεολογικής-κομματικής παρωπίδας και απουσία του δηλητηρίου της πολιτειακής βιωσιμότητας, δηλαδή των συνδρόμων ιδιωτείας.
Σίγουρα η πολιτική πάλη για το «πως πρέπει να είναι τα πράγματα» ήταν πάντοτε και σε όλες τις κοινωνίες μια σύγκρουση πολιτικών θέσεων μέσα από την οποία σμιλεύονται οι ηθικές επιταγές και οι κανονιστικές δομές της κάθε πολιτείας.
Σε ένα πολιτικά ορθολογιστικό περιβάλλον, όμως, μια τέτοια σύγκρουση αφορά την διανεμητική δικαιοσύνη, τις κοινωνικές ιεραρχίες και την κατανομή του πλούτου και της εργασίας.
Για την Ελευθερία όπως την ορίσαμε πιο πάνω ως εθνική ανεξαρτησία και δημοκρατική φορά κίνησης προς πολιτική ελευθερία, αξιολογία και υποκειμενισμός δεν χωρεί. Ως θεμελιώδεις παραδοχές και ως αξονικοί στρατηγικοί προσανατολισμοί δεν μπορούν να γίνονται αντικείμενο πολιτικής διαμάχης ή αμφισβήτησης, καθότι είναι έσχατες λογικές και προϋποθέσεις όλων των άλλων κριτηρίων και παραγόντων του πολιτειακού βίου.
Τα ίδια ισχύουν για την θέσμιση των διανεμητικών λειτουργιών της ισχύος. Πιο πάνω αναφερθήκαμε σε διανεμητικές δομές και λειτουργίες. Βασική διάκριση μεταξύ ενδοκρατικής και διακρατικής τάξης. Στην ενδοκρατική τάξη η ισχύς θεσμίζεται επειδή υπάρχει κοινωνία και δυνατότητα για αυτό ενώ αντίθετα στην διακρατική τάξη δεν υπάρχει κοινωνία και δεν υπάρχει δυνατότητα θέσμισης της ισχύος.
Εάν αυτό το πασίδηλο, λογικό και ορθολογιστικό κριτήριο ήταν στοιχειωδώς γνωστό στην Ελλάδα πριν δύο δεκαετίες, χωρίς δεύτερη σκέψη θα αποφασιζόταν ότι η συμμετοχή στην ΟΝΕ είναι άσκοπη και επικίνδυνη ενώ στις διαπραγματεύσεις έκτοτε και πολύ περισσότερο τα τελευταία χρόνια δεν θα γίνονταν διακηρύξεις για ανύπαρκτες ηθικές και δίκαια.
Οι αντιπρόσωποι της Ελλάδας όσον αφορά τις χρηματοοικονομικές μας υποθέσεις και τις προσχωρήσεις σε κάποιους διεθνείς θεσμούς θα οργανώνονταν και θα πάλευαν για το εθνικό συμφέρον και όχι για κάποιο φανταστικό κοινό ευρωπαϊκό συμφέρον αλλά για την διασφάλιση της βιωσιμότητας της Ελληνικής οικονομίας (Η ΟΝΕ έγινε για να ελεγχθεί η Γερμανία και για κανένα!! άλλο λόγο – ΟΝΕ: Ο μηχανισμός της καταστροφής και έγκαιρες προειδοποιήσεις http://wp.me/p3OlPy-CS και «Το γερμανικό ζήτημα και η κρίση» http://www.ifestosedu.gr/111GermanikoEE.htm).
Συνεπής θέση είναι ότι όταν «ψηφίζουμε» (ή εν γένει επιλέγουμε μια θέση με προεκτάσεις στο επίπεδο της κοινωνικοπολιτικής οργάνωσης) για να είναι Πολιτική «ψήφος» απαιτείται να είναι απαλλαγμένη ιδεολογικών, κομματικών και παραταξιακών κριτηρίων ή κριτηρίων και παραγόντων που απορρέουν από το δηλητήριο της Πολιτικής, τουτέστιν, την ΙΔΙΩΤΕΙΑ.
Τα ιδεολογικά δόγματα –επαναλαμβάνεται και υπογραμμίζεται γιατί είναι κύριας σημασίας ζήτημα– εάν δεν είναι οικουμενικίστικη προπαγάνδα των εκάστοτε ηγεμονικών κρατών αφορούν παρωχημένες εξομοιωτικές και εξισωτικές ασυναρτησίες της εποχής των δουλοπαροίκων («ΟΙ ΈΛΛΗΝΕΣ “ΜΠΟΥΜΠΟΥΝΟΚΕΦΑΛΟΙ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΙ”» http://me/p3OlPy-BD) και «Η ΜΕΓΑΛΗ ΚΟΝΔΥΛΕΙΑ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗΣ ΠΑΛΗΣ ΠΟΥ ΠΑΓΙΔΕΥΣΕ ΤΗ ΜΟΝΤΕΡΝΑ ΣΚΕΨΗ ΚΑΙ ΟΔΗΓΗΣΕ ΣΤΟΝ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟ» http://wp.me/p3OlPy-ZB).
Η «έμμεση αντιπροσώπευση» και τα κόμματα, υπενθυμίζουμε για όσους δεν είναι αδιόρθωτα ιδεολογικά και αντί-επιστημονικά δογματισμένοι, είναι μια ιδιόρρυθμη κατάσταση του 17ου και 18ου αιώνα η οποία ως «πολιτικό» σύστημα εξελίχθηκε σε Δούρειο Ίππο έμμεσης κατάργησης της δημοκρατίας. Τα ολιγαρχικά συστήματα και οι συνειδητοί ή ανεπίγνωστοι προπαγανδιστές τους συχνά και φορείς επιστημονικών τίτλων, θολώνουν αυτή την αλήθεια.
Την υπονομεύουν επίσης με ποικίλους επικοινωνιακούς και πελατειακούς τρόπους μέχρι, όπως συμβαίνει τώρα, να πεταχτούν όλες οι μάσκες: Ομάδες που υπηρετούν τα ολιγαρχικά ελίτ και ανεξαρτήτως προθέσεων εξελίσσονται σε συμμορίες οι οποίες εναλλάσσονται στην εξουσία και τελικά καταλήγουν να κατεξουσιάζουν όλοι μαζί με «συνδυασμούς κομμάτων» ή κομμάτων που εναλλάσσονται.
Κομμάτων τα οποία συνήθως άλλα υπόσχονται και άλλα πράττουν
(ή μήπως όχι!) πλην ο πολίτης όταν ζει μέσα σε μια στρεβλή πολιτειακή
δομή αντί δημοκρατική συγκρότηση έχουμε «κόμματα» δεν έχει επιλογή. Εξ
ου και η ανάγκη για ειρηνική πολιτειακή αλλαγή που θα καθιστά τον πολίτη
ολοένα και περισσότερο εντολέα της πολιτικής και εντολέα της τύχης του.
Όπως αναλύεται στα δοκίμια που παρέπεμψα πιο πάνω, αυτή είναι μια αξιοθρήνητη κληρονομιά της εποχής των δύσμοιρων δουλοπαροίκων όταν εξεγέρθηκαν, πλην τραγικά δεν υπήρχαν οι προϋποθέσεις πραγματικής δημοκρατίας. «Δόθηκε» έτσι στον «λαό» (που τα μετά-Μεσαιωνικά ελίτ θεωρούσαν «όχλο») η δυνατότητα «έμμεσης αντιπροσώπευσης». Ενώ η φορά κίνησης είναι προς την δεσποτεία και όχι προς την πραγματική δημοκρατία αυτό το πατερναλιστικό ολιγαρχικό σύστημα «ύπουλα» βαπτίστηκε «έμμεση δημοκρατία».
Το τελευταίο θα ίσχυε εάν έστω και στοιχειωδώς και στο πλαίσιο μιας κατοχυρωμένης αυτοδιάθεσης και αυτοσυγκρότησης της κοινωνιας τα μέλη-πολίτες αυτοθεσμίζονταν αυτεξούσια με φορά κίνησης, όπως είπαμε, δημοκρατική. Τι βλέπουμε όμως; Αντί αυτού όταν η ολιγαρχική δεσποτεία δυσκολευτεί επικαλείται κάποια έκτακτη ανάγκη και την παρατεταμένη πολιτικοοικονομική δεσποτεία.
Εδώ λοιπόν εάν θέλουμε να σκεπτόμαστε και να λειτουργούμε στην βάση πάγιων πολιτικών κριτηρίων που θα συνεκτιμούν σωστά τις περιστάσεις κάθε συγκυρίας, η φράση κλειδί είναι όχι η αναζήτηση κάποιας ψευτοπλατωνικής «ιδεατής πολιτείας» αλλά η αξίωση για διαρκείς πολιτειακές μεταρρυθμίσεις συμβατές με την έννοια της συλλογικής και πολιτικής ελευθερίας και που θα κινούνται με «ΦΟΡΑ ΚΙΝΗΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ».
Οδύσσεια, επαναλαμβάνεται και υπογραμμίζεται, είναι η επίγεια ζωή των ανθρώπων, των κρατών και του κόσμου. Η κύρια πηγή ανορθολογικών διαδρομών ήταν και συνεχίζει να είναι η θρησκευτική ή μοντερνιστική πολιτική θεολογία η οποία αντί πολιτικά ορθολογιστικών δημοκρατικών δομών παραμυθιάζει τα μέλη των κοινωνιών με ποικίλα εσχατολογικά ιδεολογικά δόγματα που δε οδηγούν στην Ιθάκη αλλά προς τον αντίθετο προσανατολισμό.
Για να μιλήσουμε με τους όρους του ημέτερου μεγάλου, διαχρονικού, οικουμενικού, διαμορφωτικού και αξονικού πολιτικού πολιτισμού της Ελληνικότητας, το ζήτημα είναι κατά βάση διττό και αφορά τόσο την Ελλάδα όσο και όλα τα άλλα σύγχρονα κράτη:
Α. Είμαστε προσανατολισμένοι προς την Ιθάκη, δηλαδή την ολοένα μεγαλύτερη ασφάλεια, βιωσιμότητα, ευνομία, ευταξία, ελευθερία και δημοκρατική συγκρότηση της οικείας πατρίδας;
Β. Κοντεύουμε ολοένα περισσότερο προς την Ιθάκη ή λοξοδρομούμε διαρκώς μέσα σε σπήλαια Κυκλώπων, περιοχές Σειρήνων και Λαιστρυγόνων; Πόσες ύβρεις ακούγονται προκαλώντας την Νέμεση και τις φουρτούνες του Ποσειδώνα; Ιθάκη μπορεί να μην υπάρχει, μας είπε ο μεγάλος Αλεξανδρινός ποιητής-φιλόσοφος αλλά ο προσανατολισμός μας πρέπει να είναι αυτός και πρέπει για να το επιτύχουμε νάχουμε στον νου μας την πατρίδα.
Τουτέστιν, ότι τις εξής δύο αρχές οι οποίες βρίσκονται στον αντίποδα των εσχατολογικών δογμάτων και οι οποίες ισχύουν για όλα τα έθνη, πολύ πιο άμεσα όμως για όσους διεκδικούν ότι είναι φορείς των δημοκρατικών πολιτικών παραδόσεων της διαχρονικής και οικουμενικής Ελληνικότητας:
Πέραν υποκειμενισμών και αξιολογικών γνωμών, ο καθείς να εμφορείται από τις έσχατες παραδοχές της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας. Ορθά νοηματοδοτημένων, επαναλαμβάνουμε, ως Εθνική Ανεξαρτησία και φορά κίνησης προς την Πολιτική ελευθερία.
Να ψηφίζει τέλος πάντων και να υιοθετεί πολιτικές στάσεις οι οποίες κινούνται με φορά την «Δημοκρατία ως Ελευθερία» και να απορρίπτει ύπουλες εκκλήσεις έκτακτης ανάγκης που εκλογικεύουν τον αντίθετο προσανατολισμό.
Για την Εθνική Ανεξαρτησία, εξάλλου, κανείς επιδεικνύει ακλόνητη ετοιμότητα θυσιών ή ακόμη και αυτοθυσίας
αν χρειαστεί και κινδυνεύσει από εξωτερικά αίτια. Για την Πολιτική
Ελευθερία αγωνίζεται ασταμάτητα ή εάν δεσποτικές δυνάμεις την
καταστείλουν επιχειρεί απελευθερωτική Επανάσταση.
Σχετικά με αυτό, όμως, κανείς θα πρέπει να προσέξει όλες ανεξαιρέτως τις δικές μας παρεμβάσεις που ομιλούν για «ΕΙΡΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ». [βλ. «ΕΝ ΜΕΣΩ ΔΙΝΗΣ ΑΣΦΑΛΗΣ ΕΙΡΗΝΙΚΗ ΜΕΤΑΒΑΣΗ ΠΡΟΣ ΡΙΖΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ» http://me/p3OlPy-VY και «ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΕΚΤΑΚΤΟΥ ΑΝΑΓΚΗΣ: ΑΥΤΟΣΥΝΤΗΡΗΣΗ ΚΑΙ ΕΠΙΒΙΩΣΗ» http://wp.me/p3OlPy-aP]
Ο λόγος είναι ότι είναι ένα πράγμα η Επανάσταση ως αξίωση της κοινωνίας για Ελευθερία και άλλο οι εμφύλιες συγκρούσεις που στην σύγχρονη εποχή οφείλονται στα άχαρα, άσκοπα και εισηγμένα ιδεολογικά δόγματα με τα οποία τα ηγεμονικά κράτη διαιρούν τα λιγότερο ισχυρά έθνη και τα καθιστούν υποχείριά τους [Ο εμφύλιος των Κερκυραίων και η έσχατη λογική της Πολιτειακής νομιμότητας ενός κράτους http://wp.me/p3OlPy-zn].
Αυτά τα ιδεολογικά δόγματα, αφού έχασαν τον «κατασκευαστικό ρόλο» μετατροπής των μετά-μεσαιωνικών ανθρώπινων οντοτήτων σε πολίτες μετατράπηκαν, όπως διαχρονικά συνέβαινε από αρχαιοτάτων χρόνων, σε συνήθη οικουμενικίστικα δόγματα παραμυθιάσματος Ιθαγενών-στόχων στις συμπληγάδες των διενέξεων των ηγεμονικών δυνάμεων.
Στην βάση αυτών των ψευτο-δογμάτων πολλά έθνη συμπεριλαμβανομένου του Ελληνικού εισήλθαν σε φρικτές εμφύλιες διενέξεις και μάτωσαν τους κοινωνικούς τους δεσμούς προκαλώντας εκατοντάδες χιλιάδες θύματα.
Με μορφικά πανομοιότυπο τρόπο σήμερα, στην βάση αυτών των ψευτο-δογμάτων ενσαρκωμένων σε «κόμματα» που υπηρετούν τους καταστολείς της εθνικής ανεξαρτησίας, αντί να σκεφτούν ΠΟΛΙΤΙΚΆ και με όρους έσχατης ΠΟΛΙΤΕΙΑΚΉΣ νομιμότητας –την οποία ακόμη και το ισχύον Σύνταγμα κατοχυρώνει κοσμοθεωρητικά και ηθικά– μερικοί άγονται και φέρονται ιδεολογικά, κομματικά και με όρους ιδιωτείας που εξέθρεψε το ματωμένο και ιδεολογικά διαιρεμένο ιδεολογικομματικό μεταπολεμικό πελατειακό σύστημα.
Ελληνικότητα (όπως είπαμε ενσαρκώνει μια οικουμενική πολιτική παράδοση) σημαίνει, μεταξύ πολλών άλλων, και τα εξής:
Πιο συγκεκριμένα όσον αφορά την παρούσα μεταβατική συγκυρία: Η αφαίρεση των κομματικών και ιδεολογικών παρωπίδων και επειδή η Ιθάκη της Πολιτικής Ελευθερίας δεν είναι κοντά, όλα αξιολογούνται όχι υποκειμενικά ή με όρους ιδιωτείας ή κομματικών ταυτίσεων και συμφερόντων του παρελθόντος αλλά στην βάση του ερωτήματος: εάν ψηφίσω ή εάν υιοθετήσω μια Α ή Β ή Γ πολιτική στάση προς τα πού προσανατολίζει το καράβι της πατρίδας μου και ποιες είναι οι προϋποθέσεις του ταξιδιού; Ποιες τάσεις ενθαρρύνω και προς τα πού κινούνται τα πράγματα;
Αναμφίβολα, ως προς αυτά δεν μπορούν να αποκλειστούν λανθασμένες σταθμίσεις και εκτιμήσεις. Για πολιτική ανάλυση μιλάμε και ποτέ δεν ήταν εύκολη η εν θερμώ εκτίμηση των πραγμάτων.
Αυτό όμως είναι ζήτημα άλλης τάξης. Γιατί είναι ένα πράγμα εάν σε μια από τις διαδοχικές συγκυρίες πούμε, για παράδειγμα, ψηφίζω ή δεν ψηφίζω τον Α παρά το ότι γνωρίζω πως μονίμως θα υποκλίνεται και άλλο εάν πούμε ψηφίζω τον Β (ή καλύτερα: θα λέω ΟΧΙ στις πασίδηλες ξένες εισβολές και παρεμβάσεις) παρά το γεγονός ότι γνωρίζω πως οι σκοποί των διακηρύξεων πιθανότατα δεν θα εκπληρωθούν πλήρως ή και καθόλου (και δη των υποσχέσεων των κομμάτων που αποτελούν όλα συνονθύλευμα ατομικών συμφερόντων που συναντιούνται χρηστικά και συμφεροντολογικά ή σε αναφορά με αφελή, γελοία, ασυνάρτητα και εξόχως παρωχημένα ιδεολογικά δόγματα).
Στην δε παρούσα συγκυρία των σωρευμένων λαθών πέντε ετών, των φορτίων και των δεσμών που δημιούργησε ο ερασιτεχνισμός σε όλο το κομματικό φάσμα επί πολλές δεκαετίες, κανείς δεν πρέπει να περιμένει και πολλά από τους δράστες όλου του φάσματος του αβάστακτου μεταπολιτευτικού συστήματος.
Δεν πρέπει να κρίνεται ως τυχαίο ότι εν μέσω Αυγούστου 2015, κατεπειγόντως, με ντροπιαστικές κατεπείγουσες αποφάσεις που αφορούν τον πυρήνα της ζωής των Ελλήνων και με σπαρακτικά γελοίες εκατέρωθεν εκλογικεύσεις ερήμην της κοινωνίας υπερψηφίζουν την πολυετή χρηματοοικονομική μας καταδίκη.
Είναι ένα πράγμα να πεις, επίσης, πως υπό τις περιστάσεις χρήζει να είναι πολιτική και «ανεξάρτητη» κάθε ψήφος αν και γνωρίζεις ότι πιθανότατα και με ποικίλες δικαιολογίες θα συμμορφωθούν τελικά όλοι στους ξένους εντολείς. Είτε γνωρίζουμε πως θα περάσουν οι Μήδοι είτε όχι ο σκοπός φύλαξης των Θερμοπυλών της εθνικής μας ανεξαρτησίας και της δημοκρατίας μας είναι αδιαπραγμάτευτος και οδηγητήριο νήμα των στάσεων και των συμπεριφορών.
Ποτέ ΝΑΙ σε όσους σίγουρα και μάλιστα προγραμματικά στήνουν χαλί στους Μήδους. ΝΑΙ υπό αίρεση και με σκοπό την πρόκληση ειρηνικής πολιτικής αλλαγής σύμφωνα με την ανάλυση που έγινε πιο πάνω.
Τώρα, ας ριψοκινδυνεύσουμε κάποιες θέσεις για την παρούσα συγκυρία. Ποιος θα μπορούσε να είναι ο σκοπός προς τον οποίο είναι προσανατολισμένοι οι φιλοπάτριδες πολίτες όταν «ψηφίζουν» ή υιοθετούν μια πολιτική στάση ή θέση;
Το ζήτημα με όλα τα πιο πάνω και με πολλά άλλα ενδιάμεσα και ποικιλόμορφα πολιτικά διλήμματα που καθημερινά ανακύπτουν και αφορούν το ισχύον πολιτικό σύστημα, ολοφάνερα σχετίζονται με μια πασίδηλη πλέον, όπως ήδη υποστηρίξαμε, ανάγκη για πολιτειακή αλλαγή.
Όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα τα τελευταία χρόνια υπέρτατος άμεσος σκοπός της πολιτικής μας καθημερινότητας είναι η υιοθέτηση στάσεων και συμπεριφορών που προκαλούν ειρηνικές πολιτειακές αλλαγές. Αλλαγές που όχι μόνο θα προσανατολίζουν το καράβι της Ελλάδας προς περισσότερη δημοκρατία αλλά και που θα προσφέρουν δυνατότητες καλύτερης υπεράσπισης της εθνικής ανεξαρτησίας σε όλο το φάσμα της πολιτικής κυριαρχίας.
Παραδόξως εαν όχι αλλόκοτα, κάπου με την υπογραφή του τρίτου μνημονίου οδηγηθήκαμε σε μια κομβική μετάβαση που δημιουργεί εάν λειτουργούμε και σκεπτόμαστε πολιτικά, μεγάλες πιθανότητες ειρηνικών πολιτειακών αλλαγών προς την κατεύθυνση μεγαλύτερης δημοκρατίας.
Όπως γράψαμε πρόσφατα, «ΟΛΟ ΤΟ ΦΑΥΛΟ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΕΓΚΛΩΒΙΣΤΗΚΕ ΜΕΣΑ ΣΕ ΕΝΑ «ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ» ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΟΛΟΙ ΣΥΝΕΡΓΑΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ».
Η δική τους αυτό-παγίδευση και από-νομιμοποίηση, όμως, είναι υπό τις περιστάσεις η «ευκαιρία» των μελών της κοινωνίας να δρομολογήσουν πολιτειακές αλλαγές που θα τους επιτρέψει να πάρουν την τύχη τους στα χέρια τους. Μακάρι οι ευκαιρίες και οι προϋποθέσεις τους να είναι άλλες αλλά δυστυχώς δεν είναι.
Επειδή δε η Ελληνική κοινωνία δεν είναι άμορφη μάζα αλλά ζωντανός οργανισμός και δυναμική οντότητα φορέας πανίσχυρων μακραίωνων πολιτικών παραδόσεων, δεν μπορεί παρά να επιτύχει εάν το συλλογικό πολιτικό ένστικτο επιβίωσης/αυτοσυντήρησης λειτουργήσει σωστά και εάν κατορθώσει να αποτινάξει ειρηνικά τους δράστες που εδώ και δύο αιώνες καταδυναστεύουν τους νεοέλληνες για λογαριασμό τρίτων.
Δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι οι πιο πάνω συλλογισμοί πάνε κόντρα στο ρέμα της συμβατικής σοφίας και της συντριπτικής κυριαρχίας μιας αντίθετης προπαγάνδας μάταιων ελπίδων και μιας πρωτοφανούς επικοινωνιακής καταστολής με προπαγάνδα φόβου εάν όχι τρόμου.
Πιστεύουμε, εν τούτοις, ότι εμμένοντας σε ένα μη κομματικό/ιδεολογικό πλαίσιο σκέψης εμποτισμένης στις πάγιες και έσχατες πολιτειακές λογικές και θέτοντας ως στόχο στάθμισης και εκτίμησης των πάντων με ανάλογα και αντίστοιχα κριτήρια –χωρίς όπως είπαμε να αποκλείεται κάποιες εκτιμήσεις να είναι λανθασμένες ή βραχυπρόθεσμα να φαίνονται ως λανθασμένες– η πρόκληση φοράς κίνησης των πολιτικών μας πραγμάτων με προσανατολισμό δημοκρατικό ενδέχεται να είναι κάτι περισσότεροι από εφικτή.
Η συνεννόηση ως προς τούτο με φίλους, φορείς αντίθετων απόψεων και αμφίπλευρα κινούμενους δεν είναι πάντα εύκολη και αυτονόητη. Δυστυχώς οι ιδεολογικές και κομματικές παρωπίδες είναι φαινόμενο των καιρών μας που δεν πρέπει να υποτιμάται. Διαστρέφει την πολιτική θέαση και σε κάθε περίπτωση αντιβαίνει στην δημοκρατικά προσανατολισμένη μακραίωνη Πολιτική μας παράδοση. Δυσκολεύει επίσης την πολιτικά ορθολογιστική συνεννόηση μεταξύ των πολιτών.
Είναι εγγενές χαρακτηριστικό του νεοελληνικού κράτους από τότε όταν αμέσως μετά την Επανάσταση αντί ιδεών και προτάσεων για μια πολιτειακή συγκρότηση δημοκρατικά προσανατολισμένη (πχ Εθνοσυνέλευση ή τουλάχιστον συνδυασμός ανακλητών κυβερνητών διαφόρων βαθμίδων και διαφόρων θεσμίσεων) είναι το γεγονός ότι δημιουργήθηκε ένα κράτος οποίο ούτε καν μοντερνιστικό δεν είναι.
Ενώ δηλαδή ως μοντερνιστικό κράτος δεν είναι επάξιος φορέας των δημοκρατικών πολιτικών παραδόσεων της Ελληνικότητας (υπό κάποιες άλλες προϋποθέσεις θα μπορούσε), ταυτόχρονα, δεν έχει την παράδοση αποτελεσματικής κρατικής οργάνωσης των φιλελεύθερων και των κομμουνιστικών κρατών της μοντερνιστικής εποχής.
Κράτη δηλαδή των οποίων οι κοινωνίες και οι ηγεσίες έχουν επίγνωση του γεγονότος πως το σύγχρονο κράτος είναι ο φορέας ισχύος ο οποίος υπό συνθήκες ανελέητου διεθνούς ανταγωνισμού υπέρτατη αποστολή είναι η ασφάλεια και η ευημερία της δικής του κοινωνίας [βλ. ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΘΕΩΡΙΑ; Η ΙΣΧΥΣ, Ο ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ, Ο ΚΟΝΔΥΛΗΣ http://wp.me/p3OlPy-1a3].
Όπως ήδη υπαινιχθήκαμε η ένωση του πλανήτη … δεν επίκειται ενώ κοσμοσυστήματα όπως η Βυζαντινή Οικουμένη (μετακρατοκεντρικά όχι μετακρατικά/διεθνιστικά) δεν φαίνεται να δημιουργούνται στο άμεσο μέλλον. Άσε που αν ερωτήσεις τους φορείς επιστημονικών τίτλων και το πολιτικό προσωπικό όπου και αν βρίσκονται δεν θα γνωρίζουν διαφορά μεταξύ κοσμοσυστημικού-μετακρατοκεντρικού και διεθνιστικού-μετακρατικού.
Βασική θεώρησή μας είναι ότι η εθνοκρατοκεντρική διαφοροποίηση του πλανήτη βαθαίνει. Οι κοινωνικές οντότητες εντός του εθνοκράτους μιας εκάστης αναπτύσσονται, αυτοθεσμίζονται και αυτοσυγκροτούν την πολιτική τους ανθρωπολογία σύμφωνα με τις ιστορικές προϋποθέσεις τους και την ιστορική τους ανθρωπολογία όπως ήταν και όπως εξελίχθηκε.
Επιπλέον, όσο περισσότερο η εσωτερική συνοχή κάθε κράτους βαθαίνει τόσο περισσότερο κυριαρχεί η υψηλή κοσμοθεωρητική αρχή της Εθνικής Ανεξαρτησίας και η αξίωση πολιτικής ελευθερίας που επιδιώκουν με προσεγγίσεις συμβατές με την ανθρωπολογική ετερότητα κάθε κοινωνίας [Αυτές είναι βασικές θεωρήσεις του «Κοσμοθεωρία των Εθνών»].
Καταληκτικά, το νεοελληνικό κράτος είναι ένα καταμαρτυρούμενα εξαρτημένο και θεσμικά ασθενές κράτος που πιθηκίζει σε όλα και κάτω από το οποίο των Ελλήνων οι κοινότητες αγωνίζονται ενάντια στους εγχώριους πραιτοριανούς ξένων συμφερόντων για να επιβιώσουν [ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΑΣΤΟΥΣ ΚΑΙ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ. ΤΟ ΑΒΑΣΤΑΚΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΧΑΟΣ http://wp.me/p3OlPy-OE]. Στην μακραίωνη ιστορία τους δεν είναι η πρώτη φορά που τους συμβαίνει. Πρέπει εν τούτοις να υπογραμμίσουμε πως στις σύγχρονες κρατοκεντρικές συνθήκες οι κίνδυνοι εκμηδένισής τους είναι πολύ μεγαλύτεροι απ’ ότι στο παρελθόν όταν ζούσαν μέσα σε αυτοκρατορικά κοσμοσυστήματα.
Λέμε λοιπόν ότι συνεννόηση γύρω από κεντρικούς άξονες που παραδέχονται και αποδέχονται την δημοκρατική φορά κίνησης και την εθνική ανεξαρτησία είναι υπό τις περιστάσεις ο μόνος τρόπος για να διατηρηθεί η κοινωνική συνοχή και να εξέλθει μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα από την κρίση η Ελλάδα ξανακερδίζοντας την πολιτική της κυριαρχία.
Όπως και να το κάνουμε, είναι μεγάλη παράλειψη να μην πούμε ότι οι ιδεολογικές/κομματικές παρωπίδες είναι πολυτέλεια και ταυτόχρονα συνταγή συλλογικής αυτοκτονίας. Μόνο αμιγώς πολιτικά σκεπτόμενοι στην βάση έσχατων πολιτειακών λογικών θα μπορούσαν οι Έλληνες να πλοηγήσουν το καράβι μέσα στο φουρτουνιασμένο περιβάλλον της σύγχρονης διεθνούς πολιτικής τα κύματα της οποίας τον 21ο αιώνα γίνονται ολοένα και πιο μεγάλα και πιο επικίνδυνα.
Κόντρα σε αυτή την ορθολογιστική πολιτική προσέγγιση που αναζητά «ολοένα περισσότερη δημοκρατία» σύμφωνα με έσχατες πολιτειακές λογικές φιλοπατρίας, διασφάλισης της κοινωνικής συνοχής και των εθνικού συμφέροντος με πρώτιστο το συμφέρον εθνικής επιβίωσης είναι όσοι φορούν κομματικές και ιδεολογικές παρωπίδες (και να μην ξεχνάμε την κοντόφθαλμη ιδιωτεία).
Οι παρωπίδες έχουν τα αίτιά τους. Είναι οι παθολογίες που ενυπάρχουν στην ετερότητα των ατόμων και των ομάδων. Τι να τονίσεις και τι να υπογραμμίσεις για όσα πάνε κόντρα στον πολιτικό ορθολογισμό των νεοελλήνων;
Οι επιλογές δεν είναι πολλές και πλέον η σωστή στάθμιση και εκτίμηση των πραγμάτων με πολιτικά ορθολογιστικό τρόπο είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου. Παραμένει γεγονός ότι η Οδύσσεια συνεχίζεται και ότι οι ιδεολογικές-κομματικές παρωπίδες προκαλούν στο νεοελληνικό καράβι ολοένα και περισσότερες τρύπες.
Κλείνουμε λοιπόν επαναλαμβάνοντας ότι η κατάσταση του νεοελληνικού καραβιού συναρτάται με το κατά πόσο η πλειονότητα των μελών της νεοελληνικής κοινωνίας σκέπτεται Πολιτικά-Πολιτειακά και με το κατά πόσο υιοθετεί στάσεις και συμπεριφορές συμβατές με την αυτοσυντήρηση / επιβίωση η οποία και αυτή συναρτάται με την εθνική ανεξαρτησία και με το κατά πόσο θα συγκροτηθούμε στο πλαίσιο μιας πολιτειακής δομής δημοκρατικά προσανατολισμένης.
Όλα δείχνουν ότι η ειρηνική πολιτειακή αλλαγή είναι κάτι περισσότερο από αναγκαία. Είναι ζήτημα επιβίωσης. Περιθώρια για αυταπάτες και μάταιες ελπίδες για θαύματα δεν υπάρχουν.
Π. Ήφαιστος – P. Ifestos
www.ifestosedu.gr – info@ifestosedu.gr
Στρατηγική Θεωρία–Κρατική Θεωρία https://www.facebook.com/groups/StrategyStateTheory/
Διεθνής πολιτική 21ος αιώνας https://www.facebook.com/groups/InternationalPolitics21century/
Ελλάδα-Τουρκία-Κύπρος: Ανισόρροπο τρίγωνο https://www.facebook.com/groups/GreeceTurkeyCyprusImbalance/
Διαχρονική Ελληνικότητα https://www.facebook.com/groups/Ellinikotita/
Άνθρωπος, Κράτος, Κόσμος–Πολιτικός Στοχασμός https://www.facebook.com/groups/Ifestos.political.thought/
Κονδυλης Παναγιώτης– https://www.facebook.com/groups/Kondylis.Panagiotis/
Θολό βασίλειο της ΕΕ https://www.facebook.com/groups/TholoVasileioEU/
Θουκυδίδης–Πολιτικός Στοχασμός https://www.facebook.com/groups/thucydides.politikos.stoxasmos/
Μέγας Αλέξανδρος–Ιδιοφυής Στρατηγός και Στρατηλάτης https://www.facebook.com/groups/M.Alexandros/
Εκλεκτά βιβλία που αξίζουν να διαβαστούν https://www.facebook.com/groups/eklektavivlia/
Ειρηνική πολιτική επανάσταση https://www.facebook.com/groups/PolitPeacefulRevolution/
Προσωπική σελίδα https://www.facebook.com/p.ifestos
Πολιτισμός, Περιβάλλον, Φύση, Ψάρεμα https://www.facebook.com/Ifestos.DimotisBBB
«Κοσμοθεωρία των Εθνών» https://www.facebook.com/kosmothewria.ifestos
Προσωπικό προφίλ https://www.facebook.com/panayiotis.ifestos
http://ifestos.edu.gr/2015/08/21/%CF%80-%CE%AE%CF%86%CE%B1%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%BF-%CE%BD%CE%BF%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CE%BC%CE%B9%CE%B1%CF%83-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B7%CF%83-%CF%88%CE%B7/
«… η πόλις η οποία ακμάζει ως σύνολον, ωφελεί περισσότερον τους
ιδιώτας, παρά εάν, ενώ καθείς από τους πολίτας ευτυχή, εκείνη ως σύνολον
αποτυγχάνη. Διότι άνθρωπος που ευδοκιμεί εις τας ιδιωτικάς
του υποθέσεις, εάν η πατρίς του καταστραφή, χάνεται και αυτός μαζί της,
ενώ είναι, πολύ μάλλον πιθανόν ότι θα σωθή, εάν κακοτυχή μεν ο ίδιος, η
πατρίς του όμως ευτυχή. …» Περικλής, Θουκυδίδου Ιστορία Β60,61 μετάφραση Ελευθέριου Βενιζέλου (διατηρείται η ορθογραφία του αρχικού κειμένου)Μετά από μια τροχιά τεσσάρων δεκαετιών τα μέλη του μεταπολιτευτικού συστήματος ναυάγησαν.
Ένας όρος με πολύ συνάφεια και μάλιστα καθολική είναι η «πολιτική αλητεία».
Παραδόξως την ακούμε στους διαπληκτισμούς μεταξύ των δραστών του μεταπολιτευτικού δράματος. Πλην δεν είμαστε σίγουροι κατά πόσο όσοι τον αναφέρουν γνωρίζουν την κλασική έννοια του όρου.
Το ναυάγιο του πολιτικού συστήματος δεν είναι χωρίς συνέπειες για την νεοελληνική κοινωνία: Συμπαρασύρουν των Ελλήνων τις Κοινότητες. Ελληνικές κοινότητες τα νοικοκυριά των οποίων επιβίωσαν χιλιάδες χρόνια υπό αντίξοες συνθήκες αλλά δεν μπορούν να επιβιώσουν στο ξενοκρατούμενο νεοελληνικό κράτος. Η διάσωσή τους και η επιβίωσή τους στο μέλλον εξαρτάται με το κατά πόσο η κρίση των τελευταίων ετών θα οδηγήσει, επιτέλους, σε μια μεγάλη και ριζική πολιτειακή αλλαγή η οποία θα φέρει περισσότερη δημοκρατία και που θα καταστήσει τον πολίτη εντολέα της εκάστοτε (ανακλητής) εξουσίας.
Το «πολιτικό» προσωπικό απέδειξε ότι στερείται γνώσης: (φρικτά και απανωτά πολιτικοοικονομικά λάθη), στερείται φιλοπατρίας (όταν δεν υποκλίνεται δέχεται να … εκβιαστεί δεσμεύοντας την Ελληνική κοινωνία), στην συντριπτική πλειονότητα δεν έχει φιλότιμο (διαφορετικά θα είχε πάει σπίτι του) και είναι αδιόρθωτο (ακόμη και τα πιο πασιφανή λάθη τα εκλογικεύει αντί να ζητήσει συγνώμη ή να αναθεωρήσει τις ακολουθούμενες πολιτικές).
Το καρεκλοκένταυρο «πολιτικό» προσωπικό που επί δεκαετίες καλοπερνούσε βρέθηκε στην εξής ιλαροτραγική θέση: Να εφαρμόζει στο όνομα ξένων πολιτικοοικονομικών κατακτητών δεσποτικά μέτρα καταστολής των Ελλήνων, της Ελληνικής οικονομίας και του νεοελληνικού κράτους, του οποίου την απώλεια της πολιτικοοικονομικής του κυριαρχίας δέσμευσαν ακόμη και νομικά (υπό ορισμένες προϋποθέσεις όχι μη αναστρέψιμα).
Ο ιλαροτραγικός χαρακτήρας αυτής της κατάστασης έγκειται στο γεγονός ότι τα μέλη του μεταπολιτευτικού «πολιτικού» «κατάφεραν» να «συσπειρωθούν» και όλοι μαζί να διαδραματίζουν ένα εξόχως αποκρουστικό ρόλο: Όχι μόνο εφαρμόζουν μέτρα καταστολής κατά των νεοελλήνων αλλά το κάνουν ψηφίζοντάς τα όλοι μαζί. Οι γεμάτες αντιφάσεις εκλογικεύσεις που καθημερινά ακούγονται δεν πείθουν ούτε νήπια.
Παγιδεύτηκαν όχι μόνο αυτοί αλλά και η Ελληνική κοινωνία η οποία λογικά αναζητεί μια διέξοδο που θα της επιτρέψει να επιβιώσει και να ανακάμψει. Ελάχιστοι θα διαφωνήσουν με την παρατήρηση ότι το μεταπολιτευτικό «πολιτικό» προσωπικό έχασε κάθε ίχνος νομιμοποίησης, τουλάχιστον όσον αφορά τους πολιτικά σκεπτόμενους Έλληνες πολίτες.
Για όσους βιώνουν καθημερινά την κρίση δεν χρειάζονται εξεζητημένες γνώσεις για να γνωρίζουν ότι εκλογές που έπονται, πιθανότατα κάποιες νέες εκλογές σε σύντομο χρονικό διάστημα, οι κυβερνήσεις «συνεργασίας» ή άλλα εξουσιαστικά συστήματα που θα δουν τα μάτια μας τους επόμενους μήνες (και ίσως τα επόμενα χρόνια) στήνουν δομές που από-νομιμοποιούν το «πολιτικό» προσωπικό της μεταπολίτευσης. Λογικά, πυροδοτούν ζυμώσεις για εκδίωξή τους με ειρηνικό τρόπο και πρόκληση πολιτειακών αλλαγών που θα φέρουν μεγαλύτερη δημοκρατία και που θα αποκαταστήσουν την εθνική ανεξαρτησία.
Λέμε «λογικά». Γιατί αυτό θα συμβεί αναπόδραστα εάν η Ελληνική κοινωνία παρά το πολιτικοπνευματικό ροκάνισμα των τελευταίων δεκαετιών συντήρησε την θεμελιώδη ανθρωπολογική της υπόσταση και εάν διαθέτει συλλογικό ένστικτο αυτοσυντήρησης / επιβίωσης κατά όσων την απειλούν με εξόντωση.
Η Ελληνική κοινωνία δύο εκατοντάδες χρόνια μετά την Ελληνική Επανάσταση είναι ίσως καιρός να συνειδητοποιήσει μερικά πράγματα:
Πρώτον, ότι οι Έλληνες δεν διαθέτουν αυτοκρατορία όπως συνέβαινε επί αιώνες (αυτό φαίνεται να ήταν το κύριο αίτιο διχασμού αμέσως μετά την Επανάσταση και στην συνέχεια παραδόξως και αλλόκοτα η μη επαρκής κατανόηση του κρατοκεντρικού συστήματος παντελώς ανορθολογικά διαίρεσε τους νεοέλληνες σε διεθνιστές / κοσμοπολίτες και τους άλλους).
Δεύτερον, διαθέτουν ένα κράτος το οποίο, ακριβώς, για να είναι βιώσιμο θα πρέπει να συνεκτιμά πλήρως τις ανελέητες κρατοκεντρικές λογικές του Βεστφαλιανού διακρατικού συστήματος.
Τρίτον, υπό το πιο πάνω πρίσμα για να είναι το κράτος βιώσιμο θα πρέπει να εκκενωθεί η σκέψη από κάθε κοσμοπολίτικη ή διεθνιστική σκέψη (τουλάχιστον από την συντριπτική πλειονότητα των πολιτών). Ένα κράτος δεν επιβιώνει εάν οι περισσότεροι ή τέλος πάντων πολλοί (αριστεροδεξιοί πρέπει να πούμε) πολίτες δεν σκέπτονται ανορθολογικά και μη συμβατά όσον αφορά την δομή και της λειτουργίες της διεθνούς πολιτικής.
Τέταρτον, πολιτικός ορθολογισμός σημαίνει συγκεκριμένα θέσφατα αξιώματα: για τους πολίτες μιας χώρας πατρίδα είναι το κράτος τους, είναι η συλλογική ελευθερία τους και είναι το πεδίο αξιώσεις δημοκρατικής ζωής. Ως προς τούτα, τίποτα άλλο δεν υπάρχει πέραν του δικού τους κράτους. Ας βάλουν στο ράφι της φαντασίας τους όσοι προσδοκούν «ένωση των λαών» (ποιων λαών, έθνη υπάρχουν) και την πανηγυρική κατάργηση των κρατών της Κίνας, της Ιαπωνίας, των ΗΠΑ, της Τουρκίας, της Αιγύπτου, της Σουηδίας, του Ιράν, της Βραζιλίας και όλων των άλλων κρατών τα μέλη των οποίων θα αρχίζουν να αγκαλιάζονται, να φιλιούνται και με χαρούμενες γιορτές θα δημιουργήσουν ένα παγκόσμιο κράτος.
Πέμπτο, το κράτος για να είναι βιώσιμο απαιτείται να έχει επαρκή ισχύ και να χαράσσει και εφαρμόζει μια εθνική στρατηγική εκπλήρωσης των εθνικών συμφερόντων έσχατο εκ των οποίων είναι το εθνικό συμφέρον επιβίωσης.
Έκτο, το «επαρκής ισχύς» σημαίνει ισορροπία στην περιφέρειά του, ικανότητα ανάπτυξης πελατειακών σχέσεων με τις ισχυρότερες δυνάμεις και ικανότητα επιβολής υψηλού αποτρεπτικού κόστους κατά όποιου το απειλεί. Ικανότητα επίσης να εφαρμόζει την διεθνή νομιμότητα που αφορά την επικράτειά του.
Αυτά και μερικά άλλα που θα μπορούσαν να αναφερθούν δεν είναι «υποκειμενικές» θέσεις αλλά εξόχως περιγραφικές / αντικειμενικές και συμβατές με τον χαρακτήρα του σύγχρονου βαθιά θεμελιωμένου εθνοκρατοκεντρικού διεθνούς συστήματος. Αν και αυτό είναι δύσκολο να γίνει σε μερικές γραμμές, θα προσπαθήσουμε να αναφέρουμε στοιχειώδεις, ουσιώδεις και αναγκαίες και μη εξαιρετέες προϋποθέσεις που απαιτείται να ισχύουν στο πλαίσιο μιας νέας αφετηρίας και μιας νέας πολιτικά ορθολογικής νέας πολιτειακής δομής πιο δημοκρατικής.
Η
πίστη και η νομιμοφροσύνη στην οικεία Πολιτεία, η ακλόνητη φιλοπατρία
και η ταύτιση του ατομικού συμφέροντος με το πολιτειακό συμφέρον
με τρόπο που θα καθιστά το κράτος ισχυρό, ασφαλές, ευημερών και
ανεξάρτητο, είναι κριτήρια τα οποία όσο περισσότερο υπερισχύουν ως
αντίληψη των πολιτών τόσο περισσότερο ενισχύονται η κρατική βιωσιμότητα,
η ευταξία, ευνομία, η ανταγωνιστικότητα, η ασφάλεια και ο διακρατικός
πολιτικός και στρατηγικός ορθολογισμός.Εδραία και μη αμφισβητούμενη πολιτειακή νομιμότητα υπάρχει όταν οι ηθικές-κανονιστικές δομές και το νομιμοποιητικό τους πολιτικοοικονομικό σύστημα (το «σύστημα διανεμητικής δικαιοσύνης») σμιλεύεται κοινωνικοπολιτικά υπό συνθήκες εθνικής ανεξαρτησίας, στην βάση της ανθρωπολογικής ετερότητας κάθε κοινωνικής οντότητας και με άξονα τις πάγιες θεμελιώδεις αρχές του πολιτικού πολιτισμού, της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας.
Το σύστημα διανεμητικής δικαιοσύνης, οι ηθικές επιταγές και οι κανονιστικές ρυθμίσεις που προσδιορίζουν τις κοινωνικές, παραγωγικές και καταναλωτικές δομές και ιεραρχίες, εμπίπτει στην δικαιοδοσία των μελών της κοινωνίας κάθε κράτους και σε κανένα άλλο.
Κανονικώς εχόντων των πραγμάτων κανένας δεν έχει το δικαίωμα να υπαγορεύσει τον εσωτερικό τρόπο ζωής ενός κράτους. Εξ ου και το θέσφατο της εσωτερικής-εξωτερικής κυριαρχίας / μη επέμβασης που εμπεριέχονται στις υψηλές αρχές διεθνούς δικαίου (Κεφάλαιο Ι άρθρο 2 του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ). Αρχές είπαμε όχι κανόνες, για την υπεράσπιση των οποίων ισχύει η αρχή της αυτοβοήθειας. Μια διαφορετική αντίληψη αγνοεί τον πολιτικό χαρακτήρα της διεθνούς τάξης και ολισθαίνει σε νομικίστικες αντιλήψεις.
Η εθνική οικονομία είναι λοιπόν ο πυρήνας της διανεμητικής δικαιοσύνης και η διανεμητική δικαιοσύνη είναι το νομιμοποιητικό θεμέλιο της πολιτειακής νομιμότητας χωρίς την οποία η κοινωνική συνοχή και η ευταξία είναι επισφαλείς και ετοιμόρροπες.
Ο πολιτικοοικονομικός ορθολογισμός και ο εν γένει πολιτικός και διπλωματικός ορθολογισμός είναι εν τέλει κεφαλαιώδους σημασίας, κάτι ως προς το οποίο οι νεοέλληνες αποδείχθηκαν εξαιρετικά απρόσεκτοι με το να επιτρέπουν να ασκείται η εξουσία από ερασιτέχνες, τσαρλατάνους και εθελόδουλους.
Η πολιτειακή ζωή προϋποθέτει φιλοπατρία και ακλόνητη προσκόλληση στην υψηλή κοσμοθεωρητική αρχή όλων των κοινωνιών, δηλαδή την εθνική ανεξαρτησία η οποία και θεωρείται αδιαπραγμάτευτη.
Έσχατες λογικές είναι επίσης η αυτοσυντήρηση / επιβίωση του κράτους και της κοινωνίας του και η συγκρότηση της κοινωνικοπολιτικής ζωής ούτως ώστε να διασφαλίζεται η κοινωνική συνοχή χωρίς την οποία εκκολάπτονται εμφύλια σύνδρομα. Το κράτος γίνεται έρμαιο ξένων στρατηγικών και η διάσπαση του κράτους είναι πολύ πιθανή.
Αυτά τα έσχατα και θέσφατα του πολιτικού πολιτισμού στην ημέτερη διαχρονική και οικουμενικής εμβέλειας πολιτική παράδοση της Ελληνικότητας προεκτείνονται σε δύο θεμελιώδεις έννοιες του πολιτικού πολιτισμού που αμφίπλευρα αποτελούν και τον άξονα του ιστορικού γίγνεσθαι: ΤΗΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
Πιο συγκεκριμένα, η συλλογική ελευθερία ή εθνική ανεξαρτησία είναι προϋπόθεση απερίσπαστης εσωτερικής αυτό-συγκρότησης με προσανατολισμό δημοκρατικό.
Η Ιθάκη της δημοκρατικά προσανατολισμένης πολιτειακής ζωής είναι η πολιτική ελευθερία. Σχετίζεται με τις βαθμίδες δημοκρατικής συγκρότησης και αφορά κλιμακωτά την ατομική ελευθερία, την κοινωνική ελευθερία και την αποκορύφωση στην πολιτική ελευθερία ή σύμφωνα με τον εύστοχο προσδιορισμό του Γιώργου Κοντογιώργη την «Δημοκρατία ως Ελευθερία».
Η Ελευθερία είναι λοιπόν αμάχητη, υπέρτατη και έσχατη έννοια του πολιτικού πολιτισμού ο
οποίος πάνω στο πολιτικό εκκρεμές της ιστορικής διαχρονίας βρίσκεται
στον αντίποδα της βαρβαρότητας και των Δαρβινιστικών δογμάτων για τις
ανθρώπινες σχέσεις εντός μιας πολιτείας («εντός μιας πολιτείας» γιατί
στις διακρατικές σχέσεις άλλα ισχύουν, προγραμματικά και αναπόδραστα).Η συλλογική Ελευθερία η Εθνική Ανεξαρτησία και η Πολιτική Ελευθερία είναι αξονικές έννοιες και ο φάρος των πολιτικών στάσεων των πολιτών μιας πολιτείας. Σε μια τέτοια κατάσταση ο πολίτης είναι ολοένα και περισσότερο εντολέας της εξουσίας και ολοένα και περισσότερο «κάτοχος» του κράτους.
Τα κόμματα, οι έμμεσες αντιπροσωπεύσεις και άλλες τεχνητές κατασκευές του μοντερνισμού είναι παρεμβολές και μάλιστα σωστά ασύμβατες με την απέραντη δημοκρατική πολιτική παράδοση της Ελληνικότητας.
Πιθηκίσαμε αυτές τις οργανωτικές πρακτικές πιθηκίζοντας τα μοντερνιστικά κρατικά συστήματα τα οποία έχουν ως κρατική αφετηρία τους την δημιουργία διοικητικών μηχανισμών εξουσιασμού των μετά-Μεσαιωνικών δουλοπαροίκων.
Έκτοτε βέβαια τα κράτη αυτά δυνάμωσαν με την αποικιοκρατία, την εκβιομηχάνιση και την επί αιώνες κατάκτηση ηγεμονικής θέσης. Έτσι, είχαν την πολυτέλεια να συντηρήσουν μια βιώσιμη κρατική κατάσταση η οποία εν τούτοις, και σε αυτά τα κράτη, καθίσταται ολοένα και πιο επισφαλής ενόσω αλλάζουν οι διεθνείς συσχετισμοί και μεγάλα ιστορικά έθνη ανέρχονται τα σκαλοπάτια της ιεραρχίας ισχύος. Πρέπει να γνωρίζουμε ότι τα πάντα είναι ρευστά και ότι η βιωσιμότητα ενός κράτους συναρτάται με την ισχύ, τον ρόλο και την θέση που κατέχει στην διεθνή πολιτική.
Η διαδρομή των Ελλήνων και μερικών άλλων εθνών είναι πολύ διαφορετική. Προϋπήρξε μακραίωνα σμιλευμένο έθνος το οποίο διέθετε και διαθέτει τον ωκεανό των πολιτικών παραδόσεων. Τον πολιτικό πολιτισμό της Ελληνικότητας.
Η ενσάρκωση αυτών των πολιτικών παραδόσεων στο νεοελληνικό κράτος είναι το πιο φυσιολογικό και λογικό πράγμα που θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί. Το γεγονός ότι τάχιστα μετά την Ελληνική Επανάσταση το κράτος αυτό βρέθηκε σε κατάσταση ξένης εξάρτησης που διαιωνίζεται ποικιλότροπα μέχρι και σήμερα δικαιολογεί εγρήγορση και αξιώσεις για Πολιτειακές δομές που θα είναι συμβατές με τις εθνικές μας προϋποθέσεις.
Για να παραφράσουμε και να αποδώσουμε σωστά θεμελιώδεις διατάξεις του Συντάγματος,
- «η συγκρότηση μιας νομιμοποιημένης διανεμητικής δικαιοσύνης, των συναρτημένων με αυτή πολιτικοοικονομικών ιεραρχιών και κανονιστικών δομών και η στερέωση μιας κοινωνικοπολιτικά σμιλευμένης πολιτειακής νομιμότητας, επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων». «“Εύκολα” επιτυγχάνεται εάν κατακτηθεί η εθνική ανεξαρτησία και εάν επιτύχουμε να δρομολογήσουμε μια δημοκρατική φορά κίνησης των πολιτικών μας πραγμάτων εδρασμένη πάνω σε δυνατές κοσμοθεωρητικές παραδοχές και τις συμβατούς με αυτές τις παραδοχές στρατηγικούς προσανατολισμούς».
Με συγκλονιστικό τρόπο που μόνο πολιτική τυφλότητα μπορεί να θολώσει την θέασή του, κάποιοι ιδιώτες και συχνά προπετείς δημαγωγοί δημιουργούν μορφικά πανομοιότυπα κόμματα που φέρουν ποικίλες ονομασίες. Κατέληξαν, σήμερα, να αυτοκαταδικαστούν. Να αλληλο-κατηγορούνται ως πολιτικοί αλήτες και να είναι οι ίδιοι που απερίφραστα πλέον καταστέλλουν την κοινωνία, εκποιούν τον μόχθο και τον κόπο των νεοελλήνων και εξεζητημένα καταργούν ή αναστέλλουν κάθε ίχνος δημοκρατικής συγκρότησης. Ακυρώνουν επίσης την εθνική ανεξαρτησία επικαλούμενοι ποικίλες αναγκαιότητες.
«Αναγκαιότητες» τις οποίες δημιουργούν οι ίδιοι με συνειδητά ή ανεπίγνωστα λάθη, με ανορθολογισμό που δημιουργεί ο ελκυστής της εξουσιαστικής καρέκλας, με κυνισμό που τους προκαλεί ο άνομος πόθος αξιωμάτων και εύκολου πλουτισμού και οι φαύλεςε στάσεις ιδιωτείας που οδηγούν σε ευτελείς δικαιολογήσεις της υποταγής της χώρας και του εαυτού τους στους κερδοσκόπους, τους τοκογλύφους και τα ηγεμονικά κράτη.
Στην συνέχεια το θέατρο του πολιτικού παραλόγου αποκορυφώνεται. Τι έχουμε;
- «ότι είναι νόμιμο είναι και ηθικό», ακούσαμε και θα συνεχίσουμε να ακούμε τους μήνες που έρχονται.
Οι πολίτες είναι παντελώς παραγκωνισμένοι. Όσοι κάθονται στην εξουσιαστική καρέκλα παρά τα προεκλογικά ψεύδη, τις πολιτικές «κωλοτούμπες», τις παραδοχές ότι λύγισαν μπροστά σε εκβιασμούς ξένων και τους πασίδηλους ερασιτεχνισμούς, δεν διστάζουν να επικαλούνται την εξουσία τους (συμπεριλαμβανομένης και της αντιπολιτευτικής εξουσίας) ως δικαίωμα να ψηφίσουν στο Ελληνικό κοινοβούλιο ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που διακήρυξαν για να πείσουν τους πολίτες.
Με απίστευτες δικαιολογητικές εκλογικεύσεις ωραιοποιούν την συμφορά και ισχυρίζονται ότι έτσι γίνεται «νόμιμο» είναι και «ηθικό». Σίγουρα νομιμοποιημένο δεν είναι και ότι δεν είναι νομιμοποιημένο απαιτείται να βρεθεί τρόπος να αλλάξει το νομικό του πλαίσιο.
Ότι είναι έτσι «νόμιμο», ακούμε λοιπόν, είναι και πολιτικά καθωσπρέπει και κατά τους δράστες και τους επικοινωνιακούς τους βαρόνους είναι και ηθικό. Εδώ είμαστε και έτσι στεκόμαστε. Το μαύρο εκλογικεύεται ως άσπρο και η νύκτα ως ηλιόλουστη μέρα.
Θεμελιώδεις αρχές και έννοιες του πολιτικού πολιτισμού εξοβελίζονται στο υπερπέραν και η πολιτική σκέψη και ο πολιτικός ορθολογισμός εκμηδενίζονται.
Η δε πολιτειακή νομιμότητα παραποιείται, σφαγιάζεται και διαστρέφεται. Κάθε έννοια νομιμοποιημένης πολιτειακής νομιμότητας –των έσχατων δηλαδή αρχών, εννοιών και παραδοχών του πολιτικού πολιτισμού, της κοινωνικής συνοχής και της κρατικής βιωσιμότητας– εξαφανίζεται ή διαστρεβλώνεται για να δικαιολογηθεί η ακύρωση της δημοκρατίας, η ακύρωση της εθνικής ανεξαρτησίας και η εξαθλίωση εάν όχι η εξόντωση των πολιτών.
Ειλικρινά κανείς διερωτάται κατά πόσο σε κάθε ευνομούμενη πολιτεία υπάρχουν Άρχοντες πέραν και υπεράνω της πολιτικής ζωής οι οποίοι διαφυλάττουν τις έσχατες και Συνταγματικά κατοχυρωμένες αρχές της Πολιτείας. Ο Πρόεδρος, ο Άρειος Πάγος, ποιος άλλος; Το ζήτημα, υπογραμμίζω όπως τίθεται δεν είναι «νομικό» με την στενή έννοια αλλά βαθύτατα πολιτικό και συνδεδεμένο με τις έσχατες πολιτειακές λογικές που καθιστούν ένα κράτος βιώσιμο.
Με βάση τα πιο πάνω που δεν είναι μόνο πασίδηλα αλλά και καθημερινό βίωμα των νεοελλήνων πολιτών, στοιχειώδη ένστικτα συλλογικής επιβίωσης απαιτούν στάσεις και συμπεριφορές αυστηρά πολιτικές.
Πολιτική ψήφος, πολιτικές στάσεις και πολιτικές συμπεριφορές που οδηγούν τους δράστες στην έξοδο, που οδηγούν στην αποκατάσταση της δημοκρατίας μας και της ανεξαρτησίας μας και που συγκροτούν μια κοινωνικά επικυρωμένη πολιτειακή νομιμότητα.
Θα ήταν μεγάλο ψέμα ή μεγάλη υπερβολή ότι αυτό είναι εύκολο. Απαιτείται ως πολίτες του νεοελληνικού κράτους (κάθε άλλο βιώσιμο κράτος σε αντίστοιχες περιστάσεις αυτό θα έκανε) να συζητήσουμε απερίσπαστα και στην βάση πάγιων πολιτικών λογικών του πολιτικού μας πολιτισμού και όχι στην βάση φοβικών συνδρόμων που καλλιεργούν ξένοι και εγχώριοι πραιτοριανοί τους.
Όχι επίσης με δειλία μπροστά στις θυσίες που απαιτούν οι καιροί και όχι με κριτήρια ιδιωτείας που καλλιέργησε η πολιτικά εγκληματική μεταπολίτευση. Όχι επίσης με αυταπάτες και φλούδες ελπίδες πως υπάρχει δήθεν άλλη διέξοδος πλην η διάσωση της πατρίδας, η ασφάλειά της και η ευημερία της.
Η μόνη διέξοδος είναι σωστές πολιτικές στάσεις, σωστές πολιτικές επιλογές και επιδέξια πρόκληση από το ίδιο το κοινωνικό σώμα ειρηνικών πολιτειακών αλλαγών που όχι μόνο θα αποκαταστήσει την εθνική ανεξαρτησία αλλά και που θα φέρει δημοκρατικές δομές συμβατές με τις δημοκρατικές πολιτικές παραδόσεις της Ελληνικότητας.
Η παρούσα φάση είναι μεταβατική. Το παρόν κείμενο εντάσσεται σε μια σειρά παρεμβάσεων των τελευταίων ετών που με κριτήριο τα πιο πάνω έσχατα και θέσφατα της πολιτικής θέλει να συμβάλει στην δημιουργία πολιτικού ορθολογισμού μέσα στην πολιτειακή σφαίρα του γράφοντος.
Το ζήτημα που τίθεται, για να είμαστε συγκεκριμένοι, δεν είναι η διατύπωση της μιας ή άλλης υποκειμενικής γνώμης αλλά ως είθισται σε τέτοιες ιστορικές στιγμές η περιγραφική διατύπωση αντικειμενικών θέσεων που αφορούν την Ελευθερία ως πολιτική ελευθερία και ως εθνική ανεξαρτησία και την δημοκρατική φορά κίνησης που αποτελεί εγγενή αξίωση των μελών κάθε πολιτικής ομάδας.
Κομματικές διενέξεις, παραταξιακές ή διαπροσωπικές διενέξεις, πολιτικές ύβρεις και πολλά άλλα που έγιναν κανόνας και όχι εξαίρεση τα τελευταία χρόνια κρίνονται ως καταστάσεις που είναι εφήμερες και ανάξιες ταύτισης. Μέσα σε αυτό τον κυκεώνα, εν τούτοις, ο πολιτικά σκεπτόμενος πολίτης σταθμίζει και εκτιμά τα πράγματα κατά περίπτωση και ενισχύει τάσεις προς μια ειρηνική ριζοσπαστική πολιτειακή μετάβαση.
Τα πέντε τελευταία χρόνια έγιναν πολλές παρεμβάσεις που εντάσσονται σ’ αυτή ακριβώς την λογική. Η συνέπειά τους κρίνεται πλην θεωρώ φυσιολογικό το γεγονός ότι δεν γίνεται πάντα και από όλους αντιληπτή η διάκριση μεταξύ μιας «ψήφου» που αφορά το μεταπολιτευτικό «πολιτικό» σύστημα η οποία αποσκοπεί στην ενθάρρυνση τάσεων που οδηγούν σε ειρηνική πολιτειακή αλλαγή και μιας συμβατικής ψήφου πειθαρχημένης από το σάπιο και ξεπερασμένο μεταπολιτευτικό σύστημα και επηρεασμένης από το Έβερεστ προπαγάνδας που καθημερινά εκτοξεύεται κατά της κοινωνίας.
Αφετηρία κάθε πολιτικά ορθολογιστικής «ψήφου» ή στάσης είναι η εκτίμηση ότι δεν χωρούν αυταπάτες για τον δομικό χαρακτήρα της κρίσης στην ΕΕ και της Ελλάδας: Είναι κρίση χρηματοοικονομική, διακρατική, στρατηγική, πνευματική, θεσμική και κοινωνικοπολιτική.
Είναι επίσης κρίση κοσμοθεωρητική. Επί δεκαετίες εάν όχι αιώνες οικουμενικίστικα, διεθνιστικά και κοσμοπολίτικα δόγματα ροκάνισαν τους εθνοκρατικούς στρατηγικούς προσανατολισμούς με πνευματικές ασυναρτησίες, με ανυπόστατα εθνομηδενιστικά ανέκδοτα, με αφελείς και πολιτικά στερημένους κοσμοπολιτισμούς και γενικότερα με απόσπαση της προσοχής από τα εθνικά συμφέροντα του κάθε κράτους.
Γιατί, όπως ήδη υπαινιχθήκαμε, μόνο εάν κάθε κοινωνία κάθε κράτους κατανοεί τον ρόλο της πατρίδας και του οικείου εθνοκράτους μπορεί να υπάρξει κρατικός και διακρατικός πολιτικός ορθολογισμός. Όποιος είναι εξοικειωμένος με κείμενά μας γνωρίζει ότι δεν υπονοείται ότι υπάρχει κάποιος ανθόσπαρτος βίος αλλά ότι για τους επίγειους ανθρώπους, τα κράτη και τον κόσμο υπάρχει μια αναπόδραστη και ατέλειωτη Οδύσσεια.
Τα περί χλοερών τόπων και ανθόσπαρτου βίου είναι προνόμιο των εσχατολογικών ιδεολογικών δογμάτων και των σκόπιμων ή ανεπίγνωστων λανθασμένων ερμηνειών τους για την δομή και την πορεία του κόσμου. Είναι επίσης προνόμιο όσων κάθονται πάνω σε βουνά ψευδαισθήσεων ή αυταπατών και μάταιων ελπίδων.
Η κατανόηση της κρατοκεντρικής Οδύσσειας σωστά νοούμενη απαιτεί σωστή κατανόηση και ερμηνεία των σύγχρονων κρατοκεντρικών προϋποθέσεων και τα συναφή Θουκυδίδεια αξιώματα του διεθνούς συστήματος.
Ενός διεθνούς συστήματος άνισων κρατών, άνισου μεγέθους και άνισης ισχύος, άνισης κατοχής πλούτου, άνισης ανάπτυξης, με κράτη-μέλη άπειρα διαφορετικής κοινωνικής ετερότητας και συνεπακόλουθα με κράτη διαφορετικής κοινωνικοπολιτικής οργάνωσης.
Μια ερμηνεία, η Θουκυδίδεια είναι πολιτικά ορθολογιστική.
Μια αντίθετη ερμηνεία που όπως υπαινιχθήκαμε είναι πλήρης ηγεμονικής
προπαγάνδας και διεθνιστικών ή κοσμοπολιτικών ψευδαισθήσεων είναι
ιδεολογική, εσχατολογική και πολιτικά ανορθολογική. Η μια ερμηνεία
στέκει απέναντι στην άλλη και σίγουρα η μια στέκεται όρθια ως βάση
ανάλυσης και εκτίμησης ενώ η άλλη είναι λανθασμένη και πηγή λαθών για
όποιον την υιοθετήσει.Το ζήτημα για μια κοινωνία όταν λειτουργεί πολιτικά ως συλλογικότητα απαιτείται να διαθέτει επαρκή κοσμοθεωρητική θέαση που θα την προσανατολίζει όχι εσχατολογικά αλλά πολιτικά ορθολογιστικά με υπέρτατο πολιτικά ορθολογιστικό κριτήριο την έσχατη λογική της εθνικής επιβίωσης και το θέσφατο της Ελευθερίας (συλλογικής και πολιτικής όπως την ορίσαμε πιο πάνω).
Πολιτική «ψήφος» λοιπόν και πολιτικά ορθολογιστικές στάσεις προϋποθέτουν αφαίρεση κάθε ιδεολογικής-κομματικής παρωπίδας και απουσία του δηλητηρίου της πολιτειακής βιωσιμότητας, δηλαδή των συνδρόμων ιδιωτείας.
Σίγουρα η πολιτική πάλη για το «πως πρέπει να είναι τα πράγματα» ήταν πάντοτε και σε όλες τις κοινωνίες μια σύγκρουση πολιτικών θέσεων μέσα από την οποία σμιλεύονται οι ηθικές επιταγές και οι κανονιστικές δομές της κάθε πολιτείας.
Σε ένα πολιτικά ορθολογιστικό περιβάλλον, όμως, μια τέτοια σύγκρουση αφορά την διανεμητική δικαιοσύνη, τις κοινωνικές ιεραρχίες και την κατανομή του πλούτου και της εργασίας.
Για την Ελευθερία όπως την ορίσαμε πιο πάνω ως εθνική ανεξαρτησία και δημοκρατική φορά κίνησης προς πολιτική ελευθερία, αξιολογία και υποκειμενισμός δεν χωρεί. Ως θεμελιώδεις παραδοχές και ως αξονικοί στρατηγικοί προσανατολισμοί δεν μπορούν να γίνονται αντικείμενο πολιτικής διαμάχης ή αμφισβήτησης, καθότι είναι έσχατες λογικές και προϋποθέσεις όλων των άλλων κριτηρίων και παραγόντων του πολιτειακού βίου.
Τα ίδια ισχύουν για την θέσμιση των διανεμητικών λειτουργιών της ισχύος. Πιο πάνω αναφερθήκαμε σε διανεμητικές δομές και λειτουργίες. Βασική διάκριση μεταξύ ενδοκρατικής και διακρατικής τάξης. Στην ενδοκρατική τάξη η ισχύς θεσμίζεται επειδή υπάρχει κοινωνία και δυνατότητα για αυτό ενώ αντίθετα στην διακρατική τάξη δεν υπάρχει κοινωνία και δεν υπάρχει δυνατότητα θέσμισης της ισχύος.
Εάν αυτό το πασίδηλο, λογικό και ορθολογιστικό κριτήριο ήταν στοιχειωδώς γνωστό στην Ελλάδα πριν δύο δεκαετίες, χωρίς δεύτερη σκέψη θα αποφασιζόταν ότι η συμμετοχή στην ΟΝΕ είναι άσκοπη και επικίνδυνη ενώ στις διαπραγματεύσεις έκτοτε και πολύ περισσότερο τα τελευταία χρόνια δεν θα γίνονταν διακηρύξεις για ανύπαρκτες ηθικές και δίκαια.
Οι αντιπρόσωποι της Ελλάδας όσον αφορά τις χρηματοοικονομικές μας υποθέσεις και τις προσχωρήσεις σε κάποιους διεθνείς θεσμούς θα οργανώνονταν και θα πάλευαν για το εθνικό συμφέρον και όχι για κάποιο φανταστικό κοινό ευρωπαϊκό συμφέρον αλλά για την διασφάλιση της βιωσιμότητας της Ελληνικής οικονομίας (Η ΟΝΕ έγινε για να ελεγχθεί η Γερμανία και για κανένα!! άλλο λόγο – ΟΝΕ: Ο μηχανισμός της καταστροφής και έγκαιρες προειδοποιήσεις http://wp.me/p3OlPy-CS και «Το γερμανικό ζήτημα και η κρίση» http://www.ifestosedu.gr/111GermanikoEE.htm).
Συνεπής θέση είναι ότι όταν «ψηφίζουμε» (ή εν γένει επιλέγουμε μια θέση με προεκτάσεις στο επίπεδο της κοινωνικοπολιτικής οργάνωσης) για να είναι Πολιτική «ψήφος» απαιτείται να είναι απαλλαγμένη ιδεολογικών, κομματικών και παραταξιακών κριτηρίων ή κριτηρίων και παραγόντων που απορρέουν από το δηλητήριο της Πολιτικής, τουτέστιν, την ΙΔΙΩΤΕΙΑ.
Τα ιδεολογικά δόγματα –επαναλαμβάνεται και υπογραμμίζεται γιατί είναι κύριας σημασίας ζήτημα– εάν δεν είναι οικουμενικίστικη προπαγάνδα των εκάστοτε ηγεμονικών κρατών αφορούν παρωχημένες εξομοιωτικές και εξισωτικές ασυναρτησίες της εποχής των δουλοπαροίκων («ΟΙ ΈΛΛΗΝΕΣ “ΜΠΟΥΜΠΟΥΝΟΚΕΦΑΛΟΙ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΙ”» http://me/p3OlPy-BD) και «Η ΜΕΓΑΛΗ ΚΟΝΔΥΛΕΙΑ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΜΕΤΑΦΥΣΙΚΗΣ ΠΑΛΗΣ ΠΟΥ ΠΑΓΙΔΕΥΣΕ ΤΗ ΜΟΝΤΕΡΝΑ ΣΚΕΨΗ ΚΑΙ ΟΔΗΓΗΣΕ ΣΤΟΝ ΜΕΤΑΜΟΝΤΕΡΝΙΣΜΟ» http://wp.me/p3OlPy-ZB).
Η «έμμεση αντιπροσώπευση» και τα κόμματα, υπενθυμίζουμε για όσους δεν είναι αδιόρθωτα ιδεολογικά και αντί-επιστημονικά δογματισμένοι, είναι μια ιδιόρρυθμη κατάσταση του 17ου και 18ου αιώνα η οποία ως «πολιτικό» σύστημα εξελίχθηκε σε Δούρειο Ίππο έμμεσης κατάργησης της δημοκρατίας. Τα ολιγαρχικά συστήματα και οι συνειδητοί ή ανεπίγνωστοι προπαγανδιστές τους συχνά και φορείς επιστημονικών τίτλων, θολώνουν αυτή την αλήθεια.
Την υπονομεύουν επίσης με ποικίλους επικοινωνιακούς και πελατειακούς τρόπους μέχρι, όπως συμβαίνει τώρα, να πεταχτούν όλες οι μάσκες: Ομάδες που υπηρετούν τα ολιγαρχικά ελίτ και ανεξαρτήτως προθέσεων εξελίσσονται σε συμμορίες οι οποίες εναλλάσσονται στην εξουσία και τελικά καταλήγουν να κατεξουσιάζουν όλοι μαζί με «συνδυασμούς κομμάτων» ή κομμάτων που εναλλάσσονται.
Κομμάτων τα οποία συνήθως άλλα υπόσχονται και άλλα πράττουν
(ή μήπως όχι!) πλην ο πολίτης όταν ζει μέσα σε μια στρεβλή πολιτειακή
δομή αντί δημοκρατική συγκρότηση έχουμε «κόμματα» δεν έχει επιλογή. Εξ
ου και η ανάγκη για ειρηνική πολιτειακή αλλαγή που θα καθιστά τον πολίτη
ολοένα και περισσότερο εντολέα της πολιτικής και εντολέα της τύχης του.Όπως αναλύεται στα δοκίμια που παρέπεμψα πιο πάνω, αυτή είναι μια αξιοθρήνητη κληρονομιά της εποχής των δύσμοιρων δουλοπαροίκων όταν εξεγέρθηκαν, πλην τραγικά δεν υπήρχαν οι προϋποθέσεις πραγματικής δημοκρατίας. «Δόθηκε» έτσι στον «λαό» (που τα μετά-Μεσαιωνικά ελίτ θεωρούσαν «όχλο») η δυνατότητα «έμμεσης αντιπροσώπευσης». Ενώ η φορά κίνησης είναι προς την δεσποτεία και όχι προς την πραγματική δημοκρατία αυτό το πατερναλιστικό ολιγαρχικό σύστημα «ύπουλα» βαπτίστηκε «έμμεση δημοκρατία».
Το τελευταίο θα ίσχυε εάν έστω και στοιχειωδώς και στο πλαίσιο μιας κατοχυρωμένης αυτοδιάθεσης και αυτοσυγκρότησης της κοινωνιας τα μέλη-πολίτες αυτοθεσμίζονταν αυτεξούσια με φορά κίνησης, όπως είπαμε, δημοκρατική. Τι βλέπουμε όμως; Αντί αυτού όταν η ολιγαρχική δεσποτεία δυσκολευτεί επικαλείται κάποια έκτακτη ανάγκη και την παρατεταμένη πολιτικοοικονομική δεσποτεία.
Εδώ λοιπόν εάν θέλουμε να σκεπτόμαστε και να λειτουργούμε στην βάση πάγιων πολιτικών κριτηρίων που θα συνεκτιμούν σωστά τις περιστάσεις κάθε συγκυρίας, η φράση κλειδί είναι όχι η αναζήτηση κάποιας ψευτοπλατωνικής «ιδεατής πολιτείας» αλλά η αξίωση για διαρκείς πολιτειακές μεταρρυθμίσεις συμβατές με την έννοια της συλλογικής και πολιτικής ελευθερίας και που θα κινούνται με «ΦΟΡΑ ΚΙΝΗΣΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ».
Οδύσσεια, επαναλαμβάνεται και υπογραμμίζεται, είναι η επίγεια ζωή των ανθρώπων, των κρατών και του κόσμου. Η κύρια πηγή ανορθολογικών διαδρομών ήταν και συνεχίζει να είναι η θρησκευτική ή μοντερνιστική πολιτική θεολογία η οποία αντί πολιτικά ορθολογιστικών δημοκρατικών δομών παραμυθιάζει τα μέλη των κοινωνιών με ποικίλα εσχατολογικά ιδεολογικά δόγματα που δε οδηγούν στην Ιθάκη αλλά προς τον αντίθετο προσανατολισμό.
Για να μιλήσουμε με τους όρους του ημέτερου μεγάλου, διαχρονικού, οικουμενικού, διαμορφωτικού και αξονικού πολιτικού πολιτισμού της Ελληνικότητας, το ζήτημα είναι κατά βάση διττό και αφορά τόσο την Ελλάδα όσο και όλα τα άλλα σύγχρονα κράτη:
Α. Είμαστε προσανατολισμένοι προς την Ιθάκη, δηλαδή την ολοένα μεγαλύτερη ασφάλεια, βιωσιμότητα, ευνομία, ευταξία, ελευθερία και δημοκρατική συγκρότηση της οικείας πατρίδας;
Β. Κοντεύουμε ολοένα περισσότερο προς την Ιθάκη ή λοξοδρομούμε διαρκώς μέσα σε σπήλαια Κυκλώπων, περιοχές Σειρήνων και Λαιστρυγόνων; Πόσες ύβρεις ακούγονται προκαλώντας την Νέμεση και τις φουρτούνες του Ποσειδώνα; Ιθάκη μπορεί να μην υπάρχει, μας είπε ο μεγάλος Αλεξανδρινός ποιητής-φιλόσοφος αλλά ο προσανατολισμός μας πρέπει να είναι αυτός και πρέπει για να το επιτύχουμε νάχουμε στον νου μας την πατρίδα.
Τουτέστιν, ότι τις εξής δύο αρχές οι οποίες βρίσκονται στον αντίποδα των εσχατολογικών δογμάτων και οι οποίες ισχύουν για όλα τα έθνη, πολύ πιο άμεσα όμως για όσους διεκδικούν ότι είναι φορείς των δημοκρατικών πολιτικών παραδόσεων της διαχρονικής και οικουμενικής Ελληνικότητας:
- Πρώτον, δημοκρατική φορά κίνησης έχουμε όσο περισσότερο οι
πολίτες κατορθώνουν να είναι εντολείς της εξουσίας και να καθιστούν τους
κυβερνήτες ανακλητούς εντολοδόχους.
- Όχι συμμορίες που συνασπίζονται για να στηρίξουν τις ντόπιες και ξένες ολιγαρχίες, την ιδιωτεία και τώρα τους κερδοσκόπους και τους τοκογλύφους τα συμφέροντα των οποίων ανενδοίαστα στηρίζουν και εκλογικεύουν.
- Το αντίθετο και αντίστροφο της δημοκρατικής φοράς κίνησης, σημειώνεται, είναι η δεσποτική φορά κίνησης της έμμεσης αντιπροσώπευσης όταν παράγουν νόμους ελάχιστα ή καθόλου συμβατούς με κάθε έννοια πολιτικού πολιτισμού και πολιτειακής νομιμότητας.
- Δεύτερον, παρά το γεγονός ότι σταθερή, αδιατάραχτη και αιώνια κατάσταση δημοκρατίας ποτέ δεν υπήρξε η σχετικοποίηση των πραγμάτων είναι θανατηφόρα.
- Ποτέ δεν μιλάς για έσχατους τόπους γιατί δεν υπάρχουν και απορρίπτεις τα εσχατολογικά δόγματα και αξιώνεις προσανατολισμό προς την Ιθάκη με τις κατά το δυνατό καλύτερες προϋποθέσεις.
- Όπως γράψαμε, ο ρόλος των πολιτών ως εντολέων να δυναμώνει ολοένα και περισσότερο, οι πολίτες να γίνονται ολοένα και περισσότερο κάτοχοι του δικού τους κράτους και να παλεύουν για κοσμοθεωρητικά και πνευματικά που προσδιορίζουν οι έσχατες λογικές της Ελευθερίας με την πολιτική έννοια που ορίστηκε πιο πάνω.
Πέραν υποκειμενισμών και αξιολογικών γνωμών, ο καθείς να εμφορείται από τις έσχατες παραδοχές της Ελευθερίας και της Δημοκρατίας. Ορθά νοηματοδοτημένων, επαναλαμβάνουμε, ως Εθνική Ανεξαρτησία και φορά κίνησης προς την Πολιτική ελευθερία.
Να ψηφίζει τέλος πάντων και να υιοθετεί πολιτικές στάσεις οι οποίες κινούνται με φορά την «Δημοκρατία ως Ελευθερία» και να απορρίπτει ύπουλες εκκλήσεις έκτακτης ανάγκης που εκλογικεύουν τον αντίθετο προσανατολισμό.
Σχετικά με αυτό, όμως, κανείς θα πρέπει να προσέξει όλες ανεξαιρέτως τις δικές μας παρεμβάσεις που ομιλούν για «ΕΙΡΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ». [βλ. «ΕΝ ΜΕΣΩ ΔΙΝΗΣ ΑΣΦΑΛΗΣ ΕΙΡΗΝΙΚΗ ΜΕΤΑΒΑΣΗ ΠΡΟΣ ΡΙΖΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ» http://me/p3OlPy-VY και «ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΕΚΤΑΚΤΟΥ ΑΝΑΓΚΗΣ: ΑΥΤΟΣΥΝΤΗΡΗΣΗ ΚΑΙ ΕΠΙΒΙΩΣΗ» http://wp.me/p3OlPy-aP]
Ο λόγος είναι ότι είναι ένα πράγμα η Επανάσταση ως αξίωση της κοινωνίας για Ελευθερία και άλλο οι εμφύλιες συγκρούσεις που στην σύγχρονη εποχή οφείλονται στα άχαρα, άσκοπα και εισηγμένα ιδεολογικά δόγματα με τα οποία τα ηγεμονικά κράτη διαιρούν τα λιγότερο ισχυρά έθνη και τα καθιστούν υποχείριά τους [Ο εμφύλιος των Κερκυραίων και η έσχατη λογική της Πολιτειακής νομιμότητας ενός κράτους http://wp.me/p3OlPy-zn].
Αυτά τα ιδεολογικά δόγματα, αφού έχασαν τον «κατασκευαστικό ρόλο» μετατροπής των μετά-μεσαιωνικών ανθρώπινων οντοτήτων σε πολίτες μετατράπηκαν, όπως διαχρονικά συνέβαινε από αρχαιοτάτων χρόνων, σε συνήθη οικουμενικίστικα δόγματα παραμυθιάσματος Ιθαγενών-στόχων στις συμπληγάδες των διενέξεων των ηγεμονικών δυνάμεων.
Στην βάση αυτών των ψευτο-δογμάτων πολλά έθνη συμπεριλαμβανομένου του Ελληνικού εισήλθαν σε φρικτές εμφύλιες διενέξεις και μάτωσαν τους κοινωνικούς τους δεσμούς προκαλώντας εκατοντάδες χιλιάδες θύματα.
Με μορφικά πανομοιότυπο τρόπο σήμερα, στην βάση αυτών των ψευτο-δογμάτων ενσαρκωμένων σε «κόμματα» που υπηρετούν τους καταστολείς της εθνικής ανεξαρτησίας, αντί να σκεφτούν ΠΟΛΙΤΙΚΆ και με όρους έσχατης ΠΟΛΙΤΕΙΑΚΉΣ νομιμότητας –την οποία ακόμη και το ισχύον Σύνταγμα κατοχυρώνει κοσμοθεωρητικά και ηθικά– μερικοί άγονται και φέρονται ιδεολογικά, κομματικά και με όρους ιδιωτείας που εξέθρεψε το ματωμένο και ιδεολογικά διαιρεμένο ιδεολογικομματικό μεταπολεμικό πελατειακό σύστημα.
Ελληνικότητα (όπως είπαμε ενσαρκώνει μια οικουμενική πολιτική παράδοση) σημαίνει, μεταξύ πολλών άλλων, και τα εξής:
- Οι πολίτες σκέπτονται ΠΟΛΙΤΙΚΑ και υιοθετούν ανάλογες στάσεις όταν ψηφίζουν ή όταν στηρίζουν την μια ή την άλλη άποψη
- Επιδιώκουν ΦΟΡΑ ΚΙΝΗΣΗΣ προσανατολισμένης ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και κάθε ψήφος και κάθε στάση ενέχει τον σκοπό προσανατολισμού της κοινωνίας και των πολιτικών εξελίξεων προς αυτή την κατεύθυνση
- Είναι έτοιμοι για κάθε θυσία (όχι βέβαια με άσκοπο και ερασιτεχνικό τρόπο) ή και για αυτοθυσία για την υπεράσπιση της υπέρτατης κα έσχατης κοσμοθεωρητικής παραδοχής της ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ
- ΠΕΤΑΝΕ ΣΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ ΤΑ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΑ ΔΟΓΜΑΤΑ της εποχής των δουλοπαροίκων και ακούνε με ΑΗΔΙΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΗ τους κομματάρχες που τα επικαλούνται
- Αξιώνουν ΠΟΛΙΤΕΙΑΚΕΣ ΑΛΛΑΓΕΣ που καθιστούν τους πολίτες ολοένα και περισσότερο εντολείς μιας ανακλητής εξουσίας και κατόχους του κράτους
Πιο συγκεκριμένα όσον αφορά την παρούσα μεταβατική συγκυρία: Η αφαίρεση των κομματικών και ιδεολογικών παρωπίδων και επειδή η Ιθάκη της Πολιτικής Ελευθερίας δεν είναι κοντά, όλα αξιολογούνται όχι υποκειμενικά ή με όρους ιδιωτείας ή κομματικών ταυτίσεων και συμφερόντων του παρελθόντος αλλά στην βάση του ερωτήματος: εάν ψηφίσω ή εάν υιοθετήσω μια Α ή Β ή Γ πολιτική στάση προς τα πού προσανατολίζει το καράβι της πατρίδας μου και ποιες είναι οι προϋποθέσεις του ταξιδιού; Ποιες τάσεις ενθαρρύνω και προς τα πού κινούνται τα πράγματα;
Αναμφίβολα, ως προς αυτά δεν μπορούν να αποκλειστούν λανθασμένες σταθμίσεις και εκτιμήσεις. Για πολιτική ανάλυση μιλάμε και ποτέ δεν ήταν εύκολη η εν θερμώ εκτίμηση των πραγμάτων.
Αυτό όμως είναι ζήτημα άλλης τάξης. Γιατί είναι ένα πράγμα εάν σε μια από τις διαδοχικές συγκυρίες πούμε, για παράδειγμα, ψηφίζω ή δεν ψηφίζω τον Α παρά το ότι γνωρίζω πως μονίμως θα υποκλίνεται και άλλο εάν πούμε ψηφίζω τον Β (ή καλύτερα: θα λέω ΟΧΙ στις πασίδηλες ξένες εισβολές και παρεμβάσεις) παρά το γεγονός ότι γνωρίζω πως οι σκοποί των διακηρύξεων πιθανότατα δεν θα εκπληρωθούν πλήρως ή και καθόλου (και δη των υποσχέσεων των κομμάτων που αποτελούν όλα συνονθύλευμα ατομικών συμφερόντων που συναντιούνται χρηστικά και συμφεροντολογικά ή σε αναφορά με αφελή, γελοία, ασυνάρτητα και εξόχως παρωχημένα ιδεολογικά δόγματα).
Στην δε παρούσα συγκυρία των σωρευμένων λαθών πέντε ετών, των φορτίων και των δεσμών που δημιούργησε ο ερασιτεχνισμός σε όλο το κομματικό φάσμα επί πολλές δεκαετίες, κανείς δεν πρέπει να περιμένει και πολλά από τους δράστες όλου του φάσματος του αβάστακτου μεταπολιτευτικού συστήματος.
Δεν πρέπει να κρίνεται ως τυχαίο ότι εν μέσω Αυγούστου 2015, κατεπειγόντως, με ντροπιαστικές κατεπείγουσες αποφάσεις που αφορούν τον πυρήνα της ζωής των Ελλήνων και με σπαρακτικά γελοίες εκατέρωθεν εκλογικεύσεις ερήμην της κοινωνίας υπερψηφίζουν την πολυετή χρηματοοικονομική μας καταδίκη.
Είναι ένα πράγμα να πεις, επίσης, πως υπό τις περιστάσεις χρήζει να είναι πολιτική και «ανεξάρτητη» κάθε ψήφος αν και γνωρίζεις ότι πιθανότατα και με ποικίλες δικαιολογίες θα συμμορφωθούν τελικά όλοι στους ξένους εντολείς. Είτε γνωρίζουμε πως θα περάσουν οι Μήδοι είτε όχι ο σκοπός φύλαξης των Θερμοπυλών της εθνικής μας ανεξαρτησίας και της δημοκρατίας μας είναι αδιαπραγμάτευτος και οδηγητήριο νήμα των στάσεων και των συμπεριφορών.
Ποτέ ΝΑΙ σε όσους σίγουρα και μάλιστα προγραμματικά στήνουν χαλί στους Μήδους. ΝΑΙ υπό αίρεση και με σκοπό την πρόκληση ειρηνικής πολιτικής αλλαγής σύμφωνα με την ανάλυση που έγινε πιο πάνω.
Τώρα, ας ριψοκινδυνεύσουμε κάποιες θέσεις για την παρούσα συγκυρία. Ποιος θα μπορούσε να είναι ο σκοπός προς τον οποίο είναι προσανατολισμένοι οι φιλοπάτριδες πολίτες όταν «ψηφίζουν» ή υιοθετούν μια πολιτική στάση ή θέση;
Το ζήτημα με όλα τα πιο πάνω και με πολλά άλλα ενδιάμεσα και ποικιλόμορφα πολιτικά διλήμματα που καθημερινά ανακύπτουν και αφορούν το ισχύον πολιτικό σύστημα, ολοφάνερα σχετίζονται με μια πασίδηλη πλέον, όπως ήδη υποστηρίξαμε, ανάγκη για πολιτειακή αλλαγή.
Όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα τα τελευταία χρόνια υπέρτατος άμεσος σκοπός της πολιτικής μας καθημερινότητας είναι η υιοθέτηση στάσεων και συμπεριφορών που προκαλούν ειρηνικές πολιτειακές αλλαγές. Αλλαγές που όχι μόνο θα προσανατολίζουν το καράβι της Ελλάδας προς περισσότερη δημοκρατία αλλά και που θα προσφέρουν δυνατότητες καλύτερης υπεράσπισης της εθνικής ανεξαρτησίας σε όλο το φάσμα της πολιτικής κυριαρχίας.
Παραδόξως εαν όχι αλλόκοτα, κάπου με την υπογραφή του τρίτου μνημονίου οδηγηθήκαμε σε μια κομβική μετάβαση που δημιουργεί εάν λειτουργούμε και σκεπτόμαστε πολιτικά, μεγάλες πιθανότητες ειρηνικών πολιτειακών αλλαγών προς την κατεύθυνση μεγαλύτερης δημοκρατίας.
Όπως γράψαμε πρόσφατα, «ΟΛΟ ΤΟ ΦΑΥΛΟ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΕΓΚΛΩΒΙΣΤΗΚΕ ΜΕΣΑ ΣΕ ΕΝΑ «ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ» ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ ΟΛΟΙ ΣΥΝΕΡΓΑΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ».
Η δική τους αυτό-παγίδευση και από-νομιμοποίηση, όμως, είναι υπό τις περιστάσεις η «ευκαιρία» των μελών της κοινωνίας να δρομολογήσουν πολιτειακές αλλαγές που θα τους επιτρέψει να πάρουν την τύχη τους στα χέρια τους. Μακάρι οι ευκαιρίες και οι προϋποθέσεις τους να είναι άλλες αλλά δυστυχώς δεν είναι.
Επειδή δε η Ελληνική κοινωνία δεν είναι άμορφη μάζα αλλά ζωντανός οργανισμός και δυναμική οντότητα φορέας πανίσχυρων μακραίωνων πολιτικών παραδόσεων, δεν μπορεί παρά να επιτύχει εάν το συλλογικό πολιτικό ένστικτο επιβίωσης/αυτοσυντήρησης λειτουργήσει σωστά και εάν κατορθώσει να αποτινάξει ειρηνικά τους δράστες που εδώ και δύο αιώνες καταδυναστεύουν τους νεοέλληνες για λογαριασμό τρίτων.
Δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι οι πιο πάνω συλλογισμοί πάνε κόντρα στο ρέμα της συμβατικής σοφίας και της συντριπτικής κυριαρχίας μιας αντίθετης προπαγάνδας μάταιων ελπίδων και μιας πρωτοφανούς επικοινωνιακής καταστολής με προπαγάνδα φόβου εάν όχι τρόμου.
Πιστεύουμε, εν τούτοις, ότι εμμένοντας σε ένα μη κομματικό/ιδεολογικό πλαίσιο σκέψης εμποτισμένης στις πάγιες και έσχατες πολιτειακές λογικές και θέτοντας ως στόχο στάθμισης και εκτίμησης των πάντων με ανάλογα και αντίστοιχα κριτήρια –χωρίς όπως είπαμε να αποκλείεται κάποιες εκτιμήσεις να είναι λανθασμένες ή βραχυπρόθεσμα να φαίνονται ως λανθασμένες– η πρόκληση φοράς κίνησης των πολιτικών μας πραγμάτων με προσανατολισμό δημοκρατικό ενδέχεται να είναι κάτι περισσότεροι από εφικτή.
Η συνεννόηση ως προς τούτο με φίλους, φορείς αντίθετων απόψεων και αμφίπλευρα κινούμενους δεν είναι πάντα εύκολη και αυτονόητη. Δυστυχώς οι ιδεολογικές και κομματικές παρωπίδες είναι φαινόμενο των καιρών μας που δεν πρέπει να υποτιμάται. Διαστρέφει την πολιτική θέαση και σε κάθε περίπτωση αντιβαίνει στην δημοκρατικά προσανατολισμένη μακραίωνη Πολιτική μας παράδοση. Δυσκολεύει επίσης την πολιτικά ορθολογιστική συνεννόηση μεταξύ των πολιτών.
Είναι εγγενές χαρακτηριστικό του νεοελληνικού κράτους από τότε όταν αμέσως μετά την Επανάσταση αντί ιδεών και προτάσεων για μια πολιτειακή συγκρότηση δημοκρατικά προσανατολισμένη (πχ Εθνοσυνέλευση ή τουλάχιστον συνδυασμός ανακλητών κυβερνητών διαφόρων βαθμίδων και διαφόρων θεσμίσεων) είναι το γεγονός ότι δημιουργήθηκε ένα κράτος οποίο ούτε καν μοντερνιστικό δεν είναι.
Ενώ δηλαδή ως μοντερνιστικό κράτος δεν είναι επάξιος φορέας των δημοκρατικών πολιτικών παραδόσεων της Ελληνικότητας (υπό κάποιες άλλες προϋποθέσεις θα μπορούσε), ταυτόχρονα, δεν έχει την παράδοση αποτελεσματικής κρατικής οργάνωσης των φιλελεύθερων και των κομμουνιστικών κρατών της μοντερνιστικής εποχής.
Κράτη δηλαδή των οποίων οι κοινωνίες και οι ηγεσίες έχουν επίγνωση του γεγονότος πως το σύγχρονο κράτος είναι ο φορέας ισχύος ο οποίος υπό συνθήκες ανελέητου διεθνούς ανταγωνισμού υπέρτατη αποστολή είναι η ασφάλεια και η ευημερία της δικής του κοινωνίας [βλ. ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΘΕΩΡΙΑ; Η ΙΣΧΥΣ, Ο ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ, Ο ΚΟΝΔΥΛΗΣ http://wp.me/p3OlPy-1a3].
Όπως ήδη υπαινιχθήκαμε η ένωση του πλανήτη … δεν επίκειται ενώ κοσμοσυστήματα όπως η Βυζαντινή Οικουμένη (μετακρατοκεντρικά όχι μετακρατικά/διεθνιστικά) δεν φαίνεται να δημιουργούνται στο άμεσο μέλλον. Άσε που αν ερωτήσεις τους φορείς επιστημονικών τίτλων και το πολιτικό προσωπικό όπου και αν βρίσκονται δεν θα γνωρίζουν διαφορά μεταξύ κοσμοσυστημικού-μετακρατοκεντρικού και διεθνιστικού-μετακρατικού.
Βασική θεώρησή μας είναι ότι η εθνοκρατοκεντρική διαφοροποίηση του πλανήτη βαθαίνει. Οι κοινωνικές οντότητες εντός του εθνοκράτους μιας εκάστης αναπτύσσονται, αυτοθεσμίζονται και αυτοσυγκροτούν την πολιτική τους ανθρωπολογία σύμφωνα με τις ιστορικές προϋποθέσεις τους και την ιστορική τους ανθρωπολογία όπως ήταν και όπως εξελίχθηκε.
Επιπλέον, όσο περισσότερο η εσωτερική συνοχή κάθε κράτους βαθαίνει τόσο περισσότερο κυριαρχεί η υψηλή κοσμοθεωρητική αρχή της Εθνικής Ανεξαρτησίας και η αξίωση πολιτικής ελευθερίας που επιδιώκουν με προσεγγίσεις συμβατές με την ανθρωπολογική ετερότητα κάθε κοινωνίας [Αυτές είναι βασικές θεωρήσεις του «Κοσμοθεωρία των Εθνών»].
Καταληκτικά, το νεοελληνικό κράτος είναι ένα καταμαρτυρούμενα εξαρτημένο και θεσμικά ασθενές κράτος που πιθηκίζει σε όλα και κάτω από το οποίο των Ελλήνων οι κοινότητες αγωνίζονται ενάντια στους εγχώριους πραιτοριανούς ξένων συμφερόντων για να επιβιώσουν [ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΑΣΤΟΥΣ ΚΑΙ ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ. ΤΟ ΑΒΑΣΤΑΚΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ ΧΑΟΣ http://wp.me/p3OlPy-OE]. Στην μακραίωνη ιστορία τους δεν είναι η πρώτη φορά που τους συμβαίνει. Πρέπει εν τούτοις να υπογραμμίσουμε πως στις σύγχρονες κρατοκεντρικές συνθήκες οι κίνδυνοι εκμηδένισής τους είναι πολύ μεγαλύτεροι απ’ ότι στο παρελθόν όταν ζούσαν μέσα σε αυτοκρατορικά κοσμοσυστήματα.
Λέμε λοιπόν ότι συνεννόηση γύρω από κεντρικούς άξονες που παραδέχονται και αποδέχονται την δημοκρατική φορά κίνησης και την εθνική ανεξαρτησία είναι υπό τις περιστάσεις ο μόνος τρόπος για να διατηρηθεί η κοινωνική συνοχή και να εξέλθει μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα από την κρίση η Ελλάδα ξανακερδίζοντας την πολιτική της κυριαρχία.
Όπως και να το κάνουμε, είναι μεγάλη παράλειψη να μην πούμε ότι οι ιδεολογικές/κομματικές παρωπίδες είναι πολυτέλεια και ταυτόχρονα συνταγή συλλογικής αυτοκτονίας. Μόνο αμιγώς πολιτικά σκεπτόμενοι στην βάση έσχατων πολιτειακών λογικών θα μπορούσαν οι Έλληνες να πλοηγήσουν το καράβι μέσα στο φουρτουνιασμένο περιβάλλον της σύγχρονης διεθνούς πολιτικής τα κύματα της οποίας τον 21ο αιώνα γίνονται ολοένα και πιο μεγάλα και πιο επικίνδυνα.
Κόντρα σε αυτή την ορθολογιστική πολιτική προσέγγιση που αναζητά «ολοένα περισσότερη δημοκρατία» σύμφωνα με έσχατες πολιτειακές λογικές φιλοπατρίας, διασφάλισης της κοινωνικής συνοχής και των εθνικού συμφέροντος με πρώτιστο το συμφέρον εθνικής επιβίωσης είναι όσοι φορούν κομματικές και ιδεολογικές παρωπίδες (και να μην ξεχνάμε την κοντόφθαλμη ιδιωτεία).
Οι παρωπίδες έχουν τα αίτιά τους. Είναι οι παθολογίες που ενυπάρχουν στην ετερότητα των ατόμων και των ομάδων. Τι να τονίσεις και τι να υπογραμμίσεις για όσα πάνε κόντρα στον πολιτικό ορθολογισμό των νεοελλήνων;
- Τις καλλιεργημένες πελατειακές σχέσεις που οδηγούν στην διαφθορά;
- Την καλλιεργημένη ιδιωτεία που αποτελεί κύριο πολιτειακό δηλητήριο;
- Τον εκμηδενιστικό εθνομηδενισμό που συνειδητά ή ανεπίγνωστα προκαλεί συρρίκνωση της πολιτικής υπόστασης των πολιτών και του κράτους;
- Την καλλιέργεια διεστραμμένων ιστορικών ανεκδότων ή καλύτερα ιστοριογραφικής ανεκδοτολογίας που εκλογικεύει αρνητικά την διαδρομή και την ύπαρξη των Ελλήνων; (την στιγμή που ως γνωστό όλες οι άλλες ιστοριογραφίες κάνουν το αντίστροφο για το δικό τους έθνος).
- Τους εγχώριους μεταπράτες που επιχειρούν να δημιουργήσουν σύνδρομα συλλογικής ενοχής στους νεοέλληνες για λάθη και εγκλήματα άλλων;
- Την εχθρολαγνεία της οποίας οι διαστάσεις και ο ανορθολογισμός είναι συχνά παντελώς εκτός ελέγχου;
- Ασυνάρτητες αφέλειες όπως η ευρωλαγνεία;
- Τα εγγενώς εμφύλια ξενόφερτα και αντί-δημοκρατικά ιδεολογικά δόγματα;
- Τον εμπεδωμένο κομματικό παραγοντισμό ενίοτε κλεπτοκρατικό και πολύ προσοδοφόρο;
- Την αποπροσανατολισμό της κοινωνίας από «εντεταλμένους» στρατηγικών soft power και ταυτόχρονα την πρόκληση ηττοπάθειας, παραίτησης, απογοήτευσης και εικόνας αδιεξόδων που υπαγορεύουν την υποδούλωση ως δήθεν την μόνη λύση;
Οι επιλογές δεν είναι πολλές και πλέον η σωστή στάθμιση και εκτίμηση των πραγμάτων με πολιτικά ορθολογιστικό τρόπο είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου. Παραμένει γεγονός ότι η Οδύσσεια συνεχίζεται και ότι οι ιδεολογικές-κομματικές παρωπίδες προκαλούν στο νεοελληνικό καράβι ολοένα και περισσότερες τρύπες.
Κλείνουμε λοιπόν επαναλαμβάνοντας ότι η κατάσταση του νεοελληνικού καραβιού συναρτάται με το κατά πόσο η πλειονότητα των μελών της νεοελληνικής κοινωνίας σκέπτεται Πολιτικά-Πολιτειακά και με το κατά πόσο υιοθετεί στάσεις και συμπεριφορές συμβατές με την αυτοσυντήρηση / επιβίωση η οποία και αυτή συναρτάται με την εθνική ανεξαρτησία και με το κατά πόσο θα συγκροτηθούμε στο πλαίσιο μιας πολιτειακής δομής δημοκρατικά προσανατολισμένης.
Όλα δείχνουν ότι η ειρηνική πολιτειακή αλλαγή είναι κάτι περισσότερο από αναγκαία. Είναι ζήτημα επιβίωσης. Περιθώρια για αυταπάτες και μάταιες ελπίδες για θαύματα δεν υπάρχουν.
Π. Ήφαιστος – P. Ifestos
www.ifestosedu.gr – info@ifestosedu.gr
Στρατηγική Θεωρία–Κρατική Θεωρία https://www.facebook.com/groups/StrategyStateTheory/
Διεθνής πολιτική 21ος αιώνας https://www.facebook.com/groups/InternationalPolitics21century/
Ελλάδα-Τουρκία-Κύπρος: Ανισόρροπο τρίγωνο https://www.facebook.com/groups/GreeceTurkeyCyprusImbalance/
Διαχρονική Ελληνικότητα https://www.facebook.com/groups/Ellinikotita/
Άνθρωπος, Κράτος, Κόσμος–Πολιτικός Στοχασμός https://www.facebook.com/groups/Ifestos.political.thought/
Κονδυλης Παναγιώτης– https://www.facebook.com/groups/Kondylis.Panagiotis/
Θολό βασίλειο της ΕΕ https://www.facebook.com/groups/TholoVasileioEU/
Θουκυδίδης–Πολιτικός Στοχασμός https://www.facebook.com/groups/thucydides.politikos.stoxasmos/
Μέγας Αλέξανδρος–Ιδιοφυής Στρατηγός και Στρατηλάτης https://www.facebook.com/groups/M.Alexandros/
Εκλεκτά βιβλία που αξίζουν να διαβαστούν https://www.facebook.com/groups/eklektavivlia/
Ειρηνική πολιτική επανάσταση https://www.facebook.com/groups/PolitPeacefulRevolution/
Προσωπική σελίδα https://www.facebook.com/p.ifestos
Πολιτισμός, Περιβάλλον, Φύση, Ψάρεμα https://www.facebook.com/Ifestos.DimotisBBB
«Κοσμοθεωρία των Εθνών» https://www.facebook.com/kosmothewria.ifestos
Προσωπικό προφίλ https://www.facebook.com/panayiotis.ifestos
http://ifestos.edu.gr/2015/08/21/%CF%80-%CE%AE%CF%86%CE%B1%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%BF-%CE%BD%CE%BF%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CE%BC%CE%B9%CE%B1%CF%83-%CF%80%CE%BF%CE%BB%CE%B9%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%B7%CF%83-%CF%88%CE%B7/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Υφίσταται μετριασμός των σχολίων.
- Παρακαλούμε στα σχόλια σας να χρησιμοποιείτε ένα όνομα ή ψευδώνυμο ( Σχόλια από Unknown θα διαγράφονται ).
- Παρακαλούμε να μη χρησιμοποιείτε κεφαλαία γράμματα στη σύνταξη των σχολίων σας.