Οι Κούρδοι δεν είναι παιδιά - Δικαιούνται την ανεξαρτησία τους

Του Bernard-Henri Lévy

Μετάφραση Στέργιος Σεβαστιάν

Η δειλία της διεθνούς κοινότητας, εν όψει του δημοψηφίσματος της 25ης Σεπτεμβρίου, για ένα ανεξάρτητο Κουρδιστάν, είναι ένα τρίπτυχο ντροπής, παραλογισμού και λανθασμένης ιστορικής αξιολόγησης.

Μιλάμε για έναν λαό που απελάθηκε, αραβοποιήθηκε με βία, χτυπήθηκε με αέρια και εξωθήθηκε τα βουνά, από όπου για ένα αιώνα, ασκούν μια υποδειγματική αντίσταση στην τυραννία που οι κύριοι της Βαγδάτης τους επέβαλαν διαδοχικά, αψηφώντας τη γεωγραφία και τα χίλια χρόνια της ιστορίας των Κούρδων.

Είναι μια περιοχή που τελικά απέκτησε αυτονομία με την πτώση του Σαντάμ Χουσεΐν, μια περιοχή που, όταν το τσουνάμι του Ισλαμικού Κράτους χτύπησε τη Μεσοποταμία το 2014 και ο ιρακινός στρατός απεχώρησε, ήταν η πρώτη που διοργάνωσε μια αντεπίθεση. Έκτοτε, σε ένα μέτωπο 600 μιλίων, οι Ιρακινοί Κούρδοι κράτησαν τους βάρβαρους και έτσι έσωσαν το Κουρδιστάν, το Ιράκ και τον κοινό μας πολιτισμό.

Και ήταν οι Κούρδοι και πάλι που, κατά την πορεία προς τη μάχη της Μοσούλης, επετέθησαν στις πεδιάδες της Νινευή, άνοιξαν τις πύλες της πόλης και, με το θάρρος τους, επέτρεψαν στον συνασπισμό να χτυπήσει στην καρδιά του ισλαμικού κράτους.

Αλλά τώρα που έχει έρθει η ώρα να τακτοποιηθούν, οι Ηνωμένες Πολιτείες παραμένουν επίμονα αντίθετες στο δημοψήφισμα, προτρέποντας τους Κούρδους να αφήσουν στην άκρη τις προσδοκίες τους για ανεξαρτησία, για μια αόριστη ημερομηνία στο μέλλον. Αντί να ευχαριστούν τους Κούρδους, ο κόσμος τους λέει, με ελαφρώς κεκαλυμμένο κυνισμό: "Συγγνώμη, φίλοι Κούρδοι, ήσασταν πολύ χρήσιμοι στην αντιμετώπιση της ισλαμικής τρομοκρατίας, αλλά, το timing σας δεν είναι και τόσο καλό. Δεν σας χρειαζόμαστε πια, γιατί δεν γυρνάτε σπίτι σας; Ευχαριστούμε και πάλι, θα σας δούμε την επόμενη φορά."

Λέγεται ότι το δημοψήφισμα θα αποσπάσει την προσοχή από την κοινή πάλη ενάντια στο ισλαμικό κράτος και θα παρέμβει στις ιρακινές εκλογές, που προγραμματίζονται για το επόμενο έτος. Αλλά όλοι γνωρίζουν, εκτός από αυτούς που επιλέγουν να μην το παραδέχονται, ότι το στρατιωτικό μέρος της μάχης τελείωσε με την πτώση της Μοσούλης, χάρη κυρίως στους Κούρδους. Επιπλέον, ποιος μπορεί να εγγυηθεί ότι οι ιρακινές εθνικές εκλογές θα διεξαχθούν κανονικά και δεν θα αναβληθούν, ακριβώς όπως ζητούμε από τους Κούρδους να κάνουν με τη δική τους;

Ένα ανεξάρτητο Κουρδιστάν, συνεχίζουν οι σχολιαστές, θα έθετε σε κίνδυνο την περιφερειακή σταθερότητα. Ως και η Συρία, βυθισμένη στον πόλεμο, το Ιράν, με τις ανανεωμένες αυτοκρατορικές φιλοδοξίες του και την αποσυντιθέμενο Ιράκ, αυτό το τεχνητό δημιουργία των Βρετανών, να μην αποτελούν κινδύνους πολύ μεγαλύτερους από το μικρό Κουρδιστάν, έναν κοσμικό και δημοκρατικό φίλο της Δύσης με εκλεγμένο κοινοβούλιο και ελευθερία Τύπου!

Η ανεξαρτησία, σύμφωνα με τους επικεφαλής των σχολιαστών, θα απειλούσε την εδαφική ακεραιότητα τεσσάρων εθνών - Ιράκ, Ιράν, Συρία, Τουρκία - κατα μήκος των οποίων διαμοιράζεται το κουρδικό έθνος. Οι φωνές αυτές δεν γνωρίζουν ότι το παρόν δημοψήφισμα αφορά μόνο τους Κούρδους του Ιράκ, οι οποίοι δεν έχουν φιλοδοξία να δημιουργήσουν μεγαλύτερο Κουρδιστάν με τους «αδελφούς» και «αδελφές» τους στην Τουρκία και τη Συρία, των οποίων η κρυπτο-μαρξιστική ηγεσία είναι ιδεολογικά ασυμβίβαστη με εκείνη των Ιρακινών Κούρδων.

Αλλά τι γίνεται με την αντίδραση των Επαναστατικών Φρουρών του Ιράν; Τι συμβαίνει με την δήλωση του Τούρκου Προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, όπου απείλησε με διακοπή των αγωγών που συνδέουν το ιρακινό Κουρδιστάν με τον υπόλοιπο κόσμο; Δεν πιστεύω ότι είναι ο ρόλος της Δύσης να ενεργεί ως εκπρόσωπος Τύπου για δύο δικτατορίες που μας εκφοβίζουν και δεν βλέπω γιατί ο εκβιασμός προς τους γείτονές του πρέπει να καταδικάζεται όταν ασκείται από την Πιονγκγιάνγκ, αλλά διευκολύνεται όταν πρόκειται για την Τεχεράνη ή την Άγκυρα.

Δυστυχώς, ωστόσο, κανένα επιχείρημα δεν είναι πολύ αδύναμο για να μην χρησιμοποιηθεί για να δικαιολογήσει το αίτημά για «αναβολή». Μοιάζει με οργουελιανό εφιάλτη ή ένα φεστιβάλ κακής πίστης στο οποίο όλα τα επιχειρήματα μετατρέπονται από άσπρο σε μαύρο.

Και τί θα γίνει που οι Κούρδοι οργανώθηκαν σε μία αυτόνομη νησίδα δημοκρατίας και ειρήνης, ακόμη και αφότου οι πεσμεργκά δεν είχαν πληρωθεί από τη Βαγδάτη για τρία χρόνια; Αυτό θα πρέπει να είναι αρκετό γι 'αυτούς, ισχυρίζονται οι εμπειρογνώμονες του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ, οι οποίοι δεν φαίνεται να αντιλαμβάνονται το γιατί οι Κούρδοι θα πρέπει να κάνουν το τελευταίο βήμα από την αυτονομία στην ανεξαρτησία. Και τί θα γίνει που οι Κούρδοι ελέγχουν τα πετρέλαια της περιοχής του Κιρκούκ; Αντί να το βλέπουμε αυτό ως ένα όφελος, το οποίο θα παρέχει άμεση διασφάλιση της ικανότητάς τους να χρηματοδοτήσουν την ανάπτυξη της νέας τους χώρας, οι παρατηρητές φαίνεται να σκέπτονται μόνο την απληστία που μπορούν να διεγείρουν αυτά τα πλούτη.

Και όταν τα δύο μεγάλα κόμματα ανταγωνίζονται για ψήφους - που οπουδήποτε αλλού θα γινόταν αντιληπτό ως ένα σημάδι υγιούς δημοκρατικού πολιτικού πολιτισμού - αυτό ξαφνικά θεωρείται ως ο σπόρος των διαφορών και των διαμαχών που έρχονται!

Έχουμε να κάνουμε με την παλαιά αποικιοκρατική αερολογία που υποστηρίζει οτι μερικοί άνθρωπο δεν είναι ποτέ έτοιμοι να κυβερνήσουν τους εαυτούς τους, δεν έχουν ακόμη μεγαλώσει, δεν είναι αρκετά ενήλικοι.

Είναι η γνωστή τραγωδία που πλήττει τα έθνη που, όπως έλεγε ο Charles de Gaulle (και γνώριζε για ποιό λόγο το έλεγε), δεν έχουν φίλους. Ναι, ναι, οι υπηρεσίες παρασχέθηκαν, δόθηκαν ασαφείς υποσχέσεις όταν σας χρειαζόμασταν και όταν βρισκόσασταν μόνοι μεταξύ ημών και των βαρβάρων, αλλά τώρα που ήρθε η ώρα να κρατήσουμε το λόγο μας, άρχισαν οι υπεκφυγές. "Κακό timing", "δεν είναι μέρος του σχεδίου", "ο κόσμος έχει μια ατζέντα και λυπούμαστε, αλλά σας ενημερώνουμε ότι δεν βρίσκεστε σε αυτή την ατζέντα" και ούτω καθεξής.

Βίωσα μια παρόμοια κατάσταση στο τέλος του πολέμου στη Βοσνία, πριν από περίπου 20 χρόνια. Το 7ο Σώμα του Στρατού του Σεράγεβο ήταν στα πρόθυρα, όχι μόνο της απελευθέρωσης των πολιορκημένων βοσνιακών πόλεων, αλλά της επανένωσης της χώρας, αναγκάζοντας την παράδοση των Σέρβων πιστών στον Ραντοβάν Κάρατζιτς και τον Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς και φέρνοντας ειρήνη και δικαιοσύνη. Αλλά οι Ηνωμένες Πολιτείες πάτησαν φρένο. Υπό την ηγεσία του πρεσβευτή Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ στην αεροπορική βάση Wright-Patterson κοντά στο Ντέιτον του Οχάιο, οι Ηνωμένες Πολιτείες συγκάλεσαν τον επιτιθέμενο (Σερβία), τον διαιτητή (Κροατία) και το θύμα (Βοσνία). Το θύμα απειλήθηκε ότι αν δεν συμμορφωνόταν, θα αφήνονταν στη μοίρα του - και έτσι ο Βόσνιος φίλος της Δύσης διαμελίστηκε, θυσιάστηκε στο βωμό μιας βολικής αλλά κακώς κατασκευασμένης ειρήνης, η οποία παραμένει ασταθής μέχρι σήμερα.

Είθε οι θλιβεροί αυτοί μηχανισμοί να μην παράξουν, στην περίπτωση των Κούρδων, τα ίδια θλιβερά αποτελέσματα. Είθε οι απόγονοι των επιζώντων της χημικής επίθεσης του Σαντάμ στην Χαλάμπια να βρούν τη δύναμη να αντισταθούν στον εκφοβισμό όλων των "καλοπροαίρετων". Είθε να θυμούνται τον στρατηγό ντε Γκωλ, ο οποίος το καλοκαίρι του 1944 παρέβλεψε τα σχέδια των Αμερικανών και των Βρετανών συμμάχων του και, αντί να κατευθυνθεί προς τη Γερμανία, επέμεινε στην απελευθέρωση της πρωτεύουσάς του πρώτα, ζητώντας έτσι το μερίδιό του στη νίκη των συμμάχων.

Το κουρδικό δημοψήφισμα δεν είναι μία πράξη ισχύος. Είναι δικαίωμα. Είναι χρέος. Είναι ένα σημαντικό ορόσημο για έναν σπουδαίο λαό, που έδωσε ανεκτίμητα πράγματα στον κόσμο. Χθες, ήταν μεταξύ εκείνων που έσωσαν τους Εβραίους. Στην εποχή μας, μας έχουν δώσει τους Πεσμεργκά, που απελευθέρωσαν και τώρα προστατεύουν τους τελευταίους χριστιανικούς πληθυσμούς της Μέσης Ανατολής. Και εδώ και αιώνες είναι μία από τις πηγές του διαφωτισμένου Ισλάμ που, στις μυστικές εσοχές της ψυχής, όχι λιγότερο από τη μανία της μάχης, παραμένει η καλύτερη απάντηση στην κατάρα του ριζοσπαστικού Ισλάμ. Είναι καιρός ο κόσμος να τιμήσει τον κουρδικό λαό, όπως μας τίμησε.

http://foreignpolicy.com/2017/09/06/the-kurds-are-not-children-krg-independence/