Ἡ ἔννοια τῆς προδοσίας

Μανώλης Κοττάκης

ΣΚΟΠΕΥΩ νά «ἀναμετρηθῶ» μέ μία δύσκολη λέξη σήμερα, ἀγαπητοί ἀναγνῶστες. Φορτισμένη λέξη. Τελευταίως καί ἀπαγορευμένη. Τήν λέξη «προδοσία».

Ἀπαγορεύτηκε νά ἀκούγεται στήν Βουλή. Ὁ Πρόεδρος τοῦ Σώματος Νῖκος Βούτσης διέγραψε τήν λέξη αὐτή ἀπό τά πρακτικά ὅταν βουλευτής τῆς Ἀκροδεξιᾶς θέλησε νά αἰτιολογήσει τήν ἀρνητική ψῆφο του στήν Συμφωνία τῶν Πρεσπῶν μέ τήν φράση «ὄχι στήν προδοσία». Ἡ ΟΝΝΕΔ κάλεσε σέ ἀπολογία στελέχη της ἀπό τήν Ἠμαθία, ἐπειδή τόλμησαν νά ἐκδώσουν ἀνακοίνωση πού περιελάμβανε τήν λέξη αὐτή.

Εἰσαγωγικά, ὀφείλουμε νά σημειώσουμε ὅτι στήν πολιτική μας ἱστορία ἡ λέξη «προδοσία» πάει παρέα μέ τόν Ἐθνικό Διχασμό. Ἡ ἐκτέλεση τῶν «ἕξι» στό Γουδί καί ἡ ἀπόπειρα τῆς Βενιζελικῆς παράταξης νά φορτώσει στήν συντηρητική παράταξη ὅλες τίς εὐθύνες γιά τήν Μικρασιατική Καταστροφή (ὥστε νά τήν ἐξαφανίσει ἀπό τόν χάρτη) στοίχειωσε τήν πολιτική μας ζωή γιά δεκαετίες. Χρειάστηκε νά γίνει ἀναψηλάφιση τῆς δίκης τῶν «ἕξι» ἀπό τόν Ἄρειο Πάγο, προκειμένου νά ἀποκατασταθεῖ ἡ μνήμη τῶν ἡγετῶν τῆς Ἡνωμένης Ἀντιπολίτευσης πρίν ἀπό μερικά χρόνια.

Ὁ Ἐμφύλιος Πόλεμος, ἡ ἀπόπειρα τῆς ἁρπαγῆς τῆς ἐξουσίας μέ τά ὅπλα, οἱ κομμουνιστικοί σχεδιασμοί γιά «Ἀνεξάρτητη Μακεδονία» καί ὁ Ψυχρός Πόλεμος μᾶς ὁδήγησαν ὑποχρεωτικά στόν δεύτερο γῦρο τοῦ Διχασμοῦ. Στούς «ἐθνικόφρονες» καί τά «μιάσματα». Πρωταγωνιστές τῆς ἐποχῆς σύρθηκαν στά δικαστήρια κατηγορούμενοι γιά προδοσία πολλές φορές δικαίως ἀλλά καί ἄλλες φορές ἀδίκως. Ὁ Κωνσταντῖνος Καραμανλῆς ἔθεσε τό 1958 στόν Βασιλέα Παῦλο ὡς ὅρο ἀνάληψης τῆς πρωθυπουργίας, πέραν τῶν γνωστῶν, τήν ἀποφυλάκιση πολιτικῶν κρατουμένων. Ὁ τόπος ἔπρεπε νά πάει παρακάτω.

Ἡ τραγωδία τῆς Κύπρου καί ὁ ἐθνικός ἀκρωτηριασμός εἶχαν τέλος ὡς ἀποτέλεσμα τήν παραπομπή σέ δίκη τῶν πρωταιτίων τῆς δικτατορίας καί τήν καταδίκη τους σέ ἰσόβιο ἐγκλεισμό στίς φυλακές τοῦ Κορυδαλλοῦ. Οἱ πολιτικές συνέπειές της ὅμως φθάνουν ἀκόμη καί μέχρι τίς μέρες μας. Ἡ Ἀκροδεξιά τά «δίνει» ὅλα, προκειμένου νά πάρει ρεβάνς στό ὄνομα τῶν ἰδεολογικῶν προπατόρων της. Ὅποιος μελετᾶ λοιπόν σωστά τήν ἑλληνική Ἱστορία, γνωρίζει καλά πώς κάθε φορά πού καλλιεργεῖται κλῖμα προδοσίας εἰς βάρος τοῦ λαοῦ, αὐτό ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα τόν τραυματισμό τῆς ἐθνικῆς ἑνότητας, τήν ἀπαξίωση τοῦ πολιτικοῦ κόσμου καί ἐν τέλει τήν πρόκληση ἀνεπανόρθωτων δεινῶν.

Τούτων δοθέντων εἶναι κατανοητά τά ἀνακλαστικά μεταπολιτεύσεως πού ἐπιδεικνύει τό παλαιό πολιτικό σύστημα, κάθε φορά πού κάποιος ἐκτρέπεται καί προσφέρει τήν βλάσφημο λέξη. Κανείς δέν θέλει νά ζήσει ξανά τόν Διχασμό. Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά ὅμως, σέ μιά μέρα σάν τήν σημερινή, τήν μαύρη ἐπέτειο τῶν Ἰμίων, εἶμαι ὑποχρεωμένος νά θέσω ὁρισμένα ἀπολύτως συγκεκριμένα ἐρωτήματα. Ἄν ἡ λέξη «προδοσία» ἀντενδείκνυται γιά λόγους ἱστορικούς, παιδαγωγικούς, ἐθνικούς, τότε ἡ ἀδυναμία τῶν Ἑλληνικῶν Ἐνόπλων Δυνάμεων νά πατήσουν τό πόδι τους σέ ἑλληνικό ἔδαφος στά Ἴμια, 33 ὁλόκληρα χρόνια μετά ἀπό ὅσα συνέβησαν ἐκεῖ τήν μοιραία νύχτα, καί ἡ ἀδυναμία ὑπουργῶν Ἄμυνας νά πετάξουν ἕνα στεφάνι στήν μνήμη τῶν ἀξιωματικῶν μας ἀκριβῶς στό σημεῖο πού κατέπεσε τό ἑλικόπτερο, μέ ποιά λέξη μπορεῖ νά περιγραφεῖ; Προτείνετε μία! Παρακαλῶ!

Ἡ δέσμευση τήν ὁποία ἀνέλαβε ἐκείνη τήν βραδιά ἡ κυβέρνηση Σημίτη πρός τό γεράκι τῶν Ἀμερικανῶν Χόλμπρουκ, ὅτι ἡ Ἑλλάς δέν θά διανοηθεῖ ποτέ στό μέλλον νά ἐπεκτείνει τά χωρικά της ὕδατα στό Αἰγαῖο στά 12 μίλια, μέ ποιά λέξη μπορεῖ νά περιγραφεῖ; Ἡ γραπτή δέσμευσή μας μέ τήν Συμφωνία τῆς Μαδρίτης, ὅτι ἡ Ἄγκυρα ἔχει νόμιμα καί ζωτικά συμφέροντα στό Αἰγαῖο, πῶς μπορεῖ νά χαρακτηριστεῖ; Ἐπίσης: ἡ γραπτή ὁδηγία πού ἔδωσε ἡ Κυβέρνηση Σημίτη στούς διαπραγματευτές γιά τό σχέδιο Ἀννάν, τέλη τοῦ 2003-ἀρχές 2004, νά μήν τίθεται ὡς προϋπόθεση τῆς ἐπίλυσης ἡ ἀπόσυρση τοῦ Ἀττίλα τί εἶναι; Ἐθνική εὐεργεσία;

Ἡ ἀπαίτηση τῆς κυβέρνησης τοῦ ΠΑΣΟΚ πρός τήν Κυπριακή κυβέρνηση (ἀποκαλύψεις Μιχαηλίδη), νά μήν θέτουν στό τραπέζι τό ζήτημα τῆς ἀξιοποίησης τῆς ΑΟΖ, ἀπαρνούμενη τόν ὀρυκτό ἐθνικό πλοῦτο, πῶς μποροῦμε νά τήν ποῦμε; Προτάσεις, παρακαλῶ! Ἡ παρότρυνση τῆς κυβέρνησης τοῦ ΠΑΣΟΚ πρός τά μέλη τοῦ Συμβουλίου Ἀσφαλείας τοῦ ΟΗΕ (ἀποκαλύψεις Κοτζιᾶ) νά ἀναγνωρίσουν τά Σκόπια μέ τό ὄνομα «Μακεδονία» γιά νά δημιουργηθοῦν τετελεσμένα καί νά βγεῖ ἡ Ἑλλάς ἀπό τή δύσκολη θέση, ποίου χαρακτηρισμοῦ μπορεῖ νά τύχει ὡς πολιτική πράξη; Ἐπινοεῖστε, παρακαλῶ, μία λέξη γιά ὅλες αὐτές τίς πομπές καί εὐχαρίστως νά ζητηθεῖ ἀπό τόν Γεώργιο Μπαμπινιώτη νά διαγράψει τό συγκεκριμένο λῆμμα ἀπό τά λεξικά του.

Ὡστόσο, δέν πρέπει νά λησμονοῦμε, ἀγαπητοί, ὅτι οἱ λέξεις ὑπάρχουν στά λεξικά, ζοῦν, δέν σβήνουν, δέν περιπίπτουν σέ ἀχρησία γιατί περιγράφουν ὑπαρκτές ἀνθρώπινες συμπεριφορές. Βεβαίως εἶμαι ὑποχρεωμένος νά κάνω τόν διαχωρισμό: Ἀλλιῶς χαρακτηρίζει κανείς κάποιον πού μέ δόλο προκαλεῖ βλάβη στό ἐθνικό συμφέρον (στά ἀπόρρητα τῶν WikiLeaks θά βρεῖτε πολλούς σύγχρονους Ἕλληνες Ἐφιάλτες) καί ἀλλιῶς χαρακτηρίζει κανείς κάποιον πού χωρίς δόλο, ἀπό ἄγνοια, ἀσύγγνωστη ἀμέλεια, ἐλαφρότητα, αὐταπάτη, πλάνη ὅτι διαπράττει τό καλό, προκαλεῖ ἀντικειμενική βλάβη στό ἐθνικό συμφέρον. Ὅπως λέει καί κάποιος «ἀπό ἕναν ἐξωνημένο πράκτορα περισσότερο ἐπικίνδυνος εἶναι ἕνας πεπεισμένος πράκτορας. Αὐτός προδίδει καί νομίζει ὅτι βρίσκεται… σέ ἐθνική ἀποστολή…».

Ὑπάρχει ὅμως καί κάτι ἀκόμη: Προδότες στίς μέρες μας, δόλιοι, πεμπτοφαλαγγῖτες πιθανῶς νά ὑπάρχουν, πιθανῶς καί νά μήν ὑπάρχουν. Λαός πού αἰσθάνεται προδομένος ὅμως ὑπάρχει. Καί ὅσοι λειτουργοῦν ὡς ἀστυνομία σκέψεως στήν πατρίδα μας καλό εἶναι νά τό γνωρίζουν: οἱ λέξεις μπορεῖ καί νά ἀπαγορευτοῦν. Μέ διατάγματα ἤ χωρίς. Τά συναισθήματα ὅμως ὄχι. Δέν ἀπαγορεύονται, δέν καταπιέζονται. Ὑπάρχουν καί ἐκδηλώνονται.

Πηγή: Εφημερίδα ΕΣΤΙΑ