Η οργή του Περισσού για την πτώση του Τείχους

ΚΚΕ μαινόμενο με αφιερώματα στα «επιτεύγματα των σοσιαλιστικών χωρών», εκδηλώσεις για την Οκτωβριανή Επανάσταση και μύδρους εναντίον της καπιταλιστικής παλινόρθωσης

Λ. ΣΤΑΥΡΟΠΟΥΛΟΣ

Ενα SΜS διαφορετικό από τ΄ άλλα διεκινείτο αυτές τις ημέρες μέσω κινητών τηλεφώνων: «Το Τείχος του Βερολίνου έπεσε για να σηκώσει ο καπιταλισμός χιλιάδες τείχη απέναντι στα λαϊκά δικαιώματα» ανέφερε και ο «Ριζοσπάστης» προέτρεπε το μήνυμα αυτό «να φθάσει παντού». Την ώρα που την περασμένη Δευτέρα κορυφώνονταν οι εκδηλώσεις μπροστά στην Πύλη του Βρανδεμβούργου για την 20ή επέτειο από την πτώση του Τείχους στο Βερολίνο, ενώπιον χιλιάδων πολιτών και πολλών ηγετών απ΄ όλον τον κόσμο, μεταξύ των οποίων και ο έλληνας πρωθυπουργός κ. Γ. Παπανδρέου, η γενική γραμματέας του ΚΚΕ κυρία Αλέκα Παπαρήγα επέλεγε από το Σκοπευτήριο της Καισαριανής να εξαπολύσει μύδρους κατά όσων εόρταζαν το γεγονός που σηματοδότησε με τον πλέον συμβολικό τρόπο την αρχή του τέλους του «υπαρκτού σοσιαλισμού». «Στην πραγματικότητα πανηγυρίζουν για την καπιταλιστική παλινόρθωση, για την ανατροπή του σοσιαλισμού, πιστεύοντας ότι αυτή η ανατροπή θα είναι οριστική και αμετάκλητη» δήλωνε η κυρία Παπαρήγα με οργή από τον τόπο του μαρτυρίου των 200 κομμουνιστών που εκτελέστηκαν από τους Γερμανούς την Πρωτομαγιά του 1944.


▅ Επέτειοι
Αυτές τις ημέρες η μήνις του Περισσού ξεχειλίζει, ενώ τα αφιερώματα στον κομματικό Τύπο και οι εκδηλώσεις για την «προσφορά και τα επιτεύγματα» των (άλλοτε) σοσιαλιστικών χωρών δεσπόζουν στις δραστηριότητες του ΚΚΕ, το οποίο εορτάζει μιαν άλλη επέτειο- τα 92 χρόνια από την Οκτωβριανή Επανάσταση που σηματοδότησε παγκοσμίως την έναρξη του κομμουνιστικού εγχειρήματος.

«Το Τείχος το επέβαλε ο ιμπεριαλισμός και έγινε ακριβώς παραμονές, όταν τα νατοϊκά στρατεύματα απειλούσαν να εισβάλουν στο Βερολίνο. Και ρωτάμε:δεν είχε δικαίωμα ένας λαός, μια εξουσία εργατική, να σεβαστεί τα σύνορά της και να υψώσει το Τείχος μέσα στο έδαφός της;» διερωτάτο η κυρία Παπαρήγα υπερασπιζόμενη την ανέγερσή του το 1961 από τους Ανατολικογερμανούς. «Σκεφθείτε, αν μέσα στην Αθήνα είχαμε τρεις- τέσσερις δήμους που ανήκαν σε έναν στρατό κατοχής, θα ήταν ελεύθερα, μπες- βγες; Γιατί η Δυτική Γερμανία στην ουσία λειτουργούσε με το ΝΑΤΟ, με τους Αμερικανούς σαν στρατός κατοχής» ήταν το επιχείρημά της.

Για το ΚΚΕ το Τείχος υπαγορεύθηκε από την ανάγκη να υπερασπιστεί η Ανατολική Γερμανία τον εαυτό της. Οπως μάλιστα επεσήμαινε η κυρία Παπαρήγα με δηλώσεις της στην εφημερίδα «Εργαζόμενη Ρωσία» του «αδελφού» Κομμουνιστικού Εργατικού Κόμματος Ρωσίας (ΚΕΚΡ), «τα σύνορα ανάμεσα στο Δυτικό και στο Ανατολικό Βερολίνο, που, ας υπενθυμίσουμε, βρισκόταν ολόκληρο στο έδαφος της Λαϊκής Γερμανίαςαυτό λίγοι το γνωρίζουνέκλεισαν όταν τα τανκς του ΝΑΤΟ μπήκαν στο έδαφος της Λαϊκής Γερμανίας και κατευθύνονταν προς το κέντρο του Βερολίνου», ενώ παράλληλα, όπως ανέφερε, «είχαν κορυφωθεί η υπονόμευση και οι δολιοφθορές στην οικονομία της Λαϊκής Γερμανίας» . Είκοσι χρόνια μετά την πτώση του Τείχους, για το ΚΚΕ η ανέγερσή του ήταν όχι μόνο θεμιτή αλλά και επιβεβλημένη από τη «σύγκρουση ανάμεσα στον καπιταλισμό και στον σοσιαλισμό».


▅ Η «αντεπανάσταση»
Τις εκδηλώσεις του Βερολίνου ο Περισσός τις χαρακτήρισε «αντικομμουνιστικές» εντάσσοντάς τες στην «εκστρατεία του διεθνούς ιμπεριαλισμού να αμαυρώσει τη μεγάλη προσφορά στους λαούς του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε». Η πτώση του Τείχους ισοδυναμεί για το ΚΚΕ με «αντεπανάσταση» και «ανατροπή του σοσιαλισμού», ο οποίος «παρά τις αδυναμίες του και τα λάθη που έγιναν, ήταν ανώτερο κοινωνικοοικονομικό σύστημα και απέδειξε την υπεροχή του απέναντι στον καπιταλισμό». Εντάσσεται μάλιστα στο ιδεολογικό «μοντέλο» που υιοθέτησε το κόμμα (και επισήμως) στο τελευταίο του συνέδριο, σύμφωνα με το οποίο ο σοσιαλισμός του 20ού αιώνα που οικοδομήθηκε στην ΕΣΣΔ και στις άλλες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης προσέφερε πολλά στους λαούς του κόσμου, παρ΄ ότι «δεν ήταν μια κοινωνία χωρίς αδυναμίες και ελλείψεις», εξαιτίας των «λανθασμένων στρατηγικών επιλογών που έγιναν, ιδιαίτερα τις δεκαετίες του ΄50 και του ΄60, και κορυφώθηκαν στις επόμενες δεκαετίες».

Είναι γνωστή άλλωστε η θέση του Περισσού ότι από το 20ό συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Σοβιετικής Ενωσης (ΚΚΣΕ) υπό τον Νικίτα Χρουστσόφ (1956) και έπειτα εγκαταλείφθηκε η «επαναστατική γραμμή» που είχε χαράξει ο Ιωσήφ Στάλιν στην πορεία οικοδόμησης του σοσιαλισμού και επεκράτησαν «δεξιές οπορτουνιστικές αντιλήψεις» , οι οποίες οδήγησαν στη σταδιακή αποδυνάμωση του ρόλου του κόμματος στη σοβιετική κοινωνία και σε «παρεκκλίσεις» από τις αρχές της σοσιαλιστικής οικονομίας μέσω της διεύρυνσης των εμπορευματοχρηματικών σχέσεων και εν τέλει τη «θεσμική νομιμοποίηση των καπιταλιστικών σχέσεων» διά της αποδοχής της πολυμορφίας των σχέσεων ιδιοκτησίας επί Μιχαήλ Γκορμπατσόφ.


▅ Το μοντέλο
Η επιστροφή στο σταλινικό μοντέλο ανάλυσης θεωρήθηκε από τον Περισσό ως απολύτως αναγκαία για την «ιδεολογική θωράκιση του κομμουνιστικού κινήματος» και οι επιθέσεις στον Στάλιν ισοδυναμούν για την ηγεσία του ΚΚΕ με «επιθέσεις στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού», την προσφορά του οποίου υπερασπίζεται με κάθε μέσο, παρά την κατάληξη που είχε. Στο πλαίσιο αυτό για την κυρία Παπαρήγα ήταν «πελώριο ψέμα» το ότι η πτώση του Τείχους ένωσε τους λαούς της Ευρώπης: «Η μόνη ελευθερία που έφερε», σημείωνε, «είναι αυτή των ιμπεριαλιστών της ΕΕ, του ΝΑΤΟ και όλων των ενώσεων των καπιταλιστών να επιτίθενται στα εργατικά λαϊκά συμφέροντα».
ΒΗΜΑ