Ιδεολογία της ισχύος στις Διεθνείς Σχέσεις της Κύπρου και στο Κυπριακό

Αντρέας Βαρνάβα

Οι θεμελιώδεις όροι εντολής της Ειρηνευτικής Δύναμης του Ο.Η.Ε. στην Κύπρο, καθώς και των εκάστοτε διαμεσολαβητών, καθορίζονται σαφώς στο Ψήφισμα 186 του Συμβουλίου Ασφαλείας, της 4ης Μαρτίου του 1964.  Ως εκ τούτου, το εν λόγω Ψήφισμα συνιστά και το «σκληρό» πλαίσιο εντός του οποίου πρέπει να κινούνται όλες οι ενέργειες και δράσεις του Ο.Η.Ε. σε σχέση με την Κυπριακή Δημοκρατία, για προστασία του Κράτους της Κύπρου στην αρχή και επίλυση του κυπριακού προβλήματος στη συνέχεια.

Το νομιμοποιητικό έρεισμα των εν λόγω όρων εντολής καθορίζεται σαφέστατα στην εισαγωγή του ιδίου Ψηφίσματος, που είναι η παράγραφος 4 του άρθρου 2 του Καταστατικού Χάρτη του Ο.Η.Ε. και η οποία αναφέρει ευκρινώς τα εξής:

Όλα τα Κράτη Μέλη του Ο.Η.Ε. δεν θα απειλούν για και δεν θα χρησιμοποιούν βία εναντίον της εδαφικής ακεραιότητας και της ανεξαρτησίας άλλου Κράτους Μέλους των Ηνωμένων Εθνών.  Σε κάθε περίπτωση, δεν θα ενεργούν με τρόπο ασύμβατο με τους σκοπούς του Οργανισμού (όπως καθορίζονται στον Καταστατικό του Χάρτη).

Αντί αυτού και παρά τις δεκάδες περί Κύπρου Ψηφίσματα τόσο του Συμβουλίου Ασφαλείας όσο και της Γενικής Συνέλευσης, στην πράξη, ο Ο.Η.Ε. όχι μόνο ανέχτηκε και ανέχεται αλλά επιβράβευσε και εξακολουθεί να επιβραβεύει την Τουρκία για τη βάναυση παραβίαση κάθε αρχής διεθνούς και εθνικού δικαίου στην Κυπριακή Δημοκρατία, της οποίας μάλιστα, κατά πολύ ειρωνικό τρόπο, είναι και εγγυήτρια δύναμη.  Παρά το ότι η Τουρκία παραβίασε και εξακολουθεί να παραβιάζει τόσο το πιο πάνω αλλά και πολλά άλλα άρθρα του Καταστατικού Χάρτη του Ο.Η.Ε., ο ίδιος αυτός Οργανισμός την επιβράβευσε με τη συμμετοχή της στο Συμβούλιο Ασφαλείας ως μη μόνιμο Μέλος και την επιβραβεύει καθημερινά με το να τη χειρίζεται ως τρίτο και σχεδόν «ξένο» παρατηρητή, στη διαδικασία των συνομιλιών επίλυσης του Κυπριακού, οι οποίες εκνευριστικά αποκαλούνται ως «κυπριακής ιδιοκτησίας».

Βέβαια, όλα τα πιο πάνω θα ήταν εξοργιστικά ανεπίτρεπτα, εάν δεν γνωρίζαμε ότι ο Ο.Η.Ε., χωρίς βεβαίως να μηδενίζουμε το έργο του, ιδρύθηκε το 1945 από τις νικήτριες δυνάμεις του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, σε μια προσπάθεια να χωρίσουν τον κόσμο σε σφαίρες επιρροής και ελέγχου, που τελικά οδήγησε και στο Ψυχρό Πόλεμο που ακολούθησε και διάρκεσε μέχρι και την πτώση του τοίχους του Βερολίνου το 1989.  Εξού και το γεγονός ότι οι αποφάσεις για λήψη δράσης από τον Οργανισμό αυτό, όπως και στην υπό αναφορά περίπτωση της Κύπρου, λαμβάνονται από το Συμβούλιο Ασφαλείας του οποίου τα Μόνιμα Μέλη είναι οι προαναφερόμενες Μεγάλες Δυνάμεις, οι οποίες έχουν και δικαίωμα αρνησικυρίας.  Πρέπει να επισημανθεί ωστόσο, ότι, διαχρονικά, η δράση και λειτουργία του Ο.Η.Ε. στηρίζεται και στους κανόνες δικαίου που εκπροσωπεί, νοουμένου ότι τα συμφέρονται που υπερασπίζεται συμπίπτουν με τα συμφέρονται των ισχυρών Κρατών, που συμμετέχουν και  στο Συμβούλιο Ασφαλείας  (Η.Π.Α., Ηνωμένο Βασίλειο, Γαλλία, Ρωσία και Κίνα), καθώς και των στενών τους συμμάχων.  

Συμπερασματικά, εκείνο που κατά κύριο λόγο καθορίζει τις διεθνείς σχέσεις, είναι η ισχύς και όχι η ρομαντική και απλουστευμένη θεώρηση της χωρίς ανταλλάγματα επικράτησης του διεθνούς δικαίου.  Θα πρέπει βεβαίως να διευκρινιστεί εδώ ότι στον ανεπτυγμένο κόσμο, ιδιαίτερα στον Ευρωπαϊκό χώρο όπου κινείται σχεδόν αποκλειστικά τα τελευταία χρόνια η Κύπρος, η ισχύς έχει περισσότερο να κάνει με συμμαχίες αλληλοεξαρτώμενων κρατών πάνω σε οικονομικά και τεχνολογικά κυρίως ζητήματα.  Η στρατιωτική ισχύς επιδιώκεται ακριβώς για να υπερασπιστεί, εφόσον παραστεί ανάγκη, τα μεγάλα παγκοσμιοποιημένη και αλληλοεξαρτώμενα οικονομικά συμφέροντα.

Στη βάση των πιο πάνω πραγματικοτήτων και όχι οπουδήποτε αλλού πρέπει να στηρίζονται τόσο οι διεθνείς σχέσεις της Κυπριακής Δημοκρατίας όσο και οι προσπάθειες για επίλυση του Κυπριακού.  Απόδειξη τούτου συνιστά το γεγονός ότι οι μόνες φορές που η Τουρκία έλαβε σοβαρά υπόψη τη μικρή Κύπρο, ήταν όταν απόκτησε ή και αύξησε την ισχύ της, μέσω συμμαχιών, συμμετοχής σε Διεθνείς Οργανισμούς κ.ο.κ.. 

Ενδεικτικά τρανταχτά παραδείγματα τούτης της πραγματικότητας, είναι και τα εξής
    Διαχρονική στήριξη της Ελλάδας (μετά το 1974).
    Συμμετοχή στο Συμβούλιο της Ευρώπης και άλλους Διεθνείς Οργανισμούς.
    Ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
    Συνεργασία με Αμερικανική εταιρία στο θέμα του φυσικού αερίου.
    Συνεργασία και συμμαχία με Ισραήλ στο θέμα του φυσικού αερίου.
    Κυοφορούμενες συμφωνίες με Μεγάλες Δυνάμεις για το φυσικό αέριο.

Παράλληλα με τα πιο πάνω, η ισχύς της Κύπρου ενισχύεται περισσότερο μέσω της δυναμικής διπλωματίας με ότι αυτό περιλαμβάνει, όπως:
    Πολιτικές και άλλες πρωτοβουλίες και ενεργός συμμετοχή σε διεθνή σώματα.
    Εκστρατεία διαφώτισης σε όλα τα διεθνή επίπεδα.
    Αξιοποίηση φιλοκυπριακών λόμπυ εξωτερικού, ιδιαίτερα των αποδήμων.
    Αξιοποίηση αμοιβαίων / κοινών συμφερόντων Κύπρου και άλλων Κρατών (π.χ. Κύπρος – Ισραήλ).

Ενίοτε, όλα αυτά και άλλα παρόμοια είναι που «τράβηξαν και τραβούν την προσοχή» της Τουρκίας  και όχι απλά και μόνο η διπλωματική μας δεινότητα.      

Ως εκ τούτου, λόγω ακριβώς και του μικρού μας μεγέθους, το οποίο κουτσουρεύτηκε περαιτέρω με την παράνομη κατοχή από την Τουρκία του 37% των εδαφών μας, αλλά και μεγάλου μέρους του Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης της Δημοκρατίας, που, για αυτονόητους πλέον λόγους, και αυτή θα πρέπει να υπολογιστεί και να προβληθεί, η Κυπριακή Δημοκρατία, θα πρέπει να συνεχίσει τις προσπάθειες για αύξηση της ισχύος της, μέσω συμμαχιών με ισχυρά κυρίως Κράτη και ενεργό συμμετοχή σε Διεθνής Οργανισμούς.

Η ιδεολογία της αύξησης της ισχύος της Κυπριακής Δημοκρατίας, μέσω της αξιοποίησης όλων των προαναφερθέντων εργαλείων, πρέπει να επισκιάζει και να προΐσταται όλων των άλλων επι μέρους στόχων.

Παράλληλα, η Κυπριακή Κυβέρνηση θα πρέπει να απαιτεί συνεχώς από τον Ο.Η.Ε., με προσφυγή και στο Συμβούλιο Ασφαλείας όταν χρειάζεται, τη πιστή τήρηση των βασικών όρων εντολής του σε σχέση με την Κύπρο, όπως αυτοί θεμελιώνονται στο Ψήφισμα 186 του Συμβουλίου Ασφαλείας και προνοούν για την εδαφική ακεραιότητα και την ανεξαρτησία της Κυπριακής Δημοκρατίας, στη βάση των διεθνών κανόνων δικαίου.  

Μόνο έτσι μπορεί να ασκηθεί πίεση στην Τουρκία, έτσι ώστε να προβεί στις αναγκαίες υποχωρήσεις για επίλυση του Κυπριακού Προβλήματος.   
http://www.sigmalive.com