Ένα καλό και κι ένα κακό σενάριο για την Ελλάδα

Χωρίς κέρδος ...κέρατα;

του Σάββα Καλεντερίδη

Με την είσοδο στην Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα και στην Ευρωζώνη, η Ελλάδα εκχώρησε κυριαρχικά της δικαιώματα στην Ε.Ε. Τα δικαιώματα αυτά σε γενικές γραμμές συνοψίζονται στα εξής: αποφάσισε την κατάργηση του εθνικού νομίσματος και αποδέχτηκε το κοινό νόμισμα, αποδέχτηκε την κατάργηση ελέγχου στα εσωτερικά σύνορα της Ε.Ε., που στην ουσία σημαίνει κατάργηση της διαφύλαξης των συνόρων, αποδέχτηκε την ισχύ του ευρωπαϊκού δικαίου, το οποίο μάλιστα υπερισχύει του εθνικού, όπως επίσης αποδέχτηκε την ευρωπαϊκή σημαία, η οποία κυματίζει δίπλα στην ελληνική.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων κατά κάποιον τρόπο εξισορροπείται με την παρουσία του Έλληνα Επιτρόπου στην Κομισιόν, η οποία είναι δυνατόν να εκληφθεί ως παρουσία ενός Έλληνα υπουργού στην ευρωπαϊκή κυβέρνηση, και με την παρουσία 21 -σε σύνολο 736- ευρωβουλευτών στο Ευρωκοινοβούλιο, το οποίο νομοθετεί, παράγοντας ευρωπαϊκό δίκαιο που υπερισχύει του εθνικού.

Το θλιβερό είναι ότι η σύγχρονη ελληνική τραγωδία εκτυλίχθηκε αμέσως μετά την είσοδό μας στην ΕΟΚ, δηλαδή από το 1981 και εντεύθεν, όταν ο τυχοδιωκτικός λαϊκισμός του ΠΑΣΟΚ, σε συνδυασμό με το πάθος της ηττημένης αριστεράς για εκδίκηση, αντί να οργανώσουν κατάλληλα το κράτος και την οικονομία, να αξιολογήσουν τα όποια πολιτικά και οικονομικά αγαθά της Ε.Ε. και να εξασφαλίσουν την κατά το δυνατόν ισχυρή εκπροσώπηση της Ελλάδος στις ευρωπαϊκές δομές, έστρωσαν το χαλί στους επιτήδειους κάθε χρώματος και κόμματος, οι οποίοι επί τριάντα χρόνια απογύμνωναν τους Έλληνες πολίτες από τα εθνικά τους ιδεώδη και στην κυριολεξία λεηλάτησαν τον εθνικό, ευρωπαϊκό και δανεικό πλούτο, καθιστώντας τη χώρα το «μαύρο πρόβατο» της Ευρώπης.

Αυτή η Ελλάδα, απογυμνωμένη από εθνικά ιδανικά, με μια κοινωνία και ένα εσωτερικό μέτωπο διαλυμένο, με μια κυβέρνηση που επί δυο χρόνια ακολούθησε την πιο καταστροφική οικονομική πολιτική και διέσυρε παγκοσμίως την εικόνα της πιο πλούσιας και ένδοξης σε ιστορία χώρας του κόσμου, αποδέχτηκε τη «σωτήρια» συμφωνία της 26^ης Οκτωβρίου. Μια συμφωνία που έγινε αποδεκτή από την κυβέρνηση, χωρίς να έχει προηγηθεί καμία συζήτηση στην κοινωνία και το ελληνικό κοινοβούλιο, τη στιγμή που η συμφωνία αυτή θα ορίσει την τύχη της χώρας και του έθνους σε έναν χρονικό ορίζοντα που εκτείνεται πολύ πέραν του 2020.

Με βάση το καλό, σωτήριο σενάριο, η Ελλάδα με το «κούρεμα» απαλλάσσεται από το βάρος 100 δισεκατομμυρίων ευρώ, η Ε.Ε. αναλαμβάνει την εξυπηρέτηση του εξωτερικού μας χρέους μέχρι το 2020, που τότε θα έχει κατέλθει στο 120% του ΑΕΠ.

Αυτά τα δέκα χρόνια θα πρέπει να εξυγιανθεί το πολιτικό μας σύστημα, το οποίο με τη σειρά του θα προβεί στις απαραίτητες διαρθρωτικές αλλαγές στο κράτος και την οικονομία, για να αρχίσει να παράγεται περισσότερος πλούτος από αυτόν που καταναλώνουμε, και μέσα από αυτήν τη διαδικασία να πετύχουμε την ανάπτυξη, την εξυπηρέτηση του χρέους και έτσι να διασφαλίσουμε τη θέση μας στην Ε.Ε. και την ευρωζώνη.

Όλα αυτά με την προϋπόθεση ότι από όλες αυτές τις δοκιμασίες θα έχουν απομείνει Έλληνες στην Ελλάδα, αφού η οικονομική κρίση που βιώνουμε έχει ήδη πλήξει τον κοινωνικό ιστό και την κοινωνική συνοχή.

Αυτή είναι σε γενικές γραμμές η κατάσταση στη χώρα μας, αυτήν την κατάσταση έρχεται να διαχειριστεί η νέα κυβέρνηση Παπαδήμου, η οποία έχει ως κύριο έργο την επικύρωση της συμφωνίας της 26^ης Οκτωβρίου και την ψήφιση των κύριων νόμων που αφορούν την εφαρμογή της.

Υπάρχουν όμως και μερικές άλλες πτυχές και απόψεις, ένα άλλο σενάριο, που αν μη τι άλλο, πρέπει να γνωρίζει ο ελληνικός λαός και να συναξιολογεί, μαζί με όσα του σερβίρονται για τη «σωτήρια» συμφωνία. Σύμφωνα λοιπόν με το άλλο σενάριο, με την επικύρωση της συμφωνίας της 26^ης Οκτωβρίου και τις δεσμεύσεις που θα αναλάβει η χώρα, με τις αποφάσεις της τρικομματικής κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ και την έγκριση της ευρύτατης πλειοψηφίας του ελληνικού κοινοβουλίου, σχεδόν το σύνολο του ελληνικού χρέους θα υπαχθεί στο αγγλικό δίκαιο, ενώ μέχρι σήμερα υπάγεται στο εθνικό μας δίκαιο. Επίσης, η Ελλάδα, σε περίπτωση αδυναμίας, θα αναλάβει την υποχρέωση αποπληρωμής του χρέους σε ευρώ, με εκχώρηση δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας.

Τί σημαίνει αυτό; Ότι σε περίπτωση που η Ελλάδα δεν πετύχει τους στόχους της συμφωνίας και οδηγηθεί στην έξοδο από το ευρώ ή διαλυθεί η ευρωζώνη και το ευρώ, η Ελλάδα, σε περίπτωση αδυναμίας (πτώχευσης), δεν θα μπορεί να ρυθμίσει η ίδια το νόμισμα με το οποίο θα αποπληρώσει το χρέος, όπως της δίνει το δικαίωμα η υπαγωγή του χρέους στο εθνικό δίκαιο. Έτσι, αν η Ελλάδα με τον έναν ή τον άλλον τρόπο βρεθεί εκτός ευρώ, με τις δεσμεύσεις που θα αναλάβει, θα υποχρεωθεί να αποπληρώσει το χρέος σε ευρώ. Σε περίπτωση δε αδυναμίας αποπληρωμής, οι δανειστές μας θα εκποιήσουν δημόσια και ιδιωτική περιουσία, ποιος ξέρει με ποιούς όρους.

Με άλλα λόγια, η Ελλάδα, με την επικύρωση της συμφωνίας της 26^ης Οκτωβρίου, αναλαμβάνει τεράστιες δεσμεύσεις και, χωρίς να είναι εξασφαλισμένο κανένα αποτέλεσμα και η παραμονή στο ευρώ, υποθηκεύει σχεδόν το σύνολο της δημόσιας περιουσίας και άρα το μέλλον της Πατρίδος και του Έθνους για περισσότερο από έναν αιώνα, αν υπάρχει Ελλάδα και ελληνικό έθνος κάτω από τέτοιες συνθήκες.

Όπως όλοι οι Έλληνες, ελπίζουμε και ευχόμαστε να πετύχει το πρώτο, σωτήριο σενάριο. Το γεγονός όμως ότι στην κυβέρνηση συμμετέχουν σε καίρια πόστα εκείνοι που δέχτηκαν και εφάρμοσαν το πρώτο μνημόνιο, το οποίο σημειωτέον συντάχτηκε στο ίδιο δικηγορικό γραφείο του Λονδίνου που συνέταξε και το εγκληματικό Σχέδιο Ανάν, επιβάλλεται να μας κάνει επιφυλακτικούς. Άλλωστε, πόσο τυχαίο μπορεί να είναι το γεγονός ότι εκείνη η ομάδα που επεδίωκε με πείσμα την κατάλυση του κυπριακού κράτους -απόπειρα που δεν πέτυχε επειδή μπήκε εμπόδιο στα σχέδιά τους ο Τάσος Παπαδόπουλος και ο κυπριακός λαός-, ανεξάρτητα με το τί επιδιώκει με τα μνημόνια, στην πράξη οδηγεί στην κατάλυση και την καταστροφή το ελληνικό κράτος;

Μήπως όλοι αυτοί, συνεπικουρούμενοι από τον όχι και τόσο άμωμο πρωθυπουργό Λουκά Παπαδήμο, καθιστώντας κατά κάποιο τρόπο συνένοχο τον Αντώνη Σαμαρά, για να πετύχουν το στόχο τους, επιδιώκουν να βγάλουν από τη μέση μια άλλη εκδοχή του Τάσου Παπαδόπουλου;

Λέμε, μήπως;

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ